Complexe situatie na overlijden van moeders
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw op dit forum, en terecht gekomen omdat ik op dit moment geen raad meer weet, en graag advies zou willen.
Als volgt, ik ben getrouwd met een buitenlandse vrouw, en zij is met de kinderen, een dag voor de invasie van Rusland gevlucht naar Nederland.
Ik woon te klein, waardoor ik mijn vrouw en kinderen niet kan opvangen. Ik ben door omstandigheden woningzoekende, wat niet bepaald bevorderlijk is voor de relatie tussen ons. Mijn vrouw denkt veel te makkelijk (ze denkt dat je binnen een paar weken of liefst in 1 dag, een geschikte woning kan hebben.
Door mijn beroep, ben ik door de weeks van huis, en in de weekenden ontmoeten wij elkaar.
Twee weken na haar aankomst, hebben wij een bericht gekregen, dat onze moeder op een gruwelijke wijze is heen gegaan.
Sindsdien is mijn vrouw, niet te genieten, en ik kan niets goeds meer doen.
Onze oudste dochter heeft een vriend, en zij stonden op het punt, om in het huwelijk te treden. Hij is met een hond, een paar weken geleden gearriveerd in Nederland, en sindsdien zijn de spanningen tussen ons meer opgelopen. Voordat hij arriveerde in Nederland, werd mij min of meer gedwongen om hem op te halen uit een ander land (2300 km enkele reis), en ik heb aangegeven, dat ik dit niet zomaar klakkeloos kan doen, en dat het beter is, dat hij met de bus of trein naar Nederland of Duitsland kan reizen. Mevrouw was enigszins beledigd.
Vanaf de eerste dag, na zijn aankomst, moest kosten wat het kost, onze dochter en haar toekomstige echtgenoot in een hotel verblijven, en of ik dit effe wilde regelen en bekostigen, terwijl mijn vrouw, mijn situatie kent, en niet logisch na denkt.
Afgelopen zondag heb ik onze dochter en haar vriend op de bus gezet, omdat ze terug gingen naar het land waar hij vandaan reisde. In de middag / avond , kreeg ik een berichtje, dat zij het niet meer ziet zitten, om ons huwelijk voort te zetten, omdat ik volgens haar, geen verantwoordelijkheid ken of op mij neem, en dat ze terug zou gaan, naar haar ex-man (die alcoholist is, en waarvan zijn handen los zitten).
Er is totaal geen discussie met haar mogelijk, en ze is ook niet tot enige reden vatbaar. Ook mocht ik, sinds haar moeder er niet meer is, met haar er over praten.
Het is alsof zij ook een tik heeft gekregen van een of andere projectiel, want zo ken ik mijn vrouw helemaal niet. Aan mijn vrouw, daar kunnen vele een voorbeeld aan nemen.
Ze was nooit chagrijnig, altijd vrolijk geweest.
Ik heb sinds haar bericht, mijn verweer geschreven, en daarna is het stil, alsof ik dood ben.
Wat kan ik het beste doen?
Ik denk dat je vrouw zo veranderd is doordat ze zwaar getraumatiseerd is. Gevlucht, alles achtergelaten, haar land ligt aan puin, haar toekomst totaal onzeker, haar moeder om het leven gekomen. Ik kan me niet eens voorstellen waar ze doorheen gaat! Het belangrijkste wat ze nu nodig heeft, is een veilige plek en rust. Als ze dat bij jou niet vindt, moeten jullie verder kijken.
Ze had gehoopt dat jij het even zou oplossen, maar zo simpel is het natuurlijk niet. Dit is niet zomaar op te lossen.
Ik zou proberen psychologische hulp voor haar te regelen. Misschien ook voor de kinderen.
Wat betreft huisvesting, heb je misschien familie of vrienden die ruim wonen en die tijdelijk willen helpen? Voor je volwassen dochter en haar aanstaande, zou ik proberen een beroep doen op de vluchtelingenopvang. Je kunt geen 5 (of meer?) mensen en een hond in een woning voor 1 persoon proppen. Dat komt niet goed, dat is al gebleken.
Ten slotte zijn er facebookgroepen waar hulp wordt geboden. Misschien hebben ze daar ideeën om jullie te helpen.
Blijf kalm, scheiden zou ik niet doen. Eerst onderdak, rust. Dan na een paar maanden eens kijken waar jullie staan. Ik wens jullie heel veel sterkte.
Je vrouw kan nu even niet zoveel aan. Daarom wil je dat jij alles oplost.
En voor jou is het ook teveel om het allemaal op te lossen op de manier die je vrouw en dachter willen. En als jij zegt dat iets niet kan, dan krijgen je vrouw en dochter het gevoel dat je geen verantwoordelijkheid neemt. En dan raken zijn weer in paniek omdat ze het zelf ook niet kan.
Bedenk dat bij je vrouw en dochter naast trauma waarschijnlijk ook een groot gevoel van machteloosheid speelt. Jij bent hun laatste hoop. Het is best te begrijpen dat ze in paniek raken als jij zegt dat iets niet "kan".
Ik denk dat jij moet proberen om zoveel mogelijk "verantwoordelijkheid" op je te nemen, maar dat hoeft niet te betekenen dat je alles oplost op de manier die je vrouw of dochter verwachten. Als iets niet kan, wees dan toch duidelijk dat je wel verantwoordelijk blijft nemen, dat je de verantwoordelijkheid niet op hun afschuift (want dat kunnen ze gewoon niet aan). "Dit kan niet, maar ik ga iets anders regelen." En "iets anders regelen" kan ook betekenen dat je hulp van buitenaf inschakelt.
Eens met de schrijvers hierboven. Je vrouw en kinderen hebben nogal wat meegemaakt. Daar moet je wel rekening mee houden. Dus inderdaad, stel je op als de grote sterke man, zodat ze het vertrouwen in jou terugkrijgen.
Ik begrijp niet alles uit je post. Als ze uit Oekraïne komen (dat denk ik doordat je schrijft over een invasie van Russen) kun je bij de gemeente aankloppen voor hulp. Dat ze niet allemaal bij jou in huis passen lijkt me helder, maar een plek in de opvang of in de buurt en elkaar regelmatig bij jou thuis ontmoeten is misschien wel een optie. Misschien zijn er lieve buren die een tijdje logees willen hebben? In ieder geval is er leefgeld beschikbaar voor uitgaven aan eten en dergelijke. Ga daar achteraan.
En misschien is dit ook wel een soort hefboom waarmee je nu ook snel voor jezelf andere woonruimte kunt regelen? Neem in ieder geval contact op met je gemeente en met organisaties die zich bezighouden met de opvang van vluchtelingen. COA, Rode Kruis, TakecareBNB (Takecarebnb)
Ik haal ook niet uit je verhaal waar je vrouw nu is. Weet jij dat wel? Is ze terug naar land van herkomst?
Waarom is je dochter met haar vriend weer weg? En waar zijn ze dan nu heen? Zijn ze daar veilig?
Het lijkt me voor iedereen fijn als je even vrij kunt nemen van je werk om dingen te regelen. Zeker als het gaat om opvang van mensen uit Oekraïne maak je best kans dat je werkgever flexibel wil zijn en mee wil denken.
Niemand die zich afvraagt waarom zijn vrouw en zijn kinderen niet gewoon in Nederland wonen bij hem?
Ik snap dit hele verhaal eigenlijk niet goed.
Vrouw gevlucht naar Nederland, jouw oudste dochter ook niet in Nederland, die vriend ook niet. En ze wil terug naar haar ex die woont waar vandaan ze gevlucht is. Ik ben de draad kwijt, hier klopt iets niet.
Hallo allen,
Bedankt voor de reacties tot nu toe.
Ik zal nog wat duidelijker zijn, voor diegene die mijn verhaal niet helemaal begrijpen of niet goed hebben gelezen.
Mijn vrouw is een Oekraïense, en is al opgevangen in een azc, waar zij met de kkinderen veilig verblijft (met z'n vijven op een kamer). Later dan zonder onze oudste dochter.
Wij hebben gezamenlijk 4 kinderen, waarvan de eerste twee, ouder dan 18 zijn, uit haar eerste huwelijk, maar ik beschouw hen vanaf het begin, als mijn eigen kinderen, en zo zijn ze ook opgegroeid, opgevoed en ze zien mij ook als HUN vader. Met hun echte vader, hebben ze geen goede band, waarvan ze liever zijn hielen zien, dan zijn tenen. Wanneer de kinderen zulke uitlatingen doen, dat heb je het wel heel erg bond gemaakt, als vader zijnde.
De twee jongste kinderen, zijn geadopteerd, omdat wij erg gek op kinderen zijn, en in de tijd dat wij besloten hadden om twee kinderen te adopteren (ik kan een vrouw geen kinderen geven, waar mijn vrouw wel naar verlangde), leefde ik in een groot huis in Duitsland. Aangezien in Duitsland, de verhuurder bepaalde eisen stelt, omtrent het aantal personen in een woning (wist ik niet), en ook toestemming moet geven, voor het inschrijven bij de gemeente in Duitsland. Echter kreeg ik onenigheid met de verhuurder, omdat hij de eis stelde, dat ieder kind, moet een eigen kamer hebben (we kwamen 1 slaapkamer te kort, volgens de verhuurder). Aangezien wij (ik en mijn vrouw) opgegroeid zijn, met broer en of zusjes op 1 kamer, vonden wij dit geen probleem, echter de verhuurder zag een mug aan als een olifant. Hij gaf geen toestemming om met z'n allen in het huis te gaan wonen. Hij begon ineens heel erg vreemd te doen, en hij heeft ons als ware het huis uit getreiterd. Mijn vrouw is in die tijd, door familie omstandigheden, met de kinderen terug naar de Oekraïne gegaan, en ik woon uit nood, nu in een kleine studio, met 1 slaapkamer (heeft 4 maanden geduurd voordat ik iets gevonden had.
Wij zouden begin deze zomer, kijken naar een koophuis, maar doordat Rusland nu voor ons, het roet in het eten gooit, loopt het nu een beetje boel spaak.
Wij hebben de afgelopen 4 jaren, erg veel pech moeten ondervinden, waardoor onze band, heel sterk was, en wij steunde elkaar, waar wij konden. Tot....
Afgelopen weekend, besloot onze oudste dochter met haar vriend, om elders een nieuw leven te gaan opbouwen, in Letland.
Blijkbaar ging het niet, zoals ze hadden verwacht, en keren weer terug naar Nederland. Ook omdat mijn vrouw, onze dochter constant huilend belt....
Wat een ingewikkelde situatie. Eigenlijk zijn jullie allemaal hulpeloos en kunnen jullie weinig van elkaar verwachten. Daarbij zijn je vrouw en kinderen getraumatiseerd waarschijnlijk.
Ik blijf het een beetje een vreemd verhaal vinden. Hoezo zit je vrouw in een AZC terwijl ze voorheen bij jou in Duitsland woonde? En hoezo zou je terug gaan naar je land van herkomst met kinderen zonder hun vader? Hoe oud zijn jullie jongste kinderen?
MamaE schreef op 14-04-2022 om 22:03:
Hoezo zit je vrouw in een AZC terwijl ze voorheen bij jou in Duitsland woonde? En hoezo zou je terug gaan naar je land van herkomst met kinderen zonder hun vader? Hoe oud zijn jullie jongste kinderen?
Twee jaar geleden, woonde wij in Duitsland met z'n vieren,, en een jaar geleden, nadat wij getrouwd waren en twee kinderen hadden geadopteerd, begon de elende met de verhuurder, toen wij de twee kinderen op het adres wilde inschrijven. Door familie omstandigheden, moest mijn vrouw weer terug naar de Oekraïne en wij wisten niet, hoe dit verder zou aflopen met haar vader. Aangezien ik, van maandag tot en met vrijdag of zaterdag, of van zondag tot en met vrijdag of zaterdag van huis ben, voor mijn werk, kan ik niet voor de kinderen zorgen.
Toen is de verhuurder aan het treiteren gegaan, om ons weg te jagen, terwijl wij er daar uitstekend woonde. Bovendien is mijn vrouw een soort van een kuddedier, die moeilijk haar kinderen los kan laten, ongeacht de leeftijd van de kinderen. Zij is ook erg wantrouwend, om bijvoorbeeld een oppas voor de kinderen te krijgen, want die geeft ze niet zomaar uit handen. Effe een weekend samen weg, zonder de kinderen, zit er niet in. De jongste kinderen zijn nu 2 en 4 jaar oud.
Effe een geschikt huis vinden, is niet zo 123 geregeld, zeker in Nederland niet, laat staan in Duitsland. Daarom hebben wij besloten, om zelf een geschikte huis te kopen, echter kon of kan dit pas in eind juni.
Niet wetende, dat Rusland zou binnenvallen. Ik woon nu te klein, om mijn vrouw en kinderen op te vangen, waardoor zij genoodzaakt is, om met de kinderen in een azc te verblijven. Ondertussen probeer ik andere opvang te zoeken, zodat mijn vrouw en kinderen, in een betere omgeving kunnen verblijven.
'echter kon of kan dit pas in eind juni.' Ik denk dat het al heel wat is dat je zicht hebt op een woning, eind juni. Het is dus nog een paar weken uithouden voor je vrouw en kinderen in het AZC, als ik het goed begrijp. Heeft je vrouw wel een verblijfsvergunning voor Nederland?
Tsjor
Komend uit de Oekraine hoeft ze geen asiel aan te vragen op dit moment. Ze zou naar de gemeente moeten stappen en die zou voor onderdak moeten zorgen (zeker niet ideaal). Maar als ze hier een verblijfsvergunning wil krijgen moet ze wel de procedure in.
er is een mogelijkheid om een verblijfsvergunning te krijgen als je de ouder bent van een kind met een Nederlands paspoort. Maar daar zitten beperkingen aan: als het kind 18 is vervalt dat recht en je mag ondertussen volgens mij niet naturaliseren. Of zoiets. Er zitten wat haken en ogen aan.
Tsjor
Even een update:
Oudste dochter woont inmiddels weer op haar zelf bij een gastgezin in Nederland, met haar vriend en de viervoeter, en ik ben blij dat het goed met haar gaat. Ik heb begrepen dat er een heftige woordenwisseling tussen mijn vrouw en de oudste dochter is geweest, omtrent haar vriend, omdat haar vriend volgens mijn vrouw niet deugt in negatieve zin, en ik heb begrepen van mijn vrouw, dat hij de oudste dochter heeft gehersenspoeld, en erg onbeleefd is geweest tegenover mijn vrouw, waarvan ik vanuit kan gaan, dat mijn vrouw de waarheid spreekt.
Tussen hun beide is nauwelijks tot geen contact meer, hoewel mijn vrouw heeft aangegeven, dat zij haar mist, en meer contact met haar zou willen. Ik heb mijn vrouw geadviseerd, om te wachten, tot deze storm voorbij is.
Mijn ervaring heeft geleerd, dat de relatie tussen dochter en haar vriend, niet lang zal duren. Hoewel ik het sneu voor haar zal vinden, ondanks dat ik de oudste dochter heb gewaarschuwd, en geadviseerd om voorlopig te wachten met haar huwelijk, en eerst maar eens de kat uit de boom te kijken.
Onze oudste zoon is ook op zijn zelf gegaan, omdat zijn beste vriend ook in Nederland is gearriveerd, en samen bij een andere gastgezin verblijven.
Overigens tussen beide oudste kinderen, heb ik goed contact.
Wat mijn vrouw betreft, die heeft ook last van heftige onweersbuien, die langzamerhand minder worden.
Ik kreeg op een gegeven moment te horen dat ik geen aandacht aan haar uitdaging(en) besteed (wat niet zo is, maar door haar onweersbuien, kraamt ze van alles uit), en op een gegeven moment, barstte de bom bij mij. Ik heb tegen mijn vrouw gezegd, dat het een keer afgelopen moet zijn met de woede uitbarstingen van haar, en geen dingen moet vertellen wat helemaal niet klopt. Dat ik alle aandacht voor haar heb, en dat ik altijd luister en haar help, waar ik kan, en dat de oplossingen niet altijd even voor het oprapen ligt. Omdat bij mij de bom barstte, heb ik ook even mijn grote emmer leeg gegooid.
Dat zij eens een keer naar mij moest luisteren, dat ik ook mijn uitdagingen heb, die niet op korte termijn zijn opgelost, dat ik van haar kant ook begrip verlang / wens.
Er is op dat moment tussen ons ook even een heftige woordenwisseling geweest, en wij hebben toen tot in detail, naar mijn mening, een goed gesprek met elkaar kunnen hebben, over onze uitdagingen van ons beiden.
Ik vraag mij alleen af, waarom dit op deze manier moet, terwijl ik andere situaties met mijn vrouw heb gekend, dat wij open naar elkaar toe zijn (geweest), en nooit tot heftige woordenwisselingen zijn gepasseerd.
@tsjor, mijn vrouw heeft niet de intentie om asiel aan te vragen, of een verblijfsvergunning (wat ze uiteindelijk later wel zal krijgen).
Wij willen voor een gezinshereniging gaan, echter dan moet er een huis zijn. Huren is een grote dramaloterij. Begin deze zomer, dan zal hopelijk mijn arbeidsovereenkomst worden omgezet in onbepaalde tijd (wat ik ook wel verwacht......). Dan is mijn positie ook een stuk makkelijker, en ik heb dan nog even de tijd, om volledig de kk te financieren, zonder tussenkomst van derden.
Wanneer de gezinshereniging wordt goedgekeurd, dan zal mijn vrouw en kinderen een verblijfsvergunning krijgen.
Afgelopen weekend, zijn we met z'n vieren, een dagje uit geweest, zowel de kinderen en mijn vrouw, hebben erg genoten, en het zonnetje van mijn vrouw, schijnt ook weer een beetje, en ik merk ook wel, dat de storm / onweersbuien ook minder aan het worden is, maar nog niet helemaal voorbij.
Het gaat in ieder geval de goede kant op.
