Brief met de gedachten die ik mijn lief niet geven zal
Wanneer ik herinneringen ophaal besef ik wat wij waren, wat ik was, wie ik was (en ben..). De keuzes die ik maakte..
Het leven wat we nu leven, dat is goed. We zijn er voor de kinderen, die groeien goed gezond en geborgen op.
Maar wat ik er voor verloren heb is een enorm deel van mijn zijn. Het fijne sociale, lachen en genieten, morgen is morgen, vandaag is nu. De hoogtes de ik bereikte in het absolute geluk. De schalkse blikken die we konden wisselen temidden alles wat er om ons heen gebeurde. De diepe passie die ik voelde... Mijn hart brand bijkans nog vuriger voor jou.
Maar met het worden van wat ik nu ben en waar ik tav kinderen en opvoeden achter sta, ben ik niet meer degene voor wie jij viel. Begrijpelijk, maar een pijnlijke confrontatie.
De hongerigheid die jij, vanuit mijn optiek, voor me had, die lijkt, of is zelfs, verdwenen.
De honger naar 'het sociale' hebben we beide nog steeds,. Jij hebt een prachtig netwerk ondertussen, dat beneid ik en gun ik je enorm! Me, not so much(gotta work on that, I know)
Daarom support ik je en wil je daarin zo veel mogelijk de ruimte geven, en word blij jou blij te zien. Jou te zien zoals je het liefst bent. Maar dan dus zonder mij...
Echter ik wil (ook!) door jou ge-/be-/ontroerd worden en voelen dat ik de jouwe ben met de passie die daar bij hoort, zoals je wel met een (on)bekende kan flirten..
Maar het voelt alsof je me enkel nog kan zien als een kussen om tegenaan te vleien wanneer het je past of als de wannabe dildo voor je fantasie na weer een avond tot diep in de nacht alleen de hort op.... Het voelt alsof je mij voor lief neemt.
Het voelt alsof de connectie, de drive daartoe, vanuit jou al lange tijd weg is.
Alsof jij je best moet doen om 'te voldoen aan de minimale basis voor je vent', opdat hij niet te veel te zeiken heeft.
Maar echt vanuit jezelf -met stralende ogen, zonder tot diep in de nacht met een ander rond te hangen opdat je me een keer gebruikt voor de lust- dat lijkt niet meer aanwezig te zijn, en dat doet tering veel pijn.
Je hebt wel laten vallen, 'hadden we xxx niet gehad, waren we vast niet meer samen geweest', doelend op de ruigheid van ons bestaan destijds. Maar 2 kinderen erbij werd het toen een moetje?
Ik heb mezelf afgebeuld en weggecijferd, lekker feministisch jou alle ruimte gegeven om je te ontwikkelen, om vanuit mijn mogelijkheden je een goede startplek te geven.
Het voelt nu alsof ik dat niet had moeten doen.
Ik verwijfde hierdoor en jij gaat juist op zoek naar mensen die NIET in een soortgelijke situatie zitten.
Een concurrentie vorm die nooit te matchen valt.
Het voelt alsof je zegt:
'ik heb een gezin maar wil een vrijgevochten individualist die al zijn/haar tijd kan steken in wat die wil-, kan excelleren, nooit geneuzel heeft met thuis, daardoor perfect bereikbaar in de wereld staat en geweldig romantisch, -en in mij.'
Het besef dat ik nooit meer degene zal zijn voor wie je viel, en jij daarmee (en net zo) ook nooit meer naar mij zal zijn zoals toen, doet me verdriet. De realisatie dat ik al heel lang een luchtkasteel aan het najagen ben geweest... Ugh!
Droom over je, denk aan je en zie je vanuit een eigenlijk achterhaald perspectief..
Dat is echt even een harde klap.
Het zet me aan het denken, wat ik nog meer kan doen.
Het enige dat me nog rest is mijzelf. Werken voor mezelf, ontwikkeling voor mezelf, me richten op wat en wie ik wil zijn en hoe ik daar kan komen.
Wellicht dat dit ons verder uit elkaar drijft, verschuivende interesses en mensen in ons leven, misschien dat we elkaar ook weer vinden in onze nieuwe gestalten, maar dat is niet (meer) het doel. Ik moet mezelf sterken voor mezelf, want ik ben degene met wie ik eindig en daar wil ik vrede mee kunnen hebben.
Wat ontzettend mooi geschreven, je diepste gevoelens op papier. Waarom zou je deze brief niet geven aan je lief? De liefde spat er van af, hij is eerlijk en oprecht.
Jullie leven is veranderd in de loop der jaren. Dat hoeft niet erg te zijn, maar het is zonde als je elkaar kwijtraakt.
Eerlijke brief idd, maar ik zou hem nog niet sturen want er zitten ook een paar aannames is waardoor de brief in zijn geheel verkeerd kan worden opgevat en eerder als afscheidsbrief opgevat kan worden.
Zo vind ik stukje
‘Het voelt alsof je zegt:
'ik heb een gezin maar wil een vrijgevochten individualist die al zijn/haar tijd kan steken in wat die wil-, kan excelleren, nooit geneuzel heeft met thuis, daardoor perfect bereikbaar in de wereld staat en geweldig romantisch, -en in mij.'’
en stukje
‘Het besef dat ik nooit meer degene zal zijn voor wie je viel, en jij daarmee (en net zo) ook nooit meer naar mij zal zijn zoals toen, doet me verdriet. De realisatie dat ik al heel lang een luchtkasteel aan het najagen ben geweest... Ugh!’
aannames die zij mogelijk anders ziet want misschien is zij jou juist zo bijzonder en is zij jou heel dankbaar.
Je kan die vraagstukken wel met haar bespreken, maar dan in stukjes. Misschien is het ene juist gezien maar het andere niet. Maar door beide achter elkaar te plaatsen, is het net alsof je het heb opgegeven terwijl je dat juist niet wil. Vandaar niet alles tegelijk anders wordt de muur zo hoog, voor beiden.
Mwoa je schreef al dat je hem niet gaat geven, prima toch?
Lijkt me hoe dan ook slim plan om nu eerst in jezelf te gaan investeren. En dan merk je idd vanzelf wel of dat de relatie goed gaat doen of juist niet. In beide gevallen zul je blij gaan zijn dat je geïnvesteerd hebt in jezelf.
(en ik begin daar nu eindelijk ook mee!
Waarom schrijf je 'achterhaald perspectief' en waarom bekijk je het niet als een nieuw perspectief? Je hebt iets geleerd in het leven. En er zullen hopelijk nog veel mogelijkheden komen om iets verder te leren. Ik lees je brief als groeipijnen, met daaronder veel liefde.
Tsjor
Ik ben al jarenlang niet op dit forum geweest en door de zoekfunctie stuit ik hierop. Wat mooi, en wat een herkenning. Ik denk dat veel mensen zich in deze brief herkennen.
Als je deze gevoelens niet deelt met je partner of watvoor manier dan ook dan is dat het begin van het einde. Zonde. Communicatie is key ! Bespreek wat je mist en plan elke maand een geile datenight of whatever. Misschien mist zij ook vanalles en gaat ze daarom de hort. Begin vh einde als je niet je gevoel op tafel legt. Zou zonde zijn
tsjor schreef op 10-09-2023 om 07:59:
Waarom schrijf je 'achterhaald perspectief' en waarom bekijk je het niet als een nieuw perspectief? Je hebt iets geleerd in het leven. En er zullen hopelijk nog veel mogelijkheden komen om iets verder te leren. Ik lees je brief als groeipijnen, met daaronder veel liefde.
Tsjor
Bedankt voor je reactie, het achterhaald vertaalt de emotie die er nu achter zit, de 'groeipijntjes' zijn nu een soort van liefdesverdriet ofzo. Het voelt als een afscheid van wat ik nog zag, dus nu met de afgebroken stukken een nieuwe fundering bouwen en kijken hoe sterk dat blijkt te zijn.
Pinokkio schreef op 10-09-2023 om 00:03:
Mwoa je schreef al dat je hem niet gaat geven, prima toch?
Lijkt me hoe dan ook slim plan om nu eerst in jezelf te gaan investeren. En dan merk je idd vanzelf wel of dat de relatie goed gaat doen of juist niet. In beide gevallen zul je blij gaan zijn dat je geïnvesteerd hebt in jezelf.
(en ik begin daar nu eindelijk ook mee!
Dank voor je reactie, heel veel succes!
Flanagan schreef op 09-09-2023 om 21:01:
Eerlijke brief idd, maar ik zou hem nog niet sturen want er zitten ook een paar aannames is waardoor de brief in zijn geheel verkeerd kan worden opgevat en eerder als afscheidsbrief opgevat kan worden.
Zo vind ik stukje
‘Het voelt alsof je zegt:
'ik heb een gezin maar wil een vrijgevochten individualist die al zijn/haar tijd kan steken in wat die wil-, kan excelleren, nooit geneuzel heeft met thuis, daardoor perfect bereikbaar in de wereld staat en geweldig romantisch, -en in mij.'’
en stukje
‘Het besef dat ik nooit meer degene zal zijn voor wie je viel, en jij daarmee (en net zo) ook nooit meer naar mij zal zijn zoals toen, doet me verdriet. De realisatie dat ik al heel lang een luchtkasteel aan het najagen ben geweest... Ugh!’
aannames die zij mogelijk anders ziet want misschien is zij jou juist zo bijzonder en is zij jou heel dankbaar.
Je kan die vraagstukken wel met haar bespreken, maar dan in stukjes. Misschien is het ene juist gezien maar het andere niet. Maar door beide achter elkaar te plaatsen, is het net alsof je het heb opgegeven terwijl je dat juist niet wil. Vandaar niet alles tegelijk anders wordt de muur zo hoog, voor beiden.
Bedankt voor je reactie, het gevoel gaat ook alle kanten op, soms moet je gewoon je hart even luchten. Hierdoor krijg ik helder wat er echt in mijn hoofd zit en zet dit neer als een stipje, 'zo voelt het nu'
Dit klinkt als een relatie waarin jullie elkaar zijn verloren. De ander heeft zich goed ontwikkeld, een mooi netwerk en wellicht een scharrel ergens? En jij bent blijven steken in de partner/ouderrol en kunt niet lander de passie bieden die de ander nodig heeft (en jij niet meer?) Tijd voor goede en diepgaande gesprekken ipv van filosofische brieven zonder opvolging. Anders is het straks klaar.
JKris82 schreef op 10-09-2023 om 13:08:
[..]
Bedankt voor je reactie, het gevoel gaat ook alle kanten op, soms moet je gewoon je hart even luchten. Hierdoor krijg ik helder wat er echt in mijn hoofd zit en zet dit neer als een stipje, 'zo voelt het nu'
Ik herken het wel dat het gevoel alle kanten op gaat. Toch waak ik ervoor aannames als leidraad te nemen. Eerst feiten. Zolang het een aanname ipv een feit, is het aan jou om het of achter je te laten als zijnde ‘gebeurd’ of de aanname te laten groeien tot een feit. In dat laatste geval hoe je het ook niet meer aan te kaarten want ergens zou je haar gedachtegoed toch niet echt geloven. Die laatste opstelling is niet goed voor het herstel in vertrouwen in elkaar.
In dat geval is het veiliger om die gevoelens ergens op te slaan, dan uit te spreken. Niets meer dan pure verwerking van pijn. Ik heb wel eens gesprekken met mijzelf die niet geschikt zijn voor andermans oren omdat ik zweef tussen feiten en aannames.
Maar helemaal niets ermee doen, gaat ook niet werken. Daarvoor is de pijn nog te vers. Vandaar trapsgewijs.
aesm schreef op 10-09-2023 om 11:11:
Ik ben al jarenlang niet op dit forum geweest en door de zoekfunctie stuit ik hierop. Wat mooi, en wat een herkenning. Ik denk dat veel mensen zich in deze brief herkennen.
Mag ik je vragen waar je naar zocht?
ik had dit kunnen schrijven. Ik voel elk woord... jammergenoeg.
Het had mijn ex man kunnen zijn die dit schreef. Bij ons is het een beetje soortgelijk verlopen en toch ook weer anders. Maar de pijn was er niet minder om. Ik zal een eeuwig durende pijn van schuldgevoel met me meedragen. En ik gun hem de wereld.
Hannah8822 schreef op 19-09-2023 om 23:33:
Het had mijn ex man kunnen zijn die dit schreef. Bij ons is het een beetje soortgelijk verlopen en toch ook weer anders. Maar de pijn was er niet minder om. Ik zal een eeuwig durende pijn van schuldgevoel met me meedragen. En ik gun hem de wereld.
Mag ik vragen naar jouw kant in jullie verhaal? Verandering van perspectief doet soms een boel! 
