De pijnlijkste kerstvakantie
Drie maanden terug vertelde mijn vrouw dat ze nieuwsgierig was naar hoe het zijn om het bed te delen met een vrouw. Ik zou liegen als ik nu zou zeggen dat de gedachte van mijn vrouw samen met een andere vrouw mij niet opwond. Er zou natuurlijk geen trio van komen, daar zijn we allebei veel te jaloers voor. Mijn vrouw wilt niet dat ik met een andere vrouw samen ben, net zoals ik haar niet zou willen zien met een andere man. Maar het idee alleen al dat ze ergens in bed zou liggen met een vrouw vond ik al opwindend genoeg.
Ik gunde het haar ook. We hebben bijna een jaar geleden samen een huis gekocht voor ons en onze kleine dochter. We zijn er erg blij mee, maar het staat ver weg van haar familie en vrienden, en nieuwe vriendinnen maken gaat haar niet al te makkelijk af. Misschien dat dit het wat makkelijker maakt. Ze zat ook al een tijd in een burnout en had nergens meer energie voor. Wellicht dat ze van dit soort spanning juist energie opdoet. En wie weet, misschien leert ze dingen over haarzelf in bed met een andere vrouw die wij ook kunnen toepassen in ons eigen seksleven. Ik gaf haar dus mijn volledige toestemming om deze kant van haar te verkennen.
Daten!
Op datingsites voor bischierige vrouwen komt het blijkbaar vaker voor dan niet dat stelletjes op zoek zijn naar een vrouw om uit te nodigen in hun bed. Na een hoop stelletjes te hebben afgewezen en een paar keer geghost te worden door een paar single vrouwen kwam ze een vrouw tegen die wel in een relatie zit, maar deze had opengesteld. Ze had dus weliswaar een vriend, maar deze vriend zou niet in de slaapkamer worden uitgenodigd. Ik benadrukte ook nog eens dat dat inderdaad niet de bedoeling is. Maar ik vertrouwde erop dat ze altijd de goede beslissing zou maken. In de 8 jaar die wij ondertussen al samen zijn heeft ze mij nog nooit een reden gegeven om haar niet te vertrouwen. De eerste date was snel gepland. Ze woont hier slechts 20 minuten vandaan. Het was een lunchdate, en blijkbaar klikte het goed, want de volgende date liet niet lang op zich wachten.
Deze andere vrouw en haar vriend hebben van de donderdagavonden "date night" gemaakt. Hij gaat op pad met zijn andere vriendin en blijft de hele nacht weg, waardoor mijn vrouw en deze andere vrouw het rijk voor hun alleen hebben. Twee maanden lang zijn ze op de donderdagavond wezen daten. Ik zorgde er elke keer voor dat ik op tijd thuis was van werk zodat we op tijd konden eten, zodat zij het meeste uit haar avondjes uit kon halen. En elke keer kwam mijn vrouw enthousiast thuis. Ik probeerde niet teveel in te breken op hun avondjes samen. Ik heb, na wat wikken en wegen, haar een keer geappt tijdens een date toen onze dochter alleen maar bleef huilen die avond en niet wilde slapen. We wisselden elkaar vaak even af op dat soort momenten, want als je kind al 1,5 uur aan het huilen is kan dat je best gek maken. Ze vroeg of ze eerder naar huis moest komen, en ik dacht er even over na, maar besloot dat ik het zelf wel kon afhandelen. M'n vrouw had dit soort avondjes echt even nodig.
Ze liet alleen niet veel los over wat er tijdens die dates allemaal gebeurde. Ik heb er in het begin wel eens naar gevraagd, maar de antwoorden waren kort, dus ik dacht dat m'n vrouw het misschien ongemakkelijk vind om dit soort dingen uitvoerig te bespreken. Op zich wel begrijpelijk, ze heeft seks met iemand die niet haar man is. Ze hadden samen speeltjes gekocht, die had ze mee naar huis genomen. Sexy. Dat hadden we zelf nog niet geprobeerd. Ik dacht dat m'n vrouw daar nooit voor openstond, want de enkele keren dat ik ook maar iets anders probeerde was het "na-ah-ah" of "ieuw". Het verkennen van deze kant van haar werkt dus echt. Ons seksleven was tijdens deze dates praktisch niet-bestaand, maar ik had het ervoor over als dit betekent dat we straks allemaal nieuwe dingen kunnen doen samen.
Verkracht?!
Drie weken terug was ze ziek en ging date avond niet door. De week daarop was ze ook niet gegaan, omdat de feestdagen zo druk zijn. Op de laatste dag van werk voor de kerstvakantie kwam ik thuis van werk en stond ze te koken in de keuken. Ineens zei ze dat het klaar was met de andere vrouw. Dat verraste mij, ze had het steeds zo naar haar zin. Ik vroeg haar of alles in orde was, en plotseling begon ze te huilen. Ik vroeg wat er was gebeurd, maar voordat ze mij ook maar iets wilde vertellen moest ik beloven "om hier niks mee te doen". Ik ging ervanuit dat deze andere vrouw er gewoon klaar mee was, en dat mijn vrouw zich gebruikt voelde. Maar natuurlijk zou ik daar verder niks mee doen, dat is geen reden om iemand te confronteren. Dus ik beloofde het.
We gingen op de bank zitten en ze kon alleen voor zich uit staren, terwijl tranen opwellen in haar ogen. Ik ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen om haar te troosten. Toen begon ze te vertellen. De laatste keer dat ze daar was kwam de vriend van deze andere vrouw ineens thuis toen zij nog bezig waren in de slaapkamer. Hij kwam binnen en ze hebben haar gedwongen om hem te pijpen. Ze hebben er een video van gemaakt. Deze video hebben ze die ochtend naar haar toe gestuurd, met het bericht dat ze zich niet moest aanstellen en terug moest komen, want anders zouden ze die video naar mij doorspelen. Mijn hart leek te stoppen met kloppen. Mijn vrouw is twee weken geleden verkracht en heeft daar al die tijd alleen mee rondgelopen…
Backup server
Een paar maanden voor dit allemaal plaatsvond liet ik mijn telefoon vallen en kon deze niet meer gerepareerd worden. Alle foto's en video's die ik had gemaakt van onze kleine meid waren weg, op een paar na die ik naar mijn vrouw had doorgestuurd via WhatsApp. Dit zou mij niet meer overkomen, dus installeerde ik thuis een backup server dat automatisch de foto's en video's die wij nemen met onze telefooncamera's onmiddelijk opslaat.
Een foto of video die je download of ontvangt van iemand anders komt op je telefoon in een andere folder terecht. Deze worden niet opgeslagen op de server. Maar dat wist mijn vrouw niet. Zij dacht dat de chantage video die zij had ontvangen ook zou zijn opgeslagen. Ze was bang dat ik deze zou zien zonder enige context, dus besloot ze het mij maar te vertellen. Ik denk dat ze dit anders altijd voor zich had gehouden… Die gedachte deed veel pijn, dat mijn vrouw haar verkrachting niet met mij zou durven bespreken, maar dit was niet het moment om het daarover te hebben.
Steun
Ik kom vaak verhalen tegen online van vrouwen die zijn verkracht en daar vervolgens op de 1 of andere manier zichzelf de schuld van weten te geven. Ze gaan alle beslissingen na die ze gemaakt hebben tot het moment waarop het hen overkwam en straffen zichzelf voor het feit dat ze geen andere beslissingen maakten.
Ik wilde dit koste wat kost voorkomen met mijn vrouw. Natuurlijk ging de vraag "waarom vertrok je niet meteen toen hij thuiskwam?" even door m'n hoofd, maar met zo'n vraag leg je de schuld bij haar neer. Ze bleef zich maar verontschuldigen, en het enige wat ik kon uitbrengen was dat het niet haar schuld was. Natuurlijk ben ik niet boos op jou. Dit was niet jouw schuld.
Geen hulp
Ik stelde voor om de politie te bellen. De video en het bericht had ze verwijderd van haar telefoon, dus hard bewijs is er niet. Sinds 2020 staan er celstraffen op wraakporno, dus misschien was de verkrachting moeilijk te bewijzen, maar met dat bericht hadden we ze achter slot en grendel kunnen zetten. Maar goed, ook zonder dat bewijs zou je er met een melding voor kunnen zorgen dat er een paper trail ontstaat voor eventuele volgende slachtoffers. De politie doet misschien niks met een enkele melding zonder bewijs, maar als er meer meldingen komen van meerdere vrouwen…
Maar nee, mijn vrouw stond erop om de politie niet in te willen schakelen. Als kindzijnde had ze een vergelijkbare ervaring en heeft de politie haar continu opnieuw haar verhaal laten doen. Dat wilde ze niet nog eens ervaren. Wie ben ik om daar tegenin te gaan? Dit was voor mij de eerste keer dat een geliefde van mij verkracht is, natuurlijk weet zij beter hoe dit soort dingen werken.
Is het dan een idee om dit te bespreken met een psycholoog? Je bespreekt dit nu met mij, maar dit is niet iets dat je zomaar kunt verwerken zonder professionele hulp. Nee, ze had daar geen behoefte aan. Ze was 'fine'. Het feit dat ze vond dat ze 'fine' was is volgens mij al reden genoeg voor veel therapiesessies. Maar ze stond erop, ze wilde dit niet opnieuw moeten herleven bij een psycholoog. Ik kan haar natuurlijk niet dwingen om te gaan. Therapie werkt alleen als je dat zelf ook wilt. En om eerlijk te zijn heeft ze zich de afgelopen 2 weken niet anders gedragen dan normaal. Zou ze dan toch 'fine' zijn? Ik wilde het niet verder pushen in haar kwetsbare staat.
Toch brachten deze reacties de nodige twijfel met zich mee. Was er wel sprake van verkrachting? Dat is zo ongeveer het ergste wat je op zo'n moment kon vragen. Dus ik formuleerde het op een andere manier:
"Dit is absoluut geen beschuldiging, maar stel dat wat is gebeurd minder… gedwongen was dan je mij nu verteld hebt… dan zou ik dat kunnen begrijpen. Als je bezig bent met een andere vrouw en er staat op dat moment ineens een man voor je, dan zou ik kunnen begrijpen dat je op zo'n moment een misstap zou kunnen begaan. Het was gewoon dom van ons om je te laten daten met een vrouw die deel uitmaakte van een stelletje. Zoiets hadden we moeten zien aankomen. Ik zou er niet blij mee zijn, maar ik zou het uiteindelijk een plek kunnen geven, en je zou mij hier niet om verliezen."
Nee, daar was geen sprake van. Ik geloofde haar.
Onmacht
Gevoelens van woede begonnen nu ook op te borrelen… Niet naar mijn vrouw toe, maar naar haar verkrachters. Wat zijn hun achternamen? Waar wonen ze? Hoe kon ik overigens zo stom zijn om mijn vrouw naar het huis van een vreemde te laten rijden zonder dat ik wist wat het adres was? Wat als ze nooit was thuisgekomen? Ik zou niet weten waar ik moest beginnen met zoeken. Ik sloeg mezelf voor m'n kop. Van binnen dan. Van buiten probeerde ik zo kalm en steunend mogelijk te zijn. Ze herinnerde mij eraan dat ik had beloofd om hier niks mee te doen. Dat was voordat ik wist dat ze verkracht was. Maar ze weigerde ook maar iets te vertellen over haar verkrachters.
M'n vrouw ging naar bed, ze was kapot. Ik ging mee en ze viel als een blok in slaap. Voor haar was dit natuurlijk al weken geleden gebeurd. Ik hoor hier nu pas voor het eerst van. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan. Gevoelens van verdriet wisselden zich af met gevoelens van woede. Ik heb de hele nacht op Google doorgebracht.
Blijkbaar gaat de politie sinds de nieuwe wraakpornowet veel beter om met slachtoffers hiervan. Misschien kan ik mijn vrouw overhalen om hier alsnog melding van te maken? Ze hoeft haar verhaal niet eens te doen. Het maakt het voor de politie wel een stuk moeilijker om iets met de melding te doen, maar er zou wel iets van een paper trail zijn voor volgende slachtoffers, en misschien dat ze samen hun verhaal wel durven doen.
Zou ik hier zelf melding van kunnen maken achter de rug van mijn vrouw om? Hoe gaat de politie daarmee om? Bewaren ze de melding alleen voor eventuele volgende slachtoffers, of nemen ze contact op met mijn vrouw, waardoor ze erachter komt dat ik achter haar rug om alsnog de politie heb gebeld? Dat zou haar vertrouwen in mij enorm beschadigen. Ik heb een paar uur liggen wikken en wegen en besloot uiteindelijk om het maar niet te doen. Wel zou ik mijn vrouw in de ochtend vragen om alsnog aangifte te doen, het proces daaromtrent lijkt een stuk te zijn verbeterd.
Daarmee was de nacht nog lang niet voorbij. Ik begon zelf te zoeken naar de verkrachters. Facebook, Instagram, LinkedIn, Twitter, noem het maar op. Van de andere vrouw had ik alleen haar voornaam, leeftijd, woonplaats, en wist ik ongeveer nog hoe ze eruitzag van een foto die mijn vrouw voor haar eerste date liet zien. Ook wist ik dat ze werkt in de ouderenzorg en dat ze 2 jonge kinderen heeft.
Ik kreeg een hit op Google toen ik haar voornaam, woonplaats, en leeftijd met elkaar combineerde. Een lokaal artikel over 2 hartsvriendinnen, met naam en voornaam. Het ging over hun vriendschap en hoe ze voor elkaar klaarstonden, vooral tijdens hun zwangerschappen. Ze hadden beiden 2 kinderen rond dezelfde tijd gekregen. Zij haalde veel voldoening uit haar werk in de ouderenzorg. Bingo.
Ik ging alle social media sites opnieuw af, ditmaal met de voornaam en de achternaam die ik zojuist had gevonden. LinkedIn, Facebook, Instagram, ze had het allemaal. Inderdaad, een blonde vrouw, 2 kinderen, werkzaam in de ouderenzorg in de stad waar de dates plaatsvonden. Dit moest haar wel zijn. En daar was dan ook een foto van het hele gezin. Met een tag op de man die naast haar stond. De verkrachter. Een korte zoektocht later wist ik waar hij werkte.
Gevoelens van woede werden steeds sterker. Dat blijkt uit mijn zoekgeschiedenis: "Hoeveel procent van moorden wordt tegenwoordig opgelost?" Oftewel, wat is de kans dat ik ermee weg zou kunnen komen? En dan kwam weer het verdriet. Ik heb mijn vrouw niet kunnen beschermen. Ik heb gefaald als man. Ik had hier rekening mee gehouden moeten hebben en haar nooit hebben laten gaan.
Het vrat me op. Als ze echt niet de politie erbij wilt betrekken, en geen therapie wilt ondergaan, en mij verbiedt om ook maar iets te ondernemen tegen haar verkrachters en dat ze er ongeschonden mee weg zouden kunnen komen… Ik zou dat niet aankunnen. Ik zou zelf therapie moeten nemen om daarmee om te leren gaan. Dat liet me nog slechter voelen. Mijn vrouw die verkracht is heeft geen therapie nodig en kan het loslaten, maar ik niet? Waarom kan ik niet zo sterk zijn? Ik bleef maar malen tot m'n vrouw de volgende ochtend wakker werd.
Tipje van de sluier
Ik vertelde haar over mijn zoektocht de afgelopen nacht. Ik vertelde haar alles zoals ik het hierboven heb beschreven. Ze zei dat we het konden bespreken als de kleine zou gaan liggen voor haar middagdutje. Ik probeerde met haar te spelen, maar ik was een zombie. Er kon geen lach van m'n gezicht af, en dat is haast onmogelijk als onze dochter naar je lacht. "Rennen papa, springen papa!" Ik kon er alleen maar achteraan slenteren. Ik kon alleen maar huilen van binnen.
Toen de kleine naar bed ging namen we weer plaats op de bank. Weer begon ze te huilen en weer sloeg ik een arm om haar heen. Het bleef een lange tijd stil, en ik brak de stilte met "was het misschien inderdaad niet zo gedwongen als je verteld hebt?" Ze knikte ja, ze kon niet spreken van verdriet… of van angst?
Heb je wel eens meegemaakt dat iemand vreemd is gegaan op je? Ik durf te wedden dat je op dat moment geen blijdschap ervaarde. Geen opluchting. Ik wel. Mijn vrouw was niet verkracht! Het speet haar enorm dat ze mij dat liet denken. "Ik wist niet dat je daar zo mee zou zitten. Het spijt me zo. Ik was zo bang om jou kwijt te raken." Ik was boos. Natuurlijk zou ik daar mee zitten. Ik had geen oog dicht gedaan die nacht, ik was kapot. Maar ook opgelucht. En boos, hoe kan je nou liegen over verkrachting, juist jij zou moeten weten hoe erg dat is! Inderdaad zei ze, dat had ze niet moeten doen, ze was gewoon zo bang om mij te verliezen.
Maar ik meende wat ik de dag ervoor had gezegd. Dat als het misschien geen verkrachting was, dat ik dat na verloop van tijd een plek zou kunnen geven. En dat wilde ik dan ook gaan doen. Ik wil dat onze dochter haar papa en mama in hetzelfde huis heeft wonen, ik wil haar perfecte kleine wereldje niet laten instorten, en na 8 jaar hou ik nog steeds van jou, dus ja, ik wil hiervoor vechten.
Was dit het enige dat was gebeurd tussen jou en hem? Ja. Na het pijpen keek hij alleen maar toe. Maar dat duurde niet lang, want snel daarna kreeg ze spijt, vertelde ze hen dat ze het heel vervelend vond dat hij zomaar de kamer in kwam, dat ze het hier maar bij moesten laten, en vertrok ze. Ik geloofde haar weer.
Het feit dat dit niet verkrachting was neemt niet weg dat ze haar probeerden te chanteren. Daar zouden we alsnog een melding van kunnen maken. We hebben geen bewijs meer, maar als er iets van een melding ligt bij de politie zou dat eventuele volgende slachtoffers kunnen helpen. Geen verkrachtingslachtoffers, maar slachtoffers van dit soort chantage. Ze zou erover nadenken.
Twijfel
Ik heb haar de rest van de dag alleen maar kunnen knuffelen op de bank. Zo blij was ik dat ze niet verkracht was. Gevoelens van boosheid over het vreemdgaan kregen de ruimte niet. Maar die nacht sliep ik weer slecht. Het kon er niet helemaal in bij mij dat deze man twee vrouwen voor z'n neus had, 1 van de vrouwen zich liet pijpen, en daarna maar gewoon besloot om van een afstandje toe te gaan kijken. Ik ben zelf een man. Tenzij je een vluggertje hebt is pijpen het voorspel dat opbouwt naar iets anders. En dit was geen vluggertje. Hier was een avond voor uitgetrokken.
Ik vertelde haar dat de volgende ochtend, maar ze beloofde dat er niks anders was gebeurd. Ik dacht dat ik gek was, dat het misschien toch zou kunnen dat een man misschien liever toekijkt dan meedoet? Was ik zo paranoïde? Ik had natuurlijk al een tijd geen goede nachtrust gehad, misschien overdreef ik inderdaad. De rest van de dag bleef het malen door m'n hoofd. En m'n vrouw bleef volhouden dat er echt niks anders was gebeurd.
Nog meer leugens
Na weer een slechte nacht van malen en twijfelen, en het scenario opnieuw en opnieuw af te spelen in m'n hoofd, besloot ik om de andere vrouw een bericht te gaan sturen. Ergens kon ik mijn vrouw niet meer op haar woord geloven. Wie zou dat nog wel kunnen na wat er allemaal is gebeurd?
Maar de vrouw die ik enkele nachten daarvoor had gevonden was niet de vrouw met wie ze gedated had, aldus mijn vrouw. Ze was schoonmaakster, geen ouderenverzorgster, en haar gezicht komt niet overeen. Dat zou natuurlijk kunnen. Weet je wat, ik maak een account op de datingsite waar jullie elkaar hebben ontmoet. Ze zat naast me op de bank toen ik het account aanmaakte. Ik had de andere vrouw best snel gevonden, alle details die mijn vrouw over haar had verteld kwamen overeen en ik herkende haar foto's meteen, mijn vrouw had die laten zien. M'n vrouw bevestigde dat het inderdaad haar was. Toen moest mijn vrouw snel naar de wc. Uit dit verhaal kan je misschien wel opmaken dat ik een ongelofelijke idioot ben, maar zo dom ben ik ook weer niet. Hoe verdacht kan je jezelf maken?
Op die site worden accounts op de hoofdpagina gesorteerd op activiteit. De meest recentelijk actieve accounts staan bovenaan. Dus terwijl ze op de wc zat ging ik naar de hoofdpagina, en daar stond ze, helemaal bovenaan. Ik appte haar vanuit de woonkamer met de vraag of ze snel was ingelogd om deze andere vrouw een bericht te sturen? "Nee natuurlijk niet, wat zou ik vanaf de wc moeten doen?". Nou, misschien wil je haar jouw verhaal laten bevestigen, wellicht met de belofte om toch nog een keertje terug te komen? Ze chanteren je om je terug te krijgen, dus dat zou best kunnen. "Je hebt echt gekke dingen in je hoofd he?". Waarom sta je dan bovenaan de lijst op de hoofdpagina? "Dat word gesorteerd op afstand, we zitten naast elkaar".
Toen vond ik op die site ook een pagina waar letterlijk stond "Meest recentelijk actieve accounts." En weer stond mijn vrouw bovenaan. Dat gebeurt niet zomaar. Mijn vrouw kwam terug van de wc en ik liet haar de pagina zien en eiste de waarheid. "Oke, ik was net wel ingelogd, maar niet om haar een bericht te sturen." Waarom dan wel? En hou nou eens op met liegen. Je laat me constant denken dat ik gek ben, ik word er nog gek van ook.
Dat appje, "je hebt echt gekke dingen in je hoofd he?"... Het maakt me zo boos als ik dat nu teruglees..
"Oke, ik had nog een stukje tekst op m'n profiel staan waarin stond dat ik een vrouw zocht voor zowel 'mij als mijn man'. Ik dacht dat je dat misschien raar zou vinden, alsof ik met een andere man aan het daten was en daar een andere vrouw voor zocht." Wat? Dat was niet eens bij me opgekomen. Maar nu wel. Ik zou in eerste instantie denken dat je iemand zocht om eens mee naar huis te nemen om mee te experimenteren… Ik mag dan niet aanraken, maar toekijken is misschien een spannende optie. Maar wat kan mij het nou schelen wat je op je profiel zet om vrouwen aan te trekken, het is toch niet voor een echte relatie. Maar dat gelieg moet echt ophouden. Ik slaap slecht, ik ben al paranoïde over alles, en dan doe je er een schepje bovenop! "Sorry, sorry, had ik niet moeten doen…"
Het galmde nog na in m'n hoofd, "alsof ik met een andere man aan het daten was en daar een andere vrouw voor zocht"...
De "andere vrouw"
Ik moest de andere vrouw een bericht sturen. Het zou de enige manier zijn om een soort van afsluiting te krijgen. Ik zou haar 3 vragen stellen en mijn best doen om de woede over de chantage te onderdrukken.
Hoe vaak was je vriend aanwezig toen jullie samen waren?
Was zijn aanwezigheid vooraf afgestemd?
Wat voor handelingen zijn er uitgevoerd tussen je vriend en mijn vrouw?
Ik had al een paar scenario's in m'n hoofd zitten van het soort reactie dat ik zou kunnen verwachten. Ze zouden het flink kunnen aandikken en dingen erger kunnen doen lijken dan de waarheid, gewoon om haar terug te pakken. Ze zouden kunnen zeggen dat er helemaal niks is gebeurd om haar om 1 of andere reden te beschermen, misschien in de hoop dat ze dan toch weer een keer terugkomt uit vrije wil. Of ze beantwoorden die vragen met precies het verhaal zoals mijn vrouw had beschreven. En in dat laatste geval zou ik haar eindelijk echt kunnen geloven en dit achter mij kunnen laten. Dan was het verhaal van twee kanten bevestigd. Daar hoopte ik op.
De volgende ochtend kreeg ik eindelijk een antwoord toen ik naast m'n vrouw zat op de bank. Of was het later diezelfde dag? Het is moeilijk om bij te houden, de afgelopen dagen zijn een hel geweest. Dit stond in haar reactie:
"Waar heb je het over? Ik ben inderdaad een keer wezen lunchen met je vrouw, maar we zagen dat we niet bij elkaar pastten en lieten het daarbij. Er zijn geen dates geweest en ik en mijn vriend zijn nooit intiem met haar geweest."
Die reactie had ik niet voorzien. Als ze zouden liegen, waarom op deze manier? Ze zou moeten weten dat ik weet dat er wel degelijk dates waren. Ik liet het bericht zien aan m'n vrouw en zij snapte het ook niet. Ik ook niet. Tenzij…
"alsof ik met een andere man aan het daten was en daar een andere vrouw voor zocht"...
De echte waarheid
M'n anders zo levendige dochter sliep op m'n schoot vanwege een griepje, dicht tegen me aangekropen. Ik hield haar wat beter vast. Ik keek m'n vrouw aan, die al tranen in haar ogen had. Ik weet niet meer precies wat ik zei, maar volgens mij kwam het hierop neer: "Vertel me nu alsjeblieft de waarheid. Ik kan hier echt niet meer tegen. Op dit moment zou ik je alles kunnen vergeven. Onze dochter staat op nummer 1 en er is niks wat je zou kunnen doen waardoor ik haar wereldje en ons kapot zou maken. Je raakt mij niet kwijt. Maar hou nu alsjeblieft op met liegen. Er was geen vrouw he? Het was een andere man?" Ik hield het zelf ook niet meer droog, en m'n vrouw kon alleen maar ja knikken.
Al die keren waarvan ik dacht dat ze op date was met een vrouw, was ze eigenlijk op date met een man. Nu de echte waarheid boven tafel was gehaald hield ze geen blad voor d'r mond meer. Ik stelde een vraag, en zij gaf antwoord. Elk detail waarvan ik het antwoord eigenlijk helemaal niet wilde weten, maar de vraag toch stelde. Onveilige seks? Check. Ja, hij had eerst een SOA test gedaan, daarna deden ze het pas onveilig. Alsof dat het beter maakt? Moet ik hem nu gaan vertrouwen dat hij tussendoor niet ook onveilige seks heeft met andere vrouwen? Pijpen deden ze wel meteen zonder condoom. Mijn vrouw de verpleegkundige die blijkbaar nog steeds niet weet hoe SOA's werken…
Ik heb mij nog nooit zo verraden gevoeld. Op het overlijden van m'n vader na heb ik nog nooit zoveel pijn gevoeld. Ik voel me zo verloren. Na al die jaren was ik eindelijk weer gelukkig en nu ben ik terug die put in getrapt. Ik dacht aan de keren dat ik iets nieuws probeerde in bed en een "na-ah-ah" kreeg. Dingen die ze maar al te graag met deze man wilde uitproberen. Speeltjes, video's maken… De video die hij had gestuurd dat dit hele balletje heeft doen rollen? Die had hij haar gestuurd zodat ze dat kon sturen naar andere vrouwen, in de hoop dat ze mee zouden willen doen voor een trio. Het triootje dat absoluut geen optie was met mij… Nu kan ik dat laatste nog enigszins begrijpen vanwege gevoelens van jaloezie, maar het doet niet minder pijn. Ik hoopte stiekem misschien dat die tekst op haar profiel echt betekende dat ze misschien iemand mee naar huis zou nemen, en dat ik toe kon kijken. Nee, natuurlijk niet, hoe kon ik zo dom zijn, het was natuurlijk allemaal voor hem. Ze zou hem helpen om al z'n fantasieen uit te laten komen. Wat aardig van d'r... Als ik hier niet achter was gekomen was dat triootje voor hem gewoon gebeurd. Dat account op die site had hij zelfs voor haar gekocht, specifiek om een vrouw aan hun avontuurtjes toe te voegen.
Ze zegt dat de spanning eraf was, dat ze er spijt van had gekregen, dat ze daarom al 2 weken niet terug was gegaan. Al zou ze wel nog even terug gegaan zijn voor dat triootje om het af te sluiten. Het is dat ze dacht dat ik die video te zien kreeg en dat ze het daarom "opbiechtte", anders was die trio alsnog gebeurd. Zoveel spijt had ze… Ze zegt dat ze niet terug gegaan zou zijn voor hem, maar voor haar. Ze zou eindelijk de kans krijgen om te ervaren hoe het is met een vrouw...
Ze zei dat ze nu ineens besefte wat ze op het spel had gezet en als de dood was dat ze dat kon kwijtraken. Kon dat besef niet eerder komen? Na de eerste keer misschien? Moest je 7x naar hem toe en hem je 7x kapot laten neuken om daarachter te komen? Ik dacht aan die ene keer dat mijn dochter s'avonds zo aan het huilen was en ik haar had geappt tijdens 1 van haar dates. Ze vroeg of ze eerder naar huis moest komen, en ik zei nee, ik los het zelf wel op, geniet van je avond. Hoe schudt zoiets je dan niet wakker? Nee, ze legde daarna de telefoon neer en ging door met waar ze mee bezig was. Met hem. Ik voelde me zelfs schuldig toen ik op 'Verzenden' had gedrukt. Laat haar lekker genieten van d'r avondje dacht ik nog… En al die keren dat ik m'n best deed om op tijd thuis te zijn zodat zij langer de tijd had om vreemd te gaan… Ik voel me zo dom.
Elke week beramen, plannen, en fantaseren over wat je nog meer gaat doen met elkaar, terwijl het seksleven met je eigen man doodbloedt. Terwijl je met mij en ons kind in huis woont en doet alsof er geen vuiltje aan de lucht hangt. Ik ken deze vrouw niet. Waar is de vrouw met wie ik ben getrouwd?
De andere man
Ik wilde alles weten over hem. Hoe heet hij. Hoe ziet hij eruit? Oh, hij heeft een vriendin die ook van niks afweet en heeft 2 kinderen met haar? Waar hebben jullie seks gehad? Blijkbaar had hij hotelkamers gehuurd voor een paar uurtjes. En een enkele keer spraken ze buiten af. Maar ze hebben het ook gedaan bij hem thuis, terwijl z'n kleine kinderen sliepen en z'n vrouw aan het werk was. Hoe kan je zoiets doen? Ik wist niet dat mijn vrouw zo diep kon zinken. Als ik die vrouw was zou ik niet meer in die slaapkamer kunnen zijn zonder daar eerst een vlammenwerper doorheen te halen. Het is alsof er wordt ingebroken in je leven, je voelt je niet meer veilig in je eigen huis. Hoe kan je iemand zoiets aandoen? Ik herken haar echt niet meer.
Hoe heet z'n vriendin? Laten we het haar vertellen. Dat wilde ze niet. "Wees boos op mij, niet op hem." Ze nam hem nu nog in bescherming ook. "Ik wil me niet schuldig voelen voor nog een gebroken gezin." En je eigen gezin dan? Zijn gebroken relatie gaat zijn eigen schuld zijn. M'n vrouw zei dat ze haar een keer op Facebook had opgezocht. Gelukkig was ze vergeten haar zoekopdrachten te wissen, want zo kwam ik er toch nog achter wie z'n vriendin is. Waarom kon ze mij dat niet gewoon vertellen? Waarom moest ik er zo achterkomen? Zelfs nu nog beschermt ze hem… Heb je gevoelens voor hem? Ben je verliefd op hem? "Nee, hij is geen relatiemateriaal.' Goh, zou je denken? Hij gaat vreemd. Maar je wilde hem maar al te graag helpen om al z'n seksuele fantasieën werkelijkheid te laten worden, en hij die van jou. Zoiets doe je natuurlijk niet met je man, dat doe je niet in een relatie, het uitleven van je wilde seksuele fantasieën doe je alleen met mensen die geen relatiemateriaal zijn. En als het eindelijk uit je systeem is ga je terug naar je saaie leventje met je man, je kind, je werk, je hypotheek, de rekeningen, etc. Loont het blijkbaar toch om gewoon maar een klootzak te zijn die geen "relatiemateriaal" is. Hij heeft een kant van jou mogen leren kennen die je nooit aan mij hebt willen laten zien.
Wat dat betreft had hij in jou de perfecte vrouw gevonden om vreemd mee te gaan. Hij had geen betere vrouw voor deze taak kunnen vinden dan jij. Iemand die hem helpt om al z'n fantasieën werkelijkheid te laten worden. Iemand die voor hem op zoek gaat naar een tweede vrouw, daar hoefde hij zelf niet eens achteraan te gaan, dat ging jij wel regelen voor hem. Iemand die als een schoothondje naar hem toe komt gereden als hij het zegt. Heen en weer ritjes van bijna 2 uur terwijl we uit zitten te vogelen hoe we de hogere rekeningen gaan betalen. Iemand die, als de leugens beginnen te kraken, opnieuw en opnieuw zal blijven liegen voor hem. Iemand die, als de leugens geen stand meer houden, zo loyaal is geworden naar hem toe dat ze haar best doet om ervoor te zorgen dat z'n vriendin niks te weten komt zodat hij hier ongestoord mee verder kan gaan. Wat wil je nog meer van iemand met wie je vreemd gaat? Je zou zomaar verliefd kunnen worden op zo iemand. Er zijn relaties en huwelijken waarin mensen minder voor elkaar over hebben dan wat jij allemaal over hebt/had voor hem. Ons huwelijk is er 1 van. Ik heb er geen woorden voor, het is ongelofelijk.
Maar goed, nu wist ik eindelijk wie z'n vriendin was. Een aantrekkelijke en lief uitziende moeder van 2 kleine kinderen. Ze heeft qua uiterlijk wat weg van m'n vrouw. Ze verdient beter dan deze klootzak. Waarom zou hij mijn vrouw mogen neuken zonder enige consequenties?
Ik besloot haar een bericht te sturen met alles wat ik wist. Deels voor haar, deels voor mezelf uit wraak op hem. Twee vliegen in 1 klap. Ik had haar gevonden op Facebook, Instagram, en LinkedIn, en stuurde haar overal een bericht zodat ze er hoe dan ook achter gaat komen. Als de rollen waren omgedraaid zou ik het ook willen weten. Dit was ook het enige beetje controle dat ik had over deze situatie en ik ging me dat niet laten afnemen. Uiteindelijk kreeg ik de bevestiging dat ze het had gelezen. Hun beide LinkedIn profielen waren afgeschermd vanaf dat moment. Ik zag dat een vriendin van haar mijn profiel bekenen had, ze heeft het dus verteld aan een vriendin. Ze weet ervan. Dat voelt goed.
Hoe nu verder?
Voordat ik verder kan gaan moet ik weten: waarom? Waarom heb je dit gedaan? Ik liet je vrij om vrouwen te verkennen en je maakte daar op gruwelijke wijze misbruik van.
Ze voelde zich niet geliefd. Niet gehoord. Begin dit jaar zei ze inderdaad dat ze niet verder wilde zoals het op dat moment ging. Ik hielp niet genoeg mee in het huishouden, ik hielp niet genoeg mee met onze dochter, we knuffelden bijna niet meer, ze miste enige vorm van aandacht, en ze waarschuwde mij inderdaad dat ze vreemd zou gaan als dit zo door bleef gaan. Ze had gelijk, ik moest meer doen, maar ik dacht dat dat allemaal beter ging. Volgens haar gaat het de afgelopen paar weken pas beter, maar voor mijn gevoel ging het al maanden beter. Ik zou m'n vrouw niet op zoek laten gaan naar andere vrouwen als ik dacht dat het niet goed ging tussen ons. Dat is vragen om problemen.
Hoe kunnen we dan nog verder gaan? Als het voor mijn gevoel goed zit tussen ons, terwijl jij juist denkt dat het niet goed gaat, waarom zou dit dan niet nog eens kunnen gebeuren?
Ze zei omdat nu weet dat ze doodsbang is om dit kwijt te raken. Om mij kwijt te raken.
Als je je niet gewild voelde, kon het dan niet voldoende zijn om al die online aandacht te krijgen van mannen? Die bevestiging dat mannen aandacht van je willen was niet voldoende? Als je je niet gehoord voelde, kon je het dan niet laten bij chatten met andere mannen? Gesprekken voeren zodat je je wel gehoord zou voelen? Als je je niet sexy voelde, kon je het dan niet laten bij 1 keer vreemdgaan? In een opwelling, waar je achteraf meteen spijt van zou krijgen en het nooit meer zou doen? Twee maanden lang heb je elke week de tijd gehad om na te denken over waar je mee bezig was… En elke keer ging je terug…
Misstappen
Nu heb ik zelf in het verleden ook een keer een misstap begaan. Voordat we met elkaar trouwden zat ik in een vastgelopen trein door m'n contacten te scrollen om de lijst op te ruimen, wachtend tot we weer gingen rijden. Ik kwam iemand tegen met wie ik eens contact had nog voordat ik mijn vrouw had leren kennen. Ik begon tegen haar te praten, zei dat ik m'n vriendin wel zou verlaten voor haar in de hoop dat ze een spannende foto zou sturen, het ene leidde tot het andere, en ik stuurde een dickpic op. Nee, ik maakte geen dickpic in de trein, ik had er nog 1 staan op een hele oude google drive folder. Gelijk daarna dacht ik bij mezelf "waar ben ik mee bezig?". Ik wilde mijn (toen nog) vriendin niet kwijtraken. Ik verbrak het contact meteen, verwijderde haar nummer, en dacht dat het daarmee was afgelopen, maar ze kwam erachter wie mijn vriendin was en stelde haar op de hoogte van wat er was gebeurd. Vrouwen houden er blijkbaar niet van om geghost te worden.
Dus ik ken die angst om iemand kwijt te raken. Ik was op dat moment ook doodsbang dat ik haar kwijt zou raken, en het schudde mij wakker genoeg om zoiets nooit meer te doen. Dat was mijn misstap. Ze gaf mij nog een kans.
Nu heeft mijn vrouw ook een misstap begaan. En dat heeft haar nu ook wakker geschud. En als dat wakker schudden voor mij genoeg was om nooit meer zoiets te doen, dan zou dat misschien ook genoeg kunnen zijn voor mijn vrouw om nooit meer zoiets te doen. In mijn geval waren de eventuele gevolgen van mijn handelen nog een stuk kleiner. We waren nog niet getrouwd. We hadden nog geen kind. We hadden nog geen koophuis. Nu wel. Dus die angst om dit kwijt te raken zal waarschijnlijk nog 10x groter zijn voor haar in deze situatie.
Maar Jezus Christus, qua misstappen heeft ze er 1 begaan van de allerhoogste plank. Geen dronken one-night stand, geen onbezonnen kus op de dansvloer, geen date met een vrouw waarbij d'r vriend ineens kwam opdagen en je erin meeging en er meteen spijt van had, maar dit. Als je de beste schrijvers een worst-case scenario zou laten schrijven over vreemdgaan waarbij je het publiek zoveel mogelijk probeert te shockeren, dan zouden die verhalen waarschijnlijk verbleken met dit. Ik heb zelf nog nooit zoiets gelezen als wat mij nu is overkomen. Hoe kan iemand dit vergeven? Hoe kan ik dit ooit uit m'n hoofd zetten?
Om nog maar te zwijgen over al die vreselijke leugens eromheen. De verkrachting. Het idee alleen al gooide mij in een neerwaartse spiraal. Het feit dat m'n opluchting geen ruimte gaf voor m'n boosheid toen het toch geen verkrachting bleek te zijn. Het porren in mijn hoofd en mij maar bij elke stap laten denken dat ik gek ben. "Je hebt echt gekke dingen in je hoofd he?" Om woest van te worden. Het heeft in totaal een week gekost om die hele waarheid boven tafel te halen. Een week van alleen maar ellende in m'n hoofd. Het tolt er nu nog van. Ik krijg nog steeds geen hap door m'n keel. En ik weet dat de hele waarheid nu boven tafel is, maar m'n lichaam staat nog in high-alert mode, m'n hartslag heeft de afgelopen week volgens mij niet onder de 100 gezeten. M'n lichaam wacht op de volgende bom, op de volgende laag van leugens die elk moment weggepeld gaan worden zodat ik dit riedeltje weer opnieuw kan doorlopen…
Ik wil haar een kans geven na haar misstap. Het is de eerste keer in 8 jaar dat ze mijn vertrouwen in haar kapot heeft gemaakt. En na 8 jaar stop je niet ineens met het houden van iemand. Ze gaf mij ook een tweede kans na mijn misstap. De gradaties van die misstappen zijn natuurlijk absoluut niet met elkaar te vergelijken, maar zo zie ik het wel. Ik wil het echt nog proberen. En zij ook. En ik kan er denk ik wel op vertrouwen dat iets als dit nooit meer gaat gebeuren, dus het is ook niet alsof er thuis een spanning heerst van "wat doet ze nu, met wie praat ze nu, waar gaat ze heen?" Als dat zo zou zijn was het al voorbij, want ik zou mijn dochter niet in zo'n situatie laten opgroeien. Nee, ik denk dat zij, net als ik destijds, genoeg heeft aan deze wake-up call om dit nooit meer te doen. Daar maak ik mij niet zo'n zorgen om.
Maar ik ben als de dood dat ik nooit meer afkom van deze boosheid. Als ik samen ben met m'n vrouw blijft die boosheid op een afstand. Dus mijn dochter zal die boosheid tussen mij en mijn vrouw niet opmerken. Maar zodra ik alleen ben komt die boosheid terug als een vloedgolf. Wat als die boosheid gaat etteren en door gaat sijpelen door het huis? Wat als de aanwezigheid van m'n vrouw die boosheid niet meer op afstand kan houden? Dat ons kind dat op zou gaan merken? Dat zou het definitieve einde zijn van ons huwelijk, want ons kind is prioriteit #1. Als zij er last van zou kunnen ondervinden, dan moeten we uit elkaar, juist voor haar. Twee gelukkig gescheiden ouders zijn beter dan getrouwde ouders waarbij de boosheid alles heeft opgeslokt.
Zelfs al zou ik nu besluiten om ermee te stoppen, dan is dat op dit moment nog financiëel onmogelijk. Huizenprijzen zijn iets gezakt dit jaar, dus zouden we het moeten verkopen met verlies. Er loopt ook nog een flinke lening van de verbouwing. Dan zouden we daarna allebei iets moeten huren, maar we verdienen allebij teveel voor sociale huur, waardoor we in totaal nog duurder uit zouden zijn. Gedeeld ouderschap zou betekenen dat we voor de hele werkweek opvang zouden moeten regelen, ook dat kunnen we niet betalen.
Ik hoop dat het allemaal niet zo ver gaat komen. Ik heb me ingeschreven bij de huisarts, ik was dit vergeten te doen na de verhuizing. Zodra ik sta ingeschreven maak ik een afspraak met een psycholoog. Misschien dat ik daar kan leren om met de boosheid om te gaan. M'n trouwring heb ik afgedaan. Het betekent niks meer voor me. Ze had het fatsoen niet eens om haar ring af te doen toen ze bij hem was... Als, en dat is een grote als, als ik dit ooit achter mij kan laten, dan zullen we onze geloften moeten vernieuwen, met nieuwe ringen. Een nieuw hoofdstuk.
Eerst maar in therapie om m'n hoofd weer op orde te krijgen. Om de boosheid een plek te leren geven. Ik hoop dat het lukt...
Wat een verschrikkelijke emotionele periode zat en zit je in. Je boosheid is logisch. En herkenbaar. Je verdriet sijpelt er ook doorheen. Het verraad is groot. Het vertrouwen geknakt. Je denkt aan hoe nu verder.
Sla het plat: ze is vreemdgegaan. Ze loog om sex met een man te kunnen hebben. En bezig met trio. Je weet nu de lelijke waarheid. En staat aan het begin van een rouwproces waar boosheid, verdriet, angst een rol spelen. Mijn tip: geef het ruimte en tijd. Goed om naar een hulpverlener te gaan. Jullie zijn gewond geraakt. Jij zeker maar zij ook. Zij moet leven met haar keuzes. En met jouw emoties geconfronteerd worden is heftig voor haar. Mijn man die ook vreemdging en bleef liegen en ontkennen, vond dat het ergste. Omgaan met mijn verdriet en boosheid.
Weet in ieder geval dat dit niet even snel opgelost zal zijn, hoofd en hart botsen.
Ik wens je veel sterkte. In het draadje verder na ontrouw' vind je vele ervaringen met vormen van sexuele ontrouw. En hoe lastig het is om er mee om te gaan.
Ik vergeet soms dat zij hier natuurlijk ook mee zit. Ze is gewoon zo goed in het verbergen van d'r emoties dat ik soms de indruk krijg alsof het haar niet zoveel doet. Nu was ik daar zelf ook altijd een kei in, maar voor mij is het nu alsof de waterkering is neergehaald.
Dan lig ik te huilen in bed terwijl zij allang snurkt... Ik slaap voorlopig maar even op de logeerkamer. De affaire is voor haar natuurlijk al wel wat langer geleden, misschien dat ze het daarom wat beter van d'r af kan zetten?
VerlorenVader schreef op 05-01-2023 om 09:01:
Ik vergeet soms dat zij hier natuurlijk ook mee zit. Ze is gewoon zo goed in het verbergen van d'r emoties dat ik soms de indruk krijg alsof het haar niet zoveel doet. Nu was ik daar zelf ook altijd een kei in, maar voor mij is het nu alsof de waterkering is neergehaald.
Dan lig ik te huilen in bed terwijl zij allang snurkt... Ik slaap voorlopig maar even op de logeerkamer. De affaire is voor haar natuurlijk al wel wat langer geleden, misschien dat ze het daarom wat beter van d'r af kan zetten?
Het is altijd lastig om dingen in te vullen voor een ander, maar als ik naar mijn eigen situatie kijk: Bij ons kwam alles op tafel toen het bekend werd wat ze werkelijk gedaan had. ALLES. Voor zover ik weet natuurlijk, want in hoeverre kun je nog spreken van zeker weten dat je alles weet na hoeveel er tegen je gelogen is, maar goed.
Mijn vrouw was eigenlijk, even buiten haar initiele reactie van huilen en gieren en roepen dat ze me niet kwijt wou, gigantisch opgelucht dat ze niet langer met dit geheim hoefde rond te lopen. Zo opgelucht zelfs, dat ze het haar vriendin (Die hetzelfde flikte) adviseerde om het ook te vertellen, want ze was in tijden niet zo gelukkig geweest alleen al door het feit dat het niet meer in de lucht hing. Die vriendin deed het niet, maar moest uiteindelijk gedwongen toch de boel vertellen en haar eerste reactie naar mijn vrouw was ook: Je had helemaal gelijk, ik voel me zoveel beter.
Dat kan natuurlijk nu voor je vrouw ook gelden. Dat ze zo opgelucht is dat ze het 1. niet meer voor zich hoeft te houden en 2. ziet dat jij niet direct vertrokken bent. Maar goed, dat is invullen voor een ander. Ik heb ergens gelezen, ik weet niet meer waar, dat uit onderzoek blijkt dat 7/10 mensen die vreemdgaan, dit uiteindelijk weer doen. Wij moeten er op een gegeven moment allemaal maar vanuit gaan dat onze partners bij die 3/10 horen.
Zo vervelend dat dit soort dingen pas aan het licht komen als ze eigenlijk geen andere keus meer hebben. Ergens snap ik het ook wel. Je bent bang om de ander kwijt te raken. Als het geheim blijft hoef je dat risico niet te lopen. Dus dan maar blijven liegen, zodat het altijd geheim kan blijven.
Ze zei inderdaad ook dat ze erg opgelucht was. En ze gooide ook meteen alles op tafel. Op elke vraag die ik stelde gaf ze zonder aarzelen antwoord, ook al dacht ik achteraf "waarom vroeg ik dat nou?"
Ze lijkt nu alleen geen vragen voor mij meer te hebben. Misschien dat het antwoord op de vraag "hoe gaat het met je" de komende weken/maanden vanzelfsprekend gaat zijn, maar het zou iets... medelevendiger aanvoelen denk ik. Ik snap ook wel dat ze het onderwerp liever vermijdt. Maar het voelt alsof ik er nu alleen voor sta.
Ze leek er vanmorgen wel van geschrokken te zijn dat ik m'n trouwring had afgedaan. Het deed haar voelen alsof het niet meer goed ging komen. Voor mij is het juist andersom. Ik werd elke keer zo boos als ik ernaar keek. Ik moest het wel afdoen, ik denk niet dat het anders nog goed zou gaan.
Ik moet ook toegeven dat ik alweer seks met haar heb gehad. Ik schaam me er wel voor. Ik wilde weten of ik die kop van hem voor me zou zien. Dat is gelukkig niet het geval. Het schijnt ook een manier te zijn om onderbewust je partner terug te claimen? Ik las dat ergens, dat zou ook goed kunnen.
Ik weet het niet, ergens denk ik dat zij zich nu nergens meer zorgen om hoeft te maken. Ze heeft haar plezier gehad met een andere man. Haar eigen man weet overal van af en is nog steeds bij d'r. Ze kunnen nog samen knuffelen op de bank. Ze hebben samen seks. Het is alsof er nooit iets is gebeurd. Behalve dat ik nog attenter ben geworden. We leggen onze dochter bijvoorbeeld steeds om en om in bed. M'n vrouw voelde zich niet lekker, dus ik zei laat mij dat maar doen. Blijkbaar deed ik dat nooit?
Ze zei van de week dat ze heel kort, voor maar 2 seconden, even dacht dat dit onze relatie goed heeft gedaan. Dat ik nu eindelijk weer de man wordt waar zij verliefd op werd. Ik weet dat we hadden afgesproken om voortaan 100% eerlijk te zijn, maar dat deed wel pijn. Dit was niet de manier om dat te bereiken. Misschien komt het nooit meer goed. Dan ben ik eindelijk de man van je dromen, maar verlaat ik je om alle lessen die ik geleerd heb in deze relatie toe te passen in een volgende relatie, om een andere vrouw daar blij mee te maken. En waarom zou ik alleen degene moeten zijn die verandert?
Ik hoop dat ik er over een paar maanden op terug kan kijken zoals jij dat doet.
Ik snap dat je boos bent. Dat zou ik ook zijn. Hier zijn zoveel dingen niet oké.
Toestemming krijgen voor iets dat jij niet kunt bieden (seks met een vrouw) is één ding. Blijkbaar wilde ze toch met een andere man, waarvan ze wist dat jij dat niet oké vond. Het dan toch doen is al over de grens en een uiting van ongelijkwaardigheid in zekere zin. Dan liegt ze ook nog over een verkrachting. Misschien vind ik dat wel het ergste, dat je over zoiets verschrikkelijks liegt.
Als jullie toch met elkaar verder willen is het goed om aan te geven wat je van elkaar verwacht en wat jullie nodig hebben om elkaar weer te kunnen vertrouwen.
En dan kijk je samen of jullie elkaar dat kunnen bieden.
Elke situatie is anders. Ook of ze zelf snel vergeten kunnen. Wat mijn situatie betreft, mijn man heeft jaren met haar sex gehad. En ik ken haar ook, als eerst buurvrouw en later 'vriendin'. Heel lange tijd van liegen en bedriegen dus. Hij heeft ooit bewust gekozen voor vreemdgaan voor sex en leerde omgaan met zijn schuldgevoel. Hokje ernaast zeg maar, zo beschreef hij het.
Ik denk dat een vreemdgaander na het uitkomen snel denkt, ik ben nu weer trouw. Dus deur dicht naar mijn misstap. Verleden sluit ik af. Klaar. Maar wij weten het net. En krijgen alles wat je partner in weken, maanden of jaren al voor koos en wist, in één keer op ons bordje. En dat is een trauma. Waar je niet zelf voor koos (en je partner wel, die koos elke keer voor sex met ander). Je partner denkt zeker te weten dat zij of hij dat nooit meer gaat doen. Misschien daarom sneller achter zich kan laten.
Afschuwelijk als je voorgelogen wordt door je partner. Voor mij is de vraag wel: waarom is vreemdgaan met een man zoveel erger dan met een vrouw? Verder wens ik je alle sterkte
ps: pas op voor terugval. Want de andere partner van haar minnaar weet het nu ook. Deze relatie daar zal ook op scherp staan. Jouw vrouw (verloren vader) zal daar misschien vatbaar voor zijn. En minnaar ook. Elkaar opzoeken. Begrip. Luisterend oor. Weer sex (?). Woorden en je partner niet kwijt willen zijn helaas en onbegrijpelijk toch soms anders dan daden. Kan ik ondertussen uit ervaring zeggen.
MRI schreef op 05-01-2023 om 11:28:
Afschuwelijk als je voorgelogen wordt door je partner. Voor mij is de vraag wel: waarom is vreemdgaan met een man zoveel erger dan met een vrouw? Verder wens ik je alle sterkte
Gek is dat eigenlijk he? Ik heb er nooit bij stil gestaan dat mijn vrouw, weliswaar niet in de periode dat we kinderen hadden, ook gewoon vreemdgegaan is met die vriendin in onze relatie. Waar ik bij was zelfs. En daar heb ik nooit 1 seconde een vervelend gevoel bij gehad ofzo. Toegegeven dat dat niet verder ging dan zoenen, maar ik heb daar nooit ook maar 1 seconde gek bij staan kijken. Idioot eigenlijk.
Oh, de opmerking "Dit is misschien wel de redding van onze relatie geweest" heb ik inderdaad ook 1 keer onder de neus geschoven gekregen. Daar heb ik toen wel echt pislink op gereageerd. Hetgeen ze gedaan hebben kan natuurlijk nooit de "redding" zijn van een relatie. Dat is complete onzin. Misschien dat ze het voor zichzelf zo zien, omdat ze ergens in die affaire de knop omgezet hebben en bedacht hebben dat ze eigenlijk helemaal niet ongelukkig zijn met ons of dat de relatie helemaal niet zo slecht was. Maar dat is iets wat ze zichzelf dan vooral wijs maken.
Ik had absoluut zonder dit voorval gekund. Het heeft me gedurende een periode van 3/4 maand echt aan de rand van de afgrond gedrukt. In die periode heeft een goede vriend van me zichzelf van het leven beroofd en ik heb me daar ergens heel erg goed gerealiseerd dat vooral mijn kinderen de reden waren dat ik daar niet over na dacht. Het was een helse periode, waarin mijn partner me voor alles en nog wat uitmaakte en me beschuldigde van zaken, die achteraf een reflectie waren van haar zelf en haar gedrag. Die periode en de mentale moeheid die ik daar van kreeg op een gegeven moment, waren zoveel erger voor mezelf dan het feit te horen te krijgen dat ze vreemd gegaan was. Ergens vond ik het onvoorstelbaar dat ze zulke gemene en onwaarheden de wereld inslingerde, puur om zichzelf ervan te overtuigen dat wat ze deed allemaal mijn eigen schuld was, want ik was niet leuk. Niet attent. Niet aardig. Noem het maar op.
Dus ja, ik denk dat ik absoluut dit voorval en deze periode zou willen kunnen uitwissen. Maar, voor zover je daar na een maand of 2/3 over kunt spreken, lijken we er als relatie wel een stuk sterker uit te komen. En dat is wel enigzins wat waard.
MRI schreef op 05-01-2023 om 11:28:
Afschuwelijk als je voorgelogen wordt door je partner. Voor mij is de vraag wel: waarom is vreemdgaan met een man zoveel erger dan met een vrouw? Verder wens ik je alle sterkte
Ze had toestemming voor seks met een vrouw (kan TS haar moeilijk geven, want hij is een man), niet voor seks met een man (want die had ze al).
Door die toestemming zou seks met een vrouw geen vreemdgaan meer zijn.
Als je iemand toestemming geeft voor A en diegene doet toch B, dan beschadigt dat je vertrouwen. Of het nu je kind is dat naar de supermarkt mocht om een doos eieren te halen en thuis komt met een zak snoep, je puber die een weekend alleen thuis mag blijven en dan stiekem toch een feestje geeft met alle rotzooi van dien of je student die je paar duizend euro geeft om het collegegeld te betalen en vervolgens er van op vakantie gaat.
En bij vreemdgaan beschadig je niet alleen iemands vertrouwen, maar ook iemands waardigheid.
MamaE schreef op 05-01-2023 om 12:03:
[..]
Ze had toestemming voor seks met een vrouw (kan TS haar moeilijk geven, want hij is een man), niet voor seks met een man (want die had ze al).
Door die toestemming zou seks met een vrouw geen vreemdgaan meer zijn.
Als je iemand toestemming geeft voor A en diegene doet toch B, dan beschadigt dat je vertrouwen. Of het nu je kind is dat naar de supermarkt mocht om een doos eieren te halen en thuis komt met een zak snoep, je puber die een weekend alleen thuis mag blijven en dan stiekem toch een feestje geeft met alle rotzooi van dien of je student die je paar duizend euro geeft om het collegegeld te betalen en vervolgens er van op vakantie gaat.En bij vreemdgaan beschadig je niet alleen iemands vertrouwen, maar ook iemands waardigheid.
ja dat kan allemaal wel zijn (en ik vind liegen en bedriegen sws not done dat hoef je me verder niet uit te leggen) maar gaat voorbij aan de essentie van de vraag: waarom geef je dan wel toestemming voor met een vrouw gaan maar ontploft de hele boel als het om een man gaat en zou je daar nooit toestemming voor geven?
"Ze voelde zich niet geliefd. Niet gehoord. Begin dit jaar zei ze inderdaad dat ze niet verder wilde zoals het op dat moment ging. Ik hielp niet genoeg mee in het huishouden, ik hielp niet genoeg mee met onze dochter, we knuffelden bijna niet meer, ze miste enige vorm van aandacht, en ze waarschuwde mij inderdaad dat ze vreemd zou gaan als dit zo door bleef gaan."
Ik ga even een hele gekke wending geven:
Nu staat alles in het teken van vreemdgaan, verraad en je slachtoffer voelen. Heel bijzonder vind ik het dat je kennelijk niets hebt gedaan met haar uitgesproken behoeften, toen je haar toestemming gaf om vreemd te gaan (met een vrouw). In plaats van stofzuigen, vaker de keuken aan kant brengen en je dochter verzorgen, koos je ervoor om haar toestemming te geven om vreemd te gaan (met een vrouw). Omdat dit je het makkelijkst leek en dit je opwinding gaf?
Voor mij is dat geen liefde. Liefde heeft op een bepaald moment in je relatie minder met de slaapkamer te maken, maar met stofzuigen, de keuken aan kant brengen, aandacht hebben voor de ander, elkaar ondersteunen, je dochter verzorgen. En dus je egoïsme overwinnen.
Misschien kan je over je eigen schaduw heen springen en haar om vergeving vragen.
Een compliment overigens voor je tekst, als je geen schrijver bent, dan zou ik dit overwegen.
Labyrinth schreef op 05-01-2023 om 12:24:
"Ze voelde zich niet geliefd. Niet gehoord. Begin dit jaar zei ze inderdaad dat ze niet verder wilde zoals het op dat moment ging. Ik hielp niet genoeg mee in het huishouden, ik hielp niet genoeg mee met onze dochter, we knuffelden bijna niet meer, ze miste enige vorm van aandacht, en ze waarschuwde mij inderdaad dat ze vreemd zou gaan als dit zo door bleef gaan."
Ik ga even een hele gekke wending geven:
Nu staat alles in het teken van vreemdgaan, verraad en je slachtoffer voelen. Heel bijzonder vind ik het dat je kennelijk niets hebt gedaan met haar uitgesproken behoeften, toen je haar toestemming gaf om vreemd te gaan (met een vrouw). In plaats van stofzuigen, vaker de keuken aan kant brengen en je dochter verzorgen, koos je ervoor om haar toestemming te geven om vreemd te gaan (met een vrouw). Omdat dit je het makkelijkst leek en dit je opwinding gaf?
Voor mij is dat geen liefde. Liefde heeft op een bepaald moment in je relatie minder met de slaapkamer te maken, maar met stofzuigen, de keuken aan kant brengen, aandacht hebben voor de ander, elkaar ondersteunen, je dochter verzorgen. En dus je egoïsme overwinnen.
Misschien kan je over je eigen schaduw heen springen en haar om vergeving vragen.
Een compliment overigens voor je tekst, als je geen schrijver bent, dan zou ik dit overwegen.
Goh, gek he? Je laatste zin is ook vrij idioot trouwens, vergeving vragen. Kom op zeg. Zijn vrouw is op een vreselijke manier vreemd gegaan. Bewust. En dan moet hij vergeving vragen? Alle problemen die ze eventueel hadden in hun relatie, die komen nu even op de achterbank. Of dacht je dat je als bedrogene nog rationeel kunt nadenken over je relatie de eerste dagen/weken?
@TO laat je niks wijs maken, jij BENT slachtoffer en je BENT verraden. Niks meer niks minder. Het een houd niet het ander in. Wat niet wil zeggen dat je niet moet gaan werken aan jezelf en je relatie. Maar alle emoties die je nu voelt zijn terecht en daar moet je ruimte voor nemen. En daar mag je je bij voelen, zoals jij je er bij voelt. De realisatie dat je dingen anders zult moeten gaan doen als je je relatie nog redden wilt, komt wel.
Labyrinth schreef op 05-01-2023 om 12:24:
In plaats van stofzuigen, vaker de keuken aan kant brengen en je dochter verzorgen, koos je ervoor om haar toestemming te geven om vreemd te gaan (met een vrouw). Omdat dit je het makkelijkst leek en dit je opwinding gaf?
Als je alles goed gelezen had, dan had je ook het stuk tekst gelezen waarin ik zei dat ik dacht dat ik mij had verbeterd op deze vlakken. Ik dacht dat we nu eindelijk weer op een goede plek waren in onze relatie. Als ik daar niet van overtuigd was, dan had ik haar natuurlijk niet deze kant van haar laten verkennen, want daar is een goede en stabiele relatie voor nodig. Iets waarvan ik dacht dat we dat hadden, maar zij blijkbaar niet zo ervaarde. Dat had ze mij ook kunnen vertellen. Dat het nu misschien geen goed idee was om haar interesse in vrouwen te verkennen omdat ze het nog niet zo goed vindt gaan tussen ons. Nee, ik heb even rondgelopen met de schuldvraag, maar het is mij duidelijk dat die niet bij mij ligt.
Wat een verhaal, ben er stil van. Ik herken veel van jouw gevoelens toen mijn vrouw haar overspel bekende. Het is verschrikkelijk om mee te maken. Het moment van de onthulling is traumatisch. Had nooit een seconde gedacht dit mee te maken en het is het zwaarste wat ik heb moeten dragen. Er zijn momenten geweest waarop ik niet wist hoe ik verder moest en dan is het dom door- en overleven. In een artikel las ik dat dit komt door een cocktail van 3 giftige elementen die je in je fundament raken: (1) vertrouwen - degene die je het meest vertrouwt en liefhebt laat je het meest in de steek, wijst je het diepste af en liegt je het hardste voor (2) veiligheid - je verliest de vanzelfsprekendheid van je bestaan en dagelijks leven en (3) het ranzige van het seksuele stuk - jouw vrouw die dit doet met een ander en omgekeerd. Juist de cocktail van deze 3 maakt het haast ondraaglijk. Pijnlijke herkenning zit er ook in dat ik heb meegedacht met mijn vrouw, tegen mijn eigen intuitie in. Ik had een voorgevoel dat het niet klopte, maar ze heeft mij ervan verzekerd dat het goed was. Terwijl alle grenzen op dat moment al overschreden waren. Dat vind ik zo moeilijk: iemand aankijken, liegen en daarmee mij het gevoel geven dat ik te weinig vertrouwen heb. Ik ben aan mijzelf gaan twijfelen terwijl ik het juist goed aanvoelde.
Ik heb overigens ook veel details opgevraagd. Tegen advies in, maar met mijn eigen gevoel mee. Voor mij gold: speculeren vind ik pijnlijker dan de waarheid. Dan is het tenminste duidelijk. Maar natuurlijk is het knetterhard details te weten. Het heeft mij wel geholpen mijn boosheid en verdriet goed te voelen. En het is ergens ook voor mijn vrouw goed geweest om details te vertellen: geen geheimen meer, het ongemak en de confrontatie met de waarheid (het is anders makkelijk te verhullen en dan te verzachten) en de confrontatie met mijn emotie. Dat heeft haar geholpen beter in te zien hoe schadelijk en fout het is geweest. Ze heeft namelijk nog een tijd de overtuiging gehad: het is niet fijn voor mijn man, maar het heeft mij wel geholpen. Inmiddels zegt ook zij: de crisis waar zij in terecht is gekomen is een keerpunt, daar kan zij (en ik met haar) op een manier dankbaar voor zijn. Maar dat had ook echt op heel andere manieren gekund.
Ik ervaar het zo: het is de liefde die zoveel pijn doet. Had zelf nooit verwacht door te kunnen gaan na overspel, maar houd simpelweg teveel van haar. Ik heb daarom geen keuze: ik moet leven met een stuk zwaarte, ongeacht de keuze die ik maak. Wat ik wil kan gewoonweg niet meer en komt ook niet meer terug. Dat is een rouwproces. Wij hebben zelf en samen hulp gezocht. Dat heeft ons heel erg goed gedaan. Het geeft inzicht in hechting en trauma's, inzicht in patronen in onze relatie en eigen leven. Terugkijkend is er verdriet dat er na jaren samen een stuk verwijdering was ontstaan en ik zie daarin mijn aandeel. Ik kan zelfs begrijpen dat mijn vrouw gevoelig is geweest voor de aandacht van een (leugenachtige en manipulatieve) andere man. Tegelijk lukt het mij maar niet te begrijpen dat je weloverwogen beslist om seks te hebben, bedenkt hoe je contact kunt hebben zodat de ander het niet doorheeft, liegt over waar je bent en wat je gaat doen, etc. Simpel: er is nooit een excuus voor bedrog. Ten diepste is het egoistisch en gaat het voorbij aan het belang en zelfs het bestaan van de ander. Dat is wat ik steeds voel: ik bestond ook!
Wij zijn maanden verder. Er is veel dat helpt: ik twijfel niet aan mijzelf en evenmin aan de liefde van mijn vrouw voor mij. Zij is ernstig van zichzelf vervreemd geraakt en snapt zelf ook niet hoe ze dit heeft kunnen doen. Ze zegt dat de affaire (van ca. 2 maanden) fijner was als ze niet dan wanneer ze wel bij elkaar waren. En dat er geen verlangen meer is naar deze man. Ze ziet hoe doortrapt zijn gedrag is geweest en hoe ze er ingeluisd is. En tegelijk neemt ze daar ook eigen verantwoordelijkheid voor, onder andere door naar onderliggende problemen te kijken. Ik ben hoopvol over de toekomst en onze toekomst samen. Maar.. het is wel gebeurd. Er is iets veranderd en dat is blijvend. Alleen al in mij. Ik zie er tegenop dat dit nog jarenlang op momenten kan terugkeren. Dat betekent: slechte nachten, piekeren, afstand, gevoelens van eenzaamheid. Mijn neiging is altijd geweest weg te lopen voor negatieve gevoelens, te doen of het niet bestaat. Maar dat kan hier niet. Gevoel moet gevoeld worden.
Aan de ene kant voelen wij ons meer verbonden dan misschien wel ooit. We dromen over alles wat we nog kunnen doen samen, het is heerlijk zonder geheimen en in vrijheid samen te leven en we zijn dankbaar dat we elkaar nog hebben. Tegelijk is er ook eenzaamheid die er niet was. Ik vind het spannend hoe dat laatste zich ontwikkelt en in hoeverre het mij lukt dat te verdragen. Alle sterkte man!
