Einde relatie en zwanger

Meegemaakt

Ik ben een paar jaar geleden zwanger geraakt toen ik in een prille (en wankelige) latrelatie zat. Omdat ik al een ouder kind had en al jaren een sluimerende wens voor een tweede, heb ik eenzijdig besloten de zwangerschap door te laten gaan. Tegen de wens van mijn toenmalige vriend in. Ik heb het dus alleen gedaan en hem geïnformeerd toen het kind geboren was. Een paar maanden na de bevalling heeft hij weer contact gezocht en inmiddels hebben we een goedlopende omgangsregeling.
Ik sta er nogal nuchter in en als er geen zwaarwegende (financiële, sociale, medische) factoren zijn om het niet te doen en je gevoel zegt 'ja', zou ik ervoor gaan. Bespreek het in ieder geval met je vriend, hij heeft er ook iets over te zeggen (ook al maak jij uiteindelijk de beslissing!).

Niet eens met sinilind

Ik vind het absoluut wel kunnen dat je een zwangerschap laat doorgaan, ondanks bezwaren van de vader. Een vrouw mag zich nooit gedwongen voelenom abortus te laten plegen. De beslissing ligt bij de vrouw.
Petunia ging er ook vanuit dat ze beschermd vreeën, dus het is voor beiden een even grote verrassing.
Tegen Petunia:
Als jij deze zwangerschap wenselijk vindt zul je vanuit die beslissing de situatie moeten benaderen. Je moet wel beseffen dat je door een kind nooit afstand kunt nemen van de vader en dat je hem dus toch de gelegenheid moet geven de vaderrol te vervullen. Dat kan ook zonder relatie. Ook als je het niet wilt houden kan je partner niet van je eisen dat je het houdt. Voor hem zal dat misschien hard en onrechtvaardig voelen, wat ik me vanuit zijn positie kan voorstellen. Toch ligt de beslissing bij jou.
Mijn puur persoonlijke mening: Ik zou het houden en gewoon maar de toekomst ingaan. Het zal niet altijd makkelijk zijn, maar dat zou ik er voor over hebben. Gelukkig is iedereen daar vrij in, dus doe wat je hart je ingeeft en sluit daar vrede mee.

Maar sini

de anticonceptie wás geregeld, petunia was aan de pil.

En voor een vrouw is het net zo verwarrend; hoe moet je je wel niet voelen als je weet dat de gevolgen van een onverwachte zwangerschap op jou neer komen? Wel iets ingrijpender ( 9 mnd zwanger, bevallen, opvoeden, er altijd zijn, of de emotionele gevolgen van een abortus) lijkt mij?

Dat vind ik dus echt niet

Een man dwingen vader te zijn vind ik op geen enkele manier te vergelijken met een vrouw dwingen om abortus te plegen.

Ik vind dat een man zeer zeker een stem in het geheel heeft, maar ik vind absoluut dat de vrouw de eindbeslissing mag nemen.

Los van het feit dat je niemand een kind mag ontnemen, hakt een abortus ook nogal in op de persoonlijke integriteit van iemand. Kun je je indenken wat dat voor iemand moet betekenen om tegen haar zin in te ondergaan?

Dat weegt in mijn ogen echt niet op tegen het gevoel dat je ergens op de wereld een kind hebt rondlopen dat je niet gewenst hebt.

Sini

Stel dat een vrouw de pil door de wc spoelt dan is ze bewust bezig haar man te bedonderen. Dat vind ik niet deugen, zo ga je niet met elkaar om. Petunia dacht mét haar partner dat ze veilig bezig waren. Dat vind ik dus al een heel ander uitgangspunt.
Als een man geen kinderen wil heeft hij een keus: hij kan weggaan. Zeker als er sprake is van een 'ongelukje', vind ik dat nogal hufterig, maar dat is een ander verhaal. Zijn beslissing is echter niet onherroepelijk. Hij kan besluiten dat het toch wel leuk is, zo'n kleintje. Met wat moeite kan het dan toch nog goedkomen met de moeder van het kind.
Een vrouw die haar kind heeft moeten laten aborteren, ook al is dat nog ín zo'n pril stadium, kan daar nooit meer op terugkomen. Het is definitief. Ik vind dat nogal een verschil. Ik vind dat een man nóóit het recht heeft om een vrouw tot abortus te dwingen.
Stel dat mijn man ooit van mij geëist had dat ik een zwangerschap af moest laten breken, dan had ik mijn man met koffers en al de deur uitgezet. Iemand met zo'n instelling ben ik liever kwijt.

Moeilijk

Wat een moeilijke situatie. Over wel of niet houden wil ik eigenlijk geen advies geven, dat is (moet) zon persoonlijke beslissing.
Maar je schreef iets wat me wel opviel:

Of houden met de gevolgen van dien of niks tegen mijn vriend zeggen en de zwangerschap af laten breken. Ik kom er niet meer uit. Wie weet raad

Waarom zou je niks tegen je exvriend zeggen als je de zwangerschap af laat breken? Dat snap ik niet helemaal.
Ik zou het sowieso met hem bespreken. Ik vind dat hij hier ook een stem in mag hebben, wie weet heeft hij er wel heel verhelderende gedachtes over. Ik het er ook mee eens ben dat de eindbeslissing bij jou ligt.
En ja, net als Sini ben ik in dit soort situaties blij dat ik geen man ben. Maar toch...wat kan je meer doen dan hem een stem geven?

En als het andersom is sini?

Ik ben er over aan het nadenken wat de rol van de man zou moeten zijn. Nu wordt er van uit gegaan dat de man het kind niet wil en vrouw wel. Maar wat nou als het andersom is? Moet de vrouw dan het kind baren en aan de man 'geven'? Is het dan voor de vrouw ook niet erg om te weten dat er ergens op de wereld een kind van je rondloopt wat je niet gewenst hebt?

Eindbeslissing

Ik vind dat je, net zoals je een vrouw niet mag dwingen om een kind te laten aborteren, je een vrouw ook niet mag dwingen om zwanger te blijven en het kind te krijgen. (in het geval dat man wèl, en vrouw nièt wil) Sorry voor de man, maar ik vind dat in beide gevallen de uiteindelijke beslissing bij de vrouw ligt.
Natuurlijk is daar over te praten, dat moet ook zeker. Het mooist zou zijn dat je samen, en dan ook ècht samen, tot een beslissing komt, maar de eindbeslissing ligt bij de vrouw, in beide situaties. Het is namelijk haar lijf. Vind ik dus.

Jouw keuze

Ik ben het echt 100% volkomen oneens met Sinilind. Het is jouw lichaam en jouw keuze. Niemand anders heeft daar wat over te zeggen. Welke keuze je ook maakt het meest belangrijke is dat het jouw keuze is.

Als je gevoel zegt het kind te houden dan lijkt me dat je eigenlijk al gekozen hebt. Laat angst om je leeftijd, je relatie en je toekomst je niet stoppen. En bovenal laat je door niemand onder druk zetten; zeker niet door je vriend. Of hij nu wel of niet wil dat je de baby weg laat halen uiteindelijk is het jouw keuze.

Als je echt absoluut geen kind wil

dan moet je er voor zorgen dat dat ook echt absoluut niet kan gebeuren. Als je dan toch besluit om seks te hebben weet je dat dat risico er in zit. Je kunt je ook laten steriliseren als man. Dan minimaliseer je dat risico. (ik heb een vriend gehad waarbij dat al heel jong (begin 20) is gedaan, die wist ook heel zeker dat hij geen kinderen wilde)
Als een vrouw geen bezwaar tegen een abortus heeft, zal ze dat ook niet zo hoog spelen, tegen de wil/zin van de man in. Maar als een vrouw echt geen abortus wil, moet zij dan de emotionele toestanden, schuldgevoelens ed van een abortus ondergaan omdat de man echt absoluut geen kind wil?
Wie moet dan het laatste woord hebben, als man en vrouw het samen niet eens worden?
Ik had een relatie, hij wist echt zeker dat hij nooit kinderen wilde, hij wist ook dat ik echt geen abortus zou laten plegen. Ik werd ongepland zwanger. En dan?

Als je als volwassen man weet

dat je nooit een eigen kind wilt, dan laat je je steriliseren voordat je aan een relatie begint lijkt me? Hij is toch een volwassen man? Dan is van het begin af aan duidelijk dat er geen kinderen komen tussen de partners.(en zelfs dan loop je nog een risico)Dat krijg je met sex, t is niet anders

En wat is er zo desastreus

aan het kennis maken met een kind dat je zelf verwekt hebt?Als daar al het woord desastreus gebruikt wordt, dan is het misschien idd beter als hij zichzelf tevoren had laten helpen.

Een kennis van mij heeft afstand gedaan van al zijn rechten en plichten als ouder, hoeft ze niet te zien, hoeft niets te betalen. Ja, hij is vrienden kwijtgeraakt, maar heeft ook weer nieuwe gevonden. Het lijkt me eerder voor een kind desastreus als een volwassen persoon geen verantwoordelijkheid wil nemen voor iets waar hij voor 50% zelf deel aan heeft gehad; zeker als de zwangerschap plaats heeft gevonden ONDANKS het gebruik van voorbehoedsmiddelen.

Tja sini

Ik vind dat je wel erg makkelijk doet over abortus. Een volwassen man weet dat er kinderen van sex kunnen komen. Ook per ongeluk.
Ik vind het vooral zielig voor het kind.

Sini

Je slaat wat door! "Het kind is inderdaad te gast in het lichaam van zijn moeder maar nog steeds even goed en even veel het kind van vader en moeder."

Ik vind op zich dat er wel een verschil of je een kind in je lichaam draagt of alleen verwekt bij een ander!

Haar lichaam

Het is inderdaad haar lichaam. Alleen zij kan en mag beslissen. Het kind is deel van haar lichaam en dus is het haar keuze.

Als je jouw redenatie volgt dan kan er van abortus sowieso geen sprake zijn omdat het kind dus al los van het lichaam van de moeder bestaat.

Geheel persoonlijk ben ik tegen abortus maar ik ben blij dat we in een land leven waar de vrouw vrijelijk kan beschikken over haar lichaam en dat niemand anders hier iets over heeft in te brengen.

En als je als man geen kinderen wilt dan heb je moet geen seks hebben. Seks leidt nu eenmaal tot babies. Voorbehoudsmiddelen kunnen heel goed werken maar nooit voor de volle 100%.

Sini

En nu ben jij het... Jullie zijn al helemaal gewend aan het idee dat er geen kinderen meer zullen komen en dan toch... ai. Voor je het door hebt ben je eigenlijk heel erg blij met dit late cadeautje en bereid het moederschap met hernieuwde energie voort te zetten. Maar je man wil het absoluut niet. Wat doe je dan?
(Als jij een kind ook niet zou zien zitten en vrijwillig voor abortus zou kiezen: probeer je dan toch even in te leven in de omgekeerde situatie.)

Sini

Dat lijkt me inderdaad de enige manier om het probleem te voorkomen.
Wil je mij alsjeblieft even een mailtje sturen? [email protected]

Sini

Toevallig met mijn man over dit draadje gehad. Hij vindt dat een man die echt geen kinderen wil "er een knoop in moet leggen". Een abortus eisen vindt hij echt niet normaal.

Hoort erbij

Hoe goed beschermd je ook vrijt, er is altijd een kans op zwangerschap. Beetje cognitieve dissonantie om dan toch ontsteld te zijn als het gebeurt. Ik zou de vader trouwens wel op de hoogte stellen.

En andersom?

Ik heb altijd tegen mijn man gezegd dat als ik nog een keer zwanger zou worden, ik de zwangerschap nooit zou laten afbreken. Mijn man wil echter absoluut geen kinderen meer en heeft zich daarom, juist ja, laten steriliseren.

En zo moet het denk ik ook. Als je als man geen kind wil, echt niet, moet je je maatregelen nemen.

En als vrouw net zo goed ook.

Mocht het dus andersom zijn, ik wil kind niet en vader wil kind wel? Tja, lijkt me heel moeilijk, maar ik geloof dat ik die zwangerschap wel zou proberen uit te dragen. Kan me niet voorstellen dat ik met de wetenschap zou kunnen leven om een ander zijn kind te ontzeggen, hoe hoog die prijs voor mij misschien ook zou zijn.

Moeilijke dilemma's zijn dit...

En verder vind ik het verhaal van de kennis van Sini een beetje zwak. Ik vind het door wat mensen uit je omgeving onder druk gezet worden om tegen je wil kennis te maken met je kind echt no way te vergelijken met eeuwig een kind niet kunnen leren kennen omdat iemand anders dat niet wil.

Reactie op reacties

beste allemaal,

Beetje laat bericht terug omdat de afgelopen 2 dagen in het teken stonden van praten, praten en praten met mijn vriend. Ik wil jullie in ieder geval heel erg bedanken voor alle reacties. Ik had ze wel gelezen maar nog geen tijd gehad om te antwoorden. Jullie hebben gelijk dat mijn vriend ook het recht heeft om het te weten.

Zoals in mijn eerste verhaal beschreven stond was onze relatie niet goed wegens (gebrek aan) communicatie en andere sociale problemen. De gevoelens voor elkaar zijn er wel. We hebben samen om de tafel gezeten en uren/dagen gepraat (en dat was raar want zoals gezegd was communicatie ons probleem en nu konden wij opeens alles tegen elkaar zeggen). Toen ik het vertelde schrok hij inderdaad heel erg. Niet eens vanwege de zwangerschap (en daar stond ik van te kijken) maar meer om het feit dat het tussen ons niet lekker loopt als koppel. Hij is bang (ik ook) wat het ons gaat brengen als er een kleintje komt. Hij heeft gezegd dat zijn hart groot genoeg is en dat het daar niet aan ligt. Beide hebben wij uiteraard liever dat we een super relatie hebben waarbij de problemen die er zijn niet aanwezig zijn dan was het allemaal geen probleem geweest.

Hij heeft aangegeven dat we kunnen proberen er samen uit te komen en mocht dat uiteindelijk toch niet lukken dan zal hij sowieso voor het kindje klaarstaan. Hij heeft aangegeven dat hij samen met mij in relatietherapie wil om te kijken of we hierbij gebaat zijn omdat we er zelf niet uitkomen vwb onze issues. Dit wil ik graag proberen want zoals gezegd aan ons gevoel voor elkaar ligt het niet en misschien dat we er met een derde wel uit kunnen komen hoe sommige zaken in onze relatie anders en beter aan kunnen pakken.

Hij begrijpt iig heel goed dat ik geen abortus wil laten plegen en dat verlangt hij ook niet van mij ondanks dat de kans er is dat wij het samen niet zullen redden.

Ik ga er dus voor. Liefst met hem en anders zonder. Het kindje zal in ieder geval van beide ouders liefde krijgen.

Nogmaals bedankt voor jullie reacties.

Groet,
Petunia

Petunia

Wat een mooie hoopvolle uitkomst. Gefeliciteerd met je zwangerschap en ik hoop dat het allemaal goed komt met de relatie.

Petunia

Dat klinkt goed! Wat goed hoe je het hebt asngepakt en wat een positieve, constructieve uitkomst! Zoals ik dit lees zal jullie kindje boffen met zulke ouders.
Heel veel geluk!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Dan mag ik je nu

gewoon voluit feliciteren denk ik Je mag er blij mee zijn en dat lijkt mij een opluchting. Ik hoop van harte dat jullie eruit zullen komen. Het klinkt liefdevol van beiden kanten

Super

Ik wens jullie alle goeds toe!

Mooi

Klinkt als een goed gesprek tussen twee welwillende, verstandige ouders. Heel veel geluk toegewenst in de toekomst.

Dank jullie wel

Bedankt voor jullie lieve hartverwarmende reacties dames. Dat doet mij goed.

Petunia

wat fijn dat jullie er samen uitgekomen zijn!
Van harte met je zwangerschap!