Een verdomd moeilijk huwelijk!
Hoi allemaal,
Dit is een topic die enige leestijd neemt, het schrijven is voor mij belangrijk. Welgemeende adviezen zijn zeker welkom. In ieder geval bedankt voor het lezen.
Ik heb een relatie van 18 jaar (10 jaar getrouwd). Ik heb mijn vrouw (met een gelovige opvoeding) leren kennen op een tropisch eiland. Zij had een zoontje van 3 jaar en ik 2 jonge dochters en beide geen relatie meer. Ik vloog af en aan naar haar en we hadden in die tijd veel plezier en goede gesprekken. Tot er een moment kwam dat zij een ander leuk vond maar dit ging ontkennen. Haar zoontje wist mij echter feilloos te vertellen dat er 'een man' kwam. Uiteindelijk is dit niets geworden maar mijn vertrouwen had een behoorlijke deuk opgelopen. Wij zijn verder gegaan en zij kwam met haar zoontje, die ik erkend heb, uiteindelijk naar Nederland. Kort na haar komst werd ze zwanger. Ik merkte al snel dat zij niet goed in haar vel zat en ze begon gedrag te vertonen wat ik niet herkende. Ze wou graag studeren en dat is ze gaan doen.
Na haar studie ging zij steeds vreemder gedrag vertonen. Ze vertrouwde me niet, maakte constant ruzie en ging ook steeds verder. Op en dag kwam ik thuis en had zij kaarsen om zich heen gezet. Vanuit mijn werk was ik wel wat gewend maar dit raakte mij. In de keuken had ze mijn horloge stukgeslagen en kleren in chloor gegoten. Uiteindelijk is dit ernstig geëscaleerd, op een avond wilde zij mij neersteken en heeft de buurvrouw de politie gebeld. Die is met getrokken wapens binnengekomen en hebben haar aangehouden. Bij de politie heeft ze verklaard dat ik vreemd ging en dat dir haar zo woest heeft gemaakt. Dit hele verhaal was volledig verzonnen. Dat had die vrouwelijke rechercheur al snel door. Dit was de inleiding voor een lange zware periode met alles er op en eraan. Uiteindelijk zijn wij met veel hulp van mensen om ons heen bij elkaar gebleven.
Maar het leed was nog niet geleden. Ik kwam op een dag thuis en toen zag ik haar en haar moeder koffers pakken met de mededeling dat zij niet langer in Nederland kon blijven. Zij ging met de 2 kinderen terug en ik moest haar niet achterna gaan. Ik was verbouwereerd en de volgende dag zijn ze vertrokken. Daar zat ik dan in een leeg huis. Na enkele maanden kreeg ik een bericht van haar. Ze vond het toch wel belangrijk dat ik mijn zoontje zou zien. Ik was wantrouwend en voelde mij niet op mijn gemak. Maar goed, liefde doet veel en na enkele maanden heb ik mijn boeltje gepakt en ben gaan wonen en werken op het tropische eiland. We hadden het goed en we kregen er zelfs een dochter bij. Na een jaar van de geboorte begon het gedoe echter weer. Ik werd gebeld door school met de mededeling dat de kinderen en oma nog steeds stonden te wachten. Ik heb haar daarover aangesproken en dat was dan weer de inleiding van een periode dat ze ongeveer 3 tot 4 maanden alleen maar ¨hmmmm¨ of knikte.
Ik besefte dat ze hulp nodig had. Omdat zij gelovig is heb ik de hulp ingeroepen van haar kerkelijke gemeenschap. Talloze gesprekken, sessies en noem maar op. Daar kwam ook naar boven dat zij als kind seksueel misbruikt was. Haar moeder heeft dat altijd ontkend. In de cultuur van mijn vrouw kan je ook beïnvloed zijn door het verleden. Haar vader, gepromoveerd, is hierdoor ook van het pad afgeraakt. Na vele sessies ging het periodes goed maar ook periodes minder. Het was vreselijk vermoeiend.
Zij wilde terug naar Europa, bij haar moeder zijn. Haar moeder heeft tegen mij altijd gezegd dat zij professionele hulp moest hebben. Mijn vrouw vond dat onzin. Ongeveer vier jaar geleden zijn we terug verhuisd naar Europa vanwege onze zieke ouders. Naar Nederland was uitgesloten omdat ze vanwege dat gedoe in Amsterdam een stafblad had en dus niet makkelijk aan het werk zou komen. Mijn oudste zoon was inmiddels al in Nederland bij oma gaan wonen.
Bij een borrel had ik het er over met een goede vriendin. Verdiep je is in narcistische persoonlijkheidsstoornis zei ze. Ik zag zoveel overeenkomsten. Zou dat het echt zijn? Vandaar vermoedelijk die opmerking van haar moeder om professionele hulp te zoeken voor haar.
Heden
4,5 jaar in Europa is nu een emotionele rollercoaster met veel hoogtepunten -en dieptepunten. Ruzies, fijne vakanties, goede periodes en slechte periodes en dieptepunten. Zoals vorig jaar kerst waar mijn oudste zoon (20 jr.) tegenover zijn moeder stond. Ze was boos geworden om iets pietluttigs (zoals vaker). Hij werd emotioneel en maakte haar het verwijt dat zij alles verpeste. Hij begon over Amsterdam en dat zij mij wou doodsteken. Zijn moeder wilde hem slaan met een snijplank en dat heb ik kunnen voorkomen. Daar gingen we weer. We hebben gepraat, gepraat en alles 'glad' gestreken. Maak een nieuwe start was het advies. Huis kopen, zij was al aan de slag als zelfstandige jurist, bloeien en groeien. Ik heb een leuke baan, zorgde voor de kids zodat zij haar zelfstandige klussen zo goed mogelijk kon uitvoeren. En toch.....dit leven voelt als een vulkaan die elke moment weer kan uitbarsten.
Maart 2022
In de maanden daarvoor was er gedoe. Op een avond ging zij nutteloos tekeer tegen mij. De volgende ochtend bood ze haar excuus aan waar de kinderen bij waren. Die excuus ging zoals zo vaker gepaard met een maar. Waarop mijn dochter (10 jr) zei:¨excuus maken en punt¨. We hadden gehoopt op rust.
Op een avond was zij weer bezig. Blijkbaar stond haar glas op het kookeiland en dat was in de vaatwasser gezet. Wie dat gedaan had? Ik was buiten, mijn zoon in zijn kamer en mijn dochter op de bank. Het was voor haar een reden mij weg te zetten als leugenaar en ik kon mijn boeltje pakken. Ik ben gegaan en heb die maanden o.a. in een huisje van Roompot geleefd. Ik hield wel contact met haar. Het tijdelijk wonen in de bossen gaf mij rust. Af en toe vroeg ze of ik toch thuis op de kids kon passen. Inmiddels had ik een appartement gehuurd.
De echte gesprekken bleven uit, ze wilde niet scheiden en we trokken toch gezamenlijk op o.a. voor de kids. Maar die gedachte van de vulkaan liet mij niet los. IOp een avond sprak ik haar aan om bepaalde afspraken wel te overleggen. Direct daarna kreeg ik een app van haar. Het was voor haar klaar. Ik moest de kinderen komen halen en die gingen bij mij wonen. Ik heb de kinderen gehaald en die waren in tranen. Twee weken hebben zij bij mij gewoond, ik heb ze met alle liefde verzorgd zodat ze deze bladzijde konden vergeten. Ze heeft sorry gezegd en zoals zo vaak werden de kids getrakteerd op een cadeau. Mijn kinderen hebben zoveel gemengde gevoelens over hun moeder. Hoewel ik dat begrijp buig ik dat altijd om. Ik wil niet die vader zijn die die negativiteit voedt.
Februari 2023
Mijn vrouw bleef wel naar de kerk gaan en af en toe gingen wij mee. Enkele maanden geleden kwam zij naar mij toe. Of ik bereid was om met hun huwelijksconsultants te spreken. Ik heb getwijfeld maar zag een sprankje hoop dat ze via die weg ook hulp zou krijgen. Ik heb dus toegestemd. We wilden verder, zij kon natuurlijk niet scheiden vanwege het geloof. Ik heb één keer een gesprek gehad.
Vorige maand ging zij naar een speciale conferentie en daar heeft zij tot tranen toe haar hart uitgestort. Ik werd gebeld door de leider met de vraag of het niet nuttig was om een gesprek aan te gaan. Ik twijfelde.... wilde ik dit nog wel? Ik heb ingestemd.
Er komt geen einde aan.
De kids komen enkele dagen per week bij mij. Ik merkte aan mijn dochter dat ze niet goed in haar vel zat. Op een avond kwam ze uit haar bed en wilde mij wat vertellen. Haar moeder vroeg de telefoon te brengen en op dat moment kwam er een appje binnen van een man met de tekst: 'Ik ben woensdag thuis. Alleen'. Ik heb haar gerust gesteld en gezegd dat het van alles kon zijn. Maar de puzzelstukken vielen in elkaar. Zij vond het noodzakelijk dat de kinderen ook om en om in het weekend bij mij kwamen. Als ik ze ging halen moesten ze voort maken, ik moest op een zaterdag wat halen en daar stond een auto voor de deur. Op de vraag wie dat was kreeg ik geen antwoord etc. Mij liet het niet los en ik ben gaan speuren (was vroeger ook mijn werk). De constateringen van het speurwerk hebben genoeg opgeleverd. Op Valentine was zij niet thuis en hij ook niet. Zijn auto stond er 2 avonden, op één avond was zij gezellig met die man aan eten, samen de vaatwasser aan het inruimen. Inmiddels weet ik alles van deze getrouwde man die o.a. een tienerdochter heeft. Die vrouw denkt dat haar man overwerkt.
De vulkaan in mij begint langzamerhand te borrelen.
Je gaat naar de kerk toe, vraagt een gesprek aan en dan doe je dit. Ik overweeg, hoe triest ook voor mijn kinderen, mijn boeltje te pakken, niet uit emotie maar om dit voor eens en altijd te stoppen. Te kiezen voor mezelf nadat ik eerst deze getrouwde man heb aangesproken of de constateringen in zijn bus heb gedaan en haar heb geconfronteerd met het bewijs. De mensen om me heen geven allemaal een ander advies. Van niet doen tot wel doen. Niet doen omdat mijn zoon van 13 jaar dit niet aankan en ik zijn trouwe supporter ben bij voetbal, mijn dochter van 10 jaar omdat zij mijn grappen gaat missen. En wel doen om mijzelf weer bij elkaar te rappen en vooral een leven te leiden in rust maar uiteindelijk ook in alle liefde voor mijn kinderen te kunnen zorgen. Die laten je echt niet los zei mijn trouwe maat.
Heb ik dan niets verkeerd gedaan? Nee, ik ben een zorgzame echtgenoot en vader. Ik heb altijd klaar gestaan voor haar en mijn kinderen. Veel gepraat, gehuild, liefde gegeven, sessies bijgewoond en noem maar op. Misschien is dat verkeerd geweest. Dat ik mij vaak heb weg gecijferd. Ik heb veel kunnen dragen omdat ik een grote mentale weerbaarheid heb door mijn werk en het hardlopen.
Maar na dit laatste akkefietje merk ik de laatste weken dat ik aan het opruimen ben, op zoek ben naar koffers (en er al één heb gekocht), kijk naar opkopers voor mijn inboedel, brieven aan het schrijven ben voor mijn kinderen, hoeveel opzegtermijn ik heb, of ik ergens makkelijk aan het werk kom etc. Voor mij voelt het als of ik heb verloren van haar narcistische stoornis wat ik ervaar als een 'kwaadaardig gezwel met een enorme groei en een verwoestend karakter'.
Vandaag voelde ik dat ik het van mij af moest schrijven maar ook wilde delen op een forum van liefde, hoop, ingewikkelde issues en begrip. Het voelt als het laatste hoofstuk van een levensboek. Ik voel steeds meer dat het tijd wordt om die koffers echt te pakken.
Ik weet niet wat je precies bedoelt maar je hint erop dat je ver weg uit de situatie gaat vluchten. Ik snap dat je wil scheiden, lijkt me een uitstekend idee, maar ik vind het behoorlijk onverantwoordelijk om echt ver weg te gaan wonen van je kinderen. Als de situatie is zoals jij die beschrijft, kan het niet anders dan dat die ook lijden onder het grillige gedrag van hun moeder. Je kunt het niet maken om ze plompverloren bij haar achter te laten en te verdwijnen. Je hebt deze kinderen op de wereld gezet met haar. Ze achterlaten met deze onberekenbare moeder is niet oké. Je zult je verantwoordelijkheid als vader moeten (blijven) nemen. Verzin maar een andere oplossing waarin je de belangen van je kinderen ook recht doet.
“Heb ik dan niets verkeerd gedaan? Nee, ik ben een zorgzame echtgenoot en vader. Ik heb altijd klaar gestaan voor haar en mijn kinderen. Veel gepraat, gehuild, liefde gegeven, sessies bijgewoond en noem maar op. Misschien is dat verkeerd geweest. Dat ik mij vaak heb weg gecijferd. Ik heb veel kunnen dragen omdat ik een grote mentale weerbaarheid heb door mijn werk en het hardlopen.”
Niets verkeerds met zorgzaam zijn, maar hoeveel rode vlaggen en alarmbellen heeft iemand nodig om te beseffen dat deze kinderen al zo ontzettend beschadigd zijn voor de rest van hun leven?
Klinkt erg hard en veroordelend, maar de kinderen zijn de allergrootste slachtoffers hier. Het feit dat je schrijft dat ‘je steeds meer voelt dat het tijd wordt je koffers te pakken’ geeft voor mij aan dat je nog steeds niet beseft in wat voor toxische relatie je zit. Ga snel professionele hulp zoeken is dan ook mijn advies en probeer eens wat meer vanuit je kinderen te denken ipv vanuit jezelf!
aanvulling: ook het feit dat je zo ver weg bent verhuisd van je jonge dochters, hoe kun je dan met droge ogen beweren dat je altijd een zorgzame en toegewijde vader bent geweest?
Hoe kan dit hele verhaal vooral over jou gaan? Waar zijn je kinderen in dit geheel?
Mija schreef op 25-02-2023 om 13:12:
Ik weet niet wat je precies bedoelt maar je hint erop dat je ver weg uit de situatie gaat vluchten. Ik snap dat je wil scheiden, lijkt me een uitstekend idee, maar ik vind het behoorlijk onverantwoordelijk om echt ver weg te gaan wonen van je kinderen. Als de situatie is zoals jij die beschrijft, kan het niet anders dan dat die ook lijden onder het grillige gedrag van hun moeder. Je kunt het niet maken om ze plompverloren bij haar achter te laten en te verdwijnen. Je hebt deze kinderen op de wereld gezet met haar. Ze achterlaten met deze onberekenbare moeder is niet oké. Je zult je verantwoordelijkheid als vader moeten (blijven) nemen. Verzin maar een andere oplossing waarin je de belangen van je kinderen ook recht doet.
Dit is dus zo een reactie met allemaal aannames (echt ver weg gaan wonen, als die situatie zo is als je beschrijft - waarom zou dat niet zo zijn? -). Denk je dan echt dat ik geen andere oplossingen aan het bedenken ben? Verdiep je eens in de materie. Dat gaat echt helpen.
RoodVruchtje schreef op 25-02-2023 om 13:29:
“Heb ik dan niets verkeerd gedaan? Nee, ik ben een zorgzame echtgenoot en vader. Ik heb altijd klaar gestaan voor haar en mijn kinderen. Veel gepraat, gehuild, liefde gegeven, sessies bijgewoond en noem maar op. Misschien is dat verkeerd geweest. Dat ik mij vaak heb weg gecijferd. Ik heb veel kunnen dragen omdat ik een grote mentale weerbaarheid heb door mijn werk en het hardlopen.”
Niets verkeerds met zorgzaam zijn, maar hoeveel rode vlaggen en alarmbellen heeft iemand nodig om te beseffen dat deze kinderen al zo ontzettend beschadigd zijn voor de rest van hun leven?
Klinkt erg hard en veroordelend, maar de kinderen zijn de allergrootste slachtoffers hier. Het feit dat je schrijft dat ‘je steeds meer voelt dat het tijd wordt je koffers te pakken’ geeft voor mij aan dat je nog steeds niet beseft in wat voor toxische relatie je zit. Ga snel professionele hulp zoeken is dan ook mijn advies en probeer eens wat meer vanuit je kinderen te denken ipv vanuit jezelf!
aanvulling: ook het feit dat je zo ver weg bent verhuisd van je jonge dochters, hoe kun je dan met droge ogen beweren dat je altijd een zorgzame en toegewijde vader bent geweest?
Goed lezen en goed interpreteren is toch een kunst. Ik heb al die jaren voor mijn kinderen gezorgd terwijl zij de wereld over vloog en soms weken niet thuis was. Hoeveel professionele hulp moet je nog zoeken.
” Voor mij voelt het als of ik heb verloren van haar narcistische stoornis wat ik ervaar als een 'kwaadaardig gezwel met een enorme groei en een verwoestend karakter'.”
Ik herken dat wel, het gevoel dat je de strijd daartegen op mòet geven. Des te tragischer als je beseft dat het niet een strijd tegen haar is, maar tegen de stoornis en dat iets wat zij in feite niet zelf is maar haar ook is ‘overkomen’ ooit, zo sterk is dat je het daar nooit van gaat winnen.
Goed dat je plannen maakt. De verwerking van dit alles zal wel lang duren en kan nu misschien nog helemaal niet. Fijn voor de kinderen dat ze één gezonde ouder hebben (dat is toch wel goed om te bedenken bij dit alles) Sterkte!
GinnyTwijfelvuur schreef op 25-02-2023 om 13:46:
Hoe kan dit hele verhaal vooral over jou gaan? Waar zijn je kinderen in dit geheel?
Goed lezen en interpreteren is een kunst. Als ik een deel 2 zou schrijven dan weet je ineens waar mijn kinderen zijn in het geheel. Maar als ik naar de reacties kijk besef ik mij dat het vooral reacties zijn nogal polariserend zijn over vaders.
Als dit je toon is, hoef je denk ik niet op veel advies meer te rekenen.
Chin schreef op 25-02-2023 om 13:59:
[..]
Goed lezen en goed interpreteren is toch een kunst. Ik heb al die jaren voor mijn kinderen gezorgd terwijl zij de wereld over vloog en soms weken niet thuis was. Hoeveel professionele hulp moet je nog zoeken.
En dat is het enige wat jij uit mijn reactie haalt?
En met professionele hulp zoeken bedoel ik voor jezelf, niet voor het gezin, om tijdig in te zien wanneer je voor je kinderen moet kiezen ipv voor een partner of jezelf.
Courage schreef op 25-02-2023 om 14:06:
Als dit je toon is, hoef je denk ik niet op veel advies meer te rekenen.
En dit ja! De arrogantie! Had deze toon binnen je huwelijk gebruikt.
Eens met de opmerkingen over hoe je op goedwillende reacties reageert. Wellicht een teken van er door heen zitten maar gewoon niet slim want het komt arrogant over.
Dit is een humble brag:
Heb ik dan niets verkeerd gedaan? Nee, ik ben een zorgzame echtgenoot en vader. Ik heb altijd klaar gestaan voor haar en mijn kinderen. Veel gepraat, gehuild, liefde gegeven, sessies bijgewoond en noem maar op. Misschien is dat verkeerd geweest. Dat ik mij vaak heb weg gecijferd. Ik heb veel kunnen dragen omdat ik een grote mentale weerbaarheid heb door mijn werk en het hardlopen.
In feite zeg je "oh het enige wat ik verkeerd doe is dat ik niks verkeerd doe."
Maar afgezien daarvan: wat is het in jou dat je jaren je grenzen niet in de praktijk brengt?
Ik begrijp (meer dan menigeen) dat dat heel moeilijk is bij iemand met een persoonlijkheidsstoornis (als ze dat heeft, he, dat weten we dus niet) Maar er moet ook iets in jouw persoonlijkheid zitten wat hierin een match is. (en ik kan dat weten door mijn ervaringen met een later als narcistisch persoonlijkheidsstoornis hebbende gediagnosticeerde partner). Ver weg verhuizen: ik begrijp je neiging maar je kinderen hebben je nodig als tegenhanger voor haar gedrag. Probeer met hulp een weg te vinden hoe je ze zo goed mogelijk kunt steunen en tegelijkertijd jezelf recht te doen.
Misschien heb je hier ook iets aan:
Offtopic: Je schrijft nogal dramatisch, alsof je een romannetje schrijft, je voelt de behoefte om te delen en fakkelt daarna elke persoon af als een arrogant kwalletje. Wat wil je nou helemaal.
Ga je koffer pakken zou ik zeggen, praat er niet over maar doe het.
Chin schreef op 25-02-2023 om 13:56:
[..]
Dit is dus zo een reactie met allemaal aannames (echt ver weg gaan wonen, als die situatie zo is als je beschrijft - waarom zou dat niet zo zijn? -). Denk je dan echt dat ik geen andere oplossingen aan het bedenken ben? Verdiep je eens in de materie. Dat gaat echt helpen.
Je schrijft:
“Maar na dit laatste akkefietje merk ik de laatste weken dat ik aan het opruimen ben, op zoek ben naar koffers (en er al één heb gekocht), kijk naar opkopers voor mijn inboedel, brieven aan het schrijven ben voor mijn kinderen, hoeveel opzegtermijn ik heb, of ik ergens makkelijk aan het werk kom etc.”
Op mij komt dit over alsof je zelf wil vluchten en voor je kinderen afscheidsbrieven aan het schrijven bent. Waarom verkoop je je inboedel? Wat is ‘ergens’? Als je dicht genoeg bij blijft wonen, waarom zou je dan van werk moeten veranderen? Als dat heel anders in elkaar zit, kun je dat ook toelichten hoor, in plaats van direct uit je slof te schieten. Want als je vrouw zo beschadigend is, moet je je kinderen ook in veiligheid brengen. Je hebt die kinderen met haar gekregen terwijl je eigenlijk al wist dat er wat met haar mis was, na allerlei drama’s. Ik vind dat het in jouw lange, ellendige verhaal wel erg weinig over hen gaat. Hoe beschadigd zijn jullie kinderen door haar? Hoe veilig is het thuis voor hen? Wat doe je voor hen? Misschien kun je daar ook wat over vertellen.
En dat ik dat voorbehoud maak, is omdat ik echt wel aanneem dat je vrouw heel problematisch gedrag vertoont maar dat ik me er ook altijd van bewust blijf dat jouw beschrijving jouw beschrijving is en niet een objectieve werkelijkheid. Niet omdat ik denk dat jij liegt maar omdat iedereen nou eenmaal altijd een eigen verhaal heeft.
Bijzonder dat TS niet meer reageert. Of misschien wel typerend... Wat ik meen te herkennen van mijzelf in een toxische relatie is het idee dat je er alles aan gedaan hebt, ook veel hulp gezocht. Die hulp (therapeuten, coaches) hielpen dan ook weer niet echt omdat ten eerste de narcist (in mijn geval) zich niet liet zien zoals hij zich in de relatie gedroeg en best redelijk normaal leek. (later zou hij toegeven dat hij ze allemaal voor de gek hield en dat ik de enige was die hem door had. Maar daarnaast was het ook een onwarbare kluwen omdat ik er ook traumagebonden in zat en niet kon zien dat de enige manier van 'winnen' (en dat is gewoon normaal behandeld worden) in dit soort relaties is, het spel niet te spelen. Als iemand echt een cluster-b persoonlijkheidsstoornis heeft, is het enige wat je kunt doen de relatie ontbinden.
Ik begrijp daarom wel de wanhoop en het gevoel ver weg te willen van TS. Je wilt van al het rare gezeik af. Maar er zijn hier echter wel kinderen dus je zal nog enige tijd met elkaar te hebben. Dat maakt het extra moeilijk om los te komen maar het kan wel. Tegenwoordig zijn er tal van hulpbronnen te vinden over het in parallel ouderschap opvoeden van kinderen met een narcist terwijl je zelf de communicatie tot het uiterste beperkt.
Het is geen makkelijke weg maar de kinderen moeten ondersteund worden. Ze moeten een gezonde ouder hebben om op terug te vallen. Anders gooi je ze voor de leeuwen. Ga op zoek naar woonruimte waar de kinderen ook kunnen wonen, ga met je vrouw zoveel mogelijk no contact en grey rock om jezelf uit de traumabonding los te maken. Later, als je een tijd je eigen leven leidt en zij op de achtergrond is gekomen, kun je gaan kijken wat het in jou is dat je een match bent voor deze vrouw.
Ik kan begrijpen dat je er helemaal tabak van hebt maar alle woorden en pleidooien zijn slechts van weinig hulp als je niet wel overwogen stappen neemt om hier uit te komen. Uit paniek en emotionele vermoeidheid wegvluchten is begrijpelijk maar zal je zelf niet helpen en de kinderen schaden. Ik wens je veel sterkte.
https://www.youtube.com/watch?v=WjmtlJviKJc&t=499s
Ik geloof echt wel dat je bij alle keuzes die je hebt gemaakt je sterk hebt laten leiden door de behoefte goed voor je gezin te zorgen (inclusief, of vooral de kinderen) en dat je je daarbij sterk hebt laten leiden door de toch wel erg grillige wensen van je vrouw.
Wat mij verbaast is dat er eigenlijk nergens enig licht schijnt op het gedrag van je vrouw. Is er nooit iets benoemd, behalve dan het vermoeden van een narcistische persoonlijkheid? Ik kan, zo uit de losse pols, nog wel enkele vermoedens opschrijven, maar het zou toch voor iedereen fijner zijn als er ergens ooit een diagnose komt, zodat iedereen een idee heeft van wat de problematiek is waar je mee om moet gaan.
Je vrouw laat zich sterk leiden door de kerk. Ze zoekt therapie in die hoek, maar vooral ook: vanwege haar geloof zou ze niet mogen scheiden. Ik weet niet precies welke kerk dat is, maar in Nederland mag je voor de wet scheiden, ook als iemand dat eenzijdig moet aanvragen. Dan kan het best zijn dat mensen officieel voor de kerk nog getrouwd zijn (bij de katholieke kerk is dat zo), maar dat is alleen maar van belang als je voor diezelfde kerk weer opnieuw wil trouwen.
Ik zou dus, als ik jou was, de officiële weg van het aanvragen van een echtscheiding ingaan. Dan moeten er ook afspraken gemaakt worden over de kinderen en dan kun je toch gewoon naar het voetballen van je zoon en kan je dochter nog lachen om je grapjes.
Tsjor
