Contact met zus verbreken

uitnodigen

Heb je je zus ook (regelmatig) uitgenodigd om langs te komen? Of liet je het initiatief aan haar? Sommige mensen komen namelijk nooit zo uit zichzelf, die wachten tot ze worden gevraagd, anders voelen ze zich teveel (en zeker in een periode met jouw huilbaby kan ik me dit voorstellen).

Ik zou nooit iemand adviseren de deur dicht te gooien, zeker omdat het vroeger goed is geweest. Doordat jullie misschien nooit meer echt goed praten, kan het zijn dat jullie elkaar niet meer begrijpen..

Ik denk dat 1 de wijste moet zijn om weer een stap te zetten en volgens mij wil jij dat toch wel graag. Je kan je zus uitnodigen en als ze bij je op de bank zit eens zeggen dat je het jammer vindt dat jullie uit elkaar zijn gegroeid en dat je graag een band met je nichtje zou willen opbouwen, door vaker af te spreken.

Als je zus iets zegt wat je kwetst, niet tegenin gaan, maar meteen zeggen dat het je kwetst. En dan eens kijken hoe je zus hierop reageert. Je kan het proberen, toch? Elkaar minder/niet zien kan altijd nog, maar dat doet ook pijn, je zit toch 'vast' aan je familie..

Als je probeert het contact te herstellen zou ik in eerste instantie zwijgen over het opstoken e.d. wat ze deed, dus zonder verwijten, maar proberen met schone lei weer te beginnen. Lijkt me wel moeilijk, omdat je misschien nog vol woede hierover zit (voorstelbaar), maar misschien had je zus er wel een reden voor die totaal niets met jou te maken had. Heeft zij ook niet lekker in haar vel gezeten terwijl alle aandacht (voor haar gevoel) naar jou toe ging..

Al geprobeerd

Ja ik heb mijn zus veelvuldig uitgenodigd, zeker vanaf het moment dat mijn kindje 6 maanden oud was (en het allemaal iets makkelijker ging met mijn kindje).
Op mijn inititiatief en met de datumprikker zijn we toen 2x iets met elkaar gaan doen, ik heb ook aan haar aangegeven dat ik haar graag vaker wilde zien, en ben nog een tijdje wekelijks op haar vrije dag langsgeweest, maar merk echt dat het contact vanuit mij moet komen omdat er anders niets gebeurt.
Ik vind het vooral heel erg voor de nichtjes, want had het zo leuk gevonden als die twee een band met elkaar zouden opbouwen. Dit heb ik mijn zus ook gezegd, maar zij vond dit geen reden gaf ze aan.
Zelf heb ik het idee dat er bij haar een veel diepere reden (jaloezie) achter zit dat ze geen contact wil. Ze wil de Prive aandacht van mijn familieleden.
Ik wil graag met haar een goed gesprek, maar ze heeft aangegeven dat de komende maanden niet te willen.
Voor mij werkt het zo niet, ik krijg er een hoop stress van, hartkloppingen, negatieve stemming.
Daarom ga ik nu niet meer naar familiefeestjes waar ik haar tref, omdat ik het toneelstuk niet mee kan spelen en het me teveel frustratie geeft.

Ik zou het graag anders zien, maar moet voor mijn eigen geluk en gezin kiezen.
Ondertussen leeft mijn zus vrolijk verder en gaat blij alle familiefeestjes af.
Dat steekt ook.

...

Ik probeer de spanning juist niet op te bouwen, door geen invullingen te geven. Heb inderdaad wat zaken bij haar gecheckt. Waarvan ze bepaalde dingen heeft bevestigd.
In prive en werkrelaties voel ik mij over het algemeen niet onzeker, ben vrij eigenzinnig en bewandel mijn eigen pad.
Voor haar vriendin heeft ze het erg opgenomen, dat kan, omdat ze elkaar erg goed begrijpen. Dat is ook niet een probleem. Wel de wijze waarop ik daarna ben toegesproken.
Het voelt niet fijn om mijn kindje mee te geven met mijn zus als zij het niet belangrijk vindt dat de twee nichtjes met elkaar in contact komen. Ze heeft ook aangegeven ons nichtje niet bij ons te willen laten spelen.

Wat betreft de jaloezie, mijn zus heeft wat opmerkingen gemaakt waardoor het lijkt of er soms sprake is van jaloezie. Ze bevestigt dit niet als ik haar er naar vraag. Wel noemt ze mij jaloers.

Ik voel me niet jaloers, mijn antenne voor onrechtvaardigheid en eerlijkheid staat wel scherp afgesteld.

Misschien zit het in mij, maar ik ben niet overtuigd.
Overigens ben ik niet het jongere en lager opgeleide zusje.

Pfoe

Mijn advies zou zijn om je niet zo te laten leiden door al je nare gevoelens. Eigenlijk kan ik me wel voorstellen dat je misschien een beetje jaloers bent op je zus, zo te lezen heb je een minder makkelijke babytijd gehad met je kindje dan zij en heeft zij (dus) vriendschappen kunnen opbouwen (wat voor jou misschien lastiger is geweest en zo'n periode). En ik zou zeggen: het is ok om jaloers te zijn. Ik vind het heel begrijpelijk. Alleen wil ik je wel ontraden om te handelen naar dat gevoel. Want je maakt het jezelf -zeker op den duur- alleen maar moeilijker. Mijn advies zou zijn: ga wel naar de familie bijeenkomsten, wees jezelf, wees eerlijk als je iets moeilijk vind maat blijf wel in gesprek. Als iemand je kwetst of het gesprek niet gaat waar je je prettig bij voelt glimlach je en ga je zo snel mogelijk op zoek naar een andere gesprekspartner. Een klein kindje hebben is daarin ideaal trouwens. Fladder een beetje erdoorheen. Wees beleefd naar je zus en verwacht zo min mogelijk terug. Heb vertrouwen dat jullie band dieper gaat dan deze periode. Gooi nu geen deuren dicht, zet het alleen op een laag pitje.

De eerste periode met je kindje is niet voor iedereen een roze wolk en zeker niet in elk opzicht. Het kan je leven op zijn kop zetten en dat is bij de één nu eenmaal meer dan bij de ander. Accepteer dat.

Begrip

Het niet laten leiden door nare gevoelens vind ik een lastige. Want hoe doe je dat als deze gevoelens er wel degelijk zitten en onuitgesproken blijven.
Zelf denk ik nog steeds niet dat het jaloerse gevoelens zijn, maar verdriet vanwege onbegrip.
De reacties die hier op een anoniem forum worden geplaatst geven mij aan dat begrip zo belangrijk is. Als iemand zegt de babytijd verloopt helaas niet voor iedereen makkelijk, geeft dat begrip aan.

Even zo laten

Vallery, ik heb zelf een huilbaby gehad en voel dus erg met je mee. Hoewel het alweer 20 jaar geleden is (en ze heel aardig is opgedroogd!!) blijft mij wel de onzekerheid en de pijn bij.

Met je eerste ben je heel onzeker en gevoelig voor de meningen van anderen. En jij misschien niet, maar ik was wel degelijk jaloers op al die 'gelukte' baby's die zomaar doorsliepen en gewoon gezellig waren terwijl die van mij alleen maar gespannen was en huilde. Huilde en huilde en huilde en huilde.... brrr, ik kan het nog horen geloof ik, dat indringende gejank. Stapelgek werd ik ervan.

In jouw geval zou ik het even zo laten en nu geen drastische beslissingen nemen. Je kindje wordt ouder, wellicht geeft dat jouzelf ook meer ontspanning. Dat de nichtjes niet samen opgroeien... bwah. Dat kan altijd nog volgens mij. Ik zou daar geloof ik niet zo op focussen.

Kortom, ik denk dat je voor nu heel goed bezig bent. Voor nu is het belangrijk dat je een positieve band met je dochter opbouwt. Als het contact met je zus spanning oplevert, zou ik het even parkeren. Zoals Maan al zegt: gooi geen deuren dicht, maar probeer even te overleven. Over een tijdje is de situatie misschien weer heel anders.

Veel sterkte!!

Ja hoor gewoon even afwachten

Jammer is dat je het je zo leuk hebt voorgesteld met 2 gezinnen, er was al een hartelijk contact omdat je een keer per week oppastte, en dan gaat je zus ineens afstand nemen.
Dat is wel apart ja. Maar ja, mensen gaan over zichzelf, ze heeft toch geen verplichtingen tegenover jou.
Apart. Ik heb zoiets meegemaakt. Ik pastte wekelijks op in het gezin van mijn zus en niets stond mij in de weg om dat te blijven doen nadat oudste geboren was. Ik weet nog niet waarom, maar mijn zus werd ontwijkend en de oppasmiddag ging over. We hielden verder wel contact en mijn zus heeft veel voor me kunnen betekenen.
Maar we hadden en hebben toch ook veel verschillende opvattingen over opvoeding.
En in het begin was ik daar, niet in eerste instantie met haar, maar juist van anderen die zich ineens gingen melden, als je een kind hebt lijk je wel een soort publiek bezit te worden, iedereen vind er wat van.
Ik had een avondje uit met mijn werk en het is dat ik ingeklemd zat. Er waren twee cabaretiers die even los gingen op ouders en ik werd er bijna fysiek onwel van.
Juist in een periode dat je, na de geboorte van je eerste kind, veel veranderingen meemaakt en wat gevoeliger kan zijn, zou ik mezelf wel beschermen maar het toch ook sterk relativeren.
Je moet gewoon wennen aan die openlijke kritiek, wacht maar tot je zelf begint, je gaat ook nog wel je mening krijgen.
En haal je schouders op en laat maar een beetje gebeuren, laat maar kletsen en ga je eigen gang.
Het zou toch mijn eer te na zijn om niet meer op familiefeestjes te verschijnen.
Als je zus het zonodig vind om over je te roddelen heb je de kans dat de rest dat juist opmerkt. Dat doe je toch niet?
Maar ja, mensen hebben altijd een mening over andermans opvoeding. Daar moet je nogal aan wennen en dat met een korrel zout nemen.

Bedankt

Bedankt voor jullie reacties.
Heb hier veel aan.
N@nny speciaal bedankt aan jou voor de lieve reactie. De tranen schoten ervan in m'n ogen. Dit helpt.

nee, niet breken

dat is veel te rigorous. Je hebt het taai gehad met je kleintje, dat maakt je kwetsbaar.

Fijn dat je nu weer in wat kalmer vaarwater belandt. Mijd familiebijeenkomsten niet, stel je positief op en probeer vriendelijk te zijn. Best kans dat het contact later weer opknapt als de kinderen wat groter worden.
Misschien kun je nog weleens een herinnering aan de leuke tijd vroeger laten vallen in een gesprekje?

Kritiek op iemands opvoedstijl is trouwens zelden welkom, nergens ben je kwetsbaarder in dan in je eigen kind (en hoe je daarmee omgaat). Als mensen raad vrágen, oke, maar anders is het t beste je mond te houden.

Contact niet verbreken!

De eerste jaren met een klein kind zijn tropenjaren. Vooral als je een huilbaby hebt. Neem de tijd, kom uit de tropenjaren, en probeer het daarna nog een keer. En ondertussen: vriendelijk blijven. Op vriendelijke, respectvolle afstand, als dat nodig is. Maar ga wel naar die familie-bijeenkomsten en wees jezelf en wees vriendelijk tegen iedereen. Dat is altijd goed.

kan het zijn Vallery...

…dat je zus jaloers is op 'je nieuwe leven met je dochter' en dus in haar ogen geen aaohdacht hebt voor haar?.
Voordat je kindje geboren werd, had ze je onverdeelde aandacht. Als kinderen waren jullie ook onafscheidelijk. Na de geboorte van haar dochter ging dat proces door en kwam jij vaak langs en paste zelfs op.
Nu je zelf een kindje hebt is dat in haar ogen plots een verandering in gekomen waar zij kennelijk niet mee om kan gaan. Je beschrijft dat je kindje een huilbaby is en lang de borst heeft gehad; kortom je hebt veel aandacht voor je dochter (logisch natuurlijk) die je niet automatisch meer aan je zus besteedt.
Het klinkt misschien heel zwart/wit, maar zou dat het kunnen zijn? Pure jaloezie van haar kant en er niet mee om kunnen gaan dat jouw aandacht in eerste instantie naar je dochter gaat en niet naar haar?

Verkeerde aanname

Je zus had net een kindje gekregen en bij haar kindje ging alles geweldig en ze dacht dat dat haar verdienste was. daarna kwam jij en zei dat je kindje een probleem was en met hetzelfde gemak denkt je zus, dat jij daar de oorzaak van bent. Dat kan ze niet zomaar opgeven, want dan zou het betekenen dat zij met haar kindje gewoon geluk heeft gehad. Wat ook zo is. Niks verdienste.
Sterker nog, onderzoek heeft uitgewezen dat de invloed van een kind op de wijze waarop ouders gaan opvoeden even groot is, zo niet groter, dan anders. Een huilbaby levert andere ouders op, met andere opvoedingspatronen, weet ik uit ervaring.

Het is jammer dat je in die eerste moeilijke maanden je zus niet wat vaker 'medeverwantwoordelijk' hebt kunnen maken, door haar op jouw kindje op te laten passen. Zij wilde blijkbaar wel graag een band met je kindje. Mijn ervaring is dat het heel erg heilzaam is als anderen na een dagje of een weekend opgelucht aangeven, dat je kind wel een behoorlijk stemgeluid heeft en dat ze dus blij zijn dat je het overneemt. Dan begrijpen ze ook iets meer van wat jij meemaakt.

Misschien kan het alsnog. He je plotseling een weekend waar je echt naartoe met, samen met je man, en vraag je je zus of ze op je kindje wil passen.

Mijn beste remedie tegen alle opvoedangsten die ik over had gehouden van mijn eerste kind was mijn tweede kind: vanaf de eerste nacht sliep hij door! Niets eigen verdienste of eigen schuld of wat dan ook. Gewoon een beetje minder en een beetje meer geluk.

Ik hoop dat je je eigen leven weer op de rit krijgt, zonder alles te focussen op je zus, zonder drastische beslissingen. Ga gewoon naar je familie, stap vol zelfvertrouwen de feestjes binnen, heb een verhaaltje klaar over waarom je er even 'uit' was (lastig met zo'n huilbaby) en pak de draad op waar je nog wat interessante restjes ziet liggen.

Tsjor

Zou kunnen

Dat wat 'ook een ouder' schrijft zou wat mij betreft goed kunnen.
Mijn zus kreeg de onverdeelde aandacht, niet alleen van mij, maar ook van mijn ouders omdat het om het eerste kleinkind ging.

Het klinkt misschien gek, maar op dit moment zou ik mijn kind nieteens meer voor een weekend naar mijn zus willen brengen. Dan breng ik mijn kindje liever naar de opa's en oma's waar zij wel veel contact mee heeft en zich heel goed op haar gemak voelt.
Daarnaast stop ik inderdaad erg veel energie en tijd in mijn kind, maar ik doe dit met heel veel liefde, heb ondanks dat mijn kindje een huilbaby was en het gehuil soms door merg en been kan gaan nog nooit gedacht dat ik mijn zelfbeheersing ofzo zou verliezen. Ben daarin redelijk stabiel gebleken en wist het niet te diep bij me binnen te laten komen.
Met ijzeren geduld heb ik nachten met mijn kind in de draagdoek door het huis gelopen. Maar die tijd ligt inmiddels achter ons. Ik ben zo trots op hoe mijn kindje het nu doet; vrolijk, lief, sociaal, interesse in mensen, kindjes, dieren, kent geen angsten, kan zo lief met ons knuffelen, kan soms een enorme clown zijn en is mijn teammaatje. Heel gek maar voelt alsof mijn kind mij zo goed aanvoelt en begrijpt, op deze leeftijd al. Kan wel eens chagerijnig worden om hoe andere mensen doen of reageren, maar ben nog nooit 1 dag geïrriteerd geweest om of op mijn kind.
Ik weet dat ik dingen anders doe dan anderen, maar dat maakt me nog geen gek mens.
Ergens twijfel ik of het met mijn zus nog wel echt goed gaat komen. Er is een soort berusting in mij gekomen. Ik hoef me tegenover niemand te verantwoorden of verdedigen over mijn opvoedstijl of relatie met mijn partner.
Heb dit in het verleden wel vaak gedaan ook tegen mijn zus.
Maar ik ga dit niet meer doen, en als mijn zus mij niet begrijpt en zelf geen behoefte heeft aan het delen van haar leven met ons en het bekijken op welke vlakken we wel raakpunten zouden hebben, berust ik daar nu in.
Wie weet gaat het ooit beter en wie weet zullen onze kindjes er ooit voor kiezen om met elkaar om te gaan.
Verder ben ik ook niet het beste-vriendinnen typje, en ben ik het gelukkigst als ik mijn vrije tijd in mijn gezin kan stoppen.
Dat maakt mij sowieso misschien een waardeloze zus. Mijn zus was na mijn partner de belangrijkste persoon in mijn leven.
Nu is er 1 iemand nog belangrijker, zelfs dan mezelf, dat is mijn kind.

Zwart en wit

Als ik jou lees lijkt het alsof er twee smaken zijn. Als ik het wat overdrijf:
1. Je zus is je beste vriendin, jullie dochters worden beste vriendinnen, jullie begrijpen elkaar en steunen elkaar zonder veroordeling of jaloezie.
2. Je ziet je zus nooit meer één op één en ook nooit meer bij de familie waardoor jij de familie ook nooit meer ziet.

Om daar een grijstint tegenover te stellen: mensen leven in veschillende levensfases met verschillende verwachtingen van relaties en iemand waar je jaren gelijk mee op liep buigt af. Wellicht zelfs op een nare manier. Dat is gewoon. Ik lees dat je weinig vriendschappen hebt (gehad), maar relaties golven vaak van elkaar en naar elkaar toe. Veel geven kan altijd, veel verwachten is bijna een recept voor verdriet. Voor 'het is niet eerlijk, ik ben tekort gedaan'. Zoek mensen. Moeders met huilbaby's om ervaringen mee te delen. Een kennis met een soortgelijke hobby. (Vrijwilligers)werk om iets voor jezelf en een ander te doen. Wordt een heel persoon, ook zonder de relatie met je zus. Niet al je eieren in één mandje, dat maakt je zo kwetsbaar. Kijk dan waar je zus in past. Dit jaar. Volgend jaar. Voorbij de teleurstelling. Toch weer een hechte band? Of een aardige zus voor een paar keer per jaar. Of gewoon de zus waar je fatsoenlijk mee bent and that's it?

Het klinkt vooral als een rouwproces wat extra hard aankomt omdat je moe bent en weinig hebt om op terug te vallen. Doorleef het proces (hoe pijnlijk en verdrietig ook), relativeer een beetje, versterk je eigen leven. Neem geen zwart wit beslissing. En vooral: sterkte.

Sanne

Ik vind het een goede dat je zegt; versterk je eigen leven en leg niet alle eieren in 1 mandje.
Stelling 1 die jij aangeeft is het plaatje dat ik ooit voor ogen had, maar niet realistisch meer is. Dat moet ik accepteren en dat vraagt wat.

Ik heb inderdaad niet heel veel vrienden, wel een paar. Ook wat leuke kennissen en collega's.
Wat ik nu wel moeilijk vindt bij het versterken van mijn eigen leven en contacten is dat mijn zus met zeker zes of zeven van mijn kennissen ook een vriendschap/contact is aangegaan. Dit heb ik ooit zelf laten gebeuren, ben daarin erg open en bereid te 'delen' geweest. Zag het gevaar hiervan niet in. Nu loop ik ook daarin tegen problemen aan. En word ik linksom of rechtsom altijd met mijn zus geconfronteerd. Mijn zus komt bij deze mensen inmiddels ook op verjaardagen etc. Haar wereld wordt groter, de mijne kleiner. Ik vind het ook niet netjes om tegen mijn kennissen iets te zeggen over de problemen die ik met mijn zus ervaar. Bang om als een negatieve zeikerd te worden gezien. Geen idee of mijn zus iets over mij zegt tegen mijn (en inmiddels dus ook haar) kennissen.
Ik heb geen contact met mijn zus haar kennissen/vrienden.

Ik heb het allemaal wel iets meer een plek kunnen geven ook nav jullie reacties.
Begrijpen doe ik het nog niet helemaal. Ik baal er nog steeds van en mis iets wat erg mooi had kunnen zijn als het niet beschadigd was.
Voor mijn kind, die er nu nog niets van meekrijgt, vind ik het echt heel erg. Een tante die niet naar je om wil kijken, maar wel naar genoeg andere mensen omkijkt. Bang dat mijn kind zich later af gaat vragen wat ze verkeerd heeft gedaan of gaat twijfelen of haar ouders zo vreemd zijn. Ik weet dat ik dan op zaken vooruit loop, maar ik weet inmiddels ook hoeveel invloed mijn zus heeft.

Ik heb echt het gevoel dat ik mijn gezin nu moet gaan beschermen, dat dit anders vreselijk misgaat en er een totaal verkeerd beeld over ons wordt neergezet.

Dank voor de inzichten tot dusver.