Contact met volwassen kinderen

Vlinder

Ik had niet gezien dat je voor mij al een reactie terug had gegeven aan Maylise. Ik kan mij op zich wel voorstellen dat een minder goede sfeer meebepaalt of jij je kinderen nog wilt laten logeren. Maar dat is iets anders dan dat je ouders nadrukkelijk hebben aangegeven dat ze het teveel vinden. Ik zou me toch afvragen of mijn kinderen niet eerlijk durven te zeggen dat ze er gewoon zélf geen zin meer in hebben, als ze zouden aankomen met 'het is teveel voor jullie'.

Begrip voor beide kanten

Tja, ik kan geloof ik beide kanten wel begrijpen. Heel eerlijk gezegd vind ik soms het gemak waarmee opa en oma als oppas wordt ingezet ook wel dubieus. Ik kan me niet voorstellen dat ik daar als oma blij van zou worden in elk geval. Jouw kinderen, jouw verantwoordelijkheid. Tuurlijk kan er van alles gebeuren in het leven, maar bij het krijgen van kinderen hoort ook het nadenken over de opvang. En de vraag of je die (zonder de gratis inzet van je ouders) kunt bekostigen.

De opmerkingen over rommel en het gedoe om het allemaal weer aan kant te krijgen na een bezoekje hebben me (in retrospectief) wel aan het denken gezet. Hoe was dat toen onze kinderen klein waren? Ik denk dat je als ouder ook wel aan een bepaalde vorm van smoezeligheid en kapotte zooi went. Wij hebben minstens vijftien jaar tegen een salontafel vol deukjes van legoblokjes aangekeken bijvoorbeeld...
Heb ik mij voldoende verplaatst in het toch wat smettelozere huishouden van mijn ouders? Of waren zij ook nog dagen na ons bezoek in de weer om hun huis in de oorspronkelijke staat terug te brengen zonder dat ik dat wist? Het zou zomaar kunnen.

Het is al vaker gezegd, maar open communicatie is echt de sleutel. Het lijkt mij vreselijk het contact met mijn kinderen te verliezen omdat we voor elkaar invullen en nadenken zonder even te toetsen of het klopt.

Open communicatie

Tsja, dat is idd het sleutelwoord lijkt me.
Maar dan moet die er wel zijn...Mijn ouders communiceren nooit open en mijn schoonouders denk ik ook vaak niet.
Dat betekende wel dat ik me vaak heb afgevraagd of schoonouders nog wel trek hadden in het oppassen, kinderen waren er vaak. Vaak gevraagd maar ik heb toch vaker getwijfeld over de antwoorden.
Tsja, en dan? Kan best zijn dat ik eigenlijk ook misbruik van ze maakte, in hun ogen. Maar durfde ook weer niet te minderen want was weer bang ze wat af te nemen?
Ik stelde een keer voor om een geplande oppas afspraak af te zeggen omdat het toen wat minder ging met oma. Toen waren ze zelfs boos...

Uiteindelijk denk ik dat ze er zelf gewoon gemixte gevoelens over hadden. En dat is wel makkelijk dan om op kinderen af te schuiven.
'Niet durven zeggen', tsja...

En als hier veel kinderen over de vloer kwamen dan was het hier ook vies. Logisch toch?

....en hier

Ik ben in de dertig en mijn ouders passen incidenteel op. De kinderen logeren in de zomervakantie meestal een paar nachtjes bij opa en oma en een enkele keer hebben we iets te doen gehad waarvoor opa en oma of alleen oma hier kwamen oppassen. Ze wonen ook niet in de buurt, op ruim een uur rijden. Mijn ouders zijn direct (inderdaad tijdens de zwangerschap) duidelijk geweest dat ze het leuk zouden vinden om op te passen, maar niet elke week op een vaste dag bijvoorbeeld. Dat is allemaal prima, denk ik. Toen de kinderen echt klein waren had ik zelf niet de behoefte om ze uit logeren te sturen, ik vond ze zelf veel te leuk en lief

Wat de reacties van oma en opa en theelepeltje betreft, denk ik dat jullie je kinderen misschien anders had kunnen opvoeden. En nodig ze vooral niet allemaal tegelijk uit. Voor theelepeltje: komt het werkelijk voor dat je al je nageslacht tegelijk over de vloer krijgt? Alle zeven kinderen en dat twintigtal kleinkinderen? Dan heb je inclusief partners zo'n veertig man op visite! Je huis moet wel heel groot zijn wil je dat nog enigszins overzichtelijk houden, geen wonder dat de ouders niet meer zo goed op jullie kleinkinderen letten. En voor opa, was toch duidelijker geweest. Had gezegd dat oma de dag erna de hele dag bezig was met schoonmaken als de kleinkinderen langs waren geweest. Dat is toch al te gek, niet? Of de kinderen hadden er een enorme bende van gemaakt, of jullie zijn zelf zeer netjes. In dat laatste geval is het ook niet handig om een hele kluit kinderen uit te nodigen....

Als ik naar mezelf kijk in relatie tot mijn ouders ben ik best wel verwend. Ik hoefde nooit wat te doen in huis, school was het belangrijkste. Sterker nog, mijn moeder wou vroeger alles altijd zelf doen, op haar manier; als ik iets deed wat betreft schoonmaak o.i.d. mocht het niet eens, want ik gebruikte het verkeerde doekje/sponsje/schoonmaakmiddel....Dus als we bij mijn ouders zijn hou ik mij verre van huishoudelijke activiteiten, ze lossen het zelf maar op. Ook voor het koken hebben ze hun geheel eigen manier en ze hebben het er ook erg druk mee als we op bezoek komen. Misschien vinden ze ook maar dat wij geen poot uitsteken als we daar zijn.... zou best kunnen. En ze hebben zich ook wel eens beklaagd over doperwtjes die op de grond lagen en in het tapijt getrapt waren na de maaltijd met onze destijds kleine kinderen. Tja.... Ik doe echt wel mijn best om mijn kinderen zich netjes te laten gedragen (schoentjes op de bank zal hier niet voorkomen en met vette chipshandjes rondlopen ook niet) maar je kunt sommige dingen gewoon niet voorkomen. Een driejarige eet al wel met zijn eigen bestek en die knoeit wel eens een beetje, zeker met doperwtjes. En daarbij, zelf zou ik noooooit tapijt onder de eettafel leggen. Maar mijn ouders zijn daar dus wel duidelijk over en ik ook. Na het doperwtjesvoorval lag er voortaan een zeiltje onder de stoel van kleinkind.

Lieverdje

Tapijt in de huiskamer vind ik sowieso om problemen vragen. Ik heb dat nog nooit gehad in mijn eigen huizen. Nu ook met de honden... ik moet er niet aan denken!

Doperwtjes eten met kleine zelf-etende kinderen is wel een beetje dom. Je kunt op je klompen aanvoelen dat die door de kamer zullen gaan.

achteraf

'Wat de reacties van oma en opa en theelepeltje betreft, denk ik dat jullie je kinderen misschien anders hadden kunnen opvoeden'

hahaha!

Jaaa als je alles van tevoren weet... (ik spreek je over dertig jaar niet meer omdat ik er dan waarschijnlijk niet meer ben, maar dan doe je vast ook verrassende ontdekkingen. Dat is het mooie van het leven!)

eens met vlinder72

Ik heb zelf ook de knoop doorgehakt toen ik zag dat het niet meer ging. Dat opa en oma alleen maar op elkaar aan het schelden waren vanwege de stress, en het niet meer trekken. Het begin van de puberteit, waardoor opa's aanpak van "game-gedrag" compleet verkeerd landde bij zoonlief. Om verdere escalatie te voorkomen heb ik de stekker uit de logeerpartijen getrokken. Opa en oma kunnen niet meer mee met deze tijd. Dat wilde ik mijn kinderen, maar ook henzelf (conflictsituaties met kleinkinderen) niet meer aandoen. Nu doen we middagjes, en dat gaat prima en is gezellig. En ja, ik zet koffie en doe de afwas als ik daar ben. Lijkt me niet meer dan normaal.

Koffie en afwas

En ja, ik zet koffie en doe de afwas als ik daar ben. Lijkt me niet meer dan normaal.===

Ik vind dat wel een grote sprong, van ooit wel logeren naar het vanzelfsprekend vinden dat je de afwas doet en koffie zet. Ik heb dat nooit gedaan. Bewust. Ik hield wel in de gaten of het mijn schoonvader nog lukte om de schoteltjes droog te houden bij het stukje tussen de keuken en de salontafel. Als hij het niet meer droog had kunnen houden, zou ik aangeboden hebben om het voor hem te doen. Die kant ging het wel op, maar hij is vervolgens zo plotseling overleden, dat verder 'afglijden' naar hulpbehoevendheid niet meer aan de orde kwam.

afwas etc

Vanaf welk punt wordt dat 'niet meer dan normaal'?

Uit handen nemen

Koffie zetten en de afwas doen, zie ik als zaken waarmee je de gastheer en/of -vrouw werk uit handen neemt, omdat je ze niet meer in staat acht om dat te doen. Tenminste... als je het over een koffie-afwasje hebt. De afwas van een volledige maaltijd doe je uiteraard even samen. Dat ik niet help met koffiezetten zag ik als een manier om te laten zien dat ik bij ze te gast was en het heel erg waardeerde om een kopje koffie van hén te krijgen. Schoonvader begon er wel moeite mee te krijgen, dus even de kopjes naar de keuken brengen, vond ik inderdaad normaal worden, los van dat dat natuurlijk altijd wel aardig is. De afwasmachine kon hij nog wel zelf bedienen. Ik ben dus eigenlijk bang om in betuttelen te vervallen, daar waar iemand nog best in staat is het een en ander zelf te doen. Ik deed dat naar het einde toe wel steeds meer en ik voelde me daar ongemakkelijk over, ook omdat het niet mijn eigen vader was. Ik heb er bijvoorbeeld doorgedrukt dat hij een maaltijdservice zou gaan gebruiken.

Mijn eigen ouders wonen ver weg en ik heb daar geen contact meer mee. Dat ik totaal niet weet of zij zich nog zelfstandig kunnen redden houd mij op gezette tijden wel bezig. Maar dat verandert er niets aan, dus zet ik het maar weer van mij af. Tot ik er weer aan moet denken.

Gast

Ik voel me niet te gast bij mijn moeder. Dat heb ik ook nooit zo gevoeld. Ik heb een sleutel en ga langs wanneer ik wil. Ik bel meestal wel van te voren even (ik kom er nu aan) zodat ze het weet maar ook dat hoeft niet perse. Ik weet waar alles staat in de keuken en in het huis. Ik weet ook wat ze graag zelf doet omdat ze haar eigen systeem heeft en wat anderen mogen doen. Ik pak gewoon zelf eten en drinken en maak zelf koffie/thee als ik daar zin in heb. En soms doet mijn moeder dat. Dat is verder geen vast systeem maar gewoon wie het eerst zin heeft en/of in de keuken is.
Na etentjes of andere bezoekjes met het hele gezin helpen opruimen heb ik eigenlijk altijd gedaan, maar als ik alleen of met één kind op de koffie ben dan wast mijn moeder zelf af. Zij vindt het namelijk zonde van het water om alleen voor een paar kopjes de afwas te doen (heeft ze ook volkomen gelijk in natuurlijk maar zelf doe ik dat wel regelmatig.) Dus dat gaat gewoon in overleg en volgens elkaars wensen.
Andersom pakt ze hier thuis ook gewoon zelf drinken/eten mocht ze dat willen en ze weet waar alles staat.

Echt te gast ben je toch niet bij je ouders hopelijk. Mijn volwassen uithuizige kinderen hebben ook gewoon sleutels en komen binnen wanneer ze willen of wij nu wel of niet thuis zijn. En ze weten ook waar alles staat en ze kunnen ook zelf thee zetten en het weer opruimen. Ze zijn hier ook gewoon thuis.

Echte gasten zou ik nooit laten afwassen of zo en als ik zelf te gast ben bij mensen ga ik ook niet afwassen (tenzij die mensen het niet zelf meer kunnen). Het is ook heel onhandig om dat soort dingen bij anderen thuis te doen omdat je nooit een idee hebt waar iets staat.

Maar bij kinderen, ouders, beste vrienden, en eventuele andere mensen waar je heel close mee bent vind ik dat wat anders. Dan voel je minder je gast maar meer gewoon thuis.

wie

Wie doet het dan op andere dagen als ze het zelf niet meer kunnen? Als er geen bezoek is, bedoel ik.

Ik voel me overigens wel gast bij mijn ouders. Ik heb nooit in dat huis gewoond. Nu kom ik er ook vrijwel nooit, dus ik denk niet dat ik er ooit zal gaan afwassen. Maar mocht iemand ooit eens moeilijk gaan doen met de kopjes, dan zou ik me toch echt afvragen 'ja hallo, en als ik er NIET ben dan?'

Hier

Een oma die de kleinkinderen ook graag vaker wil zien, maar zelf nooit actie onderneemt dan wel belangstelling toont voor de kleinkinderen. Als we dan langsgaan bij ze vraagt oma steevast aan onze oudste (11j):"Weet je bij wie je nu bent?" of een keer toen we bij ons kwamen aan ons autistische kind vroeg:" Wie ben ik?" Tja...toen kreeg ze als antwoord: "een vrouw". Oma was me op haar tenen getrapt. Tja, wie de bal kaatst......
Maar zonder dollen, leuk is anders. We komen al niet vaak langs (en dat is wederzijds) en om dan zulke rare vragen te stellen aan je kleinkind.....

toch heeft theekopje een punt

Ondanks de nog al felle manier van haar posting, en waar ik het ook niet op alle punten volledig mee eens ben, begrijp ik wel wat ze wil zeggen, en deels zie ik dat ook zo.

Opa's en oma's zijn niet vanzelfsprekend oppas..... Dat is het punt. Opa en oma zijn familie en fijn als je daar een gezellige en leuke band mee hebt. Fijn als je daar als kleinkind kan komen en het gezellig is en evt logeren, of misschien wel langer logeren. Zolang iedereen dat fijn vindt, aan kan, tijd voor heeft enz. En natuurlijk zullen de meeste opa's en oma's inspringen als er nood is. Maar een vanzelfsprekende vaste oppas, ben je alleen als je daar zelf volledig achter staat. Niet als je dat een opgave vindt. Je bent opa of oma, geen opvoeder. Je werkzame leven zit er op (of je bent zélf nog aan het werk, dus dan heb je daar, zeker op wat hogere leeftijd, meestal ook niet de energie voor om nóg een baan erbij te hebben).

Oma en opa

Passen helemaal niet op en dat hebben ze ook nooit gedaan ook. Schoonmoeder wil het wel maar kan het niet en dan is het simpel. Niet dus (zit een heel verhaal aan vast). Zijn de kids onrustig als we op visite zijn en begint oma onrustig heen en weer te lopen al blazend dan is het hoog tijd om huiswaarts te gaan.
Oma zeurde voorheen ook vaak genoeg dat ze ons en de kinderen vaker wilde zien, maar als we daar dan zijn is het ze weer te veel. De bezoeken zijn dus sporadisch en kort geworden. Ik ben daar heel simpel in geworden .......door ervaring helaas. Logeren doen de kids nooit bij oma en opa.

Eenschoondochter

Zou het, oprechte vraag, niet kunnen dat oma ook iets autistisch heeft als ik je omschrijving zo hoor?
Zou je bij haar hetzelfde begrip en geduld op kunnen brengen als bij je eigen kind?
Mijn ex-echtgenoot heeft zijn autisme niet van vreemden. Zijn beide ouders waren precies zo.
Mijn kinderen hebben weer wat van vader meegekregen.
Daardoor kon ik weer beter met opa en oma omgaan.

Parka

Goede vraag hoor. Ik heb me dat zelf ook afgevraagd. Iets in me zegt me van wel maar dan doet ze weer precies het tegenovergestelde. Zo kan onze zoon dus niet tegen ruimtes met veel mensen. Hij zoekt die situaties ook niet op, ook al is het voor hem erg leuk (bijv. Lego World).
Schoonmoeder roept het ook, maar dan vertelt ze doodleuk dat ze bijv. naar de stad is geweest om te winkelen en dat het zo leuk was terwijl het heel druk was. Ze roept dingen maar doet dus precies het tegenovergestelde. Zeker als het voor haar leuk is. Zoon zou dat altijd ontwijken, hoe leuk het ook is. Ik heb meerdere mensen in de familie met autisme en die gedragen zich precies als zoon in dergelijke situaties. Schoonmoeder niet.

Dat mag schoondochter

Waar staat dat ze altijd consequent moet zijn? Autisme bestaat in vele maten en soorten.
De tip is enkel om oma eens proberen te bekijken door de autibril. Wellicht helpt het.

Verder denk ik dat oma graag wil dat jullie vaak en kort langskomen.

Ginny

Ja, daar heb je wel gelijk in. Iets zegt me ergens dat schoonmoeder geen autisme heeft; hooguit autistiforme trekjes. Ze 'leest' daarvoor andere mensen wel erg goed en weet feilloos dingen naar haar hand te zetten in haar voordeel.