Eenzaam gezin/ partner

Zo was mijn vader ook wel een beetje. Uiteraard zat hij niet te gamen maar was altijd aan het klussen in de garage. Geen vrienden waarmee hij alleen afsprak, en hij dronk geen alcohol dus in een cafe had hij ook niets te zoeken en hij deed ook niet aan sport. Alleen hier hadden mijn ouders eigenlijk nooit problemen daarmee. Ze gingen in de weekenden vaak naar familie (naar mijn tantes en ooms dus) wat wij als kinderen erg gezellig vonden. Zij gingen kletsen met elkaar en ik ging met mijn neefjes en nichtjes spelen. Verder kampeerden ze graag en daar hielden ze uiteindelijk ook wel kennissen aan over waarmee ze dan 1x per jaar een weekendje naar een camping gingen. Alle initiatief hierover ging via mijn moeder maar mijn vader haakte dan wel vrolijk aan. En ik zie dit wel eens vaker bij vrienden. De ene is de sociale die alle contacten regelt, de ander hobbelt er gezellig achteraan. 
Misschien kan jij dus die rol vervullen? Je doet dan dus wel alleen maar dingen met koppels, maar wie weet komen er ook contacten voor je man alleen uit, of dus niet (zoals bij mijn vader) Maar mijn vader was er niet ongelukkig van, en ik geloof dat jouw man dat ook niet echt is? Heeft hij er echt wel behoefte aan of wil jij dat (goedbedoeld) voor hem heel graag?

Heb wel eens een artikel gelezen over mannen en vrienden. "Sterke" mannen hebben geen vrienden nodig maar gaan uit vanuit eigen kracht. Wij vrouwen zijn socialer hebben hebben dit contact wel nodig. Je man moet dus niks en zolang die jou vrij laat m.b.t. zoeken van vriendinnen is er niks aan de hand. Is je man nog wel gelukkig met je?

Niet iedereen heeft dezelfde behoeftes, maar het kan ook heel goed een 'niet weten hoe' zijn. Natuurlijk kun jij niet zijn collega's contacten over een mannenuitje. Dat komt over als een moeder die speelafspraakjes voor haar kind regelt. Je kunt hem wel stimuleren om bijvoorbeeld het initiatief te nemen voor een etentje of drankjes met collega's. Of een paar collega's uit te nodigen voor zijn verjaardag.

Of is er niks van een buurtvereniging of zo waar hij laagdrempelig kan aansluiten? Of een commissie of bestuurswerk bij een clubje van de kinderen. 

Doet hij thuis wel dingen in het huishouden en met/voor de kinderen? Het leest heel depressief. Maar ook niet een man en vader die jij en de kinderen verdienen.

Maar jullie zijn toch een koppel? Worden jullie dan niet samen uitgenodigd voor verjaardagen en bruiloften?  En je kunt ook koppels bij jullie thuis uitnodigen, een keer een drankje of bbq in de zomer. Niet meteen heel hoogdravend, maar zo kan je langzaam vriendschappen opbouwen. En misschien dat hij dat eens alleen met de man van het koppel wat kan gaan doen (als die behoefte er is uiteraard)
En qua 'leven' wat je schrijft, gaan jullie wel eens wat doen als gezin dan? Een keertje bowlen, uit eten, kanovaren. Samen een workshop doen, of je opgeven voor een groepswandeling, of ga samen op stijldansen?

Jouw focus is m.i. verkeerd.
Je bent enorm met hém bezig, maar dat is een mooi excuus om niet naar je eigen leven te kijken. Investeer in je eigen sociale netwerk, kijk of je - los van hem - die bruisende dingen in je leven kan krijgen. Geef niet de schuld aan hem of 'de relatie' dat jij lijdt. Ga léven!
En nee, daarvoor hoef je niet uit elkaar. Ga gewoon zelf op pad.

En ja, dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan, maar dat is wel de juiste richting.

Het komt meer voor dat mensen geen behoefte aan vrienden lijken te hebben. Mijn partner heeft ook bijna geen vrienden. Wel veel contact met zijn familie. En ik hoor het vaker. Vooral over mannen die geen sociaal leven hebben tenzij hun vrouw dat regelt, maar dat kan zijn omdat ik meer met vrouwen dan met mannen omga. 

Je kan je afvragen of jouw zorg alleen gaat over hem - zo ja, dan zou ik dat loslaten, als hij die behoefte niet heeft, dan heeft hij die niet en dan doe je daar niks aan - of dat je het vervelend vindt dat hij altijd thuis is zodat jij nooit eens het rijk alleen hebt. Daar heeft hier ooit eens een draadje over gelopen, en er waren meerdere vrouwen (onder wie ik) die af en toe op hun tong moesten bijten om niet te roepen "Potverdeje, ben je er nou alweer!" tegen hun eigen man, omdat die altijd maar thuis op de bank zit (met de afstandsbediening). Tja, de man woont er hè, je kunt er niet echt wat van zeggen. 

Dus hoe dan ook, je doet er niks aan, dus inderdaad: werk aan je eigen netwerk, zorg dat je zelf een leuk leven hebt, en wat hij doet moet hij weten. En ach, als hij altijd thuis is, is er tenminste altijd iemand voor de kinderen als jij de hort op gaat

Je kan je trouwens nog in mensen vergissen. Mijn grootouders hadden eigenlijk geen sociale activiteiten buiten familiedingen om. Daar leken ze helemaal geen behoefte aan te hebben. Dus toen mijn opa overleed, stond mijn oma er echt alleen voor. Die heeft toen de banden met haar oudere zus fors aangehaald en is met haar allerlei dingen gaan ondernemen en bleek zich veel beter door het weduwenbestaan heen te slaan dan we hadden verwacht. Toen ze mensen nodig had, wist ze die te vinden, bedoel ik maar. 

Het niet hebben van sociale contacten, daar zou ik geen moeite mee hebben. Ik herken het ook wel van mijn partner. Ik begrijp dat niet helemaal, maar het zal wel. Prima als hij dat een prettige manier van leven vindt. 
Volgens mij hoeft dat niet te betekenen dat jij geen sociale contacten hoeft te hebben, dus daar zou ik zeker op inzetten als ik jou was.

Ik zou wel veel moeite hebben met de andere dingen die je noemt; negativiteit, z'n bed niet uitkomen, alleen maar gamen, ongeduldig, er bovenop zitten bij de kinderen en een kort lontje.
Je zegt dat hij boos wordt als je daar iets van zegt. Is dat erg? 
Of is dat zijn manier om er voor te zorgen dat jij er over ophoudt? 
Ik vind dat je in bovenstaande dingen echt wel mag begrenzen wat je accepteert en wat niet. Jouw welbevinden is niet onderschikt aan het zijne. 
Calculeer de volgende keer in dat als je dit ter sprake brengt, hij dus boos wordt. Dat weet je al van tevoren. En dat je toch gaat zeggen wat je te zeggen hebt ( zonder in die boosheid mee te gaan ). Ik hoop voor jullie allebei dat jullie hier uiteindelijk samen uit gaan komen.

Zo zijn veel mannen hoor. Mijn man heeft ook maar enkele vrienden die hij ongeveer 2 x per jaar ziet. Verder gaan we met familie om als stel zijnde. En spreekt hij zijn zus regelmatig. Mijn man zit wel op biljarten, waar hij het heel gezellig heeft, zonder dat daar nu echt verder contact uit voorkomt. Maar dat hoeft ook niet perse.
Zelf heb ik wel 2 vriendinnengroepjes waar ik contact mee heb.

Kun je terughalen waarom je ooit op hem gevallen bent?

Zijn gebrek aan vrienden en sociaal leven: Ik zou het helemaal los laten. Misschien eens met hem bespreken of hij geen hobby heeft die hij kan oppakken. Maar zeker niet gaan lopen trekken aan hem. Het is volwassen vent.
Maar... zijn shagrijn: daar zou ik wel mee aan de slag gaan. Het is voor kinderen ook echt niet leuk om een vader te hebben die alleen maar afzeikt. Ik lees er heel weinig positiefs in.

Mijn man, we zijn al meer dan 35 jaar samen, heeft nooit vrienden, nooit gehad ook. Hij heeft wel eens sportclubjes geprobeerd maar dat was nooit een succes vanwege 'rare' mensen😂
Zijn werk was ook een tamelijk solo gebeuren. Hij is een einzelgänger, ik heb dat geaccepteerd, zelf ben ik het tegenovergestelde. Ik heb mijn vrienden en vriendinnen en als ik er over vertel kijkt hij mij een beetje glazig aan. Het was ook wel makkelijk toen de kinderen klein waren, hij was altijd thuis dus ik kon de hort op. Hij vind dat hij een fijn leven heeft en ik heb wel afgeleerd om daar vraagtekens bij te zetten want dan werd hij pislink. Dus to misschien ben je wel met de broer of ieder geval de geestverwant van mijn man getrouwd.

Mv389 schreef op 29-10-2024 om 09:35:

ik vraag me af of het hem daadwerkelijk niet zoveel uitmaakt. Ik kan het me ergens niet voorstellen dat al 15 jaar zonder vrienden leven, nooit ergens voor uitgenodigd worden, niemand die op je verjaardag komt etc... Dat dat een mens niets doet. Hij heeft niemand om naartoe te gaan, niemand die hem uitnodigt voor een verjaardag, bruiloft, avondje met mannen. Niemand, al 15 jaar. Compleet onzichtbaar en alleen. Elk mens heeft toch sociaal contact nodig, vriendschap? Ik merk thuis ook echt dat hij gewoon niet lekker in zijn vel zit. Maar na 15 jaar zit hij zo vast in die 'sleur' dat dit voor hem normaal is en hij ook niets meer aanneemt. Ik moet hem laten als ik erover begin. Hij heeft 2 keer vanuit zijn werk een dagje gehad dat ze vier gingen drinken ergens, dan praat hij honderduit en komt hij ook echt anders thuis. Dus mijn gevoel zegt dat hij er wel behoefte aan heeft, maar hij doet/kan het gewoon niet zelf. Ik heb geen contact met die collega's en dat is echt een mannen bedrijf dus ik kan/ga dat toch ook niet verder regelen ? Maar dit begint echt een punt te worden. Ook naar onze meiden toe vind ik het lastig dat ze hem nooit eens met ander volwassen contact zien, en hem niet zien 'leven'. Als je 38 bent hoor je toch niet alle dagen in je eentje te gamen en in je bed te blijven en 0 leven te hebben ?

Je schreef in je openingspost dat jullie 15 jaar samen zijn en dit jaartal blijf je benoemen. Maar hoe was je vriend voor jullie relatie? Had hij toen wel (veel) vrienden / hobby's / bezigheden? Had je vriend op school / in de buurt ( jullie wonen op de plek waar hij is opgegroeid (?)/ via club etc vrienden?  Had hij vrienden toen jullie een relatie kregen?

Sommige mensen maken moeilijk contact en/ of hebben er weinig tot geen behoefte aan en missen het ook niet. Soms kost het mensen teveel energie en raken ze overprikkeld wat niet fijn is. Dat jij het graag anders zou zien is op zich te begrijpen maar niet iets waar hij perse iets mee moet doen. Er telkens over zeuren zal niet het gewenste effect hebben denk ik. Gamen als hobby hoeft geen drama te zijn mits het binnen de perken blijft. 

Julli"e lijden eronder dat hij geen vrienden heeft zeg je.. je legt wel erg veel de schuld en vinger en zwaarte bij je man. Ik zou ook zeggen laat die man met rust en ga zelf aan de slag met je behoeftes. Ga zelf onder clubjes of installeer bumble voor vriendschap of wat dan ook. Het is helemaal niet perse ongezond om weinig te doen naast een drukke baan. Mijn man is altijd totaal overprikkeld en wil rust na zijn werk, heel de dag al met collega's en patiënten moeten praten. Die vrienden ziet paar keer per jaar. Als je man er geen behoefte aan heeft dwing hem niet. Je moet helemaal niks tussen je 30ste en 40ste behalve zorgen dat je telgjes goed verzorgd worden. Jouw plaatje van het leven dat niet klopt met de werkelijkheid daar moet je zelf verantwoordelijk voor nemen. Je kunt je man niet veranderen na 15 jaar en al helemaal niet de schuld geven.

Vindt hij het wel gezellig om met jou dingen te ondernemen en als gezin? Geen vrienden zou me niet storen maar wel dat hij kortaf is, ongezellig, veel op bed ligt en hele dagen zit te gamen. Klinkt net of je een puber in huis hebt. 
Ieder z'n ding maar een gezellig gezinsleven en wat leuks gaan ondernemen met de kinderen mag je best verlangen van een jonge vader. 

En ik vind het ergens ook niet helemaal gezond dat hij zich tussen mijn vriendinnen probeert te mengen omdat hij zelf niets heeft.

Dit stukje , hoe moet ik dat voor me zien? Want dat klinkt wel vreemd... 
Dat je man geen vrienden heeft lijkt me iets waar jij geen last van hoort te hebben en je kinderen al helemaal niet, niet iedereen heeft behoefte aan veel sociale contacten.

Lelijk tegen de kinderen doen is zoiezo een no go , als je jezelf niet kan gedragen kun je je het je kinderen ook niet leren