Een kind wil wel, andere kind wil niet naar opa en oma
Ik heb sinds een paar weken het contact met mijn ouders verbroken. Na een mail van mij waarin ik uitleg vroeg over iets wat zich had voorgedaan, aangaf dat het bij ons vroeger thuis niet altijd leuk was en dat ik inmiddels volwassen ben en dit niet meer pik kreeg ik een heleboel bagger over mij heen en ook mijn man moest het ontgelden terwijl hij zich er buiten heeft gehouden. Daarop heb ik het contact verbroken.
In eerste instantie heb ik dit met weinig details uitgelegd aan de kinderen. Ik wilde ze er niet in mee trekken. Het zijn tenslotte hun oma en opa waar ze altijd graag gekomen zijn. Ik heb in het laatste contact met mijn ouders zelfs aangegeven dat ik even niets van ze wil horen maar dat ik er geen probleem mee heb als ze tzt contact hebben met onze dochters.
2 weken later stonden mijn ouders plotseling aan school (onze kinderen van 9 en 11 jaar fietsen zelfstandig van en naar school) met cadeautjes en de vraag aan de kinderen wanneer ze langs komen. De kinderen waren erg van slag en wisten niet wat ze ermee aan moesten. Ik heb hen toen duidelijker uitgelegd wat er was gebeurd en waarom ik even afstand van mijn ouders nodig had. Mijn oudste dochter gaf toen al aan dat ze niet naar opa en oma wil, mijn jongste dochter wil wel. Daarop heb ik geantwoord dat ze er maar eens over na moet denken. Dat ik niet boos ben als ze wel willen gaan en dat ik zelfs graag wil dat ze normaal contact hebben met hun grootouders. Een week later gingen wij op vakantie en toen ze weer naar school gingen stonden mijn ouders weer aan school met de vraag wanneer ze komen. Ook vroegen ze aan de kinderen of ze soms niet van mij mogen. Mijn dochters hebben toen geantwoord dat het wel mag van mama maar dat de een wel wil en de ander niet. Vervolgens zijn mijn ouders op vakantie gegaan en heeft ze dit te kennen gegeven door een appje aan mijn oudste dochter.
Afgelopen week stonden ze weer aan school met cadeautjes die ze van de vakantie hebben meegenomen en vroegen ze de kinderen of ze op de verjaardag van oma (over 2 weken) willen komen. De kinderen hebben toen maar 'ja' geantwoord maar gaven thuis aan dat ze niet goed wisten wat ze ermee aan moesten.
Ik heb daarom een mail naar mijn ouders gestuurd en aangegeven dat ze dit soort vragen niet aan de kinderen moeten stellen omdat dit voor de kinderen te confronterend en verwarrend is maar aan ons en dat ze mijn man mogen bellen of app-en als ze een afspraak willen maken. Een dag later mailt mijn moeder mij met de vraag of de kinderen volgende week kunnen komen.
Van mij mag het maar mijn oudste dochter wil absoluut niet en wordt zelfs boos als ik er naar vraag. Mijn jongste dochter wil wel gaan.
Vraag is wat ik ermee aan moet. Ik wil liever niet maar een kind laten gaan omdat ik mijn moeder ken. Ze gaat dit kind overladen met aandacht en cadeaus en gaat vragen stellen over thuis. Daarnaast wil ik niet dat mijn oudste zich buiten gesloten voelt. Maar ik wil ook niet dat mijn jongste nu gaat denken dat ik haar haar opa en oma wil ontzeggen. En daarnaast wil ik niet, maar dat is niet het belangrijkste, dat mijn moeder gaat rondbazuinen dat ik haar de kinderen ontzeg.
pfff weet niet goed waar te beginnen eigenlijk 
Waarom heb je eea via een mail kenbaar gemaakt en niet gekozen voor een face-to-face gesprek? Geschreven tekst is zoveel anders en kan op zoveel manieren geïnterpreteerd worden, waardoor er sowieso miscommunicatie ontstaat.
Daardoor begrijp ik jouw ouders wel en dat ze de kinderen opwachten aan het schoolplein. Oké, absoluut geen goeie plek natuurlijk om daar de kinderen te confronteren, maar ik begrijp het deels wel.
Jullie oudste dochter wil ook niet meer naar opa en oma, waarom niet? Hoe heb jij het haar verteld en in wat voor bewoordingen vraag ik me dan af? Ze is 11 en hoeft niet zonodig opgezadeld te worden met issues die in jouw jeugd zijn voorgevallen, dit zegt nl helemaal niets over hoe zij nu zijn als grootouders.
Jullie jongste dochter wil wel graag naar opa en oma, maar ik lees in jouw verhaal toch ook niet echt de overtuiging dat je dit stimuleert. Kan aan mijn interpretatie liggen hoor, maar wat verwacht je van een kind van 9 waarvan haar zus van 11 niet naar opa en en oma wil en haar moeder ook boos op is?!
Waarom niet een gesprek face-to-face ipv alles via e-mail? Je legt wel heel veel verantwoordelijk bij jullie jonge dochters vind ik. Los volwassen problemen op een volwassen manier op en probeer jullie kinderen daar zoveel mogelijk buiten te houden, want je zadelt hen op met een loyaliteitsconflict.
Wat vervelend. Ik zou er echt niet blij mee zijn als ze mijn kinderen met cadeautjes probeerden om te kopen, achter mijn rug want bij school.
Als je jongste dochter een uurtje naar de verjaardag gaat, zal het toch wel meevallen met de manipulaties? Als ze graag wil gaan, en echt uit zichzelf, dan zou ik haar wel een uurtje laten gaan, maar echt niet langer. Want dan zal het uiteindelijk toch weer over jou gaan.
Ze hebben nu dus in een paar weken twee keer cadeaus gegeven - hoe deden ze dat voorheen? Ze klinken nu niet leuk (manipulatief, competitie met jou aangaan, enz.)
Dank voor jullie reacties! Ik heb mijn ouders al vaker geprobeerd aan te spreken maar het wordt keer op keer ontkend of gebagitalliseerd. Ze hebben voor ik de mail stuurde ruim de kans gehad om eerlijk tegen me te zijn. Daarnaast loopt een face to face gesprek met mijn moeder altijd uit op schreeuwen van haar kant en dan is ze helemaal niet voor rede vatbaar.
Mijn kinderen heb ik niet de details verteld maar wel dat oma en opa mama niet eerlijk hebben gehandeld en dat ik daar een beetje boos over ben. In eerste instantie had ik alleen verteld dat mama even rust nodig heeft. Ze kregen niets mee omdat ik het alleen met mijn man besprak als ze er niet bij waren. Juist om ze te beschermen. Nadat mijn ouders de eerste keer aan school hadden gestaan heb ik dus meer uitgelegd maar niets over vroeger of over mijn jeugd. Ik heb van het begin af tegen de kinderen gezegd dat ze altijd naar mijn ouders mogen en dat ze het maar hoeven te vragen en het wordt geregeld. En dat ze er altijd over mogen praten. Gisteren heb ik mijn dochter gevraagd of ze het niet wilde proberen om naar mijn ouders te gaan. En als ze het echt niet leuk vindt dat ze dan mag bellen of app-en en dat we haar dan komen ophalen. Maar ze wil niet en wil ook niet zeggen waarom. Ik zou niet weten hoe ik het meer had kunnen stimuleren of aanmoedigen. Toen mijn moeder het appje stuurde naar mijn dochter met het bericht dat ze op vakantie waren heb ik zelfs gezegd dat ze oma fijne vakantie moest wensen. Mijn ouders hebben 3 keer aan school gestaan waarbij mijn dochter bij de tweede keer heel eerlijk zegt dat ze van mama wel mag maar dat ze zelf niet wil. Heel eerlijk gezegd vind ik het niet kunnen dat mijn ouders dan toch nog een derde keer mijn kinderen vragen om bij hen op bezoek te komen. Dan belast je een kind met iets waar het niets aan kan doen en leg je er druk op. Dat deze situatie niet wenselijk is en voor alle vervelend, dat klopt maar na jaren lang slikken en zwijgen is ook mijn emmer vol.
En zoals Valeria terecht opmerkt: het is altijd een soort concurrentiestrijd geweest voor mijn ouders. Wie geeft het eerste hapje, bij wie spraken ze het eerste woordje, het mooiste cadeautje en als we de kinderen kwamen halen toen ze nog heel klein waren dan kregen ze altijd nog snel een snoepje. Zo was het ook in mijn jeugd bij mijn zus en mij. Er was er altijd een de lievelingsdochter bij mijn moeder. Meestal mijn zus...
Ik heb geen vreselijk traumatische jeugd maar sinds ik zelf kinderen heb denk ik er wel steeds meer over na, zie ik de verschillen en zie ik dat de geschiedenis zich bij mijn ouders herhaalt: mijn jongste dochter is de favouriet want die is sociaal heel vaardig en kletst gezellig en mijn moeder herhaalt keer op keer hoeveel dit kind op haar lijkt. Terwijl mijn oudste dochter veel rustiger is en ze daar minder vat op heeft.
Mijn man heeft mijn moeder zojuist laten weten dat de kinderen nog even de tijd nodig hebben en dat, zodra beide kinderen er aan toe zijn, een afspraak gepland wordt. Mocht de oudste over een tijdje nog steeds niet willen dan laat ik de jongste wel op bezoek gaan.
Ach jee, verdrietig hoor!
Ik vind kadootjes geven niet perse competitief of manipulerend, dat doen we toch allemaal tegenwoordig en vooral veel grootouders.
Ook nog snel een snoepje geven, ik hou daar ook niet van maar ik zie het niet als iets negatiefs maar eerder als een wat wanhopig gebaar om nog even wat genegenheid te tonen.
Het klinkt nu een beetje als een enorme emotionele warboel en op de een of andere manier zijn je kinderen daar ook in verzeild geraakt, al was dat vast niet je bedoeling.
Wel tijd om te gaan ontwarren lijkt me en ik zou echt snel iig je jongste dochter even een uurtje brengen. Nu lijkt het alsof jij je kinderen inzet als middel…niet doen!
Lastige situatie. Ik zou je kinderen het contact met opa en oma niet ontzeggen. Als de oudste niet wil, niet dwingen. Ze voelt waarschijnlijk ook wel dat ze niet favoriet is bij oma. Als jongste wel wil gaan, dan laat je haar gaan.
Ik zou het wel vervelend vinden als opa en oma te pas en te onpas plotseling opduiken bij school met cadeaus. Dat komt inderdaad manipulerend over. Althans, op mij dan.
Ik zou daar ook niet op zitten te wachten, zelfs niet als er geen ruzie is.
Ik ben sowieso geen fan van het overladen van kinderen met snoep en cadeaus.
Ik begrijp dat ze graag genegenheid willen tonen, maar overdaad schaadt gaat ook hier op. Zeker in een situatie van conflict lijkt het op het willen winnen van de kinderen aan 'hun kant' door ze te paaien met cadeautjes. Sowieso vind ik drie keer cadeautjes in een paar weken tijd erg overdadig.
Prima opgelost voor nu. Maar let de volgende keer op wat je je ouders aanbiedt. Want je hebt hier jezelf in het pak genaaid. Je hebt aangegeven dat ze contact mogen opnemen met de kinderen en dus doen ze dat, maar niet zoals jij voor ogen had. Je geeft je kinderen zelf de keuze en dus kiezen ze, maar niet zoals jij voor ogen had. Je ouders sturen een mailtje als je laat weten dat ze het niet rechtstreeks aan de kinderen moeten vragen, maar net niet zoals jij het voor ogen had. Ze klinken als mensen die de grenzen opzoeken dus trek je grenzen helder. Ik denk dat je er tegenop ziet om onaardig te worden gevonden? Misschien maar gewoon accepteren dat dat gaat gebeuren?
Als je je ouders niet vertrouwt, zou je een volwassene moeten meesturen als (een van) de kinderen er naartoe gaat. Je man bijvoorbeeld. Je kunt niet je oudste kind onder druk zetten om wel te gaan. Als ze niet wil dan wil ze niet. Het zou gemakkelijker zijn als het contact wat zou verwateren en het kind wat wel wil een of twee keer per jaar op bezoek zou gaan met vader. En dat het op een gegeven moment doodbloedt. Ik zou niet net doen alsof je er helemaal voor openstaat want volgens mij is dat eigenlijk niet echt zo. Je vertrouwt ze niet, ook niet met je kinderen. Dus waarom zou je dat contact stimuleren?
Pinokkio schreef op 01-06-2022 om 22:35:
Ach jee, verdrietig hoor!
Ik vind kadootjes geven niet perse competitief of manipulerend, dat doen we toch allemaal tegenwoordig en vooral veel grootouders.
Nee, dat doen we niet allemaal tegenwoordig. De meeste mensen doen dat alleen bij verjaardagen. Zeker in een situatie van een conflict, zoals hierboven ook al werd opgemerkt, is dat gewoon niet zuiver.
En dat veel grootouders het doen is ook niet per se zuiver 
Mija schreef op 01-06-2022 om 23:59:
Ik zou niet net doen alsof je er helemaal voor openstaat want volgens mij is dat eigenlijk niet echt zo. Je vertrouwt ze niet, ook niet met je kinderen. Dus waarom zou je dat contact stimuleren?
Precies. Je bent ze niets verplicht en als je denkt dat het niet goed is voor je kinderen, dan hou je het af.
Je man mee laten gaan vind ik wel een goed idee. Die kan dan het bezoek afkappen als er teveel geclaimd wordt. En je weet ook genoeg als ze het niet leuk vinden als je man erbij is omdat ze dan minder kunnen zeggen.
Zomaar allebei de kinderen alleen sturen lijkt me niet goed voor ze. Opa en oma hebben nu al meerdere keren aangetoond dat ze (voor de kinderen) vervelende/verstorende/ongemakkelijke dingen zeggen als ze die alleen zien. Dat is echt niet beter dan ze niet zien.
Stella1806 schreef op 01-06-2022 om 22:03:
Dank voor jullie reacties! Ik heb mijn ouders al vaker geprobeerd aan te spreken'
'Aan te spreken'. Die woorden klinken voor mij als een docent die een tegenstrevend of gemakzuchtig kind tot de orde wil roepen, of als een werkgever die teleurgesteld is in het gedrag van een medewerker.
In elk geval totaal niet gelijkwaardig.
Mails schrijven over iets wat diep zit, iets persoonlijks en emotioneels, dat kan alleen als er kort daarna een openhartig een op een gesprek op volgt waarin je van beide kanten de bereidheid toont de ander serieus te nemen en goed te luisteren. Actief te luisteren.
Dat je je kinderen in deze kwestie hebt betrokken, voelt wat mij betreft niet oke. Ze zijn daar veel te jong voor, weten nog niet hoe het voelt ouders te zijn, of het nu is van jonge of inmiddels volwassen kinderen.
Dat grootouders op hun beurt met cadeautjes bij school gaan staan is evenmin fijn - maar ja wat moeten ze dan doen om contact te leggen.
Terug naar een gesprek. Ga een op een een wandeling maken of zo, dat praat vaak makkelijker dan aan tafel. En luister. Dat is het moeilijke wat er is, zeker als je dingen hoort die je niet wil horen. Maar alleen zo kan er waardevol contact groeien.
‘Geprobeerd aan te spreken’ betekent dat je je afhankelijk maakt van hun reactie, of ze het begrijpen, het ermee eens zijn, van hun oordeel of inschatting, of ze bereid zijn met jou mee te bewegen. Kennelijk lukt dat niet, houden ze vooral vast aan wat ze zelf vinden en maken ze niet echt verbinding met jou? Je zult daarom moeten leren ‘stellen’: grenzen stellen, zo wil ik het, zo gaan we het doen, graag of niet. En dan volhouden, je niet meer laten manipuleren om iets te doen wat niet goed voelt. Ook niet als zij jou dan ‘slecht maken’.
Er is werk aan de winkel voor jou. Je ouders hebben je in de emotionele tang. Dat is natuurlijk ook de reden dat je ze niet meer wil zien. Lijkt me een heel gezonde keuze! Je hebt het recht om zelf te bepalen wat je wil in je leven en voor je kinderen. Ga eens naar de huisarts en vertel eens iets over hoe je uit je gezin van herkomst bent gekomen en dat het je niet goed lukt om assertief te zijn tegen je ouders. De huisarts kan vast wel adviseren wat je kan doen om daarin te groeien.
Een andere kop voor dit draadje zou beter zijn, trouwens. Het gaat om iets heel anders/veel meer dan dat het ene kind wel en het andere niet naar opa en oma wil gaan.
Sterkte TO. Het is ingewikkeld.
Poeh, ik leef met je mee. Voor mij wel een herkenbaar verhaal, in de zin dat mijn ouders (mijn vader eigenlijk) dergelijke acties uithaalden toen ik ook een tijdje geen contact had met hen. Ze kwamen alleen niet de kinderen opwachten bij school maar mijn vader stuurde mijn oudste kind appjes en stuurde ongevraagd dure cadeaus per post.
Dat je hebt geprobeerd je ouders erop aan te spreken maar het niet is gelukt, kan ik me ook goed voorstellen. Ik vul het even in vanuit mijn eigen ervaring, maar ik kan me zo voorstellen dat je alleen via een geschreven woord alles kunt zeggen wat je wil, zonder dat je woorden verdraaid worden of dat ze diep gekwetst reageren en het slachtoffer uithangen. Toen ik mijn vader aansprak op zijn gedrag brak de hel los en ging hij heel rare dingen doen en zeggen. Wat je zegt, een hoop bagger kreeg ik over me heen, o.a. dat hij geen zelfmoord zou plegen maar ongetwijfeld niet lang meer zou leven en niemand op zijn uitvaart wenste.
Ik zou je willen aanraden om wat te lezen over opgroeien met een narcistische ouder - voorzover ik het kan inschatten n.a.v. wat je schrijft heeft je moeder daar trekken van. Mocht je daar veel in herkennen dan zou ik het contact een tijdje verder verminderen, en je oudste dochter die toch al niet wil, zéker niet aanmoedigen wel naar opa en oma te gaan. Ook voor je jongste is het manipuleren wat je ouders doen zeker niet gezond, ook al lijkt zij er voordelig af te komen. Misschien moet je haar ook maar liever niet laten gaan. Zeg in elk geval tegen je ouders dat je niet wilt dat ze jullie kinderen bij school opwachten, maar dat het contact op zijn minst via jullie moet gaan. Dat lijkt me niet onredelijk.
Je hoeft niet onaardig te zijn, maar blijf vasthoudend in dat je geen contact wil op de manier zoals het nu gaat. Hopelijk draaien ze een beetje bij en kunnen jullie enigszins normaal met elkaar omgaan (met mijn ouders is de relatie tenminste wel weer wat verbeterd).
Wilgenkatje- schreef op 02-06-2022 om 12:14:
[..]
Dat je je kinderen in deze kwestie hebt betrokken, voelt wat mij betreft niet oke. Ze zijn daar veel te jong voor, weten nog niet hoe het voelt ouders te zijn, of het nu is van jonge of inmiddels volwassen kinderen.
Dat grootouders op hun beurt met cadeautjes bij school gaan staan is evenmin fijn - maar ja wat moeten ze dan doen om contact te leggen.
Terug naar een gesprek. Ga een op een een wandeling maken of zo, dat praat vaak makkelijker dan aan tafel. En luister. Dat is het moeilijke wat er is, zeker als je dingen hoort die je niet wil horen. Maar alleen zo kan er waardevol contact groeien.
Ik zie trouwens niet hoe TO haar kinderen heeft betrokken in het conflict met haar ouders. Volgens mij heeft ze juist geprobeerd dat niet te doen. Het zijn juist de grootouders die aan de kinderen trekken waardoor TO genoodzaakt is iets erover uit te leggen. Bovendien heeft ze nu geen contact met haar ouders, en de kinderen zijn ook wel weer zo oud dat ze zich gaan afvragen waarom eigenlijk niet.
Ik denk dat er heel wat meer mogelijkheden zijn om contact te leggen dan met cadeautjes bij school staan. Mijn ouders zijn ook altijd van de vele cadeau's geweest, maar maken nooit echt contact met onze kinderen en toonden nooit ware interesse, hebben nooit een gesprek met ze want dat kunnen ze niet. (kwamen ook steevast met -vrij dure- cadeau's aan van iets wat niet de smaak van de kinderen was). Dat konden ze in mijn eigen jeugd ook al niet zo goed trouwens.
Verder geeft TO aan dat ze al vaker heeft geprobeerd in gesprek met ze te gaan maar dat het niet lukt omdat ze alles ontkennen of bagatelliseren. Ik denk dat het niet TO is die moet luisteren, maar dat haar ouders bepaalde dingen niet willen horen.
