Contact met mijn moeder
Hoi
ik zit met iets en ik wil graag horen hoe jullie hierover denken.
De band tussen mij en mijn moeder is nooit goed geweest. Ze heeft me mijn hele kindertijd en jeugd geestelijk mishandeld. Ik trouwde en er was wel contact tussen ons, maar niet zo veel. Na mijn scheiding hadden we meer contact, ik belde haar wel minstens 1 of 2 keer per week. Helaas merkte ik dat bellen met haar me niet vrolijk maakte, integendeel. Ze brak in elk telefoongesprek alles af wat ik deed, wat ik leuk vond, met wie ik optrok,... Ik begon afstand te nemen. Daar waar ik na mijn kindertijd nog steeds probeerde een band met haar te creëren, voel ik die noodzaak nu steeds minder. Ik besef nu dat dat niet gaat lukken. Dus die hoop heb ik opgegeven.
Echter worstel ik voortdurend (bijna dagelijks) met schuldgevoelens. We bellen nog met mekaar, maar zelden nog is dit nog mijn initiatief. Bellen met mijn moeder is akelig, ze doet zielig, breekt me steeds af en op ¾ van de vragen die ik haar stel, antwoordt ze niet. Je voelt gewoon dat ze niet blij kan zijn voor mij. Vreselijk irritant zulke telefoongesprekjes. We hebben ook een familie-whatsappgroep waarin ik of mijn kind of zus wel eens een foto post of een vraag stel. Zij antwoordt hier zelden op. Dat doet me pijn.
Laatste keer dat ze me belde was 8 augustus. Ik voel al een paar dagen een soort ‘drang’ om haar te bellen. Niet omdat ik geïnteresseerd ben in hoe het met haar gaat, maar om aan mijn schuldgevoel tegemoet te komen. Vriendinnen zeggen me dat ze het raar vinden dat ik, nadat ze me zo mishandeld en vernederd heeft nog überhaupt contact met haar wil. Maar door het feit dat zij en mijn grootmoeder me zoveel schuldgevoelens hebben aangepraat (bijvoorbeeld: je moet je moeder eren, ze heeft je opgevoed, je moet je moeder eren, want als ze morgen sterft ga je daar erg veel spijt van hebben). Die woorden dreunen in mijn hoofd en geven me constant het gevoel dat ik contact met mijn moeder moet blijven zoeken, alhoewel dat voor mij niet gezond is gezien het feit dat ze zo gevoelloos is en me voortdurend afbreekt.
We hebben sinds 8 augustus geen contact meer gehad, behalve dan de berichtjes van mij in de groepsappgroep waarop ze niet reageert. Vinden jullie net als ik dat het nu echt wel weer tijd is dat ik weer contact met haar opneem door haar te bellen?
Nee dat vind ik niet. Je zou het ook niet om haar doen maar om je schuldgevoel te stillen. Heel logisch overigens, maar zo houd de dynamiek tussen jullie in stand.Wat is het ergste wat er kan gebeuren als je het niet doet?
ik vind dat het tijd is om contact met haar op te nemen wanneer je haar wilt zien en wilt vasthouden. Telefonisch contact staat voor het gemis iemand in de ogen te kunnen kijken.
Als die wens er nu nog niet is, wacht je tot later.
@MRI: 'wat is het ergste dat er kan gebeuren'? Dat ze bijvoorbeeld tegen andere mensen mij afschildert als een ondankbare. Of, dat er helemaal geen contact meer gaat zijn.
Mariet schreef op 22-08-2021 om 21:41:
@MRI: 'wat is het ergste dat er kan gebeuren'? Dat ze bijvoorbeeld tegen andere mensen mij afschildert als een ondankbare. Of, dat er helemaal geen contact meer gaat zijn.
Is dat erg? Geen contact is misschien wel een bevrijding voor je.
Mariet schreef op 22-08-2021 om 21:41:
@MRI: 'wat is het ergste dat er kan gebeuren'? Dat ze bijvoorbeeld tegen andere mensen mij afschildert als een ondankbare. Of, dat er helemaal geen contact meer gaat zijn.
Ja dat gaat ze wellicht doen of ze gaat heel zielig tegen jou doen of andere dingen. Andere mensen nemen dat soort verhalen meestal met een korreltje zout en denken `ja het is overal wat, elk verhaal heeft twee kanten´
Helemaal geen contact: ook dat zou ze kunnen proberen maar behoort tot het arsenaal van wapens wat ze hanteert om op jouw schuldgevoel te werken. Meestal halen diezelfde mensen bakzeil als ze merken dat het geen effect heeft.
Ik zou het nog even uitzingen en als ze er naar vraagt, gewoon zeggen: ja ik wilde het niet uit schuldgevoel doen maar omdat ik voelde dat ik je graag wilde zien. Of iets dergelijks
Wonen jullie zo ver uit elkaar dat er alleen contact per telefoon is? Zijn de familiebanden sowieso slecht of alleen met je moeder? Heb je met je zus wel een warm contact?
Eer je vader en je moeder. Tja, klinkt heel mooi in theorie, maar daar mag je ook een bepaalde mate van wederkerigheid in verwachten. Mensen die niet van je houden en je mishandeld hebben, verdienen het mijns inziens niet om geëerd te worden of waar je dankbaar voor moet zijn.
Heb je ooit met je moeder besproken dat ze je alleen negatieve energie brengt en dat je je niet geliefd voelt? Is dat überhaupt bespreekbaar?
Zou het niet eens een goed idee zijn om met een hulpverlener van buiten te praten om de kluwen van tegenstrijdige gevoelens en gedachten te ontwarren? Er lopen hier wel eens draadjes van mensen die al ruimschoots van middelbare leeftijd zijn en nog altijd overhoop liggen met hun ouders, iets waar ze al hun hele leven mee tobben. Misschien is het zinnig om eens te kijken of een buitenstaander je kan helpen om hiermee om te gaan op zo'n manier dat je er in je dagelijks leven zo min mogelijk last van hebt.
Als je niet weet bij wie je terecht kan, kan een huisarts soms goede tips geven. Vaak heeft een huisartsenpraktijk ook een praktijkondersteuner GGZ die bij dit soort kwesties nuttig kan zijn.
Groeten,
Temet
'Vinden jullie net als ik dat het nu echt wel weer tijd is dat ik weer contact met haar opneem door haar te bellen?'
Ik laat dan altijd mijn eigen behoefte prevaleren. Als het schuldgevoel mij dwars zit onderneem ik actie en ga bellen of ga ik op bezoek of zoiets. Je eigen behoefte hierin is ook belangrijk.
Er is volgens mij heel weinig kans dat, wat je ook doet, de relatie zal veranderen. Dus als je belt weet je wat je krijgt. Misschien kun je vooraf oefenen op zinnetjes die jouw gevoel dan weergeven: dus dat vind je niet goed van mij...; Als zo'n zinnetje een paar keer terugkomt in het gesprek gaat het misschien opvallen. Laat het vooral bij constateringen en ga daarover niet in discussie, want het gaat niet om argumenten of bewijzen.
Zoals je het nu beschrijft lijkt het alsof je oma je moeder steunt in al haar klachten en dat is wel een sterk verbond. Je moeder kan dan niet ineens positief gaan praten over jou. Ze zitten in een 'discours', in een manier van praten, die moeilijk te doorbreken is. Dit is hun overlevingsstrategie, zo houden ze elkaar vast.
Een andere, intensievere manier, is een poging doen om te achterhalen waar haar boosheid, verdriet, negativiteit vandaan komt. Je moeder wil iets zeggen over haar leven, iets waarover zij teleurgesteld is of boos of ongelukkig, maar dat krijg je niet helder.
Dat zal dan ergens in haar verleden zitten. Of misschien zelfs in het verleden van oma. Het kan iets relatief kleins zijn: niet mogen of kunnen trouwen met iemand, niet mogen studeren etc. Er is ooit een soort experiment geweest met studeren, die een aantal vragen kregen voorgelegd, die ze konden bespreken met hun ouders. Dat bleek verrassende resultaten op te leveren, vooral omdat kinderen eigenlijk weinig weten van hun ouders. Helaas kan ik het niet terugvinden via google.
Tsjor
Oei, behoorlijk herkenbaar! Ik (en mijn man ook) ervaar hetzelfde maar dan met mijn vader. Het liefst zou ik hem een tijd niet spreken zoals hij nu is, maar ik heb ook nog een moeder die ik wel graag zie. Wat jij zegt, je moeder kraakt alle leuke dingen af en reageert niet of spaarzaam op foto's e.d. dat doet hij ook. Aan de andere kant verwacht hij erg veel respect en lijkt hij teleurgesteld te zijn dat wij niet zo vaak langskomen. Maarja, dat is niet zo'n pretje. De kinderen vinden hun opa ook gewoon niet zo leuk eigenlijk.
Ik zou een tijdje niet meer bellen in jouw geval, eens kijken of ze zelf weer eens contact opneemt. Een tijd terug heb ik onenigheid gehad met mijn vader (hij deed gemeen en maakte aldoor kwetsende opmerkingen over iets wat heel belangrijk was voor mij), waarna hij een paar maanden geen contact meer wilde. Lekker was dat: het enige wat ik deed was aangeven dat hij moest stoppen met mij pijn doen, met als resultaat dat hij enorm de gebeten hond uit ging hangen. Tot op de dag van vandaag trouwens (alhoewel er wel weer contact is). Wat Tsjor zegt, dat je kunt achterhalen waar het gedrag van je moeder vandaan komt, dat kun je doen, maar daar verander je het niet mee vrees ik, tenminste als jij vroeger al mishandeld bent door haar.... Alhoewel ik wel nieuwsgierig ben naar de verrassende resultaten die Tsjor noemt.
Als zij een belangstellende moeder was geweest die ook blij voor jou kan zijn om dingen, zou je reden hebben om je schuldig te voelen misschien. Maar je hebt zelf al geconstateerd dat het contact met haar je geen goed doet, dat kan zij ook beseffen. Ik zeg dat wel heel makkelijk maar ik kan me ook nog steeds wel schuldig naar mijn vader toe hoor, en mijn moeder vooral. Maar zíj belt mij ook nooit eens en dat doet ook pijn (al of niet onder invloed van mijn vader).
Soms als we bij mijn ouders op bezoek zijn of zij hier, voel ik me dagen gedeprimeerd. Dáár voel ik me dan schuldig over, dat we het niet leuk heb kunnen hebben samen en er niet naar uitkijk om ze te zien.
