Een moeilijke periode en samenleving
Hoe kan ik het best verder !?
Hallo ik ben een mama van 3 meisjes (8,5, en 10 maand oud)
ik werk 19u/week, doe al het huishouden, administratieve, inkopen, kinderen ook voor mij. Vrienden heb ik niet ik ben fulltime Mommy (waar ik wel van hou)
mijn man werkt heeeeeel veeel en af en toe gaat hij eens op een zondag iets doen met maten (wat ik leuk vind voor hem)
maar zoals vanavond; ik was douchen en de baby was wakker geworden hij stond met haar op de arm en zei “pff das al weer heel de tijd zo da geween” waarom ik merkte dat hij een beetje onrustig was en ik haar van hem nam en zei zal ik het wel doen want als je onrustig bent dat voelt de kleine en maakt het niet gemakkelijker te sussen.
en ja pats was die boos op mij want het kwam over dat hij het niet goed deed en bla bla bla.
ik heb al zoveel aan mijn hooft en dan dit nog. Ik kan ee niets tegen zeggen en hij is al op 180.
ik kan niet meer en weet niet meer hoe ik hier nog mee overweg kan. En hoop dus dat ik hier misschien een paar lotsgenoten vind om mee te praten.
Waarom heb je de baby van hem overgenomen? Zou ik niet meer doen, zo is het toch niet leuk voor een man als je beschuldigingen gaat geven dat de baby huilt omdat hij het niet goed doet?
Laat hem maar doen zoals hij het wil doen met de kinderen, jij jouw manier.
Nou ik begrijp wel dat als ts haar man ongeduldig met de baby ziet staan en zoiets zegt dat ze het kind overneemt hoor. Ik bedoel in plaats van te klagen tegen haar kan hij zich ook op de baby richten en het kind sussen. In plaats daarvan gaat hij geirriteerd tegen een ander staan praten. Tja als ts het bozig zei tegen haar man okay, dat kan anders, maar om nou meteen boos te worden.
Nee, eens: je moet hem wel de kans geven om te vaderen. Zo maak je je kinderen steeds meer afhankelijk van jou en kan hij ze straks niet meer troosten.
Het klinkt niet heel gelijkwaardig op deze manier? Is je man wel eens alleen met jullie kinderen? Ga jij wel eens met je vriendinnen iets leuks doen?
Waarom werkt hij zoveel en waarom doe jij zo weinig betaalde arbeid en daarnaast zoveel onbetaalde arbeid?
Ben je wel gelukkig met de manier waarop alle taken nu verdeeld zijn? En stel jij zijn 1 op de 3 koppels die helaas uit elkaar gaan, hoe zorg jij dat je niet financieel afhankelijk van hem bent en hoe zorgt hij dat hij zijn ouderschaprol gelijkwaardig kan vervullen?
Praten jij en je man hier wel eens over? Weet hij hoe je je voelt? Weet je hoe hij zich voelt?
Ik zou de baby niet overnemen, ook al zou ze huilen.
Waarom is het zo ongelijkwaardig verdeeld bij jullie? En hoe komt het dat jij geen vrienden(dinnen) hebt, want dit staat natuurlijk los van het moederschap?
Was de taakverdeling zoals deze nu is écht een bewuste keuze van jullie beiden? Misschien hoognodig tijd weer even opnieuw om de tafel om dit te bespreken? Jij wat meer uren werken, en socialiseren, en hij wat minder werken en meer zorgen lijkt mij geen overbodige luxe eerlijk gezegd.
Tussen de regels lees ik een heleboel. Dus hij werkt veel, gaat dan ook de zondag nog eens regelmatig wat met vrienden doen. En al die tijd sta jij er alleen voor. Nou is het lastig om te beoordelen hoe hij erin staat (want ik weet nog wel hoe mijn collega's lekker lang op kantoor bleven hangen met 'n biertje onder het mom van 'overwerken', zodat ze pas na spitsuur thuis waren). Wil hij best meehelpen maar krijgt hij de kans niet, of laat hij alles graag aan jou over omdat werk en vrienden prioriteit hebben?
Ik zou eens om de tafel gaan zitten. Misschien dat jij ook een avondje in de week iets leuks kan gaan doen? Omdat je zegt geen vrienden te hebben, zou ik voor groepsverband gaan... een sport, toneel, schildercursus of waar je interesse ligt... je schrijft je in en je kunt er alleen heen. Dan moet jij de kinderen ook los kunnen laten en aan hem toevertrouwen. Gun hem dat avondje met de kinderen dan ook en laat het hem op zijn manier invullen. Want dat lijkt een beetje dubbel nu: enerzijds wordt het je teveel, anderzijds wil je het graag alleen op jouw manier en neem je het snel van hem over.
