Burenoverlast - hoe het verder ging...
In mei schreef ik hier over de twee luidruchtige dames die beneden mij wonen. Ik had hen als ultieme poging alles op te lossen een briefje gestuurd en schreef hier op OOL half mei: "Op mijn aardige briefje kwam direct een reactie. Een voorzichtige, maar toch. We gaan volgende week om de tafel."
Helaas werd het daarna stil. Niet in de zin dat de overlast ophield, maar in de zin dat die afspraak werd afgezegd en ondanks mijn pogingen daartoe nooit meer opnieuw is gemaakt.
Inmiddels is het natuurlijk zomervakantie voor de dames en het is mooi weer. Dat betekent iedere nacht of feest hier beneden in de tuin, of dronken mensen die midden in de nacht thuiskomen, roken onder mijn slaapkamerraam, slaan met de deuren en relatie-ruzies uitvechten (dus ook vrienden van de dames).
Op mijn verzoek heeft de eigenaar een rubberen strip tussen de voordeur gezet. Dat haalt gelukkig het scherpe van het geluid er wel wat af. Toen hij met die strip bezig was kon ik letterlijk horen wat de dames over mij te zeggen hadden en dat was niet fraai. En zelfs na grondig zelfonderzoek vind ik 99 procent ook niet verdiend. Dat ik consequent 'die fucking bitch' werd genoemd, stemt me ook niet zo mild dat ik nog maar eens een kopje thee wil aanbieden. Ergste vond ik nog dat de moeder, die ik ooit om bemiddeling had gevraagd, erbij was en net zo hard mee lachte. Die hoef ik dus echt nooit meer te spreken. Zo geeft ze de dames natuurlijk wel een vrijbrief om te doen waar ze zin in hebben.
Intussen zit ik dag en nacht met de ramen dicht tegen stank en geluid, zijn mijn oren aan de binnenkant ontstoken van de oordoppen en slaap ik gemiddeld nog maar vier tot vijf uur per nacht...
Iemand nog ideeën? De wijkagent (heb ik gemaild) verwijst naar buurtbemiddeling, maar daar heb ik niet zoveel vertrouwen in. We hebben keer op keer afspraken gemaakt, maar daar houden ze zich gewoon niet aan, zeker niet met een slok op.
Jeetje
Wat verschrikkelijk. Ik heb helaas geen advies maar wel hart onder de riem, dit klinkt echt heel naar! Ik hoop dat er goeie tips komen of nog beter- dat ze binnenkort, geheel onverwacht, verhuizen....
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Buren
Ik zou die wijkbemiddeling toch maar proberen, niet geschoten is altijd mis. Hebben andere buren niet ook last van die meiden? Dat moet haast wel. Misschien sta je gezamenlijk sterker.
skik
Sterkte
Wat een drama. Geen tips, maar afschuwelijk lijkt me dit!
En idd vraag na bij andere buren hoe het zit.
Nee zeg
nu toch maar gaan 'dreigen' met een rechtzaak? Bewijs verzamelen, praten met buren en meer informatie verzamelen hierover: bv
books.google.nl/books?isbn=9046601951
Wat een ontzettende aso's, wat naar voor jullie.
Of dreigen met rtl 4 (bonje met de buren)inschakelen
Oef
Ik weet dat je niet met de verhuurder wil gaan praten omdat jij deze mensen zelf hebt aangedragen maar het is duidelijk dat ze zich aan geen één afspraak houden en dat lijkt mij toch al heel wat.
Verder inderdaad alles maar proberen, veel slechter dan 'die fucking bitch' kun je toch niet worden en de omstandigheden kunnen ook niet slechter. Pest ze dan maar weg 
Twee maal
Het is wel opmerkelijk dat jij nu voor de tweede keer zulke nare buren hebt. Zelfonderzoek lijkt me handiger dan een rechtszaak.
Liora
Subtiel als altijd...
Fiorucci
Niet subtiel misschien, maar het lijkt me erg toevallig. Misschien is Stoepkrijt erg gevoelig voor geluid, of erg onhandig in een gesprek aangaan over overlast.
Dus in plaats van allemaal te roepen: oh wat naar voor je, lijkt me dat ze ook bij zichzelf te rade moet gaan.
Wat ook kan
is dat het huis van Stoepkrijt gewoon gehoriger is dan andere huizen. Als je dan buren hebt die gewend zijn aan betonnen vloeren, zullen die minder snel de neiging hebben om zachtjes te doen dan wanneer je buren zijn opgegroeid op een bovenhuis uit de 18e eeuw in Amsterdam.
Liora
Niet iedereen kan zich een woning in een goede buurt veroorloven. Het betreft hier ook een woning die betaalbaar is voor studenten waar Stoepkrijt naast woont. En dan kan je het treffen met ijverig studerende studenten of pech hebben met feestende troela's.
Ja dat kan best: twee keer pech.
Twee keer pech
Twee keer pech kan heel goed, en dat heeft niks met je eigen overgevoeligheid te maken. Ik ben beslist geen zeikerd of overgevoelig type. Maar tegen Tokkies is niks bestand hoor. En inderdaad, we kunnen niet allemaal in een topwijk wonen. Los daarvan is een topwijk geen garantie.
En ik
bne nog steeds blij dat ik vijf jaar geleden verhuisd ben. Aanleiding was de leefstijl van mjn buren (die zich na mijn verhuizing beklaagden over de herrie die mijn opvolgers maakten!).
50-50 liora
Tussen die twee heeft ze het 3 jaar prima naar haar zin gehad en ik vermoed zomaar dat ze het vóór probleemgeval nummer 1 ook goed had.
Dat klinkt weer heel anders toch?
Nou nou
Ik woon hier inmiddels meer dan zeven jaar en heb in die tijd vier keer andere buren gehad. Na Grondig Zelfonderzoek ben ik tot de conclusie gekomen dat ik prima tegen woongeluiden kan tussen zeven uur 's morgens en elf uur 's avonds. En dat ik in overleg ook prima kan tegen andere geluiden, zoals verbouwingen en feestjes. Dan vind ik het fijn om van tevoren te weten wat er gaat gebeuren en wanneer het geluid (ongeveer) weer ophoudt. Na Nog Meer Diepgaand Zelfonderzoek heb ik ook geconstateerd dat ik niet zo goed kan tegen mensen die overal schijt aan hebben en mij nacht na nacht uit mijn slaap houden met slaande deuren, veel dronken bezoek en harde muziek. Fijn dat zelfonderzoek dat kan opleveren.
Mijn eerste buren waren oudere mensen, type doof en dol op grote koren (muziek). Met hen had ik de afspraak dat ze op bepaalde tijden de muziek lekker hard mochten zetten(kwamen ze zelf mee). Dan wist ik: dit duurt precies drie kwartier. Had van mij ook best een uur mogen duren, maar dit vonden zij zelf nog acceptabel. Na twee jaar heerlijk wonen overleed de buurman en vertrok de buurvrouw ook. Toen werd het gekocht door iemand die het nu verhuurt. De eerste huurders waren die dramatische ordinaire herrieschoppers waar het vorige keer mee mis ging. Geen afspraak mee te maken. Die vertrokken gelukkig na een klein jaar. Daarna kwam de buuf waarmee ik bijna vier jaar een fantastische burenrelatie heb gehad. Het geheim was dat we het over en weer even lieten weten als we lawaai moesten maken. Het is iets heel anders als je weet dat iemand een paar uur moet timmeren/boren, of aan de andere kant dat mijn dochter haar verjaardag viert, dan wanneer je ineens in een golf geluid zit waarvan je niet weet wanneer die weer ophoudt. Zo heb ik bijna vijf van de zeven jaar heerlijk gewoond.
De dames die er nu wonen hebben vrij rijke ouders en komen uit huizen waar ze niet hebben hoeven leren rekening te houden met anderen. Gooise meisjes, zeg maar. Die doen alles af als gezeur of inbreuk op hun levensstijl.
Het huis is inderdaad erg gehorig, maar met wat wederzijds respect is er prima te wonen.
Jullie hadden het over de andere buren. Mijn huis was vroeger een kerk en er zat een soort pleintje omheen. De huizen van de buren staan dus allemaal op redelijke afstand. In het huis dat het dichtst bij het mijne staat, woont een man met hersenletsel, die zelf nogal voor wat overlast zorgt en daar houden de andere buren zich dan weer mee bezig. Het fijne is dat ik daar dan weer helemaal geen last van heb 
Het is inderdaad geen dure buurt hier, maar de overige gezinnen proberen er allemaal het beste van te maken door rekening met elkaar te houden.
Overigens, een rechtszaak Liora? Ik pieker er niet over!
Stoepkrijt
Iemand die nooit in zo'n situatie heeft gezeten kan zich niet voorstellen wat het met je doet en dan krijg je dit soort dingen (vooral een gevalletje niet goed lezen).
Actie-reactie
Ik 'ken' Stoepkrijt als een pittige tante en ik kan me voorstellen dat haar initiatieven misschien verkeerd zijn gevallen bij die studentes. Zij willen ook alleen maar het einde van het studiejaar vieren, en dan is het bepaald vervelend als er gelijk wordt gezeurd over de herrie.
Ik ben zelf wat meer bedreven in 'deurmat-gedrag'. Ooit eens buren gehad die in de straat de familie Floddder werden genoemd, van het soort waarvan pa en zoons worden gearresteerd wegens verboden wapenbezit (nep, dus waar zeiken ze over). Als het mooi weer werd, kon ik rekenen op een aantal verstoorde nachten, want dan werden door de Flodders vrienden uitgenodigd voor een biertje in de voortuin. Ik lag altijd maar te wachten tot ze ermee ophielden, of in ieder geval dat ik in slaap zou vallen. Of regen. No way dat ik op een of andere manier de schijn wilde wekken dat ik iets over hun te zeuren had. Bij Bonje met de buren heb ik gezien wat aanhoudende geluidsergernissen met je kunnen doen. Laatst was er een dame die helemaal doorgedraaid was door de krakende vloer van haar bovenbuurvrouw. Op een gegeven moment kun je niets meer hebben. Ik denk toch dat je de oplossing bij jezelf moet zoeken.
Uitzingen?
Stoepkrijt, wat vreselijk dat het zo uit de hand is gelopen. Ik vind dat je echt pech hebt met je buren.
Eerlijk gezegd vrees ik dat de verhouding op dit moment zo verstoord is dat er geen gesprek meer mogelijk is. Volgens mij is de enige oplossing nog: uitzingen en hopen dat het verstand met de jaren komt. Het zijn studenten, feestvieren hoort er helaas bij op deze leeftijd. Het is prettig als je daarover afspraken kunt maken, maar dat zit er bij deze dames (en hun moeder) blijkbaar niet in. Hopelijk gaan ze op termijn weer fijn naar een riante woning in het Gooi en ben jij ervan af. Hoe lang moeten ze nog studeren?
Een praktische tip voor de tussenliggende tijd: probeer via de huisarts of zo aan op maat gemaakte oordopjes te komen. Het is niet goed en volgens mij ook niet nodig dat je oren ontstoken raken. En wellicht kunnen op maat gemaakte dopjes je ook nog wat meer nachtrust bezorgen.
Sterkte gewenst!
n@nny
Vic
Het is geen incidenteel examenfeest, Stoepkrijt schreef hier al eerder over....
Excuus
Ik vind dat studenten geen enkel excuus hebben dat het bij de leeftijd hoort om zo'n lawaai te maken.
Maarja, wat doe je ertegen? Dit kan zo nog een paar jaar vrolijk doorgaan.
Je hebt natuurlijk wel kans dat ze het juist leuk vinden om John Williams als bemiddelaar over de vloer te hebben, dus of dat lukt? Maar heeft er bij hen al zo'n buurtpolitieman aangebeld?
Ik zou denk ik toch proberen elke keer the day after op hun stoep te staan. Vaak schrikken ze er wel van, als je aanbelt en rustig vertelt dat je weet dat zij jou een bitch vinden maar dat jullie niet konden slapen afgelopen nacht. Neem je dochter mee (die heeft er toch ook last van?) Zij staan niet in hun recht, jij wel. Je kan ze verschillende opties aanbieden: rond de tafel, John Williams of elke keer de politie bellen. Jij bent toch al de bitch dus veel kan je niet verliezen.. Probeer het eens een paar keer of jullie toch nog rond de tafel kunne komen. Het vereist wel sterke zenuwen en een hoog acteervermogen (om niet te gaan slaan en schelden).
Deurmat
Het gaat inderdaad niet om incidentele feesten, dit is al sinds februari aan de gang. Hun excuus voor alle overlast is dat ze mij ook horen. Zal best, maar dan alleen overdag. Zij leven 's nachts. Dat studeren stelt ook niet zoveel voor, ze zijn de hele dag thuis (uitslapen) en de halve nacht op pad. En dan nemen ze vrienden mee om nog even na te borrelen.
De wijkagent doet hier niks, die verwijst naar buurtbemiddeling. Ik hoef trouwens echt niet op tv, dus John Williams laat ik liever over aan anderen. Mijn dochter heeft inderdaad ook last van de buren, het grootste deel van de toetsweek heeft ze niet kunnen slapen (toen hadden de dames al vakantie).
In het kader van 'als je doet wat je altijd hebt gedaan, krijg je wat je altijd hebt gekregen' heb ik al sinds half mei niet meer geklaagd tegen de dames. Ik zeg ze vriendelijk gedag en wens ze smakelijk eten als ze buiten zitten te barbecueën. Het enige wat ze terugzeggen is Whatever of Tssss. Maar verder verandert er niets. Maar dat deurmatgedrag bevalt me helemaal niet, dus binnenkort moet ik weer met iets onverwachts komen. Er staat nu een opblaasbad waar ze 's nachts met hun vrienden in zitten te gillen. Misschien maar iets akeligs in laten vallen?
Stoepkrijt
ben jij de enige die er last van heeft of zijn het er meer? Als het er meer zijn, kan er dan geen buurtbijeenkomst bij hun voordeur gehouden worden waarbij de dames wordt verteld dat ze de buurt wakker houden?
Bijeenkomst
bij hun voordeur dus
Stinkbom
Goed idee van kaaskopje.
Verder denk ik dat mijn ega graag een stinkbom zou willen gooien. Hij is scheikundige van huis uit dus als je geinteresseerd ben kan ik eens navragen hoe je die dingen kan maken
Bemiddeling
Ik raad je aan om toch naar buurtbemiddeling te Informeren in jouw buurt. Het is niet het soort bemiddeling dat op tv komt. Ik heb een paar keer contact gehad en was onder de indruk. Informeer naar hun werkwijze en maak een afspraak bij je thuis. Bij ons kwamen ze eerst langs om onze kant van het verhaal te horen. Je kan ook dan besluiten dat het je niets lijkt want pas na het eerste gesprek nemen ze eventueel contact op met de buren. Je kan ook dan besluiten om je buren bemiddeling voor te stellen.
Grenouille
Antwoorden
Kaaskopje, mijn huis en dat van de buren zijn gebouwd in een oud kerkje. Daaromheen was ooit een plein, er staan nu wat garages en er zijn achtertuinen van mensen die in de straat haaks op ons wonen. Die huizen staan dus een flink eind weg van onze woningen. Die mensen hebben geen last van gegil en gekrijs binnen. Wel hebben ze de dames al eens aangesproken op dronken geschreeuw op straat. Maar als dat maar heel af en toe gebeurt, gaan die buren er natuurlijk geen drama van maken. Ik ben dus eigenlijk de enige die echt last heeft.
Grenouille, de buurtbemiddeling hier is niet zo best. We hebben als buurt een tijd last gehad van een gezin waarvan de pubers de boel terroriseerden. Ik kende pa nog van vroeger en dat was ook geen beste (skinhead, wapenbezit enz.) Als buurt hebben we toen de wijkagent gebeld. Die verwees door naar buurtbemiddeling. Zonder verder ook maar met ons te praten is buurtbemiddeling bij dat gezin langsgegaan. Dat liep natuurlijk niet goed af, die pubers hebben met toestemming van pa een hoop vernielingen aangericht hier in de buurt om ons een lesje te leren. Later kregen die kinderen andere interesses (jongen zit inmiddels in de bak en het meisje is nu bijna moeder) dus toen lieten ze ons verder met rust. Maar of ik nou op nog zo'n actie zit te wachten?
Buurtbemiddeling
Met buurtbemiddeling moet je boffen denk ik. Wij hadden ze ingeschakeld en het enige dat ze deden was in de gaten houden wie aan de beurt was met praten. Ons nader naar elkaar toe brengen zat er niet in. Ze reageerden nergens op, ook niet toen onze buurvrouw vertelde dat haar wazige vrienden het al eens op ons voorzien hadden, ook niet toen de buurvrouw stelde dat wij ons maar bij de wekelijkse overlast moesten neerleggen, want hé, donderdag is borrelavond hè (tot 5 uur 's ochtends). O ja, en ze wist wel dat het niet geheel netjes was om mijn kinderen (toen 8 en 10) op straat uit te schelden, maar ze zou het zo weer doen. Geen enkele reactie van de buurtbemiddeling, en toen was onze tijd op en werd het gesprek snel afgerond.
Maar dat wil niet zeggen dat het in andere gevallen ook niet werkt, maar goed Stoepkrijt, als je al een slechte ervaring hebt met buurtbemiddeling en de wijkagent....
Zou je geen videodagboek kunnen bijhouden van de overlast?
Poeh
Zelf tot voor kort in een heel lastige situatie gezeten, buren, studenten, maakten extreem veel lawaai. Ik vond het erg heftig. Had echt het gevoel langzaam door te draaien. Het is dat het einde voor ons in zicht was (verhuizing, hoewel dat ook een hele poos onzeker is geweest) anders weet ik niet of ik het gered had. Ik voelde me steeds beroerder, en reageerde steeds gevoeliger. Bij ieder klein geluidje schoot ik in een stress toestand. Het idee dat het 'weer kan beginnen', de eindeloze herrie, je weet niet wanneer, hoe lang, enz enz. Bij de kinderen heeft het ook flink ingehakt, want die reageerden na de verhuizing ook bijna panisch op bijv muziek; mam, dat is hier toch niet ook he?
Het probleem was dat ik steeds vermoeider raakte. Had al een druk leven, en deze chaos kon ik er echt niet bij hebben. Kon niet meer helder nadenken, dus ook niet goed bedenken hoe ik dit op kon lossen. Had al mijn energie nodig om van moment tot moment te leven, en te dealen met wat op me afkwam. (soms zette ik mijn eigen muziek keihard op, om maar de herrie van de buren niet te horen. Heel fijn met knallende hoofdpijn)
Ik vond het echt een nachtmerrie, en vrees dat ik domme dingen had gedaan als het langer had geduurd. Accepteren zou geen optie zijn geweest, het was echt veel te heftig en voor mij niet om mee te leven. (en ben écht geen zeikerd, ben veel verhuisd in mijn leven en heb dus al heel veel verschillende buren gehad waaronder ook veel studenten, nooit last gehad)
Heb toen wel wat dingen uitgezocht, verder dan voornemens maken ben ik niet gekomen. De laatste keer dat ik er aan de deur ben geweest heb ik wel heel duidelijk gemaakt dat ik niet meer aan de deur zou komen. Dat ik de volgende keer de politie zou bellen. Dat had ik eerder moeten doen, heb ik uiteindelijk dus niet gedaan. (en toen zijn we verhuisd) Wat ik zou doen? Het zeker niet pikken. Toch de politie bellen, steeds maar weer, ev waarschuwen van te voren. Als de politie niet mee wil werken ze gekmaken. (de politie dan) Een klacht indienen bij de verhuurder. Universiteit kun je volgens mij ook bellen, ook daar kun je met klachten terecht.
En als alles niet werkt (maar ik zou alles op alles zetten, ik zou dit noooit meer willen meemaken, en het maakt ook uit hoe je dit uitstraalt, ze lopen anders over je heen) dan toch verhuizen, het is het wat mij betreft echt nooit waard. Het heeft bij ons niet zo lang geduurd, een jaartje denk ik, langer had echt iets bij me kapot gemaakt. Rust is voor mij heilig.
(als je het niet hebt mee gemaakt, kun je het niet snappen. Ooit had ik zelf een woedende buur aan de deur, die last had van mijn muziek, ik was nog vrij jong, was overigens gewoon overdag, en die gaf aan ergens gek gemaakt te zijn met overlast en vreesde dat nu van mij. Ik was bang van de man en vond het verhaal ook erg vreemd. Nu snap ik hem toch iets beter!)
Koekje van eigen deeg geven?
misschien niet zo netjes, maar je kunt natuurlijk tegengeluid maken; als ze een feest hebben gehad, willen ze vast uitslapen. Keihard concert van mozart opzetten? Ik zou het niet snel weten hoe je hieruit kunt komen; ik zou denk ik verhuizen. Is er kans dat zij ooit verhuizen?
Vrijstaand huis
Deze meiden leven met het gevoel dat ze in een vrijstaand huis wonen (nou ja, jij woont er ook, maar jij telt niet mee in hun beleving). Het is een verbouwde kerk, beschrijf je, en kennelijk niet zo verbouwd dat geluid binnen de eigen woning blijft. Misschien kan er nog wat meer worden gedaan aan isolatie van beide woningen.
Het is waardeloos dat ze je totaal niet serieus nemen en kennelijk door de generatie die hen vergeten is op te voeden daarin ook nog gesteund wordt. Dus stoppen met vriendelijkheid en elke ochtend aanbellen als het na elven lawaaiiig is geweest.
Wat betreft dat gedonderjaag 's nachts in dat badje, en met drank op straat nacht in nacht uit, daarover zou ik tot vervelens toe de wijkagent benaderen.
Het vereist stalen zenuwen, dat besef ik, het is vreselijk vervelend en ik hoop dat ze binnenkort vertrekken voor een lange vakantie!
Wat ook nog zou kunnen: één tegelijk aanspreken als de ander(en) er niet bij zijn. Dan is er misschien wat minder bravour.
Veel sterkte!
Oog om oog; tand om tand
Mijn grootmoeder zette iedere ochtend om half 7 op vol volume de berichten voor de scheepvaart aan, met vervolgens de prijzen voor de nuchtere kalveren; het hele pand wakker. Ik denk dat "mama" en "bromvlieg" gelijk hebben. De wijkagent benaderen net zolang tot hij het gevoel heeft dat hij een probleem heeft dat hij moet (helpen) oplossen. En iedere ochtend na een lawaaiige nacht het gespuis voor dag en dauw uit de slaap treiteren; hebben zij ook een probleem. Als jij het niet opbrengt om je net zo star en lomp op te stellen als deze dames, dan rest je alleen nog een verhuizing vrees ik. Een moderne versie van oorlog; maak foto's van de bezopen dames in hun badje en plaats ze met naam en toenaam op internet. Leuk voor als ze gaan solliciteren.
