Diagnose vertellen?
Ik ben benieuwd naar meningen over het volgende.
Aan wie zou je het vertellen dat je borderline hebt, waar je na intensieve therapie geen 'last' meer van hebt? Alleen familie/vrienden of ook collega's? Kennissen?
De grens....
De grens (ha, ha) zou ik leggen bij goede familie en vrienden. Zeker niet collega's en ook geen kennissen. Mensen zitten er niet op te wachten, voelen zich dan gedwongen te reageren wat ze niet altijd willen (je gaat dan gauw over hun grens).
Bovendien, je bent niet een ander persoon geworden, anders dan voordat de therapeuten vonden dat borderline het meest op jou van toepassing was.
Ik spreek uit ervaring, mijn zus heeft/had ook die diagnose en vertelt naar mijn idee soms ook te veel over zichzelf. Zelf doe ik dat soms ook maar niet zo extreem als zij geloof ik.
Succes, Groeten, Egel
Inderdaad.
Collega's en kennissen, waarom zou je het ze vertellen? Heb je het idee dat je informatie achterhoud, iets dat ze zouden moeten weten?
Oke
Duidelijk tot nu toe. Ik vertel dit ook nooit, maar had even interne discussie waar ik niet uit kwam.
Aanvulling
Zoals ik al zei vertel ik dit nooit, maar was laatst in een situatie dat het gesprek met een paar collega's ging over oa borderline. Heb me afzijdig gehouden, maar vond het moeilijk om alle vooroordelen aan te horen.
Brunette, het voelt niet als achterhouden, het speelt nu ook geen rol van betekenis meer in mijn leven. Maar het is wel een deel van mij, van mijn persoonlijkheid. Nu voelt het soms alsof ik me daarvoor moet schamen.
Egel, grenzen zijn idd moeilijk. Dat blijft zo. Wanneer is iets te persoonlijk om te vertellen en wanneer niet? Dat is een discussie die ik vaak met mezelf aan moet gaan.
Paar dingetjes
Ten eerste top dat je het hebt onderkend en therapie hebt gevolgd!
Ten tweede zou ik het zeker niet aan collega's en kennissen vertellen, want voor je het weet gooien ze elk probleempje op jouw borderline. Dan wordt het heel lastig je daar tegen te verweren, zonder dat het heel persoonlijk wordt.
Als je vooroordelen hoort, zou je daar eventueel wel op in kunnen gaan, en zeggen dat je iemand in de familie hebt met borderline ofzo. Persoonlijk zou ik me er liever ver van houden, tegen alle vooroordelen in de wereld kun je echt niet opboksen, en je maakt je leven erg moeilijk door het te proberen 
Vooroordelen
Ach lieverd.
Mijn eindscriptie ging over geweld tegen vrouwen. Need I say more? Nou, even dan. Er is geen onderzoeksveld waar je je (als vrouw) meer moet verweren tegen vooroordelen dan dat. Werkelijk te plat voor woorden. Gelukkig is het lang geleden en heb ik het overleefd
Ik heb hoogbegaafde kinderen en er zitten nog altijd putjes in de stoep bij school van waar mijn tenen zich ingroeven bij het aanhoren van alle vooroordelen.
En recent is uitgekomen dat mijn zus, na een rotleven en een psychiatrische opname, autisme heeft. Nou, mensenlieve, ik heb weer een heel nieuw vat vooroordelen aangeboord.
Ik zou me beperken tot: ik ken wel borderliners van heel dichtbij en herken het beeld wat jij schetst totaal niet. Kom je verbluffend ver mee.
Tirza
Vooroordelen.
Ook ik zou in termen spreken als "ik ken iemand heel goed die...". Ik heb nooit de illusie dat iemand na mijn commentaar opeens geen vooroordelen meer heeft maar het kan een duwtje in de goede richting zijn, als iedereen zijn mond houdt kom je geen stap verder.
