Contact met ex schoonfamilie herstellen?
Heb lang getwijfeld waar ik dit zou plaatsen, hier of bij echtscheiding. Dit is welliswaar het gevolg van een scheiding, maar kan ook algemener gesteld.
Ruim 10 jaar geleden ben ik gescheiden. Het contact met mijn ex is erg moeilijk geweest en sinds zo'n drie jaar is er helemaal geen contact meer. Mijn dochters (nu 12 en 15 jaar) hebben hun vader bijna drie jaar niet meer gezien. Naar aanleiding van een poging tot alimentatieherziening van zijn kant vorig jaar gaf zijn advocaat aan dat hij wel weer contact met de kinderen wilde, maar zij gaven aan dat hij dan eerst zelf maar contact maar met hun moest opnemen. Ik heb hem dat via de mail laten weten, maar hij heeft verder geen contact met ze opgenomen. Heel af en toe is er telefonisch contact met opa en oma ivm verjaardagen en met één van de oudere nichten via facebook. Bij dat nichtje zijn ze van het voorjaar een keer geweest. Ik heb haar toen ook gesproken en mijn bezorgdheid geuit over het weinige contact wat er met de familie is en het feit dat er geen contact meer met de vader is. Als er wat ernstigs in de familie gebeurd (ziekte, overlijden, opa en oma zijn al ruim in de 70) zien de kinderen hun vader dan pas weer voor het eerst sinds hele lange tijd. Dat lijkt me voor alle partijen niet wensenlijk. Hoe kan ik deze impasse doorbreken als vader geen contact wil?
Brief
hoe was het contact met je schoonfamilie voor de scheiding?
Ik had en heb een heel goed contact met mijn ex-schoonfamilie en daarmee een band onafhankelijk van mijn ex.
Als die band redelijk tot goed was zou ik bellen. Als dat contact minder was zou ik een brief schrijven met precies wat je hier zegt: dat de kinderen contact willen.
Wat willen je dochters?
Waarom neem jij hier de lead in? Ik zou het eerder omdraaien en mijn kinderen volgen in hun wensen. Nou weet ik wel dat je een 12- en 15-jarige nog niet volledig met dat soort beslissingen kunt belasten maar je kunt ze wel peilen, met ze praten over hoe ze deze dingen beleven en op grond van hun beleving samen een koers kiezen.
Het daadwerkelijke contact met je ex schoonfamilie lijkt me vervolgens helemaal niet zo ingewikkeld: je pakt de telefoon, belt opa en oma op en legt de situatie uit en je gaat elkaar eens wat vaker ontmoeten en die relatie wat actiever ontwikkelen.
Met de vader is een ander verhaal. lk zou me daar als ex niet mee bemoeien. Dat wordt al gauw een mijnenveld, in de relatie met mijn ex zou dat in ieder geval wel zo zijn. Hooguit zou ik mijn kinderen (als ik echt dacht dat dat in hun belang was) aanmoedigen om over hun trots heen te stappen en zelf contact op te nemen en ze dan steunen en met ze praten over wat er gebeurt en hoe ze dat ervaren.
Groet, Jo Hanna
Waarom niet wenselijk?
Je geeft aan als er een iets ernstigs gebeurt in de familie de kids hun vader dan pas weer zien na een hele lange tijd, en dat dat niet wenselijk lijkt. Het lijkt me belangrijk om te bedenken wat je nu zou willen: wil je dat je kinderen een band willen opbouwen met hun vader of met de schoonfamilie? Of beiden? En wat willen de kinderen zelf? Als niemand behoefte heeft om die band nu op bouwen, dan zou ik daar niet aan gaan sleuren en trekken. Als je merkt dat die behoefte er wel is vanuit de schoonfamilie, kun je het faciliteren en stimuleren bij je kinderen. Naar vader toe: ik vind wel dat de actie daarin bij hem ligt, heb je enig idee waarom hij nu geen actie onderneemt terwijl je hem daartoe wel uitgenodigd hebt ? Vind hij het toch niet zo belangrijk, is hij bang afgewezen te worden, of anders? Daar zou ik wel naar vragen, hij moet zich ook realiseren dat hij zo verwachtingen schept die niet waargemaakt worden, waardoor de drempel alleen maar hoger wordt. Weer een teleurstelling voor je kinderen erbij, weer een afwijzing, en dat doet ook wel wat met een kind lijkt me. De volgende keer zullen ze nog minder ontvankelijk zijn voor een contactmoment.
Op z'n beloop laten?
Fijn dat jullie gereageerd hebben.
Er is geen contact mogelijk met vader. Hij reageert niet/nauwelijks op mails, telefoontjes worden niet opgenomen, op voicemails wordt niet gereageerd. Het geboortekaartje wat we twee 1/2 jaar geleden gestuurd hebben (grote zussen heel trots op hun kleine broertje) kwam retour afzender. Zou er dan op een brief wel gereageerd worden? Met de verjaardagen krijgen de kinderen 's avonds een mailtje of sms'je: "gefeliciteerd met je verjaardag, groetjes papa" niets meer, niets minder. Dus waarom hij geen actie hierin onderneemt is voor mij een groot raadsel.
Dochters willen pas weer contact met hun vader als hij eerst contact met hun opneemt. Vader vind dat de kinderen zelf contact met hem op moeten nemen, dus draaien we in een kringetje rond.
De kinderen zien hun opa en oma nog maar één of twee keer per jaar. Dat vinden de kinderen wel prima zo, ze
weten eigenlijk ook niet goed wat ze bij/met deze mensen moeten, daarvoor is in het verleden te weinig contact geweest.
Door het gesprek wat ik met nichtje heb gehad weet ik dat het met oma langzamerhand slechter gaat. Wat nu als oma komt te overlijden? Ik wil de kinderen niet alleen naar de uitvaart laten gaan, maar dan is deze uitvaart meteen de plaats waar ze hun vader weer tegen zullen komen terwijl er al 3 jaar geen contact meer is. Dat lijkt me dus niet de geschikte plek, je kunt elkaar op zo'n moment toch niet negeren?
Misschien moet ik het maar op z'n beloop laten, een mens lijdt tenslotte het meest om het lijden dat hij vreest. Ik had gehoopt dat hier mensen waren die soortgelijke situaties hebben meegemaakt en misschien creatieve oplossingen hadden om uit deze impasse te komen.
Via nichtje?
Wordt er in die familie geen familiedag georganiseerd waar je de kinderen naar toe kunt brengen? Is er misschien de mogelijkheid om via dat nichtje een ingang bij de rest van de familie en eventueel naar vader toe te krijgen?
Ik roep maar wat want ik kan het me namelijk helemaal niet voorstellen dat er vaders zijn die geen contact meer met hun kinderen willen. Succes ermee.
Niet via vader
ik zou het contact niet via vader willen laten lopen maar ze een eigen band laten opbouwen, dus toch iets vaker naar opa en oma. En daar kun jij wel de lead in nemen. Daarom vroeg ik al hoe jouw band met je schoonfamilie was.
Zoals ik al zei heb ik een eigen band met mijn ex-schoonfamilie en kom ik daar gewoon met mijn dochter over de vloer, ook tijdens verjaardagen en dan is mijn ex er vaak ook met zijn huidige gezin. Wij weten dat niet altijd van elkaar. Maar het is ook geen probleem. Ik kan me voorstellen dat dat bij jullie anders is.
Kaartje oid
Je kinderen kunnen oma natuurlijk ook een brief of kaartje (met tekening en foto) sturen met daarin dat ze haar gemist hebben en willen weten hoe het met haar gaat, hoe het met hun gaat etc. Groontouders vinden dat meestal wel heel fijn en misschien neemt ze contact op dmv een kaartje of belletje terug? Onderschat niet wat zo'n kaartje teweeg kan brengen.
Een vriend van oudste
Een vriend van oudste (ex-basisschool klasgenoot dus komt al zeker 13 jaar hier over de vloer) zijn ouders belanden ook in een 'vechtscheiding'. De ouders kunnen elkaar niet luchten en zien (nog steeds niet na denk ik 15 jaar scheiding). Toen ze jonger waren was het contact met hun vader nog redelijk. Maar sinds hun vader hertrouwd is, is het zeer zeer matig. Tijdens hun puberteit verwaterde dat ook tot ongeveer 2 keer per jaar denk ik .
Maar dát moet ik de moeder nageven...ze bracht de kinderen elke verjaardag van opa en oma en na telefonisch overleg van de kinderen zelf, gewoon zelf naar opa en oma toe (ouders van vader). Zelf reed ze door, ging dan maar alleen wat anders doen (is ook nog niet naast de deur) omdat ze haar ex niet onder ogen wil komen en eigenlijk zijn ouders+familie ook niet.
Ik heb daar altijd bewondering voor gehad. Dat ze die opa en oma 'los' kon zien van haar ex-man waar ze een hargrondige hekel aan heeft.
En in de 'opa en oma-kwestie' wél het belang van de kinderen kon zien waar ze dat in de vaderkwestie niet kon. Nog steeds hebben die kinderen een goede band met opa en oma. Zeker nu deze vriend van oudste bij toeval vlakbij opa en oma is komen te wonen (studie) en de rest van zijn vaders familie.
Ze horen qua familiegedoe dus nog overal bij, ondanks dat ze hun vader amper zien. Of soms alleen maanden bij dit soort familiedingetjes.
Ook een kwestie van: 'Laat hem maar initatief tonen' en andersom.
groeten albana
Wat is wijsheid
De situatie zoals Albana beschrijft lijkt een beetje op zoals het hier gaat. Maar omdat opa en oma zelf weinig doen het contact te onderhouden (een kaartje met verjaardagen en een pakketje voor Sinterklaas) is het voor mij lastig om de kinderen te stimuleren om erheen te gaan en er een paar uur te zijn, mede vanwege de reisafstand van ruim anderhalf uur.
Tijdens mijn huwelijk was mijn contact met hun redelijk, na de scheiding een tijdlang niet omdat zij duidelijk partij kozen voor hun zoon en mijn kant van het verhaal niet wilden zien. Ik ging van het standpunt uit dat het de taak van de vader was om het contact tussen de kinderen en hun opa en oma in stand te houden.
Nadat bleek dat vader geen contact meer met de kinderen opnam, zijn ze er een paar keer geweest, waarbij ik ze bracht en later weer ophaalde (één tot twee keer per jaar). Af en toe laat ik de kinderen bellen (zelf denken ze er niet aan) en af en toe sturen ze een kaartje, maar pas als ik het tegen ze zeg. Met het nichtje hebben ze contact via Facebook.
Van mij hoeft het contact niet intensiever, maar nu ik gehoord heb dat de conditie van oma achteruit gaat vraag ik me af wat hierin wijsheid is (zie ook mijn eerste posting). Het blijven wel de grootouders van de kinderen.
