Date bemiddeling

Heeft hij je om hulp gevraagd?

Als hij je niet expliciet om hulp gevraagd heeft zou ik me er niet mee bemoeien. Hij is nog maar 21!

Hij heeft een inzinking, toen ik een gesprek met hem aanging hoe het komt, waarom hij zo depri is, wat hem dwars zit, kwam dat er uit. Dus ja, hij voelt er zich niet goed bij en onbeholpen

Heb een dito dochter

jaar ouder dan zoon van abc. Ook soms in de put dat zij die ene, speciale persoon nog niet heeft ontmoet.

Ooit één vakantievriendje, week of wat, dat is alles. 'Straks zijn alle leuke mannen op' verzucht ze weleens.

Je kunt nooit echt de garantie geven dat de ware op een dag opduikt, hoe graag je dat als moeder ook wenst. Er zijn mensen die alleen door het leven gaan.

Hier anders

Zoon van 21 heeft ooit, jaren terug 2 weken een vriendinnetje gehad; een zeer assertieve initiatiefrijke dame. Het heeft slechts kort geduurd.
Zoon is druk met sport (echte mannen sport) en opleiding (techniek, zeer weinig dames) en als hij gaat stappen dan doet hij dat met zijn vrienden en maakt hij lol met zijn vrienden. Eén van zijn beste vrienden is net zwaar aan de verkering geraakt; buitenlandse dame uit zeer conservatief milieu. Zoon is heel erg niet jaloers en maakt er grappen over. Hij gaat lekker op stap naar gezamenlijke buitenlandse vrienden en deze jongen moet al zijn spaarcenten bij elkaar leggen om naar zijn meisje te kunnen en dan veel tijd met de schoonfamilie door te brengen. Kortom zoonlief is een vrije vogel, die heel erg van het leven geniet en op dit moment vooral met zijn vrienden (en ook wel alleen).
21 jaar is heel erg jong en zeker niet een leeftijd waarop je "overblijft". Is het zo dat de vrienden van je zoon langzaam aan de partner geraken en dat hij zich daardoor wat alleen begint te voelen? Ik zou proberen om het perspectief van je zoon te verbreden en hem te wijzen op activiteiten waarin je met groepen jongeren leuke dingen doet. Hij kan tegen iemand aanlopen en tot die tijd heeft hij in ieder geval plezier.

Fautje

Zoon gaat op stap met vrienden en ze maken lol met elkaar bedoelde ik.

Vorig jaar programma op veronica

Het klinkt vast als een heel raar advies, maar vorig jaar zond Veronica het programma Bootcamp Casanova uit. Het richtte zich op een drietal twintigers die door hun verlegenheid moeite hadden om contact te krijgen met meisjes. Intelligente, aantrekkelijke jongemannen, maar heel verlegen zodra het op meisjes aankwam. Ze werden begeleid door coaches met psychologiekennis.
Ik was aangenaam verrast om te zien hoe ze die jongens hielpen om hun verlegenheid te overwinnen. Het eerste dat ze leerden was teleurstellingen incasseren. Letterlijk om te leren dat de wereld niet vergaat als je een meisje mee uitvraagt en ze 'nee' zegt.

Nu heeft onze zoon Asperger en hij heeft een tijdlang dramatherapie gedaan. Bij die therapie oefende hij dan sociale situaties die hij moeilijk vond.

Ik kan me voorstellen dat op die manier oefenen kan helpen om het in het echt minder eng te vinden.

Wij keken dat programma overigens met het hele gezin. Opvallend was dat mijn man regelmatig verzuchtte:'dit had ik moeten weten toen ik 20 was'. Dochter van 11 pikte fabelachtig elk signaal op en zoon was stomverbaasd, want hij miste al die signalen. We hebben de uitzendingen meerdere keren stopgezet om samen te bespreken wat we zagen.

Ik heb het vermoeden dat dit programma interessant is voor je zoon. Ik denk in elk geval dat het herkenbaar is.

Het is via deze link nog te bekijken
http://www.veronicatv.nl/programmas/casanova-bootcamp

Loslaten

".. met het ouder worden", 21 jaar...
Dit is nu typisch iets dat je je kind helemaal zelf moet laten uitvinden.
Niet iedereen is er 'even vroeg bij', daar is geen leeftijd of regel voor. Ik was ook een laatbloeier maar ik had al helemaal niet gewild dat mijn ouders er zich mee bemoeiden. Laat hem op kamers wonen, z'n eigen leven leiden, als hij zich eenzaam voelt stimuleer hem dan mensen te leren kennen via hobby of groepsvakantie en laat hem vooral zelf ontdekken wie hij is.
En maak dit geen probleem.

Ehm...

Zijn abc-zoon en vlinderdochter misschien wat voor elkaar?

skik

Dip

Hij is bij jeugdbeweging, gaat geregeld met studenten op stap, doet zijn studies op kamers, maar 'mist' toch blijkbaar iets en vraagt zich af wat dat gaat geven daarna. Ik probeer hem positief hierop in te stellen, maar weet dus niet goed hoe
Vrije vogel, goed dat jouw zoon zich daar zo goed in wentelt, maar niet iedereen blijft daar blijkbaar zo van genieten, zoon is alleszins aan iets anders toe, maar kent de aanpak hiervoor niet
Hij heeft een ander perspectief voor ogen, wil een relatie met een meisje, wil niet alleen blijven, Je hoort vaak heel jonge tieners de ene relatie na de andere hebben, hij zal zich dan afvragen waarom hem dat niet lukt
Nickelo, dank voor de programma tip, ik ga het zeker eens bekijken en hemzelf het eens laten zien! Misschien dat zo een soort training hem wel goed zou kunnen doen, volgens mij is het maar juist een klik welke hij moet maken, ik snap niet waarom hij daar zo geremd in is
En het is dus zeker niet zo dat ik hem laat stikken en zijn vraag negeer omdat hij 21 j is. Als hij dubbel zo oud was en hij met die vraag zat zou ik mijzelf ook de vraag stellen wat voor hem een hulp zou kunnen zijn. Hij is op andere vlakken een zeer wijs en zelfstandig man
Enja, vlinderdochter, wie weet, als ze elkaar ooit ontmoeten... maar dan moet nog 1 van de 2 initiatief nemen

Waar schort het aan?

Het is op zich niet vreemd dat hij iets mist of nieuwsgierig is, maar blijkbaar gelooft hij er zelf niet meer in dat het vanzelf goed gaat komen. De eerste vraag is dan wat er mis gaat. Is hij wel eens echt verliefd geweest? Is hij doorlopend verliefd, maar doet/durft hij er niks mee? Welk initiatief durft hij niet te nemen? een kletspraatje maken, samen koffie drinken, uit eten of durft hij niet het initiatief te nemen om aan te raken; te gaan zoenen? Ik weet niet wat "de jeugdbeweging" is, maar het allermakkelijkst is toch om samen dingen te ondernemen. Tijdens "het stappen" iemand opdoen is toch al voor de meer assertieven, maar met een groep jongelui waarmee je een interesse deelt iets ondernemen is het al makkelijker en je hebt al gespreksstof.
Je schrijft dat hij op andere vlakken een wijs man is, misschien benadert hij het wel allemaal veel te serieus en moet hij leren wat losser te worden en het niet te zwaar en serieus te nemen. Laat hij zich niet meteen tot doel te stellen om verkering te krijgen, maar eerst eens samen uit eten, bioscoop, theater kortom kleine stappen tegelijk. En wellicht is er voor jou een rol om uit te leggen dat deze zaken allemaal vooraf gaan (en een aantal keren mis gaan) voor je een relatie hebt. Gewoon proberen en weten dat je waarschijnlijk eerst een paar keer blundert en nul op het rekest krijgt.

Dat blunderen helpt niet hoor

Daar raak je alleen ontmoedigd van. Dochter had laatst iemand ontmoet bij een feest en later samen afgesproken. Maar dan blijkt het niet meer dan gewoon wel gezellig en that's it. Het vraagt best moed om volgende keer opnieuw de stoute schoenen aan te trekken. Voor vlinderdochter en abc- zoon dan. Wat luchtiger types zullen er minder zwaar aan tillen misschien.

Hersenen nog niet volgroeid

"..hij zal zich dan afvragen waarom hem dat niet lukt"
Ik vrees dat jij teveel voor hem invult. Jij denkt dit. Zegt hij dit dan ook zelf of zie jij andere jongeren van de een naar de ander hoppen (vraag me ook af of je daar gelukkig van wordt).
Met 21 ben je nog geen wijs en zelfstandig man, z'n hersenen zijn nog niet volgroeid, pas met een jaar of 26. Natuurlijk kan je hem raad geven, namelijk: heb geduld. Het komt wel. Hij lijkt mij gewoon een serieuzer type dan die rondhoppers, dat is alleen maar prijzenswaardig.

En omgeving?

Ik weet niet hoor, maar als ik in oudste's vriendenkring rondkijk hebben de meeste jongens van 21 nog geen relatie/meisje. Gisteren even met oudste én vriendje over gehad....(vriendje is ook 21) en in vriendjes kring is het zo'n beetje half/half. Volgens oudste hebben de 21jarige jongens uit haar vriendengroep zelfs grotendeels nog nóoit een meisje gehad. Meer dat dan wat zoenen en flirten niet. Maar daarbij vraag ik me dan wel af hoeveel ze van zoiets vertellen aan de vrouwelijke helft van de groep
Kortom in de ogen van de jongelui die ik ken van die leeftijd is het vrij 'normaal' dat je op je 21ste nog geen vriendin hebt.
Waarom maakt hij er zich zorgen over? Hoe is zijn sociale omgeving? Hebben zijn vrienden wel vriendinnen?
Ik denk dat je perspectief je ook beïnvloed. Dus buiten dat perspectief kijken en zien dat heel veel anderen dat ook niet hebben lijkt me wel relativerend.
groeten albana

Realistisch zijn

Natuurlijk is blunderen niet per se goed voor je zelfvertrouwen en ook niet iets dat je je kind toewenst. Maar abc-zoon wil verkering en daar moet je dus wat voor doen. Verkering ontstaat niet zomaar ineens, daar gaat een proces van trial and error aan vooraf. Ik denk dat je je kind helpt als je dat relativeert en uitlegt. Het is niet alleen dat ze een ander moet leren kennen, ze moeten ook zichzelf nog leren kennen en hun eigen gevoelens ontdekken. En dat gaat zelden zonder dat je dingen probeert en ontdekt dat het niet is wat je zoekt. Je helpt je kind door dat uit te leggen en te relativeren (het is geen fout, afgang of afwijzing; je hebt iets uitgeprobeerd en ontdekt dat dat niet is wat je zoekt). Alleen focussen op een eind situatie en dat idealiseren gaat je niet verder brengen.
Je kunt je kind niet tegen alles beschermen; teleurstellingen horen bij het leven en het is praktischer om je kind te helpen daar mee om te gaan, in plaats van alles voor te willen zijn (gaat je niet lukken). Weinig mensen blijft de pijn van liefdesverdriet bespaard en al die jongelui zijn onzeker en vinden het spannend; de één weet het beter te verbergen dan de ander.

Je hebt helemaal gelijk vrijevogel

' Het is niet alleen dat ze een ander moet leren kennen, ze moeten ook zichzelf nog leren kennen en hun eigen gevoelens ontdekken. En dat gaat zelden zonder dat je dingen probeert en ontdekt dat het niet is wat je zoekt'

Wij ouders van nu willen teveel regelen voor de opgroeiende jeugd. Het is niet aneers, leven gaat met vallen en opstaan, zonder schrammen kom je er niet.

Teveel regelen

Zolang we ze nog niet uithuwelijken aan kinderen van bevriende echtparen denk ik dat dat teveel regelen nogal meevalt. Elke ouder wil graag zijn kind gelukkig zien. Je rust ze zo goed mogelijk toe. Vroeger ging men er vanuit dat het altijd een keer ging lukken: op ieder potje past een dekseltje. Tegenwoordig weet ik het niet. Hoewel ik toch echt, behalve nonnen, nog nooit iemand ben tegengekomen die geen relatie had of heeft gehad. Dus misschien is dat ook nog wel een geruststelling. De kans dat je nooit een zinvolle relatie zult krijgen is nagenoeg nihil.