Contact verbreken met grootouders
Beste iedereen,
Ik zit met een dilemma en zou graag jullie visie horen.
De situatie in het kort:
– we wonen met z’n 6en. Ik (30) en mijn man (51), twee kinderen van mijn mans eerdere huwelijk (14 en 6), twee kinderen van ons samen (2 en 1). De ex van mijn van is niet capabel om voor de kinderen te zorgen dus we zijn een fulltime gezin van 6.
– de ouders van mijn man leven niet meer.
– ik kom zelf uit een gezin met 5 kinderen. een jeugd vol emotionele verwaarlozing.
Al met al zien wij bijna geen familie meer. Eigenlijk alleen nog een ex-zwager van mijn man en zijn dochter, mijn ouders (als het ‘moet’) en heel af en toe mijn jongste broer (heeft PDDNOS en zien we 3 keer per jaar). De rest van mijn broers en zus zie ik niet meer.
Nu kost het mij ontzettend veel (psychologische) moeite om contact met mijn ouders te onderhouden. En ze trekken duidelijk meer op met mijn zus en haar dochtertje (4). Onze kids hebben er geen last van dat opa en oma hun nichtje (die zij niet kennen) heel vaak zien en hen (door mij?) zo min mogelijk. Wat niet weer wat niet deert, toch…?
maar mij steekt het in mijn hart dat mijn ouders mij niet zien staan. En dat ze nooit de leuke, fijne, open ouders zullen zijn die ik zou wensen. En het liefst zet ik er een punt achter.
Maar kan ik dit maken terugover mijn kinderen?? Of moet ik de schein ophouden voor de kids….
ik hoop dat jullie me kunnen adviseren.
alvast bedankt
Zorgen
Staat je zus alleen voor de zorg van haar dochtertje? En zorgen je ouders ook nog wat voor je broer?
Mijn vader stak ook meer tijd in mijn zus een alleenstaande moeder, door helpende hand en heel veel kleine dingen zoals naar zwemles brengen en betalen. Mijn moeder stak juist weer tijd in mijn broer. Ik kwam er tamelijk bekaaid af. Maar dat vond ik niet erg; man en ik hebben altijd een warm huis voor ons gezin gecreëerd. Dat is belangrijker dan wat dan ook.
Man vond het ook niet leuk voor mij, maar ik was blij dat ik niet hun zorg nodig had. Mijn ouders gaven mij minder aandacht omdat ze de indruk hadden dat ik mijn leven goed voor elkaar had. Ze hielpen gewoon degene die het het hardst nodig hadden. En ja, dan hebben ze meer raakvlakken met degene die ze het vaakst zien.
Frappant is nu ze ouder zijn geworden, degene die de meeste hulp van hen kreeg, het hardst de snor drukt. Broer en ik delen de taken. Soms loopt het zo. Je doet wat je hartje ingeeft want ook al zag hen toendertijd minder vaak, ik wist dat ze van mij hielden.
Dus de vraag is of ze je niet zien staan, of dat ze denken at jij hun aandacht niet nodig hebt.?
Dus ja, hou gewoon de schijn even op, het zijn hun enige opa en oma.
Verwachtingen
Je ouders konden en kunnen niet geven wat je zo graag zou willen - dat ze leuke, fijne, open ouders zouden zijn. Dat is een groot verdriet in je leven. Onmiskenbaar.
Daarnaast - het zijn je ouders. Je bent jong. Flexibel. Vol mogelijkheden. Plan bezoeken in een aantal dat je aankunt. Probeer je verwachtingen te parkeren. Hun levenswijze heeft een oorsprong, zoals alles een verhaal heeft. Streef ernaar er een vriendelijk bezoekje van te maken en je kinderen niet te belasten met je eugen verdriet om wat njet is. Wie weet dat er een generatie verder nieuwe kansen liggen.
Nee
Je kunt het niet maken tegenover je kinderen. Want je ontneemt hen dan namelijk de kans op een band met hun grootouders.
Bovendien: kinderen leren van voorbeelden, van wat jij hun voorleeft. Ik zou mijn kinderen niet het voorbeeld willen geven dat familiebanden opzegbaar zijn. (Hoe zou jij het vinden als jullie kinderen dat later bij jullie zouden doen?) Familiebanden zouden juist zo belangrijk moeten zijn dat je er moeite voor doet. Niet in de zin dat je er kapot aan gaat. Dus je hoeft je niet alles te laten welgevallen. Probeer een modus vivendi te vinden, een manier waardoor jij met je ouders kunt leven. Maar relaties kosten nou eenmaal inspanning, ook relaties met familieleden. Je zou ook andersom actie kunnen gaan nemen. Je schrijft dat jouw kinderen hun nichtje niet kennen. Probeer anders eens dat contact aan te halen.
Hier is het een beetje andersom: ik heb geen broers of zussen, en mijn ouders stierven voordat ik kinderen kreeg. Mijn partner heeft maar 1 broer en alleen nog zijn vader. Om wat voor reden dan ook wilde zijn broer nauwelijks contact met ons toen de kinderen klein waren, terwijl onze kinderen juist op de momenten dat ze elkaar wel zagen enorm goed met elkaar op konden schieten. Dat is mijn kinderen inderdaad helaas ontnomen. Zo jammer...
Probeer je kinderen niet te belasten met jouw pijn en niet-ingevulde verlangens en behoeften. Jouw ouders zijn gewoon hun opa en oma. En het gebeurt niet zelden dat mensen die minder fijne ouders waren, toch lieve grootouders kunnen zijn, al is dat misschien op afstand, of slechts een paar keer per jaar.
lastig
"Je kunt het niet maken tegenover je kinderen. Want je ontneemt hen dan namelijk de kans op een band met hun grootouders."
Ik vind dat toch lastig. Een grootouder is zelf ook verantwoordelijk voor die band.
In mijn geval, mijn moeder heeft bijvoorbeeld helemaal niets laten horen op de verjaardag van mijn zoon. Hij heeft het gelukkig niet gemerkt. Ik vind het dan niet mijn verantwoordelijkheid om te zorgen dat er contact blijft. En een band, tja. Hoe kun je met zo iemand een band opbouwen dan? Hij ziet haar heel af en toe als een familielid jarig is.
Geen contact
Ik geb ook geen contact meer met mijn ouders. Ik heb altijd gezegd dat ze welkom zijn om de kinderen te bezoeken. Dat hebben ze 1 keer gedaan. Dat vonden ze niet gezellig, omdat ik er niet was. Sindsdien sturen ze wel elk jaar een verjaardagskaart, maar laten verder niets van zich horen. Ik steek daar verder geen energie meer in. De kinderen hebben er eigenlijk ook geen last van. Soms vind ik het wel jammer, maar ik kan er niets aan doen. Dat ligt toch echt bij opa en oma.
Ffzo
Wat klinkt dat ontzettend triest. Je ouders zijn welkom om hun kleinkinderen te bezoeken, alleen wil jij daar niet bijzijn. Dus jullie zien elkaar niet meer en ze zien hun kleinkinderen ook niet.
Je ouders moeten je echt iets vreselijks aangedaan hebben.
mis ik wat?
Ik las niet dat Ffzo er niet bij wilde zijn, alleen dat ze er niet was. Had je daarvoor dan al geen contact, Ffzo?
Maar dan nog, het klinkt alsof ze kunnen langskomen, alsof ze contact op kunnen nemen met hun kleinkinderen, maar ze doen dat niet. Dus "ze zien hun kleinkinderen ook niet" uit eigen keuze, lijkt mij.
Niet verbreken
Mijn ouders wonen niet meer in Nederland. Voor ze emigreerden was het contact al 'ingewikkeld', maar toen mijn oudste dochter een jaar was, heb ik wel besloten om het contact in ieder geval weer dusdanig op te pakken, dat mijn dochtertje hun opa en oma kon leren kennen. Toen mijn, inmiddels 2, dochters 4 en 6 waren zijn ze geëmigreerd. Daarna is het contact weer verslechterd met een bijna volledige breuk tot gevolg. Mijn dochters lagen daar toen niet wakker van. De jongste kent ze amper. En toch is het verhaal hiermee niet af voor ze. Ze willen opa en oma zien. Dat speelt al een paar jaar. Zeker sinds mijn jongste dochter een rijbewijs heeft, hebben ze het er wel eens over dat ze gewoon maar eens op de stoep moeten gaan staan bij opa en oma. Mijn zussen en ik raden dat af, maar als ze toch willen gaan, is dat natuurlijk prima. De reden waarom wij het afraden is omdat de verwachting is, dat mijn ouders, lees vader, hun gal ook over mijn dochters heen gaan spuien, terwijl zij er niets aan kunnen doen.
Met mijn ervaring raad ik jou aan om het contact niet te verbreken, maar je verwachtingen nog verder bij te stellen en de bezoeken dusdanig oppervlakkig te houden, dat je minder kwetsbaar bent. Verstand op nu, blik op oneindig en na een uurtje of twee uur weer gaan. Je bent daar vooral voor je kinderen, niet voor jezelf, ook al hunker je naar hun aandacht.
Op je vraag of je het kunt máken om het contact te verbreken, zeg ik: ja natuurlijk kan dat. Maar zolang je het op kunt brengen, zou ik het dus niet doen.
Zelfde dilemma
Wij zitten hier met het zelfde dilemma. Ik ga niet de geschiedenis op schrijven maar het is emotioneel niet meer te doen om contact te hebben met mijn schoonmoeder. We hebben momenteel al een paar maanden geen contact meer en daarmee kom ik en mijn man emotioneel tot rust.
We hebben echter wel kleine kinderen. Mijn man heeft tegen zijn moeder gezegd dat ze deze altijd mag zien. Maar dat ze het eerst moet melden want dan zorg ik dat ik niet thuis ben. Tot op heden hebben we haar niet gezien. De kinderen hebben ook helemaal niet gevraagd waarom we niet meer naar oma gaan. Ze wilden er eigenlijk uit eigen beweging niet meer heen, omdat ze alleen maar tv mochten kijken en mochten snoepen en dat oma nooit vroeg hoe het met ze was en ze nooit leuke dingen met ze deed. Ze mochten ook van haar niet echt praten, want dat was een te hard geluid. Terwijl ze geen harde stem hebben.
Het geeft nu rust, we zien wel hoe de toekomst gaat. We wonen wel 2 straten van elkaar af.
en verder..
Mijn man heet zijn eigen oma nooit gekend, ruzie tussen ouders en oma. Hij heeft er niets aan geleden. Toen hij volwassen was heeft hij ook geen behoefte gehad om er heen te gaan, op haar crematie is hij niet geweest. Het is een vreemde voor hem.
wat je niet kent, mis je niet
Mijn ene oma was al voor mijn geboorte overleden. De opa aan die kant woonde op 4 uur rijden. Bovendien was hij toen ik geboren werd al tegen de 70 en heb ik hem denk ik in totaal gedurende een jaar of tien 1-2x per jaar gezien.
Ik heb er echt nog nooit wat aan gemist.
Volledig eens met macaroni
Een band opbouwen komt van twee kanten en als het van één kant niet komt (opa en oma) dan moeten ze niet zielig gaan zitten doen dat het contact zo slecht is. "It takes two to tango" zeg ik dan altijd.
Die kans hebben mijn schoonouders in dit geval van hun kant volledig verziekt door gewoon geen gehoor te geven aan optredens, afzwemmen etc…gewoon geen belangstelling te tonen. Moeten ze nu niet gek opkijken dat de kinderen (nu ze wat ouder worden) niet meer naar hen omkijken.
Wat kaaskopje zegt
Contact niet verbreken, maar je verwachtingen op nul zetten en de contacten heel minimaal houden. Doen wij ook. De gesprekken zijn erg oppervlakkig en we blijven hooguit een uur of twee.
Zij geen aandacht voor de kinderen? Dan moge de kinderen ook naar buiten bij ons of op hun kamertje spelen als opa en oma er zijn op een verjaardag want tussendoor komen ze nooit. Kinderen hoeven er niet bij te blijven zitten.
Lastig
Hier hebben we wel heel lang de schijn opgehouden, ik vond dat ik mijn kinderen hun grootouders niet mocht ontzeggen, en grootouders de kleinkinderen niet. Maar ik zou het iemand anders nooit opleggen en heb er soms twijfels over of het wel goed is geweest. Ik heb zo hard moeten werken voor iets wat er niet bleek te zijn en mijn man heeft er onder geleden. De kinderen hebben in elk geval zelf kunnen ervaren hoe hun grootouders zijn, dat is wel wat waard. Ik heb nooit het gevoel "had ik maar..."
Maar als het contact je zo'n pijn doet als bij TS weet ik het niet hoor. Kinderen kunnen best zonder grootouders en als het contact zo moeizaam is is er vaak ook niet zoveel te halen. Misschien een adempauze instellen en kijken hoe dat voelt?
Sterkte in elk geval!
