carriere en scheiding

Tureluur

Daar kan ik je natuurlijk geen 100% antwoord op geven. Er zijn altijd invloeden van buitenaf. Maar anno 2018 kan je niet stellen dat een gemiddeld meisje richting zorg wordt geduwd.

nog steeds wel

mensen zijn groepsdieren en in de zorg zie je nog steeds meer vrouwen dan mannen, waarbij je in de harde techniek meer mannen dan vrouwen zult aantreffen.
Slechts heel langzaam veranderd dit.
Dus het onbewuste signaal dat nog steeds uitgestuurd wordt is dat het voor vrouwen minder acceptabel is om techniek te doen dan zorg en voor mannen andersom.

Veel wordt gedaan op onbewuste signalen, maar dat lijk jij steeds te ontkennen.

Bieb

Bieb, je bent opvallend fel in deze discussie. Wat je alleen niet in de gaten hebt, is dat jouw felheid lijkt voort te komen uit het gebrek aan kennis hoe het menselijk brein werkt. Je noemt het bijvoorbeeld 'idioterie' dat mensen zich laten beïnvloeden door anderen. Dat is geen idioterie, dat is gewoon hoe de mens in elkaar steekt. En dat is geen mening, dat staat onomstotelijk vast. Daar ben je in deze draad al vaak op gewezen, maar je lijkt het te ontkennen en je er tegen te verzetten. Dat komt je geloofwaardigheid niet ten goede.

De hamvraag is toch

weer of nog steeds: hoe komt het dat er in die praktische beroepen qua salariëring en het aantal vrijwillige functies zo’n verschil zit tussen technische en zorgende beroepen.
En dan zijn we weer bij het begin van dit draadje, blijkbaar zit m dat er toch in dat vrouwen parttime willen werken, want ze leunen op het salaris van een voltijds werkende man. Even generaliserend natuurlijk. En dat houdt zichzelf dus in stand, want in die zorgende beroepen is het lastiger een degelijk salaris te verdienen. Vrouwen zijn minder goed in zichzelf ‘verkopen’ als het gaat om het verkrijgen van salarisverhoging, zijn minder sterk in onderhandelen en in het voor zichzelf opkomen.
Met als gevolg dat ze na een tegenslag in leven het moeilijker hebben om financieel volledig voor zichzelf te kunnen zorgen. Gelukkig hebben we hier allerlei vangnetten voor, maar ik hou toch het gevoel dat als we het automatisme los weten te laten, die vangnetten misschien ook wel minder nodig worden.

Pennestreek

"weer of nog steeds: hoe komt het dat er in die praktische beroepen qua salariëring en het aantal vrijwillige functies zo’n verschil zit tussen technische en zorgende beroepen."

Dat is een interessante vraag.

"En dan zijn we weer bij het begin van dit draadje, blijkbaar zit m dat er toch in dat vrouwen parttime willen werken, want ze leunen op het salaris van een voltijds werkende man."

De arbeidsmarkt is - met alle beperkingen daarop - natuurlijk altijd nog een markt. Als er veel aanbod is dalen in principe de prijzen (lonen). Maar als mensen genoegen willen nemen met een lager loon dan dalen ze ook!

Een verklaring zou kunnen zijn dat vrouwen gemiddeld geneigd zijn genoegen te nemen met een lager loon. Dat zou verklaard kunnen worden doordat ze er vanuit gaan dat hun man toch de bulk van het inkomen inbrengt of dat dat in de meeste gevallen feitelijk zo is. Dus, cru gezegd verpesten de vrouwen zo'n beetje de markt.

Ik lees ook wel eens dat vrouwen minder goed zouden zijn in salarisonderhandelingen (*). Minder assertief misschien? Of toch in je achterhoofd hebben dat *jouw* salaris eigenlijk een beetje een extraatje is?

Bij ons thuis lijkt dat zeker het geval. Mijn inkomen(s) gaan ongezien de gezinspot in maar als zij een 13e maand krijgt koopt ze er iets moois en duurs van voor haarzelf.

Niet dat ik mezelf tekort doe, maar ik zie mijn salaris als het gezinsinkomen dat het al meer dan 12 jaar is en zij haar salaris als toch-een-beetje-van-haarzelf...

(*) Mijn ervaring is anders. Een vrouwelijke collega was wat dat betreft handiger en zat dan ook een schaal boven mij. Toen ik dat hoorde wilde ik ook een schaal omhoog, want ik deed het toch beter dan zij? Leverde mij weer een schaal op...

Een huis vol

Wij volgen altijd de serie 'Een huis vol' en ik was blij dat er dit jaar weer een nieuw gezin was wat niet duidelijk op een houtje hoeft te bijten. Vader (41 maar ziet er uit als 15 jaar jonger) heeft vier bedrijven (bakker, chocolaterie, ijssalon en nog iets) en moeder (38) is na kind zoveel voornamelijk de administratie gaan doen maar ze delen dus die bedrijven. De kinderen zien dat ook wel zo: beide ouders werken. Vader is vroeg in de middag thuis van de bakkerij, slaapt dan even maar kookt altijd (moeder heeft zo ongeveer nog nooit gekookt). Kinderen krijgen een goed voorbeeld wel in combinatie met ouders die eigen bedrijven hebben en het blijkbaar financieel heel goed doen.

Ze hebben een huis waar elk van hun 8 kinderen een eigen kamer heeft en ze hebben een eigen vakantiehuis waar ze 3 zomermaanden verblijven in de buurt zodat het werk wel doorgaat maar de kinderen toch vakantie voelen.

Elk jaar was er wel duidelijk een gezin bij wat zo ongeveer leek te leven van de bijstand en de kinderbijslag. Het gezin wat daar vorig jaar onder viel heeft nu weer een vader die werkt, wilde eigen bedrijf opzetten maar is toch weer in loondienst gegaan. Moeder werkt niet.

Het derde gezin bestaat uit een alleenstaande vader met 5 kinderen die in de zomer 3 maanden zijn ouders uit Suriname laat overkomen zodat hij dan fulltime kan werken (interieurbouw ofzo) en oma elke dag kip kan koken, het huishouden kan doen etc.

Ik maak me deze keer het meest zorgen om het laatste gezin. Oudste dochter van 13 gaat naar de brugklas, wordt tot voor de klasdeur aan de mentor overgedragen, gaat een week ervoor haar haren laten doen, haar handnagels, haar teennagels, er wordt vooral heel veel over jongens gepraat en of ze al klaar is voor een vriendje. Zelfs mijn zoon van 17 roept dat dit te ver gaat, vorig jaar werden er ook al dingen gedaan die je niet op tv laat zien met dat meisje (bh kopen etc). Dit jaar moest vader ook zo nodig make-up kopen (zonder haar) en haar opmaken. Het lijkt allemaal te gaan om mooi zijn en een goede vent scoren in plaats van een goede opleiding en een dito baan.

In het 'arme' gezin is dat ook een beetje de trend. Moeder doet de was, het huishouden en dat is normaal. Het is lastig dat vader nu ook meer werkt maar zo hoort het. Slecht voorbeeld.

Is het zo dat een jongen met een MBO 2 of 3 opleiding ook veel meer verdient dan een meisje met een MBO 2 of 3 opleiding? Zou je echt meer verdienen als automonteur in loondienst dan in de zorg voor hetzelfde aantal uur?

onderhandelen

"Ik lees ook wel eens dat vrouwen minder goed zouden zijn in salarisonderhandelingen."

Ja, dat klopt. Ik heb er ooit eens collega's over bevraagd. Op de vraag 'kunnen mannen beter onderhandelen over hun salaris' werd in eerste instantie vaak ontkennend geantwoord. De volgende vragen gingen over wat collega's zelf deden of acceptabel vonden (zoals bij een functioneringsgesprek zelf aankaarten dat je een hoger salaris wilt). Daar kwamen heel duidelijk verschillen tussen mannen en vrouwen naar voren: mannen doen en durven veel meer.
Mannen hebben (gemiddeld genomen) wat meer lef: ze proberen het gewoon. Vrouwen zijn zich vaak meer bewust van wat ze nog niet zo goed kunnen in hun werk en durven daarom niet om meer geld te vragen. Ook zijn ze bang dat met zo'n verzoek de relatie met hun manager negatief beïnvloed (ze willen aardig worden gevonden).

Ik zat ooit in een team met vooral vrouwen en 2 mannen. Een van die mannen (hij had een wat andere functie) is op enig moment gaan 'lobbyen' om in een hogere functieschaal te komen. De vrouwelijke collega's waren daar heel pissig over. Zij wilden namelijk ook wel graag extra geld, hij had namens het hele team moeten lobbyen, er was nu vast gen geld meer over voor de anderen in het team, hij was egoïstisch etc. Ik vond dat heel kenmerkend.

hoger salaris

Hoe lager de functie hoe minder er valt te onderhandelen, alles ligt al vast in de cao met na zoveel jaar zoveel cent omhoog.

Natuurlijk zijn we er nog lang niet

Ik ben bijv best vaak jaloers op mannen...
Zolang dat nog zo is, is de emancipatie wat mij betreft niet klaar.
Ben geen transgender, maar in maatschappelijk opzicht zou ik soms best een man willen zijn!

Ik werk heel toevallig met wel een heel gemengd team, ongeveer evenveel mannen als vrouwen. Maar vrouwen zijn snoeihard voor elkaar, de mannen worden relatief echt ontzien.
Vooral op sociaal gebied. Ik ken veel mannen die super bot zijn. Lomp, op het asociale af.
Daar wordt soms meewarig over geknikt maar verder wordt het liefdevol gedoogd.
No way dat een vrouw zich dit grdrag kan veroorloven.
En eigenlijk, diep van binnen zit in mij een ontzettend asociaal mens. Niet in de zin van iemand kwaad willen doen (dat vind ik weer typisch vrouwelijk, dat kwetsen) maar wel onverschillig etc, zeker tav een hoop sociale mores.
In mijn familie en vriendenkring niet anders. Ik ben al geregeld door mijn lieve schoonfamilie aangesproken op gedrag waar mijn man lachend mee wegloopt.
Ik voel constant de druk van 'lieve vrouw' spelen. Nu zal die rol veel vrouwen passen dus geen probleem. Mij past 'ie niet en dat wringt.
Ligt uiteraard ook sterk aan mezelf. Maar leg die stemmetjes uit vroege kindertijd maar eens het zwijgen op.. Ik weet nog goed dat broertje met zijn losse handjes me weer eens belaagd had. En ik vocht terug!!!!! Beretrots was ik, eindelijk liet ik eens niet over me lopen. Tot mijn verbijstering was mijn moeder woedend. Ik had op straat gevochten en dat deden meisjes niet.

Nu kan ik als vrouw ook gewoon in mijn eentje in dit best wel provenciale stadje een borrel gaan nemen in een café. Maar daar moet je wel sterk voor in je schoenen staan. Zo sterk, dat ben ik niet. Ik ben veel te bang als sneue vrouw gezien te worden. Hier wordt de combi (oudere) vrouw en alcohol sowieso sneu gevonden.
Als man kun je zonder een centje pijn gaan en staan, je valt niet eens op.

Reacties

"Dus het onbewuste signaal dat nog steeds uitgestuurd wordt is dat het voor vrouwen minder acceptabel is om techniek te doen dan zorg en voor mannen andersom."

Dat kan je als uitgangspunt nemen. Maar je kan ook net zo goed als uitgangspunt nemen dat vrouwen gewoon minder interesse in hebben in een technisch beroep, het niet leuk vinden (dat niet wil zeggen dat ze geen technisch inzicht hebben, maar het gewoon niet leuk vinden). En andersom dat mannen gewoon minder interesse hebben in een zorgberoep (en nee, ik bedoel geen arts). Langer geleden had dat 'niet-acceptabel' signaal zeer zeker een rol, maar anno 2018 is dat veel minder aan de orde, en is kan je dus stellen dat de interesses gewoon op een ander vlak liggen.

"hoe komt het dat er in die praktische beroepen qua salariëring en het aantal vrijwillige functies zo’n verschil zit tussen technische en zorgende beroepen."

Hoe kom je daar nu bij. Een 'eenvoudige' technische functie, bijv. onderhoudsmonteur verdient echt niet meer dan een 'eenvoudige' ziekenverzorgende. Waarbij je ook nog rekening moet houden met het feit dat zorgfuncties in de regel bij non-profit organisaties zijn en technische functie bij commerciële bedrijven.

"Vrouwen zijn minder goed in zichzelf ‘verkopen’ als het gaat om het verkrijgen van salarisverhoging, zijn minder sterk in onderhandelen en in het voor zichzelf opkomen."
En andere soortgelijke opmerkingen.

Dat zou best kunnen. Maar dat bewijst dan juist toch dat er verschil is in de 'biologie' tussen mannen en vrouwen. In de 'harde' betaalde werkomgeving zijn mannen dan blijkbaar handiger.
De hersens van mannen en vrouwen verschillen wel degelijk van elkaar. En zo ook de dingen waar ze beter of slechter in zijn in de ruime zin van het woord.

Ik ontken ook niet dat er verschillen zijn

maar rechtvaardigen die dan ook direct de verschillen in inkomen en al die andere dingen die we hier bespreken? Of vinden 'we' toch dat daar wat aan moet veranderen? Op welke manier dan ook (want ik heb daar niet direct een antwoord op)?
In ieder geval heb ik intussen een interessant gesprek gehad met de kinderen (een zoon en een dochter) over opties, keuzes, rol- en taakverdeling. Niet dat daar nou direct wat uit is gekomen, maar ik vind het wel heel goed om het daarover met de kinderen te hebben. Zoals ik al eerder heb gezegd lijkt mij bewustwording een eerste stap tot verandering. In ieder geval is een bewuste keuze, lijkt mij, te prefereren boven een onbewust opgedrongen keuze.

Toevallig

Mijn schoonmoeder begon erover dat haar buurvrouw nu was gaan werken in de zorg. Mijn reactie was dat ik dat fijn vond voor haar maar dat ik liever in de branche bleef waar ik nu in werk . Voornamelijk omdat ik wel een bepaald salaris wil verdienen.

Ach zij mijn schoonmoeder "wat maakt dat nou uit, haar man verdiende toch genoeg dus haar inkomen was gewoon voor erbij". En dat is precies het probleem. Ik werk niet voor erbij. Ik heb gestudeerd en wil een volwaardig inkomen verdienen. Net als mijn man.

Ik ga niet akkoord met een baan van 18 uur tegen een salaris waarmee iemand niet rond zou kunnen komen.

Helaas accepteren vooral dames die heel lage salarissen wel. Inderdaad want het werk is leuk en het is toch maar voor erbij.

hmm

"Dus het onbewuste signaal dat nog steeds uitgestuurd wordt is dat het voor vrouwen minder acceptabel is om techniek te doen dan zorg en voor mannen andersom."

Volgens mij heb ik het in dit draadje al eerder gezegd. Op het VMBO kiezen de jongens meer en meer richting Sport en Bewegen en werken in een winkel omdat ze daar geen vieze handen krijgen. Dat er een max zit aan de sportscholen en dat de max van de winkels allang bereikt is is niet van belang.

Ad Hombre

"Een vrouwelijke collega was wat dat betreft handiger en zat dan ook een schaal boven mij. Toen ik dat hoorde wilde ik ook een schaal omhoog, want ik deed het toch beter dan zij? Leverde mij weer een schaal op..."

Ik las eens over een onderzoek onder mensen met topinkomens. Op de een of andere manier kon door middel van dat onderzoek vastgesteld worden dat deze mensen niet gelukkiger zouden worden van nog meer salaris. Toch, als ze dat aangeboden werd, wezen ze het niet af. Waarom? Omdat de motivatie om het wel aan te nemen was: het genoegen van de bevestiging dat zij zo goed waren dat ze dat verdienden. Om niet onder te doen voor je collega. Stel dat die het wel aannam en jij niet dan zou het lijken of jij minder waard zou zijn. Dus inkomen wordt dan helemaal losgezien van de noodzaak een inkomen nodig te hebben. Maar er wordt dan vooral aanzien aan gekoppeld. Er zullen topvrouwen zijn voor wie dit ook geldt. Maar het gebrek aan onderhandelingsvermogen over salaris onder vrouwen in het algemeen, daar zal een rol bij spelen dat vrouwen anders met aanzien omgaan. In het algemeen dan. Aanzien bestaat er voor hen denk ik vaker uit hoe goed hun gezin het met elkaar heeft. Ook iets meer dan de man hoe ze eruit zien. Of ze dan zelf hun dure kleding en make up hebben betaald oif hun man maakt voor het gevoel niet eens zoveel uit. Voor de man weer meer in het algemeen, kijk eens hoe 'duur' mijn vrouw er uit ziet, dat komt omdat ik zo goed ben dat ze dat kan bekistigen. Of draaf ik nu door?

Jij bent zelf eigenlijk wel een schoolvoorbeeld van het eerste deel van bovenstaande. Het is te verdragen omdat je er zo open over bent.

Triva

Sport en bewegen en in een winkel is geen zorg of techniek. Economie was vroeger ook al meer gemengd. Sport en bewegen is er vooral bij gekomen.

bicyclette

"Een van die mannen (hij had een wat andere functie) is op enig moment gaan 'lobbyen' om in een hogere functieschaal te komen. De vrouwelijke collega's waren daar heel pissig over. Zij wilden namelijk ook wel graag extra geld, hij had namens het hele team moeten lobbyen, er was nu vast gen geld meer over voor de anderen in het team, hij was egoïstisch etc. Ik vond dat heel kenmerkend."

Suf, want als er een schaap over de dam is wordt het voor de andere schapen makkelijker. Dus wees blij dat hij de kastanjes uit het vuur haalt.

Een ander ding is de onderlinge sociale druk waaraan vrouwen blootstaan. Ik zie dat dat hier ook prominent aanwezig is. Volgens mij veel sterker dan onder mannen.

Thera

"Ik las eens over een onderzoek onder mensen met topinkomens. Op de een of andere manier kon door middel van dat onderzoek vastgesteld worden dat deze mensen niet gelukkiger zouden worden van nog meer salaris. Toch, als ze dat aangeboden werd, wezen ze het niet af. Waarom? Omdat de motivatie om het wel aan te nemen was: het genoegen van de bevestiging dat zij zo goed waren dat ze dat verdienden. Om niet onder te doen voor je collega."

Zo'n topinkomen heb ik niet dat ik niet gelukkiger word van extra inkomen

Het is ook niet makkelijk om je 'waarde' af te meten behalve door jezelf te vergelijken met anderen. Als je dan minder verdient dan mensen die hetzelfde (of minder) presteren is het logisch dat je meer eist, lijkt me.

"Het is te verdragen omdat je er zo open over bent."

Ik zou niet weten wat er onverdraaglijk aan zou moeten zijn...

Vlinder

"Ach zij mijn schoonmoeder "wat maakt dat nou uit, haar man verdiende toch genoeg dus haar inkomen was gewoon voor erbij". En dat is precies het probleem. Ik werk niet voor erbij. Ik heb gestudeerd en wil een volwaardig inkomen verdienen. Net als mijn man."

Ik snap dat jij die opmerking niet leuk vindt. Maar ik vind een zienswijze van iemand van de vorige generatie ( jouw schoonmoeder) niet zozeer relevant. Dat was een generatie waarin het meestal sowieso anders ging en dat dat normaal was. Dat is niet de generatie wasrvan je nou perse moet en kan verwachten dat ze daar ineens anders over denken en voelen. Maar is vooral ook niet de doelgroep. De doelgroep zijn de huidige aanstaande moeders die er verstandig aan doen iig in het arbeidsproces te blijven. En dat is tegenwoordig normaal.

bieb63

je bent zelf behoorlijk conserveratief, met oogkleppen op m.b.t. alle maatschappelijke en sociologische onderzoeken rondom dit onderwerp. Dus ik neem aan dat jouw dochter ook e.e.a. mee krijgt van jou en dus ook een baantje voor erbij neemt. Of stopt na haar 30e en dat jij dat doodnormaal vindt omdat het haar 'eigen keuze' zal zijn. Dat oudere generatie dat nog meer heeft is logisch, maar dus niet irrelevant! Jij vindt misschien dat je helemaal modern en up to date bent, maar dat blijkt dus niet zo te zijn.
gr Angela

Ach Angela

Dat is wat jij er van maakt....... maar dan heb je e.e.a. niet goed begrepen.

Allereerst: Dat de oudere generatie (onze ouders en evt. grootouders) vóór de emancipatie (of in de tijd dat emancipatie nog in de kinderschoenen stond) hun werkzame- en gezinsleven hadden, is een simpel feit. Dat een flink deel van die generatie er anders over denkt en voelt is daarom niet bepaald raar. Dat dat wel eens vervelend is, dat is begrijpelijk. Maar daar verander je niet zoveel aan en uiteindelijk ook niet relevant, want ze sterven uit (ja cru, maar zo is het). Onze generatie en de nieuwe generatie leven in een andere tijd, en dus zullen dingen steeds normale worden (we weten straks niet beter). Zie bijvoorbeeld het verschijnsel dat nieuwe moeders nu iig blijven werken, al is het parttime, om op z'n minst in het arbeidsproces te blijven.
De 'druk' en de verwachting van de omgeving ('moeders horen toch niet te werken?', of 'hebben een baantje voor erbij') zal daardoor steeds minder worden en uiteindelijk uitsterven (los van evt. geloofsgroepen).
Dat er uiteindelijk in de toekomst misschien nog steeds een groter percentage vrouwen pt werkt dan mannen (dat zal nog moeten blijken), kan je dan uiteindelijk niet meer zien als gewoonte of druk vanuit de samenleving, maar een keuze, gebaseerd op het feit dat mannen en vrouwen nu eenmaal anders in elkaar steken.

"Dus ik neem aan dat jouw dochter ook e.e.a. mee krijgt van jou en dus ook een baantje voor erbij neemt. Of stopt na haar 30e en dat jij dat doodnormaal vindt omdat het haar 'eigen keuze' zal zijn"
Geen ideeeeee, waarom jij dat aanneemt. Mijn dochter is opgegroeid in een tijd dat in haar omgeving de ene moeder volledig werkt, de andere pt (zoals ik), en weer een ander geheel niet (weinig overigens). Voor haar is dus ALLES normaal, afhankelijk van keuzes en evt. omstandigheden. En ze weet dondersgoed waar Abraham de mosterd haalt, en dat onze keuzes over wat dan ook, niet voor haar vanzelfsprekend zijn. Overigens nog een leuk detail: Ze valt op vrouwen...... Dus ja, hoe dát dan moet...? Los daarvan, zijn er nog andere omstandigheden m.b.t. haar, die er in resulteren en zullen resulteren dat dingen niet bepaald standaard zullen verlopen. Maar goed, hoe dan ook is en zal onze keuze voor haar niet vanzelfsprekend haar keuze zijn, kent ze in haar omgeving talloze andere varianten, en zal ik mij daar ook op geen enkele manier mee bemoeien.

Verder: Ik heb het toevallig een tijdje geleden met haar gehad over het feit dat ik minder was gaan werken en dat dat betekende dat we iets minder ruim in ons jasje zaten (en zitten) dan sommigen andere ouders. Dat betekende bijv. dat onze vakanties relatief 'eenvoudig' waren en sowieso niet én én. En dat ze een deel voor haar opleiding moet lenen, dat wellicht niet zou hebben gehoeven als ik ft was blijven werken. Haar antwoord: Allereerst verbazing.... Ze had sowieso niks gemist. Dat ze een deel moet lenen vindt ze normaal. Maar vooral haar opmerking dat ze juist zo'n fijne herinneringen heeft aan de 2 dagen in de week dat ze niet naar de bso ging. Ze vond de bso prima, had het er naar haar zin, genoeg leuks en genoeg vriendinnen, prima dus, maar ze verheugde zich elke week enorm op de di en vr (de dagen dat ik niet werkte), de 'snoepjes' van de week noemde ze het in ons gesprek. Ze vond het heerlijk dat ze dan even na school niets hoefde, d'r eigen ding doen, soms met mij, soms alleen, soms met vriendjes en vriendinnetjes uit de wijk, net waar ze zin en behoefte aan had. Heerlijk vond ze dat. Ze gaf ook aan dat als ze wel 5 dagen in de week naar de bso had gemoeten dat ze vast niet beter had geweten en dat dat wel oke geweest zou zijn, maar dat ze dan wel die specifieke fijne herinneringen en dat verheugen op die 2 dagen had gemist. Voor haar was en is dat belangrijker dan de evt. consequenties in de vorm van geld. Overigens dat ik en niet mijn man minder is gaan werken is, naast het feit dat ik meer plezier haalde uit het thuisfront bestieren, vooral een geheel praktische, nl dat mijn man aanzienlijk meer verdiende.

'Jij vindt misschien dat je helemaal modern en up to date bent, maar dat blijkt dus niet zo te zijn.'
Beetje simplistisch gezien... Ik ben volledig 'up to date', maar hoef me niet aan alles te conformeren omdat dat toevallig 'modern' ofwel 'ouderwets' is. Ik weeg risico's, omstandigheden en wensen met elkaar af en maak daaruit mijn keuzes. En ja, je kan altijd spijt hebben van een keuze, welke je ook neemt.

bieb63

Mooi dat jouw dochter die herinneringen aan niet-bso dagen heeft. Ik denk overigens dat er ook genoeg kinderen van ouders die allebei werken niet meer dan 3 dagen naar de bso gaan. Hier werkte de ene ouder 34 uur en de ander 36, de een was de woensdagmiddag vrij en de ander de vrijdag. Ik meld het expliciet omdat de discussie lijkt te gaan alsof er een pleidooi wordt gehouden voor ouders die allebei ft moeten werken. Discussie ging over de vraag waarom het vrijwel altijd vrouwen zijn die stoppen met werken of kleine baantjes nemen. Ook in de gevallen waarin allebei rond de 30 een zelfde inkomen hebben. Dat was de vraag die gesteld werd.

Bieb63

Het gaat mij niet om de generatie van mijn schoonmoeder maar juist om de huidige generatie. Waarom accepteren vooral dames kleine baantjes met een inkomen waar ze nooit mee rond kunnen komen?

Ik heb echt hele nare dingen gezien bij bijvoorbeeld dames die werken in de thuiszorg. Heel belangrijk en nuttig werk maar sommige werkgevers betalen zo slecht. Ik heb salarissen gezien van 600 euro netto en meer uitbreiden van uren was nooit mogelijk. Ik heb dames gezien die hun eigen huis aan het opeten waren omdat hun inkomen tot bijstandsniveau werd aangevuld door de gemeente. En ze werkten echt maar met een zo laag salaris en met zo weinig uren dat ze hier onmogelijk van rond konden komen.

Ondanks alle emancipatie zien veel vrouwen hun inkomen nog steeds als een extra´tje. Werken is blijkbaar niet nodig. Geld verdienen ook niet want alles is welkom. Ik vind dat jammer. Zoveel is er niet veranderd blijkbaar. Hoe mijn schoonmoeder het ziet, is ook hoe nog steeds veel dames het zien.

Overigens gaat onze jongste zoon 2 middagen in de week naar de BSO. Een middag ben ik thuis en de twee andere dagen regelt mijn fulltime werkende man. Ook dat kan. Ik ken eigenlijk geen kinderen die 5 middagen naar de BSO gaan. Ook niet als beide ouders fulltime of bijna fulltime werken.

Ik ook niet

Ik ken ook geen kinderen die vijf dagen naar een opvang gaan. Eigenlijk is het bij de gezinnen waarbij beide ouders een baan hebben van 28/32 uur of meer meestal 2 of 3 dagen opvang, geregeld ook iets met grootouders (wat me ook prachtig lijkt, die mogelijkheid hebben wij helaas niet en nooit gehad).

Wat vond je van het gelinkte artikel Bieb? Ik ben benieuwd naar jouw visie hierop?

Wel

Mijn kinderen zijn wel een aantal jaren 5 dagen naar de opvang geweest. . Ik woonde toen in een ander land waar 5 dagen opvang veel gewoner was. Niemand die het ooit raar vond of medelijden had met mijn kinderen (of al de andere kinderen op de opvang). Later in Nederland zijn mijn kinderen ook nog een poosje 5 dagen naar de opvang geweest en daar ben ik er wel een paar keer op aangesproken. Mensen die het zielig vonden of bezorgd waren. Ik was toen alleenstaand en dus was het nog enigszins toegestaan maar alsnog vonden mensen het zielig voor de kinderen en/of voor mij. Het is ook maar wat je gewend bent. In Nederland wordt 5 dagen opvang als heel veel gezien, in andere landen is het heel normaal. Ik heb het zelf nooit als te veel of als zielig gezien.

De jongste kinderen gaan nu 3 of 4 dagen naar de opvang omdat mijn man vanuit huis werkt en ik een meer flexibele baan heb dan vroeger. Toch werken we allebei fulltime. Dat kan dus ook afhankelijk van het werk dat je hebt.

Kyana

Even voor duidelijkheid, ik heb geen bezwaar tegen 5 dagen opvang. Ik poste mijn bericht als reactie op bericht Bieb die meldt dat haar dochter liever herinneringen aan middagen thuis dan extra geld had. Ik neem aan dat bieb dit meldde als tegenargument voor fulltime werken. Vandaar mijn bericht

BSO

Mijn inmiddels volwassen dochter vertelde laatst dat ze vroeger op de BSO door andere kinderen werd aangesproken op het feit dat ik maar één inkomen heb en daarom geld krijg van de andere werkende mensen om de opvang te betalen (toeslagen).
Ik viel van mijn stoel. Die kinderen waren een jaar of 11. Van wie leren ze dat?
Ze ging 3 à 4 middagen naar de BSO.

Dan moet ik mijn verhaal even compleet maken

Als ik alleen was komen te staan, dan zou ik met mijn redelijk eenvoudige salaris niet tedelijkerwijs volledig zelfstandig mijn broek hebben kunnen ophouden, zeker niet met kind. In die zin, ik zou sowieso afhankelijk zijn van toeslagen ,dus dat is niet zelfstandig en deels op kosten van de overheid en een stukje pa. Kortom, als ik aan jullie 'emancipatie-eis' zou moeten voldoen, had ik, vrijwel ft moeten blijven werken. Dan had man minder kunnen gaan werken, maar dat zou ons gezinsinkomen nog lager hebben gemaskt, warrdoor we wel erg karig zouden moeten leven. Kortom, het was het 1 of het ander: ofwel aan de (jullie) eis voldoen (fin. zelfstandigheid) en beiden volledig werken en dus kind max naar de bso enz enz. Of zoals wij het gedaan hebben, maar dan voldoe ik niet aan de hier gestelde eis.

wie heeft gezegd dat je geen toeslagen mag ontvangen als je financieel zelfstandig bent?

Zelfs met een ruim modaal inkomen heb je nog recht op toeslagen.
De legt de lat enorm hoog, en dat 'eisen' we helemaal niet.

‘jullie 'emancipatie-eis'’?

Ik blijf me verbazen Bieb. Wie is nou weer ‘jullie’? Er was een ‘jullie’ dat zogenaamd zou zeggen dat je per sé fulltime moet werken. Nu is er een ‘jullie’ dat zegt dat je geen toeslagen mag hebben? Over wie heb heb je het nou? Welke jullie heeft dit dan weer gezegd?

Er is een redelijk eensgezind geluid hier waar jij anders over denkt en dat gaat over de invloed die veelal onbewust wordt uitgeoefend op mannen en vrouwen om vast te blijven houden aan een traditioneel beeld van de rolverdeling tussen de seksen en de negatieve implicatie daarvan op onder andere de financiële zelfredzaamheid en/of de potentie daarvoor van vrouwen. Daarover zou je mi in een ‘jullie’ kunnen spreken. Per sé fulltime werken en geen toeslagen mogen vangen? Geen ‘jullie’ kunnen vinden....

Ik ontkom niet aan het beeld dat vooral heel hard bezig bent om je eigen keuzes te verklaren en te doen alsof ze daarmee ook voor eenieder goed of op zn minst acceptabel zouden moeten zijn. Zie ook het verhaal van je dochter. N=1 zeggen ze dan in de statistiek. Dat het voor jou ok is (so far so good) maakt het niet een beste keuze voor eenieder, kijk naar de cijfers van vrouwen die hun hoofd niet boven water weten te houden na echtscheiding, ziekte of overlijden, lees de link die ik postte, dit gaat veel verder dan ‘het werkt voor mij en het verandert langzaam in de goede richting dus wat zeuren jullie nou’. Tuurlijk mag iedereen zijn eigen keuzes maken én zijn eigen fouten maar we mogen tegelijkertijd ook wel met zijn allen blijven kijken naar het grotere plaatje, en dat kan echt nog steeds beter, veel beter. Dat vind ik althans en ik heb nog steeds niks gelezen van substantieel genoeg was om daar anders naar te kunnen kijken. Waarom zou het zo goed zijn als het nu is of langzaamaan wordt terwijl er nog zoveel mannen en vrouwen er hinder van ondervinden?