Eigen schuld dikke bult

verzwijgen

Ik heb al heel lang geen relatie, voor wat het waard is, maar ik zou het verzwijgen. Ik zou een kort berichtje sturen aan vriendin van deze man dat het wat jou betreft een vergissing is die je zo snel mogelijk uit je geheugen wist en of ze dat haar man ook wil gunnen. Je hebt er van geleerd om je niet meer in gevoelige kwetsbare toestand op te houden met gebonden mannen.
En daarna zou ik er tegenover iedereen het zwijgen toedoen en het ontkennen. Mocht het aan het licht komen gewoon zeggen: dat was een vergissing. Ik wens dat het verder niets te betekenen heeft in onze relatie en heb daar alles aan gedaan.

Wel

De kans bestaat dat het uitkomt dus dan is het beter om het zelf te vertellen. Het boetekleed aantrekken en hopen dat je vriend nog voldoende basis ziet om de relatie voort te zetten.

Zie de Clinton's

Het mooiste voorbeeld vind ik de Clinton's. Eerst ontkennen, dan komt het toch uit, en dan wordt de relatie nog beter dan die was. Het is nog steeds een gouden koppel. Ze zijn nu bijna grootouders.

Verzwijgen

Ik heb het net bij mijn man gepolst. Hij zou het liever niet weten en dan maar het risico dat het toch een keer uitkomt. Of je het nu meteen vertelt of dat het later uitkomt. Crisis zal het in beide gevallen veroorzaken en het vertrouwen raakt beschadigd. Ik schat in dat ons huwelijk niet gelijk op de klippen zal lopen, dus ook niet als ik het zou verzwijgen. Dus ik zou het toch maar stilhouden en hopen dat het nooit uitkomt.

Shit happens

Focus je op je toekomst.
Blijf er niet mee omlopen.
Geniet van wat je nu hebt en voelt voor je vriend.
Komt het uit?
Beken dan direct.
Ga er dan niet met bochtjes omheen lopen.
Zeg dan, ik heb een fout gemaakt, en heb daar ook ontzettend veel spijt van gehad, ik heb het niet aan je vertelt, omdat mijn liefde voor jou zo overduidelijk was hierna, ik wilde je beslist geen pijn doen.
Pas na mijn fout besefte ik hoeveel jij voor mij betekent en hoeveel ik van jou hou, en wat ik op het spel heb gezet. Kun je mij vergeven?

Zo blij

met jullie reakties, heb zo lang getwijfeld over het wel/niet hier posten
Voor mij geldt over het algemeen: Eerlijkheid duurt het langst
Maar in ons geval weet ik het niet!

In onze inmiddels 12 jarige relatie is "dit" nooit eerder aan de orde geweest, wij houden heel veel van elkaar (onvoorwaardelijk) en mijn grootste angst is dat mijn man het niet zal begrijpen, het niet KAN geloven, dat het ik mij niet sexueel aangetrokken voelde tot deze man, niet heb genoten(wel vd aandacht)vh bedgebeuren (krijg het woord bijna niet uit mijn mond.

Daarnaast hebben wij nog een zoon van 7 jaar, en kent mijn man hem wel, zakelijk, maar ik zijn vriendin niet, zij dreigde alles tegen mijn vriend te vertellen, maar zij heeft dit tot nu toe niet gedaan, omdat dat weer gevolgen heeft voor haar relatie (denk ik)
Mijn vriend zal hem geen schouderklopje uitreiken, en hij zal haar dit op zijn beurt, misschien weer kwalijk nemen.

Ik persoonlijk zou het niet willen weten van mijn man, als de situatie andersom was, geen liefde, geen sexuele aantrekkingskracht, alleen de aandacht, IK zou daar mee kunnen leven!
Wat moeilijk allemaal..ben zo blij dat ik nu eindelijk hier gepost heb, WAT de reakties ook mogen zijn

Ben heel bang voor de gevolgen als ik het vertel, onze zoon groeit op in een gezin, met ouders die weleens kibbelen, maar heel liefdevol met elkaar omgaan

Beste Lentetraan, ik begrijp je dilemma

Blijf 100% eerlijk tegenover jezelf.
Geen dwaalverhalen gaan verzinnen voor jezelf, geen feiten verdoezelen voor jezelf. Geen excuses verzinnen om jezelf er beter uit te laten springen.
De eerste aan wie jij volledige eerlijkheid en volledige vergeving verschuldigd bent, dat ben JIJ.

De tweede is je vriend, waarmee je ws afspraken hebt gemaakt.
En je grootste angst is nu, hoe gaat hij reageren als het uitkomt.
Terwijl je grootste zorg nu zou moeten zijn, hoe zou hij zich voelen wanneer het uitkomt.
Gezien de dreiging van de vriendin, is de kans reëel dat het ook een keer in de toekomst bij je vriend bekend wordt.

Als het een paar jaar duurt, zal het voor jou verzachtend werken, want jou "schuldgevoel" is dan al aan het verwateren, het lijkt jou allemaal niet zo erg meer, na zoveel jaar.

Maar bij je vriend, die er dan voor het eerst van hoort, slaat het in als een bom. Totaal onverwachts, want jullie relatie is ondertussen hechter geworden en gegroeid, mede door jou inzet en door het verzilveren van een schuldgevoel.

Hoe zal hij zich voelen dan? Je weet hoe hij zich voelt dan, je hebt het zelf meegemaakt.

Ik besef de moeilijkheid, de radeloosheid, je dilemma van wel of niet.
Het gevoel bij de ontdekking is precies hetzelfde voor je vriend, of hij dit nu vandaag of over 10 jaar te weten komt.
Hoe zijn reactie zal zijn? Ik ken je vriend niet.
Ik hoop het beste voor je.

Hangt van de andere afspraken in je relatie af

Hier op OO wordt vaak gezegd: niet vertellen. Wel vertellen wordt door velen hier gezien als egoïstisch: dan zadel je de ander met iets op om je eigen geweten te ontlasten.
Volgens mij kun je dat niet zo in het algemeen zeggen, het hangt mi af van hoe je samen in je relatie staat en hoe je naar bepaalde dingen kijkt. Soms willen mensen het idd niet weten en dan is verzwijgen wellicht beter.

Wij zien dat anders: Mijn man heeft al heel vroeg in onze relatie gezegd dat hij het zou willen weten als er zoiets gebeurt. En ik merk dat ik het zelf ook zou willen weten als man mijn in zoiets verzeild raakt. Het geeft de ander de mogelijkheid keuzes te maken: blijven en werken aan de relatie, gaan omdat je vertrouwen te zeer beschadigd is. Het voorkomt dat iets later via via uitkomt. Dat zou voor mij misschien nog wel dodelijker voor de relatie zijn dan het ontrouw zelf (en daar zou ik heel erg veel moeite mee hebben). De gedachte dat hij het weet en het niet vertelt, terwijl het toch een essentieel iets is, daar zou ik heel erg veel moeite mee hebben. En dat anderen dit weten en ik niet, lijkt me akelig.
Maar goed, wij hebben ook tegen elkaar gezegd dat we hopen (let wel: hopen) dat onze relatie van zoveel jaar niet meteen bij het grof vuil wordt gezet als er zoiets gebeurt, maar dat we allebei hopen te vechten voor herstel. Terwijl we wel de afspraak hebben monogaam te zijn. Deze hoop geeft geen garantie natuurlijk dat we zo'n eventuele crisis ook daadwerkelijk zouden doorstaan.

Maar hoe dan ook, wat akelig dat je hierin terecht gekomen bent. Je zegt: voor mij is het einde verhaal. Betekent dat dat je zeker weet dat je vriend/man jullie relatie zal beëindigen als hij hier achter komt? Ook als je eerlijk bent en aangeeft dat je weet dat het voor hem een akelige klap zal zijn.
Geen veroordeling dus, wel sterkte gewenst,

Aagje

Ja maar Aagje

Je hebt gelijk dat wel of niet vertellen afhankelijk is van de relatie en de situatie. In dit geval is het compleet duidelijk dat er geen verliefdheid of lust in het spel was. De topicstarter zat in een moeilijke tijd en was de weg kwijt. In deze periode heeft zij een fout gemaakt, moet de partner de gevolgen van deze fout dragen of alleen zijzelf? Welk vertrouwensbreuk beschaamd; dat je niet perfect en onfeilbaar bent. Wat is hier zo belangrijk aan, een moment van zwakte in een ellendige tijd.
Ik vind dat afspraken rondom dergelijke zaken met enige regelmaat moeten worden heroverwogen en geëvalueerd. Als je aan het begin van een relatie staat kijk je er waarschijnlijk anders tegenaan dan als je een ruim decennium verder en rijper bent en er inmiddels kinderen in het spel zijn. Als ik mij in deze situatie verplaats zou ik bozer zijn om een bekentenis om het eigen geweten schoon te vegen, dan om het slippertje zelf. Ik zou vinden dat hij de verantwoordelijkheid voor zijn eigen fouten zou moeten dragen in plaats van mij met zijn issue op te zadelen.

er is al een hoop gezegd

maar de opmerking 'hoe zou hij zich voelen' moet je heel goed tot je door laten dringen. Sta daar goed bij stil voordat je het eventueel toch vertelt. Wat ik overigens afraad in jouw situatie. Je bent niet verliefd op hem er is geen band meer.... ik zou er, ook voor jezelf, zo snel mogelijk zand overheen kieperen. Een hele kiepauto vol!

En dan je andere vraag: zou hij wel geloven dat je je niet sexueel tot hem aangetrokken voelde. (een aanwijzing dat je toch sterk overweegt het hem te vertellen) Nee, waarschijnlijk gelooft hij dat niet. En als hij dat wel gelooft dan blijft er nog in zijn ogen een reden over waarom je toch met hem naar bed ging: namelijk dat het je geen bal kon schelen hoe hij daarover zou denken.

Vrouw, hou je mond, zwijg en ga door met je leven.

Heks

Ik zeg niet dat Lentetraan het wel of niet moet zeggen aan haar man. Dat kan ik niet beoordelen.

Ik vind alleen dat er hier te gemakkelijk gezegd wordt dat je zoiets niet moet vertellen omdat je een ander opzadelt met iets waar hij niets mee kan. En dat het er dan alleen of vooral om gaat om het eigen geweten schoon te vegen. Dat is in mijn ogen te algemeen. Het schoonvegen van het geweten kan een reden zijn om zoiets te vertellen, maar er kunnen meerdere andere redenen zijn om en ander in te lichten.
Zoals je terecht opmerkt zeg ik dat dit relatie- en situatie-afhankelijk is. En ik deel met je dat dit soort afspraken moeten worden geëvalueerd en heroverwogen. Voor ons geldt dat we dit zo nu en dan ook wel bespreken. En wij zijn ondertussen bijna twee decennia verder en we denken er nog steeds zo over. Misschien nog wel meer omdat ik het gevoel heb dat na zo'n lange tijd onze relatie goed verankerd is en eerlijkheid daar in belangrijke pijler in is.

Ik (maar dan spreek ik alleen voor mezelf) zou me erg bedonderd voelen als mijn man seks met een ander zou hebben (gehad), want wij hebben de afspraak dat we het bij elkaar houden. Het zou niet fijn zijn (understatement) om dat te horen, maar ik zou me dubbel bedonderd voelen als ik er later ooit achter zou komen, vooral als het via een derde (boze partner van minnaar bv) zou zijn. Dan zou mijn vertrouwen nog meer beschaamd zijn. Het feit dat het opgebiecht wordt zou ws mij juist vertrouwen geven dat er wederzijdse basis is om te werken aan herstel. Waarbij je vooraf niet de garantie hebt op succes. En ja, het zou er voor mij ook nog wel toe doen wat de oorzaak van de ontrouw zou zijn. Misschien dat de gedachte dat de ander het niet uit lust of verliefdheid heeft gedaan juist kan helpen om de misstap te verwerken, want mogelijk dat het dan minder bedreigend is.

Maar nogmaals, de manier om ermee om te gaan is niet voor iedereen gelijk. Ik wil niemand mijn/onze manier opdringen. En toegegeven, onze afspraak heeft zich nog nooit in de praktijk hoeven bewijzen. En zou dat ooit aan de orde zijn, dan zijn deze afspraken geen garantie op een goede afloop. Het kan in de praktijk veel weerbarstiger zijn dan je ooit had kunnen denken en helemaal anders uitpakken dan de bedoeling was. Maar dat kan niet vertellen ook, want daarin zitten ook een aantal onzekere factoren.

Aagje

Bovendien

Het issue van de ander (in dit geval het vreemdgaan, het gewetensconflict ) is in mijn optiek binnen een relatie nooit alleen het issue van de één. Met dat het gebeurd is, is het in mijn ogen ook het issue van de ander. Beter gezegd, het is dan een issue van de relatie. Ook/zelfs als de ander het niet weet, want het speelt op een heel fundamenteel niveau van de relatie. Dus voor mij gaat dan al niet meer op dat vertellen alleen of vooral een kwestie is van je geweten schoonvegen ten koste van de gemoedsrust van een ander.
Maar goe, zo werkt het in onze relatie, dat hoeft niet voor anderen of voor de relatie van Lentetraan te gelden.

Aagje

Staat er beetje raar:

De beginzin van mijn laatste posting staat er krom: 'Het issue van de ander (in dit geval vreemdgaan, het gewetensconflict) ......nooit alleen het issue van de één.' Dat moet natuurlijk zijn: 'Het issue van de één (in dit geval.p het vreemdgaan, het gewetensconflict)....nooit alleen het issue van die ene.'

Er samen aan werken?

Lentetraan vraagt om verschillende gezichtspunten en dat is wat ik hier wil geven. Zij is uiteindelijk de enige deskundige hier op het gebied van haar relatie.
Waarin ik van inzicht verschil met Aagje H. is dat dit een issue is waaraan gewerkt moet worden. Lentetraan is menselijk en maakt net als iedere andere sterveling fouten, zij heeft een zwak moment gehad en een ander heeft daar gebruik van gemaakt. Ik denk dat zij haarzelf ontzettend is tegengevallen en dat zij vooral enorm teleurgesteld is in zichzelf. Dit zal een groot deel van de pijn zijn die zij voelt. Maar wat moet haar partner hiermee? Hoezo werken aan de relatie? Ik geloof niet dat een dergelijke fout per se betekent dat er iets mis is met de relatie, dus waarom gaan zoeken en graven? Maargoed, misschien ben ik wel raar, want ik geloof ook al niet dat je kunt werken aan een relatie en ik ben toch alweer ruim 25 jaar gelukkig met mijn lief.
Lentetraan, vergeef jezelf en ga over tot de orde van de dag.