Dit voelt zo verkeerd. Relatie met broer.
Ik heb mijn berichtje in relaties gezet omdat ik denk dat daarmee de meeste raakvlakken te vinden zijn. Maar of het daar ook daadwerkelijk goed staat weet ik niet zeker.
Mijn grote broer wordt dit jaar voor het eerst vader. Ruim 8 jaar geleden is onze moeder overleden. Na haar dood heeft een tante zich over mijn broer ontfermt (hij was toen net 20) en mede dankzij haar heeft hij de dood van onze moeder kunnen verwerken. Echter, deze tante (zus van onze moeder) had ruzie met onze moeder. Tot de dag van overlijden hadden ze elkaar ruim 15 jaar niet gezien of gesproken en ook mijn broer had eigenlijk nooit contact gehad met haar. Tot onze moeder dus kwam te overlijden. Echter tot op de dag van vandaag heeft onze tante geen goed woord over voor onze moeder. Alles wat ze maar kan opnoemen wat fout aan haar was zal ze ook opnoemen.
Mijn broer heeft een ruim jaar bij onze tante ingewoond, mijn gevoel voor deze tante is koeltjes. Ik kan me nog heel goed herrineren hoe de ruzie is ontstaan, wat er voor vuil spel (aan beide kanten) is gespeeld en hoe het is verlopen. Contact tussen mij en mijn tante is nooit meer geweest dan 'hallo' en 'dag'. Mijn broer was het helemaal. Inmiddels heeft mijn tante zich ontpopt als 2e moeder, zo noemt ze zichzelf ook. Ze roept nu dus ook tegen iedereen dat ze oma gaat worden.
En dit steekt mij zo. Deze vrouw, die zo kwaad spreekt over onze moeder, die dus gaat lopen pronken met een kleinkind wat niet haar kleinkind is.
Ik zie ons dus nog wel samen in het ziekenhuis staan, om de net geboren baby te bewonderen, terwijl zij als trotse oma staat te stralen. Mijn broer heeft dus wél een band met onze tante. Ik niet. Ik ben nooit belangrijk geweest voor haar. Ik kan er dus niet tegen, de gedachte dat zij oma gaat lopen spelen over mijn neefje of nichtje, terwijl ze geen goed woord overheeft voor de echte oma, de oma die mijn neefje of nichtje nooit zal leren kennen.
Deze tante gaat ook mee naar de 20 weken echo. Deze tante zal ook te weten komen wat het gaat worden. Verder mag niemand het weten. Ik ook niet. Mijn broer en ik zijn altijd heel erg close geweest. Ik was 1 van de eersten die wisten dat er een baby zou komen. Maar ik voel me nu dus steeds meer naar achteren verdrongen worden.
Ik wordt zelf voor het eerst tante, maar het idee dat onze tante de omarol op zich neemt zorgt voor een baksteengevoel in mijn buik.
Zij heeft voor mij nooit een tanterol vervuld, maar ik zie haar wel de moederrol vervullen voor mijn broer. Terwijl wij al een moeder hebben...
Wat moet ik hier nu mee, wat moet ik met dit gevoel, hoe krijg ik dit allemaal op een rijtje, hoe zorg ik er voor dat dit gedoe niet het (familie)geluk gaat overschaduwen?
Ik wil gewoon genieten, van de blijdschap van mijn broer en mijn schoonzus, maar de band tussen mijn broer en onze tante hangt er als een donkere wolk overheen in mijn gevoelens.
Moederrol
Je schrijft: "maar ik zie haar wel de moederrol vervullen voor mijn broer. Terwijl wij al een moeder hebben.." Maar jullie moeder is al 8 jaar dood. Blijkbaar vervult deze tante voor je broer een heel belangrijke rol. Waarom kun je hem dat niet gunnen? Het is toch fijn dat er straks een 'oma' is in plaats van geen oma?
Ik denk dat je iets moet met je eigen gevoelens t.o.v. deze tante, maar niet moet willen iets te veranderen aan de relatie tussen je broer en zijn tante.
Wellicht kun je eens met de tante in gesprek gaan over het verleden en zo zelf je band met haar verbeteren?
Gesprek met tante
Er is al meerdere malen een gesprek geweest. Over het verleden. Vol van verwijten richting mijn moeder (en vader) en mijn broer wil er dus geen mening in hebben. Die wil het niet horen, die wil het niet weten. Maar ondertussen is de relatie tussen mij en mijn tante nog steeds niveau diepvries. Er is nooit een band geweest en al meerdere malen heeft zij mij het gevoel gegeven dat dat er ook niet zal komen. Mijn broer en zijn vriendin wonen elders in het land. Het is voor mij een onderneming van bijna 2 uur met het ov om er te komen. Om vervolgens daar aan te komen en te ontdekken dat onze tante er ook zit. Die 3 straten bij mij vandaan woont. Toen mijn broer een aantal jaar geleden in het ziekenhuis lag kon ik er ook heen met het OV, ik had gevraagd of ik mee kon rijden met onze tante. Dat ging niet, want ze moest na het bezoek nog ergens anders naar toe. Achteraf bleek dat niet waar te zijn. Er is géén band tussen ons, en het is mij al meerdere malen duidelijk geworden dat die band er ook niet zal zijn of komen. Zij ziet mijn broer als haar kind en ik ben "het zusje van" en meer niet in haar ogen.
Ik ben ook niet specifiek op zoek naar de oplossing door hun relatie te verbreken, maar naar één oplossing om van dit gevoel af te komen. Het gevoel van mijn tante die ik de plek van mijn moeder in zie nemen terwijl ze nog steeds kwaad spreekt over haar. Mijn broer en ik hebben absoluut geen slechte jeugd gehad, onze moeder was zeer liefdevol. Hij sluit zich er voor af als tante slecht spreekt, maar ik kan dat niet. Ik kan me daar niet voor af sluiten. Ik hoor het, en ik voel het. En ik wil me zo niet voelen.
Ik heb geen idee hoe dit op te lossen is, misschien is het ook wel niet op te lossen. Weet alleen dat ik me er heel erg rot onder voel. En tegelijkertijd heel erg blij door de komst van een neefje of nichtje. Dubbel gevoel.
Wellicht
kun je voor je het kind van je broer een kadootje maken, waaraan ook de herinnering aan jouw moeder zit. Ik kan het zo niet bedenken, maar misschien schiet jou wel iets te binnen. Een sieraadje waarin iets verwerkt is, een plakboek, een borduurwerkje (ouderwets, maar soms toch heel mooi, ik heb een heel mooi borduurwerk van mijn moeder gekregen bij de geboorte van mijn kind), een kleertje dat gemaakt is van bepaalde stof, nou ja, ik weet het zo direkt niet, maar wellicht schiet je iets te binnen waardoor je een kado kunt geven, waarmee je ook jouw moeder als oma aan het kindje geeft. Maakt neit uit wat je broer en tante ervan vinden, voor jou is het belangrijk en het is jouw kado.
Misschien
Is het ook een gevoel van 'je moet je moeder verdedigen'? Ik denk dat je dat 'los' moet laten. Je moeder is er niet meer...al 8 jaar niet meer. Dat kwaadspreken over je moeder heeft geen enkel nut meer voor tante als ze jouw daar niet mee kan raken, het is gebeurd...voorbij geweest en omdat de tegenpartij (je moeder) er niet meer is schaadt het ook niemand (w.s. alleen jouw nu, je gevoel dan).
Ik heb een stiefmoeder die zachts gezegd niet bepaald kon opschieten met mijn moeder. En ons contact was toen mijn moeder nog leefde ook 'koel' te noemen. In het begin toen mijn moeder korter overleden was bleef dat koel. Maar op een gegeven moment hebben we het gevoel dat je voor je moeder moet 'opkomen' dus in haar traditie moet voortleven bewust achter ons gelaten. Ze is in ons leven...en wat er ook gebeurd is, het is voorbij. Niet 'ons' ding, het ding van iemand die er niet meer is. Waar wij geen echt aandeel in hadden, maar de gevolgen wel enigzins van ondervonden doordat je bij elkaar hoort als kinderen en moeder.
We hebben ons er overheen gezet. Zowel broer als ik. Beetje afwachtend...van we zien wel en kom niet té dicht bij me. Soms bekruipt me zelfs nu nog wel eens een gevoel van 'dit had mijn moeder niet leuk gevonden' en mijn moeder is al 20 jaar dood. Maar dat schudden we van ons af, ook broer. Want mijn moeder ís er niet meer. En wij moeten verder. Alsmaar verder. En onze kinderen worden groter en weten helemaal niks van dit alles. Als jij het gevoel kan loslaten van 'ik moet de eer van mijn moeder verdedigen' dan zal tante ook niet meer de behoefte voelen om die aan te vallen. W.s. voelt tante ook haarfijn aan hoe jij je voelt en reageren jullie onbewust op elkaar. Toen wij ons nog voelden van 'we moeten voortleven in de traditie van onze moeder' bleef stiefmoeder 'koel'. Dat werd pas anders toen wij dat achter ons lieten. Langzaamaan. Vertrouwen moet groeien en heeft tijd nodig. Je tante kan die eerste stap niét zétten. Onmogelijk, want zelfs als ze aardig doet en het zo ook bedoeld zal jij dat niet zo ervaren. Dat resulteert (logsicher wijs) ook in het ontwijken van jouw. Tuurlijk....
Realiseer je nu, je moeder is er niet meer. Je tante kan je moeder niet meer kwetsen. En jij moet verder. Met je broer en die tante. Die veel betekend voor je broer. Er is niks oneerlijks aan van tante. Het leven zelf is zo oneerlijk. Kun jij niks aan doen en je tante en broer ook niet. En samen zullen jullie door 1 deur moeten. Vanaf nu, met die baby die je broer gaat krijgen begin je opnieuw. Hoppa alles wat er gebeurd is tussen je moeder en tante is verleden tijd. En nu ga jij leven. En dat hoeft helemaal niet het voortleven van je moeder te zijn. Andere tijden, andere situaties...dáár moet jij mee leven.
groeten albana
Ik snap je helemaal, maar...
Hier een stiefopa die zijn rol glansrijk speelt. Voor mijn kind is hij gewoon opa. Ze weet dat er nog een andere, dode opa is. Die staat op een foto op de kast.
Ik gun mijn kind in alle opzichten een opa. Ik heb soms behoorlijk wat moeite met de man, maar dat is MIJN moeite. Ik wil er zeer zeker niet tussen in staan. Nu is nu. Dit is hoe het is.
Gun je nichtje/neefje straks een oma, en zie dat los van je eigen verhouding met haar.
Nu is dat nog wat abstract omdat het kind nog niet geboren is en heb je vooral met eigen gevoel te dealen.
Overigens kan ik me je gekrenkte gevoel echt heel goed voorstellen. Weet je broer dat wel?
Loyaliteiten
Jouw tante lijkt op een dubbel spoor te zitten: aan de ene kant de ruzie die zij met jouw moeder (plat gezegd: haar dna) had maar aan de andere kant toch de familieliefde kon voelen voor je broer door voor jouw broer te zorgen. Soms houden mensen dwangmatig vast aan hun boosheid om niet te hoeven rouwen. Voor jou is het pijnlijk dat er nogal wrok is naar jouw moeder en een geschiedsvervalsing (rol van oma voor kleinkind). De loyaliteitslijn van jou(w nichtje/neefje) naar jouw (overleden) moeder wordt door jouw tante niet gerespecteerd. Terwijl ze de rol van moeder en oma claimt, verdringt ze die van jouw overleden moeder. En jouw rol wordt ook verschoven. Dat wringt. Heeft tante zelf kinderen? Zoniet, kan dat ook een verdriet zijn, waarvan zij denkt dat de oplossing om dat verdriet niet aan te hoeven gaan, in jouw broer ligt.
Misschien dat jouw tante moeite heeft met het aangaan van deze rouwproces en dat ze het gevoel heeft te moeten concurreren met een overledene.
Jij, als dochter van jouw moeder (en misschien lijk je ook erg op haar) kan gezien worden als grote verstoorder van dit mechanisme van 'gemaakt en stilzwijgend afgesproken' geluk. Dochters zijn nu eenmaal vaak de drager van de familietradities. In dat geval kan je niets zeggen of doen dat in goede aarde valt (tenzij je het geluk zou bekrachtigen en versterken maar dat kan je voor jezelf niet (en terecht)). Een goede relatie met jouw tante zit er dan vanuit jou en vanuit je tante op dit moment niet in.
Het enige dat iets kan oplossen als tante haar demonen aangaat of als jouw broer haar aan de kant zet. Maar of jij daar de aangewezen persoon voor bent, als dochter van je moeder, om haar dat te vertellen?
Begin bij het nichtje/neefje
Kijk wat voor hem/haar het leukste is. Misschien zit jij je op te vreten over die oma-rol. Maar voor je neefje/nichtje is het waarschijnlijk leuk om een oma te hebben (waar is opa in dit verhaal?). Probeer dat voor ogen te houden.
En weet je: tegenwoordig is het niet gek dat kinderen 3 opa's en 4 oma's hebben. Och, en onze oude buurvrouw noemen we ook oma.
Jouw relatie met je tante: so be it. Tante's relatie met jouw moeder: so be it. Daar verander je niets meer aan. Ik zou alleen duidelijk maken dat je daar niet van gediend bent. En ik kan me nog niet goed voorstellen dat je tante kwaad spreekt over je moeder tegenover je neefje/nichtje. Ik neem aan dat je broer daar een stokje voor steekt.
Jouw relatie met je broer: ik krijg het niet helemaal helder. Maar laat die niet verstoren door de slechte relatie met je tante.
Familie is dierbaar
maar familie is voor mij/ons niet beperkt tot een bloedband. Aangetrouwd, bevriend, gestieft, onze kinderen zijn er vreselijk blij mee (en wij ook!)
Het hoeft niet jouw moeder te worden, maar als oma van je nichtje/neefje kan ze enorm dierbaar worden...
Lullig voor jullie allemaal, dat het zo loopt!
sterkte ermee,
Jons
En die baby
Die interesseert het helemaal niks wat er ooit gebeurd is tussen tante/sub-oma en zijn (natuurlijke) oma. Dat zie ik aan mijn eigen kinderen (nu groot). Die zijn groot genoeg om te weten dat stiefoma en écht oma niet erg gek op elkaar waren (ruzie hadden ze dan ook weer niet...). Dus dat is wel eens door 'ons' (broer ik ik) laten vallen. Ze kunnen zich er niks bij voorstellen...vinden stiefoma lief...en écht oma kennen ze niet. Ze weten alleen van broer en mij de verhalen. Zien soms de foto's en maken zich daar een voorstelling bij. Weten dat wij 'soms' reserves hebben tegen stiefoma bij bepaalde dingen (niet altijd hoor, we kunnen prima door 1 deur) maar houden zich daar totaal niet mee bezig. Oma=stiefoma. Daar denken ze amper over na. Dat 'gedoe' van vroeger speelt geen enkele rol in hun leven.
groeten albana
Herkenbaar albana
Voor mijn kinderen is stiefoma een bonusoma. Hun echte oma hebben ze nooit mogen leren kennen, dus ze weten niet beter dan dat dit hun oma is. Dat heeft iets heel triest, vinden wij als volwassenen, maar dan kan stiefoma niks aan doen. Het is niet haar schuld dat het leven gelopen is zoals het gelopen is. Eigenlijk kunnen we er alleen maar dankbaar voor zijn dat de kinderen via haar toch nog een oma hebben, en dat zij die rol vol verve op zich neemt.
Wij hebben ook weleens onze bedenkingen, maar haar oma-zijn maakt voor ons juist veel goed.
Ook eens
Hier hebben mijn zonen ook geen biologische oma en 1 stiefoma maar weten zij veel? Jongste was net 2 en oudste bijna 5 dat de oma's overleden dus ze weten heus wel dat ze nog andere oma's hebben maar ze zijn al blij met deze. Ik zou niet willen dat een zus/broer van mijn man dit tegen zou werken.
Ik vond het al vervelend toen bleek dat de kinderen van mijn schoonzus de partners van hun oma en opa (toen leefde oma nog) oom en tante noemden. IK was hun tante, dit is geen tante. De kinderen snapten ook niet waarom een tante met hun opa was getrouwd (en toen ook nog een oom met hun oma).
Mijn kinderen hebben vanaf het begin de vrouw van mijn schoonvader ook oma genoemd, dat hebben we gevraagd. Ze heeft zelf twee dochters maar geen kleinkinderen.
Ik denk dat je iets moet doen met je eigen gevoel maar ga alsjeblieft niet tussen je broer, je neefje en je tante in staan! Zorg desnoods dat je op bezoek gaat als zij er niet is maar verder: houd je er buiten!
