Delen. Scheiden van een man met mogelijke stoornis

Gecompliceerde Breuk

Hierboven heb ik het al veel simpeler opgeschreven dan ik het in eerste instantie heb ervaren, want er speelde zoveel door elkaar. Wat mij als eerste heeft geholpen is dat ik mensen (in mijn geval familie, maar ook een vriendin) in vertrouwen kon nemen, waartegen ik alles kon zeggen en die met mij meedachten.

Ik moest vooral ook veel pijnlijke zaken onder ogen zien (en in mijn geval ook uitspreken) om de zaken een beetje op een rij te krijgen.

Wij waren de afgelopen jaren steeds verder bij elkaar vandaan geraakt (voor zover wij überhaupt echt samen zijn geweest) mijn vertrouwen in man was volledig weg. Mijn grenzen waren steeds verder opgerekt en ik wist bijna niet meer wat nog normaal was of wie ik was en wat ik wilde. Onze communicatie liep altijd stroef en was op het laatst vrijwel afwezig, wij deelden nauwelijks nog wat. Ik kreeg na ons laatste "gesprek", twee dagen na de "biecht" het gevoel dat ons hele huwelijk op een groot misverstand was gebaseerd en dat gevoel is in de afgelopen maanden alleen maar groter geworden.

Man had zo vaak ((bewust?) psychologische spelletjes gespeeld, dat ik daar in eerste instantie nog heel erg in bleef hangen en nog heel erg met hem mee dacht, me inleefde en de schuld bijna op mij nam. Natuurlijk had ik een aandeel in de slechte staat van mijn huwelijk en schoot ik bijvoorbeeld regelmatig in een "passive agressive" modus.
Ik had mij in de loop der jaren steeds afhankelijker van hem opgesteld (ook financieel) en ben daarin tot mijn grote schaamte heel erg laks geweest.

Een tipje van zijn donkere kant kende ik wel, maar ik had dat toch te veel genegeerd of onderschat. Dacht bijvoorbeeld dat het uitspreken van fantasieën op seksueel gebied voor afdoende opwinding kon zorgen, maar hij bleek daar ook echt wat verder mee te willen doen.

Verder

Heb in het "laatste gesprek" gezegd dat ik wilde dat hij voorlopig elders onderdak zou zoeken (hij was toen toch al vaak weg van huis, inclusief overnachtingen, zogenaamd voor zijn werk) zodat er wat rust zou komen. In de loop van de week zouden we de kinderen vertellen dat we uit elkaar gingen en hij zou vanaf dan de kinderen eens in de twee weken bij zich hebben plus de helft van de vakanties.
Sindsdien hebben nauwelijks nog een paar woorden gewisseld en loopt de belangrijke communicatie (afspraken over de kinderen vooral) via mail.

Heb binnen een week een afspraak gemaakt bij de huisarts, niet alleen voor SOA/Aids tests (ik kon man immers niet vertrouwen) maar ook voor sociaal emotionele steun. Heb ook gelijk contact gezocht met een "eigen" advocaat, het stadium van mediation waren wij, vanwege het compleet geschonden vertrouwen in man, al voorbij.

Veranderingen

Fijn te lezen dat je zoveel begrip en steun krijgt van familie en vrienden. Een waardevolle hulp bij deze grote verandering.
Wel vaker is in artikelen te lezen dat in gezinnen met kinderen met een vorm van autisme, de partner het niet meer trekt en vertrekt. Heef dat bij jullie ook een rol gespeeld? Want dat vind ik altijd zo rauw voor de ouder wiens pan met boontjes zodoende nog voller is geworden maar het wel mag fixen.

Ik heb je andere draadjes over je zorgen om je kind niet nagezocht. Je verhaal is op dat vlak dan ook anders dan de relazen van Moederlief en Pennestreek. Door de energie in het zorgen voor je kinderen, waren jullie uit elkaar gegroeid ipv elkaar steunen.

Ik wens je veel kracht en rust toe. Het klinkt misschien wel vreemd maar de scheiding zal je goed doen, lijkt mij.
Je hoeft in ieder geval niet meer dagelijks rekening met hem te houden.

AnneJ

Meen me te herinneren dat jij in een van de andere draadjes schreef over je tweede man, de vader van je kinderen, waarvan je toen der tijd niet wist dat hij Autisme had. Hoopte al op een reactie van jou.

Ik denk dat "bijna-ex" ook (ASS heeft en hijzelf ook, zei hij na de diagnose van zoon. Ik denk ook dat heel veel gedragingen van ex daaruit verklaard kunnen worden. Maar ik denk ook dat er meer speelt bij "ex" (midlife/Seksverslaafd?) en dat allemaal veel te complex om zonder hulp uit te komen. En daar zit nou m nou juist de kneep: hij ervaart, voor zover ik weet, geen probleem. Hij is "gewoon" met zichzelf bezig.

Mail

Inderdaad, ex vader van de kinderen heeft ook autisme. Het blijft een dingetje maar het gaat steeds beter vooral omdat er afstand is en er is mail.
Toevallig vandaag nog een mail gestuurd omdat ik geen zin had in het telefoontje van ex waarin hij op het punt stond om zich even ongans te uiten over een kind dat wel een bijdrage in de studieboeken wil maar toch een paar keer niet naar vader wilde vanwege vrienden en mooi weer. Dag ex. Dan leg ik de telefoon er op.
Daarna gaan we verder, kort en concreet per mail. En ik blijf uitleggen. Dat die kinderen op deze leeftijd niet met ons bezig zijn maar dat wij ze op de wereld hebben gezet en zorgen dat ze zo goed mogelijk terecht komen.
Of moet ik soms zeggen: ga nu naar je vader anders krijg je geen geld voor boeken? Ik heb liever dat ze vanzelf gaan als het even uitkomt, het is hun vader, en ik neem ze mee of moedig ze aan. Niet omdat ze er voor betaald worden.

Flanagan

Problemen tussen ons begonnen al ver voordat het (vooral) bij zoon crisis werd, maar ik denk wel dat sinds de komst van de kinderen de verwijdering toenam. Het (recent opgebiechte) vreemdgaan van ex is geen reactie op de diagnose/problemen met zoon. In eerste instantie heeft ex de problemen bij zoon ook niet onderkend en zelfs gebagatelliseerd. Bovendien was "de affaire" al een jaar aan de gang voordat wij in überhaupt in het hulptraject terechtkwamen voor zoon (en zelfs toen heeft hij gezegd: "er is niks mis met die jongen"). Feit is wel dat ex regelmatig op een of andere wijze weggevlucht is of onbenaderbaar bleek.
Maar jaren geleden (toen zoon nog een dreumes was waar nog niets bijzonders aan was te merken) ontdekte ik dat ex zich voor een dating site had aangemeld en daar allerhande lijntjes had uitgegooid. Dat werd toen afgedaan als aandachttrekkerij, kijken hoe hij in de markt lag, spanning zoeken en zo zei hij "misschien hoopte ik wel betrapt te worden". Dit zorgde voor een crisis en in die tijd dacht ik ook dat mijn huwelijk voorbij was. Uiteindelijk heeft hij me ervan overtuigd dat hij "niets had gedaan", maar daarna heb ik hem nooit meer helemaal vertrouwd.

klein dingetje

Je schrijft dat je hebt besloten dat je met de kinderen terug wilt verhuizen. geen idee hoe ver "terug" is van je huidige woonplaats. Maar ik denk dat het voor het contact tussen kinderen en beide ouders, verstandig (eigenlijk noodzakelijk) is als gescheiden ouders bij elkaar in de buurt blijven wonen. Los van feit hoe erg je ex jou heeft behandeld, hij is en blijft de vader van je kinderen.

Alkes

Wij woonden tot krap twee jaar geleden in de randstad op een klein uurtje rijden van onze huidige woonplaats. Na de verhuizing hebben de kinderen het heel zwaar gehad: ze kwamen in een kleine, vrij geïsoleerde gemeenschap, waar wij niemand kenden en op de dorpsschool (maar ook daarbuiten) bleek een pestcultuur te heersen, waar we pas achterkwamen toen we er middenin zaten. Ik bleek de impact van de verhuizing voor de kinderen compleet verkeerd te hebben ingeschat.

Na de verhuizing kwamen bij zoon veel duidelijker problemen naar boven, wij wisten voor die tijd nog niet dat hij ASS had. Hij voelt zich door alle gebeurtenissen niet op zijn gemak (onveilig zelfs) in het dorp en zit hier ook niet meer op school.

Zoals gezegd, heeft ex de problemen van de kinderen heel lang gebagatelliseerd, maar hij zag er ook veel minder van aangezien hij al gelijk na de verhuizing veel van huis was. Ook heeft hij, altijd al, weinig betrokkenheid kunnen opbrengen, iets wat ik al bijna normaal ben gaan vinden.

In de praktijk blijkt, nu we drie maanden met de huidige "bezoekregeling" werken; hij komt eens in de twee weken een weekend naar huis en is dan met de kinderen, terwijl ik naar familie ga, dat er weinig verschil is met de anderhalf jaar ervoor. Triest maar waar: ex heeft niet meer te geven, want het zit er niet in. Ik stond er al bijna altijd alleen voor wat de kinderen betreft. Dit is niets nieuws.

Ik en de kinderen (zelfs mijn zoon met zijn angst voor veranderingen) zien dat een verhuizing (terug) beter is: wij zijn hier niet gelukkig. Ex daarentegen wil in het huis blijven, dit was zijn droom. Als het hem toch tegenvalt, kan hij altijd nog weer dichterbij ons gaan wonen, maar dat verwacht ik niet. Hij wil zijn eigen gang blijven gaan en ziet niet dat dit ten nadele van anderen (zijn gezin) gaat.

Je schrijft over "los van het feit hoe je ex je heeft behandeld", maar dat is niet de (belangrijkste) reden dat ik niet met hem door kan gaan. Mijn grootste pijnpunt is dat hij, toen de kinderen het zo verschrikkelijk moeilijk hadden en ik trouwens ook, zich alleen bezig hield met zichzelf en zijn eigen plezier.

Uit ons "laatste gesprek" maakte ik op dat hij (nog steeds niet) vindt dat hij iets verkeerd deed/doet of hoe zijn gedrag mij, of de kinderen raakte. Hij had eventueel wel zo door willen gaan, als ik er voor in zou zijn geweest.

Van-je-af- schrijven

Ms. Simone, dank voor je uitleg; de scheur was was dus al eerder ontstaan.
Ik hoop dat je veel baat hebt aan dit van-je -af-schrijven. En dat het teruglezen je kracht en wijsheid geeft.

Schrijven

Merk inderdaad dat schrijven me op dit moment helpt de focus helder te krijgen/houden. Heb daarnaast ook gemerkt, het fijn te vinden (h)erkenning te vinden in gesprekken of op dit forum, van ervaringsdeskundigen.

herkenning

Ik herken je verhaal in grote trekken. En ja, het is belangrijk om die herkenning te vinden als je er middenin zit. Tip van iemand die al meer dan 10 jaar geleden is gescheiden: sla alles wat je schrijft op en lees het later terug. Je zult jezelf terug moeten vinden, en dan is het later heel mooi om te zien hoe ver je al gekomen bent en hoe sterk je bent, als je die oude dingen terugleest.

Zoek ook lotgenotencontact met alleenstaande moeders van autistische kinderen, er zijn steeds meer "autisme-café's" voor mensen zoals wij, waar we steun kunnen vinden. Want je hebt heel wat op je bordje, maar dat hoef je niet alleen te doen.

In "mijn" tijd was dat er nog niet, dat was behoorlijk heftig want ik leefde daardoor op een eiland met een zee van onbegrip om me heen, zowel tijdens als na mijn huwelijk. Ik ben blij dat er wat dat betreft inmiddels wel wat veranderd is.

De rol van mijn ex was ook niet echt een fraaie, ook hij ontkende de ASS van de kinderen en ja, ik geef toe, ik was daar ook te lang te afhankelijk van. Maar zoals ik al zei, het is alweer jaren geleden en ik ben blij dat ik uiteindelijk de stap heb gezet.

Alleen bleek pas ná de scheiding dat mijn ex meermaals een scheve schaats heeft gereden en ook dingen deed zoals porno kijken waar de kinderen bij waren. En hij heeft nog wel meer rare dingen gedaan. De kinderen hebben het contact verbroken na het zoveelste heftige incident en sindsdien hebben we een heerlijke rust in ons leven.

Hoop op verbetering

Goede tip van je Sally, om mijn schrijfsels op te slaan, zal ik zeker doen.

Ben gisteren in het kader van therapie voor zoon, naar de eerste psycho-educatie bijeenkomst geweest over ASS. Er was veel tijd voor het uitwisselen van ervaringen tussen de ouders en (dus) veel herkenning. Ex was hier ook aanwezig, waardoor ik al weer wat hoopvoller ben gestemd.

Ex is sinds we naar deze instantie voor specialistische GGZ zijn doorverwezen vooralsnog elke afspraak komen opdagen (tot nu toe 3, maar goed, ik tel mijn zegeningen) en heeft zodoende al meer betrokkenheid getoond. Zijn aanwezigheid kwam weliswaar pas na heel veel aandringen van mij, waarbij ik heel erg heb moeten hameren op "het belang van zoon", want ex voorzag dat het toch vooral "lastig en ongemakkelijk" zou zijn.

Ik hoop dan ook dat deze lijn zich voortzet en de (kwaliteit van) het contact tussen vader en kinderen verbetert . Daarnaast hoop ik ook (maar daar kan ik zelf ook wat aan doen) dat dochter, die geen diagnose heeft, het gevoel krijgt dat zij genoeg aandacht krijgt.

Voel nu dat ik ex al iets minder negatief zie, althans in relatie tot de kinderen. Want ik merkte, net als Sally, dat ik in de afgelopen maanden van "afstand" dat er steeds meer "fratsen" van ex aan het licht kwamen, of dat ze beter tot me doordrongen en ik hem daardoor in een steeds kwader daglicht zag.

Respectloos

Leek ik de situatie eerder redelijk onder controle te hebben, nu begint alles aan alle kanten uit mijn knuisten te glippen.
In eerste instantie was (bijna) ex op mijn verzoek uit de echtelijke woning getrokken (naar "zijn vriendin") waardoor er wat rust en ontspanning kwam in het leven van de kinderen en mij. Een paar weken geleden begon hij zich er steeds meer over te beklagen dat het allemaal wel erg lang duurde en vroeg hij zich af wanneer ik eindelijk een andere woning dacht te hebben en hij voelde zich aan het lijntje gehouden, vooral omdat de advocaat (mijne) ook vertraging had opgelopen.

Ik voelde de bui dus al hangen en was niet echt verbaasd (niets wat deze man doet zal mij nog echt verbazen) toen hij een paar weken geleden meldde dat "zijn vriendin" hem niet langer kon (wilde?) opvangen. Hij zou wel op een matras in een achterkamer gaan liggen en we zouden elkaar zoveel mogelijk kunnen ontlopen. Ik vond dat ik dit eigenlijk niet kon weigeren, aangezien dit ook zijn huis is en hij de vader is van mijn kinderen.

Afgelopen weekend voerde hij de druk nog verder op door te stellen dat hij vond dat ik (desnoods) ook wel een vrije sector woning zou kunnen betrekken, zodat de kinderen en ik uiterlijk in maart het huis uit konden zijn. Ik zei dat ik me niet wil vastpinnen op een bepaalde datum, omdat ik het niet in het belang van de kinderen acht als ik noodsprongen zou moeten maken om persé voor die datum uit huis te zijn.

Vanmiddag begreep ik van mijn zoon (9) dat zijn vader hem (en zijn zus) afgelopen weekend heeft verteld dat hij "een vriendin" heeft. Een paar uur geleden dropte ex de bom: dat hij de week dat hij met de kerst hier in huis is met de kinderen zijn vriendin wil laten komen en dat hij dat eerst al een keer in een weekend wil wennen.

Ik kon nauwelijks reageren, zo verbouwereerd was ik. Ik ben er bij weggelopen om dit tot mij door te laten dringen. Hoe respectloos kan je zijn?