Breuk met zus frustratie

Ja het is vervelend voor jou en zeker frustrerend maar a. je kan er niets mee en b. soms heeft iemand iets van 'dit hele familiesysteem deugt niet en ik kan met geen enkele schakel in dit systeem omgaan'. Dat dit niet eerlijk voelt, kan ik me goed voorstellen. 
Ik zou laten weten dat je deur altijd open staat. Wie weet komt ze toch op haar besluit terug en dan kan je altijd nog zeggen hoe je je hierover voelde.
Sterkte hoor.

Ik kan me voorstellen dat het heel naar en onterecht voelt, maar dat het voor je zus toch de enige manier is om verder te kunnen. Het is niet persoonlijk, tegen jou. Maar ondertussen wel verdrietig voor alle betrokken.
Ik weet niet of je het boek "Het hele dorp wist het" van Rinke Verkerk kent? Ik vind dat in dit boek heel goed invoelbaar gemaakt wordt hoe ontzettend diep ingrijpend misbruik kan zijn. Ik kan het je aanraden om te lezen

Schrijf haar een handgeschreven brief waarin je schrijft dat je haar beslissing respecteert, dat je haar mist en dat je hoopt dat zij er ooit op terugkomt. Probeer niet boos te zijn: het heeft geen zin en maakt de kans op verzoening klein. Het is niet persoonlijk, zij heeft dit nu even nodig om afstand te nemen, ze komt er vast op terug.

Je kan niet anders dan haar beslissing respecteren. Wel zou je die familiecultuur van wegkijken en weglachen kunnen doorbreken, door wel je moeder te vertellen wat deze situatie met je doet. Ook al krijg je niet een gewilde respons, je wel uiten, ook al heb je dit niet geleerd, op deze manier sta je achter jezelf en achter je zus. 
'Want als een blok achter je zus staan', houdt namelijk ook dit in, je uitspreken, hoe lastig en ongewoon dat ook wordt gevoeld. 

Natje1812 schreef op 17-04-2024 om 17:00:

ik probeer het uiteraard vanuit haar standpunt te bekijken en ik weet dat ze door het misbruik en door haar niet volledig gesteund te voelen door mijn ouders en de rest van de familie een enorm trauma met haar mee draagt.Ik hoop door haar keuze te respecteren dat het toch ooit nog goed komt.
Ook mijn gevoelens tegenover mijn moeder zijn soms dubbel.Ik zie haar graag en ik kan niet met haar breken.Maar door niet gewoon 200% achter haar dochter te staan heeft ze zeer veel kapot gemaakt.Zij ziet haar broer en zus nog want alles word in de doofpot gestoken.Ik zie mijn zus niet meer.Hierdoor zie ik ook mijn nichtjes niet meer,de dochters van mijn zus.

Ik heb het zelf ook moeilijk om die gevoelens te uiten naar mijn moeder.Zij heeft mij nooit gevraagd hoe het voor mij voelt om mijn zus niet meer te zien door heel dat drama.Nee zwijgen en doorgaan.Alles weg lachen en in de doofpot steken.

Ik vraag me wel af waarom je dan je moeder zo graag ziet, eerlijk gezegd.

Je moeder maakt al 40 jaar lang de verkeerde beslissing. Dit is niet iets eenmaligs geweest maar een fout die al 40 jaar voortduurt.  Mijn moeder is ook een slachtoffer van incest.  Zij is nu 69 en nog steeds heeft dit flinke gevolgen.  Het feit dat ze er in haar jeugd alleen voorstond en de dader nooit gevolgen heeft ondervonden heeft haar haar hele volwassen leven achtervolgd.  
Je kan niks anders dan dit accepteren.  Zij heeft dit nodig om door te gaan.  

Natje1812 schreef op 03-05-2024 om 08:36:

Dat doe ik ook,…Ik besef wel dat mijn moeder radicaal had moeten breken met hem en achter haar dochter had moeten staan.Ze had en heeft geen ruggengraat en heeft zelf een zeer slechte jeugd gehad waardoor ze zelf emotioneel niet echt goed ontwikkeld is denk ik…Ik kaart nooit problemen aan bij haar omdat ze altijd heel erg hysterisch word en zegt dat ze tegen een boom zal rijden omdat ze toch alles verkeerd doet.

Toch heb ik geen slecht leven gehad en doet mijn moeder ook veel goeie dingen.Dus het is een dubbel gevoel.

Herkenbaar. Mijn moeder is ook het product van haar opvoeding. Ik kan dat zien en ik kan daardoor ook wel met mildheid kijken naar de 'fouten' die ze in de opvoeding heeft gemaakt. Aan de andere kant, zelfinzicht heeft ze niet, en ze heeft inderdaad vroeger ook gedreigd met zelfmoord als er kritiek was of als wij kinderen niet deden wat zij wilde. Maar.... mijn vader heeft in zijn jeugd echt veel meer drama meegemaakt: vader gesneuveld, Jappenkamp, familieleden vermoord, na de oorlog van Indië naar Nederland overgeplant. Toch heeft hij zijn trauma's veel minder op ons kinderen overgedragen dan mijn moeder. Omdat hij wél zelfinzicht heeft en ons niet wilde belasten met zijn verleden.

Zelf heb ik door de opvoeding van vooral mijn moeder ook de nodige uitgagingen gehad in het grootbrengen van mijn kinderen. Maar ik heb daar dus hulp bij gezocht. Omdat ik wilde voorkomen dat mijn kinderen ook weer opgezadeld werden met een erfenis. En daar ben ik goed in geslaagd, al zeg ik het zelf. Jouw moeder heeft haar trauma wel doorgegeven EN is niet in staat om daarop te reflecteren of daar verantwoordelijkheid voor te nemen. Dat is iets dat je haar zeker kwalijk mag nemen vind ik. Dat is ook het deel dat ik mijn moeder kwalijk neem. Niet dat het iets aan de situatie verandert, juist omdat ze zelfinzicht mist. Maar ik denk stiekem wel eens dat dat wel gemakkelijk is, want zo kun je wel alle verantwoordelijkheid ontlopen en hoef je ook de confrontatie met jezelf niet aan te gaan, maar kun je lekker alles op het bordje van de ander leggen.

Natje1812 schreef op 02-05-2024 om 20:06:

Ik heb geen slechte moeder,ze heeft alleen een foute beslissing genomen 40 jaar geleden en daar dragen we wel de gevolgen van.En ze was niet alleen tenslotte ook mijn vader maar hij is overleden.Mijn zus is ook altijd veel minder hard geweest voor mijn vader dan voor mijn moeder.

Ja het is opvallend hoe vaak moeders meer verantwoordelijk worden gehouden voor het niet beschermen van hun kinderen tegen misbruikers dan vaders. Een vriendin van mij werd door haar opa misbruikt (vaders vader) in de tijd dat ze bij haar vader was. Ouders waren gescheiden. Moeder kreeg de schuld.