einde van de relatie in zicht...?
Hoi iedereen,
ondertussen wou ik nog eens een update geven over onze situatie. De situatie is eigenlijk niets veranderd. Op het seksueel gebied is er ondertussen weeral 2 maand niets meer gebeurd. (ons seksleven stelt eigenlijk al een aantal jaar niet veel meer voor, zie mijn vorige topics) Ik vraag er ook niet meer achter.
Ik weet dat ik ooit is heb laten vallen aan haar of ik de relatie mocht openen. Ze geeft daar gemengde reacties in. In een ruzie heeft ze dit al eens gezegd dat ik dit mocht doen... maar ja, hoever meent ze dit dan...? Ooit hebben we in een rustig gesprek wel eens gezegd dat dit misschien geen slecht idee was. Maar ja, hoe begin je daaraan? Het is niet dat ik een adresboek heb met een aantal vriendinnen dewelke ik eens kan aanspreken.
Ik weet trouwens ook niet of ik dit zelf wil/kan. En is dit dan onze relatie? Niet echt het idee dat ik had vroeger over een relatie.
Heb met haar trouwens de laatste tijd veel ruzie. We spreken elkaar dan een paar dagen gewoon niet meer. Enkel in functie van de kinderen. De ruzies die gaan dan uiteraard over het gebrek aan intimiteit en seks. Ook de laatste tijd over de chaos waarin we leven... Ik probeer orde en structuur te brengen in ons huishouden en probeer voortdurend na te denken over hoe we sommige zaken beter kunnen aanpakken in functie van de kids. Maar ik heb haar daarvoor nodig, ik kan dat niet alleen.
Als ik heb opgeruimd ligt alles binnen 2 dagen terug in een puinhoop. Zij ziet dit niet... ik wel... enfin... Ik erger me hieraan omdat ik geloof dat indien je wat orde brengt in een huishouden, je geest en lichaam ook rustiger aanvoelt. En er mag uiteraard geleefd en gespeeld worden. Maar het moet ook voor ons nog leefbaar zijn.
Zij heeft hier geen oren naar omdat ze naar eigen zeggen al genoeg doet. Dit klopt ook en ik ontken dit ook niet. Maar ik draag ook mijn deel bij in het huishouden en aan de kids.
Misschien is het een fout van mij dat ik verwacht dat ze dit ook ziet... misschien ziet ze dit zo niet... ik weet het niet.
Ze laat het gewoon over haar heengaan en houdt zich verder bezig met de dagdagelijkse dingen. Ze doet alsof er niets aan de hand is en praat er verder niet meer over... Vreselijk vind ik. Omdat er zoveel onderliggende problemen zijn die hoogdringend aangepakt moeten worden, en je partner doet alsof ze er niet zijn (ik weet dat ze in haar hoofd goed beseft dat er problemen zijn, maar ze praat niet).
Dit is pure frustratie.
Ik vind onze relatie niet meer leefbaar. Als de kinderen er niet waren (3 en 6 jaar) had ik deze relatie al lang stopgezet.
Is het normaal dat een relatie zo moet verlopen? Is het normaal dat een relatie zo zwaar aanvoelt?
Ik besef ook wel dat het romantische idee van een relatie en iemand die je aanvult, soms een fantasie is. Ik besef ook wel dat indien je gelukkig wilt zijn, je in de eerste plaats, jezelf gelukkig dient te maken. Je partner dient hier niet voor.
Maar ik ben op dit moment niet gelukkig.
Gaat dit beter worden? Kan dit nog werken...?
Alvast bedankt om het nogmaals te lezen...
Je klinkt wel erg als iemand die de nadruk legt op zaken die hij belangrijk vindt terwijl ik die van haar niet terug hoor. Dat maakt het niet mogelijk om eerlijke feedback te geven. Dat blijft altijd moeilijk als je het verhaal van een kant hoort, maar ik hoor nu alleen dat jij altijd zo netjes opruimt en zij er een puinhoop van maakt en dat jij open staat voor intimiteit en zij niet. eet je, daarvoor kunnen zo veel oorzaken zijn.
Heb je wel aandacht voor haar genot?
Wat doe jij, wat doet zij in huis?
Wie doet wat met de kinderen?
Wat is haar kritiek op jou?
Ik heb even je andere topics doorgelezen om een beeld te krijgen en zag dat ik daarin ook had gereageerd. Zo te lezen is er in de tussentijd niets veranderd, jammer!
Ik blijf zeggen dat er veel hapert aan jullie communicatie of eigenlijk aan het ontbreken daarvan. Wat als jullie samen eens professionele hulp inschakelen, zodat jullie samen leren praten over oa intimiteit en seks? Staan jullie daarvoor open?
Zo doorgaan lijkt mij onmogelijk, zeker voor jou, want iemand intimiteit ontzeggen en/of eenzijdig opleggen ook maar geen seks te hebben kan zeer beschadigend zijn. Het (stiekem) elders (gaan) zoeken ligt wel op de loer lijkt mij……
Zeg haar wat jij nodig hebt, start het gesprek en laat het tot haar doordringen dat het 5 voor 12 is!
Een relatie hoort niet zwaar en vechten te zijn. Daar kies je echt zelf voor. Erover klagen heeft geen zin. Je moet het aanpakken. Voor mij zou het heel simpel zijn.
"Vrouw ik ben al langere tijd ongelukkig in onze relatie om tal van redenen. Ik wil dat samen aanpakken met therapie. Wil jij dat ook?"
Wil ze dat niet dan zou ik de scheiding in gang zetten.
Je kinderen zijn jong en kunnen nog wennen aan de scheiding en een nieuw leven voor het pubers zijn. En jij hebt de kans op een nieuwe gezonde relatie. Ik zou trouwens zelf wel in therapie gaan om te werken aan jezelf.
Ik sluit me aan bij Izza en Roodvruchtje.
bedankt voor jullie reacties. Mijn vriendin zal echter nooit zeggen dat ze er niets wilt aan doen. Als ik haar voorstel om een relatietherapeut te nemen, dan vraagt ze zich af wanneer we dit moeten doen? Opvang kinderen, voltijds werken,... Ze heeft ook geen gemakkelijke job, maar ik ook niet. Alleen kan ik mij makkelijker vrij maken tijdens de week. Op die manier krijg ik ook veel "klusjes" in huis gedaan of kan ik wat opruimen en winkel doen en dergelijke.
Maar daar wringt het vaak. Zij vindt het loodzwaar om voor de kinderen te zorgen en te koken en de keuken op te ruimen, maar dat doe ik ook. Ik kook dan wel niet maar ik zorg er dan wel voor dat bijvoorbeeld de keuken is opgeruimd. Maar de rest van het huishouden moet ook gedaan worden en probeer ik voor mijn rekening te nemen tot de financiële en administratieve kant toe en alle klusjes in huis/tuin of aan auto doe ik allemaal. Daarbovenop probeer ik dan nog weekendjes te organiseren voor haar en uitjes.
Het kan toch ook niet allemaal van mijn kant komen.
Hoe doen jullie dit in een relatie voor wat betreft taakverdeling, kids verzorgen/in bed leggen, huishouden,...
Want om hier een voorbeeld in te geven. Als de kids moeten gaan slapen, wilt ze graag dat ik meega om hun mee klaar te maken en dergelijke (tanden poetsen, helpen pyjama aandoen,...). Maar ik ben van principe dat ik het efficiënter vind dat ik al begin met de keuken op te ruimen zodat dat al van de baan is. Want zo komen we beide van de slaapkamer naar beneden en heeft geen van de twee nog zin om op te ruimen.
Ik heb je andere topic niet gelezen, maar dit klinkt voor mij alsof jij alles op jou manier wilt en dat je daar heel star en niet flexibel in bent. De tropen jaren met de kinderen, drukke baan en een partner voor wie alles op zijn manier moet en de voortdurende ruzies daarover zal ook niet positief werken op het libido van je vrouw, schat ik in.
Daarnaast lijken jullie mij tegenpolen in wat je ervaart als een prettige leefomgeving. Zij rommelig en jij netjes. Daar zijn met een beetje goede wil wel afspraken over te maken, maar je daaraan houden zal lastig zijn als je hoofd al omloopt van alles wat er verder van je verlangt wordt. Advies? Je kunt alleen jezelf veranderen dus wordt zelf meer accepterend en flexibeler, maar dat zal voor jou dan weer heel lastig zijn. En zo hebben we allemaal wat.
To als jouw partner geen tijd kan of wil maken voor therapie. En daarnaast het thuis actief bezig gaan met de aangeleerde zaken is het zinloos. Dan wil ze feitelijk dus niet werken aan jullie situatie. Anders maak je tijd. Kwestie van prioriteiten. Geef bij haar aan dat ze nog een veel groter probleem heeft als jullie uit elkaar gaan en ze straks alles alleen kan gaan doen. Geen tijd is geen oplossing en dus einde relatie (uiteindelijk).
Verder klinkt ze niet echt zelfredzaam en oplossingsgericht wat betreft huishouden en opvoeding. Ik kan eerlijk zeggen dat het leven als alleenstaande ouder een stuk drukker is. Maar het loopt zoveel soepeler omdat je je eigen regels maakt en de situatie zelf in de hand hebt qua structuur en planning ipv een partner die alleen aan het tegenwerken is. Het geeft zoveel rust.
Ga niet af op haar woorden maar haar daden. Wat ze zegt is redelijk zinloos. Het gaatbom gedrag. Jullie relatie behoort de absolute prioriteit te zijn in jullie leven!
Als zij het "loodzwaar" vind om zaken alleen te doen is het de vraag of ze dat nog volledig kan veranderen. Jonge kinderen vragen om duidelijkheid en structuur. In mijn geval werkt het om duidelijke bedtijden aan te geven. Kinderen gaan apart van elkaar naar boven. Tegelijkertijd geeft veel meer onderlinge onrust en klieren. De jongste gaat eerst. Het oudste kind van 6 kan je beneden laten bij jou om te helpen opruimen. Als jongste in bed ligt kom je naar boven met oudste.
En tijdens het koken kan je prima al zaken opruimen ipv een volledig ontplofte keuken. Dus afval direct weggooien. Viezigheid in de goot of vaatwasser. Iedereen brengt zijn spullen naar de keuken na het eten voor er iemand naar boven gaat. Zo doe ik het alleen. Met 2 is het nog makkelijker. Mits je dit samen goed doet.
Groot voordeel van alleende ouder zijn is wel dat je op dagen dat je alleen bent echt kunt bijkomen. Huis rustig schoonmaken, boodschappen doen en tal van andere klusjes doen. Als de kinderen er zijn kan je de volledige focus op hen leggen. Je hoeft geen partner meer op te voeden maar doet zaken op eigen wijze.
Ppfft. Ik ken je andere topics niet. Maar jee, als ik je lees dan word ik al moe van wat je schrijft, kan me zo goed voorstellen dat je partner het loodzwaar vindt. (En hoezo niet zelfredzaam? Hé?)
Een zware, fulltime baan, 2 kleine kinderen. Lijkt me absoluut topsport. Als ik je goed begrijp kookt ze altijd en is het ook jouw bedoeling dat ze de avond zorg van
de kinderen altijd alleen doet?
Lijkt me enorme klus, zelfs voor een strak georganiseerd iemand. Voor iemand die net wat minder georganiseerd is en/of net wat meer levenskwaliteit wil (meer aandacht voor de kinderen bijv) bijna niet te doen. Heb je daar een zeer moeizame relatie bij, dan kun je dat bijna wel schrappen. Dat is gewoon niet te doen. Alleen in overlevingsstand. In overlevingsstand heb je echt onvoldoende ruimte voor bijv seks. Je kunt sowieso niet lang door in overlevingsstand zonder op te branden.
Mijn advies zou zijn om echt nu heel goed voor haar te gaan zorgen. Ook als jullie relatie het niet overleeft hebben jullie kinderen daar enorm veel baat bij.
Wees lief voor haar.
En zorg gewoon voor extra hulp in huis als je zoveel moeite hebt met de chaos.
Liam9841 schreef op 13-12-2023 om 17:47:
bedankt voor jullie reacties. Mijn vriendin zal echter nooit zeggen dat ze er niets wilt aan doen. Als ik haar voorstel om een relatietherapeut te nemen, dan vraagt ze zich af wanneer we dit moeten doen? Opvang kinderen, voltijds werken,... Ze heeft ook geen gemakkelijke job, maar ik ook niet. Alleen kan ik mij makkelijker vrij maken tijdens de week. Op die manier krijg ik ook veel "klusjes" in huis gedaan of kan ik wat opruimen en winkel doen en dergelijke.
Maar daar wringt het vaak. Zij vindt het loodzwaar om voor de kinderen te zorgen en te koken en de keuken op te ruimen, maar dat doe ik ook. Ik kook dan wel niet maar ik zorg er dan wel voor dat bijvoorbeeld de keuken is opgeruimd. Maar de rest van het huishouden moet ook gedaan worden en probeer ik voor mijn rekening te nemen tot de financiële en administratieve kant toe en alle klusjes in huis/tuin of aan auto doe ik allemaal. Daarbovenop probeer ik dan nog weekendjes te organiseren voor haar en uitjes.
Het kan toch ook niet allemaal van mijn kant komen.
Hoe doen jullie dit in een relatie voor wat betreft taakverdeling, kids verzorgen/in bed leggen, huishouden,...
Want om hier een voorbeeld in te geven. Als de kids moeten gaan slapen, wilt ze graag dat ik meega om hun mee klaar te maken en dergelijke (tanden poetsen, helpen pyjama aandoen,...). Maar ik ben van principe dat ik het efficiënter vind dat ik al begin met de keuken op te ruimen zodat dat al van de baan is. Want zo komen we beide van de slaapkamer naar beneden en heeft geen van de twee nog zin om op te ruimen.
Waarom kook jij niet? Op je gemak de keuken aan kant brengen terwijl zij boven twee kinderen naar bed brengt (dat vind jij ook zwaar, anders zou je niet schrijven dat je daarna geen zin meer hebt om op te ruimen) is lekker makkelijk, na een drukke werkdag nog koken terwijl er twee kinderen om je heen lopen en dan ook nog moeten opruimen voor je boze partner is zwaar. Koken vraagt veel meer organisatie dan opruimen en zeker met kinderen erbij. Voor haar beoordelen dat zij iets makkelijk aan moet kunnen is niet erg vriendelijk en het brengt je ook niks. Je kan nog zoveel vinden maar daar wordt het voor haar niet ineens makkelijk van.
Ga samen zitten en overleg wie wat lastig vindt of juist graag doet, en verdeel de taken op die manier. Twee kinderen naar bed brengen gaat ook veel makkelijker samen, want dan kun je de aandacht veel beter verdelen. Of pas jij nu op het ene kind terwijl je de keuken opruimt en zij die andere naar bed brengt?
Je beschrijving wekt de indruk dat jij jouw taken graag doet wanneer het jou uitkomt en dat zij van jou haar taken moet doen wanneer het jou uitkomt. Daar zit nogal een onbalans in.
Overigens kan de conclusie best zijn dat jullie niet bij elkaar passen. Misschien gaat het wel veel beter apart.
Ik wil zeker bekijken of er langs mijn kant nog zaken beter kunnen. Daarom dat ik mijn verhaal ook doe hier.
Wat betreft de kids te slapen leggen, dat bepalen we meestal de avond zelf wie er zin in heeft. De andere begint dan met de keuken op te ruimen.
Maar het gaat over zovele andere "klusjes" in huis die ook nog moeten gedaan worden.
Als ik bijvoorbeeld de kattenbak niet proper maak, dan blijft die gewoon zichzelf opstapelen... Ik vraag mij dan af hoe het komt dat zij dit niet ziet? Ook is het af en toe eens nodig om een kast "uit te mesten" omdat anders de rommel zich blijft opstapelen. Dit zal zij nooit eens doen.
Begrijp ik het echt verkeerd dan hoe zij dit ziet? Of hoe moet ik dat zien?
kan het zijn dat ze het wel ziet maar doordat ze zoveel ziet niet meer weet waar te beginnen en dan in een freeze mode schiet?
Ik herken het van mezelf en het is een kenmerk van ad(h)d.
Klinkt niet als een prettige relatie. Maar als je twee jonge kinderen hebt, en allebei een drukke baan, dan ís het gewoon ook even heel zwaar. Je hebt zoveel op je bordje, dan kan seks echt een verplicht nummer zijn. Dat herken ik zelf althans wel. En ook de aandacht voor elkaar schiet erbij in. Is het mogelijk om een oppas te regelen/de kids uit logeren te doen en samen tijd voor elkaar te maken? Een weekendje weg, uit eten, naar de sauna etc. Qualitytime samen. En praten, echt goed praten. Elkaar weer proberen te vinden. Die moeite moet je er echt in steken vind ik, als je kinderen hebt. Ik wens je veel succes.
