Contact, blijf het moeilijk vinden.....
Hallo allemaal,
Ik zit hier eigenlijk weer wat sipjes achter de pc, bah..... Heb al eerder gepost over dit onderwerp en het blijft beladen...
Ik ben dus zo iemand die moeilijk contacten kan leggen en kan houden.. Vroeger veel gepest, en ook een uitstraling van onzekerheid en "kijk vooral niet naar mij"... Voel me veiliger als muurbloempje...
Tevens een trek van de familie, want iedereen is een einzelgänger en erg op zichzelf.... En toch, ben ik geraakt als ik anderen zie met massa's vrienden en tig sociale afspraken, clubjes etc et....
Mij lukt dat moeilijk en het voelt vaak krampachtig en onecht.... Tegelijkertijd blijf ik het alleen vinden een lastig item vinden..
Herkenning onder de ouders die dit lezen ????
Niet overschatten, die sociale gezelligheid
hoe groter de groep, hoe minder onmisbaar iemand is.
Beter één of twee goede vriendinnen of lieve (schoon)zussen dan sociale gezelligheid waar je veel te veel je best voor moet doen en eigenlijk jezelf voorbij loopt.
Initiatieven nemen
Ik zit er een beetje tussenin, heb geen massa's vrienden maar ben ook geen einzelgänger. Ik merk wel dat ik zelf ook initiatieven moet blijven nemen om vriendschappen niet te laten doodbloeden. Alleen daar moet ik me echt toe zetten. Vergeet het anders gewoon, ik kan me n.l. ook prima in mijn uppie vermaken. Om me heen heb ik dus wel een paar mensen die vaak dingen voorstellen om te gaan doen (wat ik dan ook leuk vind) en ik heb een paar mensen die net als ik zijn, en dan komt het er nooit van,als niemand de ander vraagt. Toch probeer ik dat warm te houden, want het is uiteindelijk wel altijd heel gezellig.
Man heeft zo een paar jaar geleden ook weer een nieuwe vriendschap opgedaan. Door een keer naar een cafe te gaan, je spreek daar eens iemand, die persoon vraagt of je er vaker komt en plots krijg je een maand later een sms, "kom je ook een biertje drinken?" een maand later ga ik ook mee en ontmoet daar ook leuke mensen en zo komt van het een het ander. Soms gaan wij gewoon ergens heen en sms'en wat rond: "we zitten daar en daar, wie heeft er zin om ook te komen.?" Soms komen er vrienden, soms niet (waardoor je je dan natuurlijk niet uit het veld geslagen moet voelen, gewoon de keer erop weer vragen)
En dat kan een kroeg zijn, maar ook een wandeling door het park, of een creatieve bezigheid of een sport. Volgens mij vinden mensen het altijd wel leuk om gevraagd te worden. Probeer dat eens, als je dat leuk vindt? En als het gewoon niet bij je past, al dat georganiseer, dan moet je dat natuurlijk niet doen, alleen de kans is dan wel heel klein dat iemand je een keer ergens voor vraagt. Is er iets wat jouw hobby is, waar je je zeker bij voelt? Dan zou ik daar op voortborduren, want dan heb je ook voldoende gesprekstof.
Wat bromvlieg zegt!
Je moet je niet verkijken op die grote gezellige vriendengroepen, dat is namelijk niet altijd wat het lijkt. Met een of twee goeie contacten kom je vaak minstens net zo ver. Het een kan trouwens wel het begin van het ander zijn. De beste manier om vrienden te maken is door je onder de mensen te begeven. Met op de bank blijven zitten ga je niemand leren kennen, met het volgen van cursus, het doen van vrijwilligerswerk, het helpen op school, in de ouderraad zitten etc. leer je vanzelf mensen kennen. En wie weet is dat het begin van meer, en zo niet dan ben je in ieder geval wel leuk sociaal bezig geweest. Verder heb ik in mijn leven geleerd dat mensen komen en mensen gaan, slechts een enkeling blijft langer bij je. Door het zo te bezien, wordt het in mijn ogen ook allemaal wat minder zwaar, het zijn maar 'ships passing in the night' dus een klein kletspraatje is ook al voldoende om m'n bonuspunten te halen....
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Herkenbaar!
Ik vind het ook moeilijk om contact te leggen en kan ook jaloers kijken naar mensen met hopen sociale contacten. (Maar grote groepen kosten mij ook wel energie, hoor!)
Dit jaar heb ik me voorgenomen in de nieuwe plaats waar ik woon zelf contacten te leggen. Ik heb de moeder van een vriendje van mijn kind gevraagd eens met mij koffie te drinken, en zij reageerde heel enthousiast. Dat vond ik echt een opsteker. Met haar spreek ik nu elke paar weken eens af.
Later heb ik een andere moeder gevraagd of ze mee wou naar de film. Dat was ook heel gezellig.
En ik vond het dus ook stoer van mezelf 
Succes!
Uitnodigen
Ik heb een paar alleenstaande vriendinnen die net als ik soms alleen zitten. Maar ook mijn getrouwde vriendinnen vinden het heerlijk om er af en toe even uit te zijn. De meesten waren aanvankelijk vage kennissen en moeders zie ik via school kende en die me sypathiek leken. Mijn vaste truc is een korte sms of mailtje sturen: Ik ga dan-en-dan dat-en-dat doen, heb je (jullie) toevallig tijd en zin om mee te gaan? Soms naar 1 persoon of gezin, soms naar 4 tegelijk. Het is dan iets wat ik sowieso zelf leuk vind en toch ga doen: wandelen, naar een museum, noem maar op, hoeft niks groots te zijn. Of ik zeg: Ik ga morgen een lasagne maken, ik kan de andere helft in de vriezer stoppen, maar misschien heb je zin om mee te eten? Het is zo heel makkelijk voor mensen om aan te haken, en afzeggen is ook geen punt (ik maak er geen punt van tenminste). Ik probeer wel een klein beetje bij te houden wie er wanneer beschikbaar is, anders vis je om praktische redenen misschien achter het net. Ik vind het zelf heel leuk om dat soort spontane, vrijblijvende uitnodigingen te krijgen, dus verstuur ik ze zelf ook, juist op momenten dat ik me alleen voel of als ik zie aankomen dat ik bijvoorbeeld een weekend alleen zit. Ik merk wel dat je zelf wel het initiatief moet blijven nemen, veel mensen zitten zo vast in hun routines (en ik net zo goed als ik niet oplet) dat het er anders vaak bij blijft. Misschien heb je er wat aan.
Open staan voor
Ik herken wel iets,maar ben daarin wel wat veranderd ten opzichte van vroeger. Ik sta meer open voor anderen en ben minder bezig met "wat zij van mij vinden". Dat heeft alles te maken met zelfvertrouwen. Ben je nog onzeker (je schrijft "ik hebeen uitraling van onzekerheid"), dan is het misschien beter om daar eerst aan te gaan werken.
Hoe ik het nu doe: ik maak regelmatig kletspraatjes met deze of gene, bv bij de sportclubjes van de kids, op school, of bij het hond uitlaten, behalve als mijn hoofd er echt niet naar staat. Daardoor heb ik een open basishouding, en dat merken mensen. Ik vind het nu niet meer moeilijk om contact te leggen. Vroeger wel hoor !
En contact houden, daar moet je inderdaad net als Maria V zelf wel actie op ondernemen.
Herken het deels
Ik ken herken je verhaal. Deels. Vroeger voelde ik me altijd enorm afsteken tegenover collega's, huisgenoten, vrienden die van die vriendengroepen hadden. Ik had dat niet en voelde me altijd ongemakkelijk in een groep. Ik voelde me fijner een-op-een. Maar ik bleef me vergelijken met die anderen, die 'normaal' waren en jaloers op het gemak waarmee zij zo'n hele groep mensen om zich heen hadden. Dat wilde ik ook en ik voelde me altijd suf, onzeker en minder omdat ik dat niet had. En enorm zelfbewust. En geforceerd wanneer ik dan in een groep (collega's bv) was.
Later kwam er bij iedereen aanhang en viel het me op dat stelletjes ook gezamenlijk vrienden hadden. Dat wilde ik ook! En ging ik (geforceerd) op zoek naar geschikte mensen. Ik liet mijn oog vallen op iemand van de zwangerschapsyoga en ging heel bewust aandacht geven, bij haar staan etc. En dan met het idee van wederzijds op kraambezoek komen en dat de mannen dan ook mee etc.. Op een gegeven moment kreeg ik een als reaktie op mijn geboortekaarje een geboortekaartje van haar terug van haar kind dat al 3 weken of zo geboren was. Lekker spontaan..
) Daarmee kwam het besef dat ik bezig was met iets waar ik eigenlijk ook helemaal niet op zat te wachten. Man en ik hadden gewoon geen gezamelijke vrienden en daar kon ik een probleem van maken of niet. Had ik de behoefte daar aan? Of was het meer als in vergelijking met anderen en dat ik streefde om aan het perfecte plaatje te voldoen?
Zo ook met die vriendengroep. Wilde ik dat echt vanuit mijn eigen behoeften? Of omdat dat er bij anderen zo gezellig (en sociaal en succesvol) uitzag?
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik weet nog hoe ik op het schoolplein stond en vond dat ik ook met andere moeders moest kletsen. Verschrikkelijk voelde ik me. En iedereen kon zien dat ik alleen stond...
Inmiddels zijn we wat jaren verder en ik weet nog mijn opluchting toen ik van mezelf niet meer hoefde te praten met anderen, als doel op zich. Ik was er gewoon op het plein. En het was goed. En soms wilde ik iets aan iemand vragen of vertellen en stond ik even of langer te kletsen. Soms kwam er iemand bij me staan voor een nietszeggend 'lekker weer' praatje. En soms ook niet. Sinds ik het niet meer forceer is het geen issue meer. Ben ik zowiezo veel relaxter en daardoor toegankelijker voor anderen. En minder geforceerd naar anderen. Waardoor er vanzelf meer contact gekomen is.
En ook met gezamenlijke vrienden. Ineens stelt een leuk stel uit de buurt voor eens samen te borrelen. En dan merk ik dat ik ook bepaalde vriendengroepen heb: een club oudcollega's, oudhuisgenoten. Nee, niet wat ik destijds voor ogen had als een groep waarmee je dagelijks lief en leed deelt. Maar fijne mensen waarmee we af ent toe afspreken. Passend bij onze behoeften en niet bij wat 'hoort' of normaal zou zijn.
Dat is mijn verhaal. Het bewust loslaten van het willen voldoen aan een plaatje. Van het iets te graag willen. En het accepteren van hoe het is, en daar relaxted mee om gaan. En dan kan ontstaan wat er is, wat past bij mij. Ik hoop dat je er iets mee kunt in jouw situatie. Vergelijk jezelf niet met anderen. Laat het geforceerde los. Accepteer dat je weinig contacten hebt en dat het goed is. Koester het kleine. En vanuit daar kan dan vanzelf iets ontstaan.
