Contact moet van 1 komen
Ik heb 2 vragen waarin ik merk dat het contact van 1 komt:
In familie en kennissenkring zijn er een paar mensen die problemen hebben. Ze laten zelf wel weten waar ze tegen aan lopen, ik geef hen extra aandacht door regelmatig te vragen hoe het gaat. Praktische hulp is niet altijd mogelijk vanwege de afstand.
Nu tob ik zelf met mijn gezondheid, heb dit ook laten weten maar krijg nu dus geen reactie van één van hen, dit is zelfs familie.
De persoon in kwestie heeft wel tijd voor Facebook/spelletjes etc. bij te houden, maar heeft nog niet gereageerd op mijn mail, terwijl ik wel meteen op hun mail gereageerd had waarin zij hun verhaal deden van de stand van zaken. Later heb ik gemaild over mijn gezondheid.
Verder heb ik 2 kennissen die ik 4x per jaar zie, maar dat contact moet ook altijd van mij uitgaan. Als ik dan daar ben of zij bij mij dan is het altijd: ik had je ook willen bellen. Het maakt dan niet uit of ik er 2 of 4 maanden tussen laat zitten.
Ik heb overigens wel goede vrienden, 1 dichtbij en 1 verder weg, maar daar kan je echt van op aan. Al jaren lang en dat is wederzijds.
Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
Verwachtingen
Ik begrijp dat je zou willen dat het anders was? Dat het familielid reageert op jouw mail? En dat je kennissen zelf ook eens het initiatief nemen voor contact?
De reden dat ik het zo vraag is dat het me opviel dat je in je bericht van een bepaalde vanzelfsprekendheid uit lijkt te gaan, waarvan ik me voor kan stellen dat die in de situaties die je schetst ook spelen? In je bericht schets je 2 situaties zoals jij ze beleeft en vraagt dan hoe er mee om te gaan. Maar je geeft niet expliciet aan waar je behoeften liggen of wat je anders zou willen. Mijn eerste reactie op je vraag is dus eigenlijk: ja? En nu?
Mijn tip is om explicieter, of duidelijker, te zijn in wat je verwacht of nodig hebt. Of bespreekbaar maakt wat deze situaties met je doen. Je kunt aandacht of medeleven niet afdwingen (althans...
) maar je kunt wel aangeven dat het je raakte of opviel dat het initiatief bij jou vaak bij jou vandaan komt en dat je daardoor de indruk krijgt dat ze niet zo veel om je geven (of wat ook).
Ik heb een goede vriendin die nooit (NOOIT vraagt hoe het met mij of bepaalde dingen gaat. Ik voelde me er steeds rotter bij en ging er steeds meer op letten. Tot ik, een beetje opstandig, uit mezelf begin te vertellen en de aandacht expliciet naar me toetrok. Toen bleek ze wel gewoon open te staan, te luisteren etc. Later hebben we het erover gehad en gaf zij aan dat ze er vanuit ging dat ik wel zelf zou komen met wat ik nodig had. En inderdaad, toen ik dat deed was ze er ook voor me. Ik was zelf altijd gewend (vanuit mijn kader en gewoontes) dat ik actief hulp bood en vanuit daar verwachtte ik dat ook van anderen. Terwijl zij vanuit haar eigen kader heel andere verwachtingen had. Dus in die zin had het niet met tijd (voor bv F
te maken maar puur met andere verwachtingen.
Dus mijn tip is om explicieter aan te geven wat je nodig hebt, ruimte te nemen daarvoor. En eea evt bespreekbaar te maken (zonder te verwijten).
Zorg goed voor jezelf! En sterkte met je klachten.
Zeggen
Ik heb met een soortgelijk probleem het toch maar eens aangekaart. Vond het erg lastig hoor. Ik ben heel bewust ik de 'ik voel' termen gebleven. Dus voor jou iets in de trant van, als jij bij mij komt met een probleem dan help ik je graag en mail ik je terug. Maar nu heb ik een probleem en merk ik dat jij mij helemaal niet terug mailt. Ik merk dat ik hier een rot gevoel van krijg... zoiets zou ik zeggen.
Ik kreeg bij het zeggen van mijn 'klacht' naar vriendin toe wel meteen een verdedigend antwoord, dat het niet zo was als dat ik zei. (ik had haar gezegd dat ik er een rot gevoel bij kreeg dat zij onze afspraken zo vaak vergat of wilde verplaatsen, dat dat mij het gevoel gaf dat ze mij niet zo belangrijk vond) uiteraard sprak ze dit tegen en zei ze direct dat ze mij wél belangrijk vond, maar dat kon ik pareren door toch nog eens rustig te zeggen dat ik dat GEVOEL er wel bij kreeg, ik voelde me daar rot door, en daar was natuurlijk niets over te ontkennen. Na haar automatische verdedigende reaktie (ik moest me zo niet voelen) kwamen we toch tot een goed gesprek en bleek zij niet in de gaten te hebben gehad dat dit zo op mij overkwam. Ik was blij dat ik het aangekaart had.
Reactie best moeilijk
De een heeft ook meer moeite de juiste woorden te vinden bij voor een meelevende reactie dan de ander. Misschien vind jij die van nature makkelijke, en die familieleden niet. Ik weet niet hoe lang je al op een reactie wacht, maar misschien komt het nog. Denken ze nog even na over hoe ze moeten reageren (en dat is heel wat anders dan eventjes wat luchtigs of facebook of ergens anders zetten). En anders wat hierboven staat: kaart het aan. Meestal liggen die dingen toch anders dan je zelf invult.
Contact
Ik heb in de loop van de jaren gemerkt dat ik eerst ook altijd degene was die contact vol bleef houden ook als het van een kant kwam. Maar dat doe ik nu niet meer, kost me moeite, want ik vind het zelf onaardig als ik niets van me laat horen, ook al doet die ander dat ook niet. Misschien ben je gewoon te aardig en te behulpzaam, als het vaker voorkomt zou ik dat onthouden en proberen ook niet meer (zo snel) te reageren. Ik merk dat ik met gezondheidszaken bij sommigen goed terecht kan en bij anderen juist helemaal niet.
Verschillend
Het familielid dat wel op facebook zit, maar niet op jouw mail met gezondheidsproblemen reageert, is wat anders dan die kennissen.
Het familielid (dat zelf kennelijk problemen heeft) kan het best heel moeilijk vinden om op jouw relaas te reageren. Als je zelf problemen hebt, kun je vaak de problemen van een ander er niet bij hebben. Het is dan gewoon niet het moment om steun van hem/haar te verwachten.
Vwb je relatie met die kennissen. Je zou gewoon ook het initiatief bij hen laten en kijken wat er gebeurt. Waarom zoek je contact met hen; zou je het erg vinden als jullie relatie doodbloedt? Wat haal je uit de relatie met hen, waarom is die voor jou toch belangrijk?
