Claimende buurman, helllupppp.........

Tel je zegeningen ...

Hij heeft er in ieder geval geen geheim van gemaakt, dat hij psychische klachten heeft.

Rode krullenbol

Rode Krullenbol

Zo kan je het ook zien.
In de vorige buurt was iemand die ogenschijnlijk prima in orde leek, wat schichtig alleen, tot hij diep in de ochtend gaten in de muren boorde (vanwege de muurgeesten). Ik was toch wel bang dat hij zijn huis in de brand zou steken, tegen de geesten. Nu woonde ik er niet direct naast, gelukkig.

Als het je echt benauwdt, kan je eens met je huisarts overleggen hoe je het beste met je buurman overweg kan. Als ze hem kennen, mogen ze dat niet vertellen natuurlijk, kunnen ze je misschien gerust stellen of wat tips aan de hand doen hoe je van hem afkomt. Je hebt in elk geval

Eens Kriebels

Wat een aannames toch....

Voor de liefhebbers van Duitse opera

Het onderwerp raakt aan een klassiek thema: wat te doen als vrouw in zo'n geval?

Het mag dan ook geen toeval heten, dat er een lied over is geschreven. Officieel van de hand van Bertolt Brecht, maar, gezien zijn visie op auteursrecht en werkwijze over het algemeen, op zijn minst geïnspireerd op de hersenspinsels van één van zijn vriendinnen:

Voor de liefhebbers van Duitse opera.

Paria..

Ik wil hem helemaal niet als een paria afschilderen, heus niet..

Ik ken ook wel mensen die bij het GGZ lopen, maar goed, zijn gedrag is op zijn minst vreemd te noemen.

Ik vind het gewoon heel onprettig, heb er een vervelend gevoel bij. Ik ben tenslotte nu wel alleen en dat voelt soms ontzettend kwetsbaar.
En ook als mijn kinderen hier zijn wil ik boven alles dat dit een veilige omgeving is waarin ze zich veilig en vrij voelen.

Je kunt er hele theorieën op loslaten over het wel/niet iets doen voor je medemens etc etc...

Ik voel aan m'n "water" dat er iets niet klopt..

Maar wat ik al zei: de meeste reacties komen overeen en dat was mijn insteek ook al... Negeren, even hoi zeggen en verder laten gaan..

Jee

Wat wordt er veel bijgehaald, belachelijk.
Hoezo redden? Als je contact met iemand aangaat? Alsof je 'doet alsof je gewoon met een mens' te maken hebt?
Als het niet klikt, klikt het niet. Maar op basis van deze berichten adviseren uit de buurt te blijven vind ik schokkend.

(en nee, natuurlijk heb ik geen gebruiksaanwijzing, ik ken de man toch niet?! Puur afgaande op het bericht lijkt me botter en duidelijker communiceren dan gewoonlijk een must, goede oefening in assertiviteit.)

gereserveerd

Ik vind het eigenlijk wel triest, dat er nu helemaal geen contact mogelijk lijkt te zijn.

Is het niet te doen om hier afspraken met hem over te maken?

Iets van:
'Ik vind het gezellig om met je te kletsen, maar ik heb ook heel veel behoefte aan privacy en rust. Als ik op mijn balkon zit, wil ik niet een praatje met je voeren.
Als ik je tegen kom in de hal, of op de galerij, vind ik het soms wel leuk. Als ik het niet leuk vind, zeg ik dat tegen je.'

Wat extra duidelijkheid maar nog wel met elkaar omgaan? Hij klinkt erg eenzaam.

Ik heb dus ook geen gebruiksaanwijzing, maar bij types die het zelf niet oppikken, houd ik het bij mezelf, geef ik ik-boodschappen en benoem ik mijn persoonlijke grenzen. Als mijn grenzen overtreden worden, herinner ik de persoon eraan. 'ik had je uitgelegd dat ik het niet zo fijn vind om met je te praten als ik op mijn balkon zit, Ik heb behoefte aan rust en privacy.'

afspraken

Sociaal verkeer staat bol van ongeschreven regels, met uitzonderingen naar gelang omstandigheden. Onhandig zijn is een ding, blind is iets anders en claimen heeft nog een extra gradatie (daar wordt het wat eng naar mijn mening). Hij heeft de fijnere en duidelijkere signalen niet opgemerkt, ook niet bij zijn vorige buurvrouw. Dit is dus niet de eerste keer: die buurvrouw klinkt ook wat benauwd in het verhaal. Het lijkt mij niet dat je met zo iemand afspraken kan maken. Zeker niet als je zelf niet lekker in je vel zit. In dat soort situaties heb je meer moeite met het aangeven van je grenzen en kan je een contact dat bepaalde grenzen zeer moeilijk aan te geven is, niet gebruiken.

Ik zou daar (voorlopig) met een grote boog omheen lopen. En ook m'n kinderen instrueren dat ze contact moeten afhouden (niet zomaar in gesprek en niet op uitnodiging binnengaan). Dadelijk probeert hij contact te krijgen via je kinderen. Als hij na verloop van tijd niet zo zeer vreemd is maar onhandig blijkt, kan je altijd nog vriendelijker worden.

Blijkt hij toch een van de vreemdere kostgangers van onze liever heer te zijn en begin je vriendelijk, is het veel moeilijker om de grenzen in het sociale verkeer voor hem duidelijk te maken op termijn.

Jouw alarmknop is afgegaan en ik denk dat zoiets niet voor niets is gebeurd.

broer

Mensen, ik word zo droevig van deze draad. Mijn broer was ook zo iemand als deze buurman. Begrijpelijk dat contact met zulke buurmannen niet vanzelf gaat en door velen als onwenselijk en zelfs gevaarlijk, want je weet het maar nooit, wordt gezien.
Maar zulke buurmannen /vrouwen zijn wel je medemensen. Of is het een idee dat mensen met een psychiatrisch ziektebeeld, asperger of een vorm van autisme etc. bij elkaar in een daarvoor bestemde wijk gaan wonen? Zodat wij, de normalen, niet meer met hen worden geconfronteerd?

grenzen

Stond ook vandaag weer in de krant, de meesten van 'deze mensen' zijn totaal ongevaarlijk. Wat jou vooral ergert is dat jij zelf je grenzen niet stelt. Je kan toch prima rustig vriendelijk nee zeggen als het je niet uit komt, je bent toch niets verplicht? Voel je je dan meteen hulpverlener als je met zo'n man praat?
Ik lees dit ook met dubbele ogen, heb zelf een zeg maar onzichtbaar kind, die je in het 'normale' leven niet tegenkomt.

Droevig..

Hoi

Ik kan me voorstellen dat sommigen droevig worden van deze draad, het is ook droevig.

Normaliter ben ik een sociaal iemand die zich graag om anderen bekommert, maar nu ben ik even niet in staat tot zoiets. Ik heb trouwens zelf een dochter met een probleem, dus daar heb ik m'n handen ook vol aan.

Buurman heeft zich al een tijdje niet laten zien en ik hoorde dat hij is opgenomen. Triest genoeg....