breken met schoonfamilie?

zennn

waarom wil je zo graag hun goedkeuring? waarom is het zo belangrijk dat zij jouw kinderen leuk vinden? je gunt je kinderen toch gezelschap van volwassenen die hen als persoon waarderen, niet als verplicht nummer?
als je het op deze manier bekijkt dan doe je iedereen een plezier door te bedenken dat het vooral het verlies van je schoonouders/schoonzus/zwager is. En steun je man, want voor hem is het veel verdrietiger dan voor jou. Hij heeft nu ook nog met jouw jaloersheid te dealen.
gr Angela

ja ok

maar als je man het accepteert waarom maak jij het jezelf en hem zo moeilijk? waarom neem je je niet voor om het te accepteren? ok, dat gaat moeite kosten maar het is niet aan jou om te 'breken'. Het is aan jou om een manier te vinden om ermee om te gaan - en een van die manieren is prima, namelijk dat jouw man de zaken regelt met hen. Als je op deze manier een oplossing vindt dan hoef je toch niet te breken? Je hoeft hen ook niet te begrijpen, het is kennelijk al jaren zo, ok dat is hun keuze. Maar daar kun jij niets aan veranderen.
gr Angela

Niet doen

Andermans familie voelt vaak toch al anders aan. Er is een andere geschiedenis, andere gewoonten.
Mijn ouders hadden allebei weinig met hun wederzijdse schoonfamilie. Wel gewoon vriendelijk contact maar mijn moeder met name ergerde zich kapot aan haar schoonmoeder. Wat ze haar eigen ouders vergaf nam ze haar schoonmoeder kwalijk. Beide ouders hadden een 'moeilijke' ouder.
Als kinderen hebben we daar nooit last van gehad. Voor ons waren het gewoon lieve opa en lieve oma en we gingen er graag heen. Ook al waren ze inderdaad wat bijzonder.
En als je eenmaal in zo'n spoor zit van altijd maar denken dat jou kinderen achtergesteld worden dan ga je ook allerlei arrangementen die daar om andere redenen op lijken in dat perspectief zien.
Hopelijk kun je het wat los laten. Accepteer jezelf en laat je humeur niet afhangen hiervan. Het is het niet waard.

breken

Lastige situatie. Als ik het goed begrijp dan heb jij altijd iets met hen willen hebben dat zij niet met jou willen hebben. Je blijft het najagen, maar het is er gewoon niet.
Dan kun je 2 dingen doen; accepteren dat het is zoals het is (breken met je eigen verwachtingen) of zelf proberen er iets van te maken wat meer in de buurt komt van wat jij voor ogen hebt.

Doet me wat denken aan de situatie rondom broer en mij. Wat er precies speelt zal ik wel nooit weten want hij praat niet met mij, heeft 'gebroken' met mij. Maar van wat ik uit zijn summiere info kon filteren had te maken met verschillende verwachtingen. Ik stelde hem op de een of andere manier teleur. Hij vond, denk ik, dat ik meer had moeten maken van onze relatie. Met de nadruk op 'ik', hij niet natuurlijk.

Ze stellen jou teleur. Laat dat los, en geef je kinderen de ruimte familie te hebben.

waardeoordeel

Het is fijn als je met de directe mensen om je heen ongeveer dezelfde normen en waarden deelt. Je hebt duidelijk pech met je schoonfamilie, maar jouw man is er in ieder geval nog 'goed' uitgekomen, gezien het feit dat jullie elkaar kunnen vinden in de constatering dat het niet is zoals jullie willen leven/met elkaar omgaan. Hij ziet hoe het vroeger was en hoe hij het niet meer wil.

Dus waarom wil je die waardering van hun op een manier die zij niet geven? Wat voor 'waarde' hebben zij voor jou dat hun waardering voor jouw man en jouw kinderen zo belangrijk is? Misschien (voorbeeld) vind ik jouw man geen aardige vent als ik 'm leer kennen, om wat voor reden dan ook. Ik kan me niet voorstellen dat je daar dan erg verdrietig van wordt, want hé, we hoeven tenslotte niet met de hele wereld vrienden te zijn. En zo is het wat mij betreft ook met schoonfamilie, maar statistisch is daarbij de kans groter dat je dezelfde normen en waarden deelt. Dus is de schok des te groter als zij niet op die manier denken. Maar je weet het al zoveel jaren, zo zonde van de negatieve energie. Steek die energie in jezelf en je gezin en laat losssss. . . .

gr Angela
ps het feit dat jij zegt dat je het niet begrijpt zegt vooral dat je je denkt dat je het zou moeten kunnen begrjipen. Maar jij gebruikt toch ook jouw referentiekader, namelijk hoe jij met jouw ouders omgaat? kijk zodra er openlijke serieuze narigheid en onaardigheid plaatsvindt en onverkwikkelijke ruzies op verjaardagen dan is het duidelijk. Maar ophouden met najagen zoals Anja zegt lijkt mij een mooi streven. En dat zal moeilijk zijn, maar wel rust brengen denk ik.

Mijn god, wat doe jij moeilijk

Waarom doe je zo ongelooflijk moeilijk en kwel je jezelf zo? Het is de familie van je man, hij heeft al afscheid van ze genomen en jij blijft maar willen dat ze jou en je kinderen leuk vinden. Maar blijkbaar zijn ze daarin niet geinteresseerd. Richt je energie op mensen die jou wel leuk vinden en hou van hen, dat geeft meer energie dan aan dit dode paard trekken.
Waarom willen zoveel vrouwen toch aandacht van mensen die dat hen niet willen geven? Onbegrijpelijk.
En je moet je al helemaal niet druk maken over hoe vaak de andere kinderen bij hen zijn. Dat mogen jouw schoonouders namelijk helemaal zelf bepalen wie ze hoe vaak uitnodigen.

Wat er niet is...

Hoe pijnlijk voor je man. Hij geeft aan dat dit verschil al zijn hele leven speelde. Wat jammer.
Kan je je man meer betrekken bij jouw familie? Of bij de ooms en tantes van zijn kant zodat jullie op de familiefeestjes van zijn grootouders toch nog genoeg gezellige mensen ontmoeten dat het gedrag van je schoonzus jullie koud laat. Ga meer met de mensen om die wel jullie een warm hart toe dragen. Dat kan zonder met je schoonouders te hoeven breken.

----
Het gedrag van schoonzus lijkt te worden gevoed door het verschil in beschikbaarheid met opvang. Misschien heeft je schoonzus zelf geen schoonouders en is dit een financieel gunstige oplossing. Misschien vindt je schoonzus dat jij jouw kinderen bij jouw ouders dient onder te brengen. Of misschien denkt ze dat jullie meer inkomen hebben en best een oppas kunnen betalen. Vaak drijft geld/inkomen tot jaloezie. Dat zou wel haar houding tov jullie , na je klacht , kunnen verklaren. Maar dat is toch haar zwaktebod. Eigenlijk kan je stellen dat je blij moet zijn dat jij anders in elkaar zit.

---
Bezie het contact tussen opa en oma en jullie kinderen niet als een vorm waarin zij aandacht kunnen geven aan jullie kinderen maar als een gelegenheid waarin jullie kinderen contact hebben met hun opa en oma. Doe het voor je kinderen, niet voor je schoonouders. Verleg je focus.

----
Ergens denk ik dat je schoonouders ook wel moeite hebben met de kloof tussen jullie en het gezin van hun dochter. Misschien dat ze daarom die speelmomenten tussen de neefjes en nichtjes creeëren, zonder hun dochter tegen het hoofd te stoten.

---
Ik ken het gevoel buitengesloten te worden bij sommigen in de schoonfamilie en tegelijkertijd te maken hebben met ouders die ook minder mobiel worden. Het heeft ertoe geleid dat ik mijn aandacht heb verschoven naar de mensen waar we prettig mee omgaan. Een soort van verwijdering door de verschuiving in familiebanden.

Ik lees dat de rest van de je familie het ook zien. Bedoel je de familieleden van je mans kant? Kunnen jullie die banden meer aantrekken ipv de banden met je schoonouders? Misschien heeft je man een paar geweldige ooms en tantes die jullie kinderen van harte uitnodigen voor een leuke activiteit, nu jouw ouders wat achteruitgaan. Verleg je lijnen.
Bespreek het met hen. Dat zou voor je man misschien wel net zo fijn zijn.

het enige wat ik nog toe te voegen heb

is dat je je misschien eens moet realiseren dat door het feit dat jij er zo steeds over doorgaat, jij je man er steeds mee confronteert met het feit dat zijn ouders blijkbaar minder om hem en jullie kinderen geven dan om andere familieleden. En dat kan zeer kwetsend zijn. Jij haalt dat iedere keer naar boven en wijst hem erop. Dat is wel echt iets wat jij je man aandoet. Niet bewust kwetsend bedoelt, maar het is een last die jij hem erbij geeft.

Het zou hem en jou en jullie kinderen denk ik goed doen om je energie meer op elkaar te richten en op de familie die wel een fijne band met jullie wil.

Herkenbaar hoor

Ik heb dit soort dingen ook meegemaakt, sterker nog, ze gebeuren nog steeds. Wel gemakkelijk om te zeggen "waarom trek je je het aan wat die mensen vinden"; het zijn wel je (schoon)ouders en de grootouders van je kinderen. Het steekt natuurlijk ontzettend als je eigen kinderen minder belangrijk lijken te worden gevonden door de mensen die juist zielsveel van ze zouden moeten houden. Ik heb nog niet vaak meegemaakt dat mensen dat meteen wel prima vinden en accepteren.
Het klopt niet, het doet je pijn, en het is belangrijk daar goed bij stil te staan. Voel de pijn, hij is terecht.
Vervolgens moet je je realiseren dat je kinderen niet minder zíjn, al worden ze wel zo behandeld. Het zegt he-le-maal niets over hen of over hun waarde.
Misschien is het een idee om hier eens met een professional over te praten die je handvaten kan geven om te gaan met deze situatie. Wel knap vind ik dat je kinderen nog steeds graag bij opa en oma komen. Je hebt je frustratie nog niet op hen overgebracht! En zo lang zij het naar hun zin hebben en je man er klaar mee is, kun je eigenlijk niets doen dan zelf een manier zoeken om er mee om te gaan. Je schoonfamilie verander je niet. Hoe je met de situatie omgaat, dat kun je wel veranderen en het zal je sterker maken.

tsja Bennikki

Het is zelden zo zwart/wit. En als het écht zo zou zijn, wat let je afstand te nemen.
Mijn ouders zijn heel veel meer betrokken in het leven van mijn broer en diens kinderen dan in het mijne. Daar hebben ze veel goede redenen voor. Geen enkel moment heb ik ooit ervaren dat ik of mijn kind minder waard zou zijn voor hen.
Behalve dat ze tig praktische redenen hebben meer contact met zijn kinderen te hebben matchen ze ook beter met zijn gezin dan met het mijne. Dat is nu eenmaal zo, niemands schuld maar gewoon een gegeven.

Als je mijn broer zou vragen naar zijn verhaal mbt zijn zus zul je wrs een hele klaagzang krijgen.
Maar mijn klaagzang over hem is minstens zo erg.

maar waarom

zou je er niets over zeggen?
Wat let je om het bespreekbaar te maken met je schoonouders of -broer?

Opa en oma

Die laatste post geeft wel blijk van een moeilijke positie van opa en oma. Ze zouden beter open kaart kunnen spelen en jullie van te voren informerenvan hun plannen. Het lijkt er op dat ze dat niet eens durven. Uit angst dat jullie de kinderen thuis houden. Openheid is zo'n groot goed. Weten ze eigenlijk wel dat jullie er geen probleem mee hebben maar het wel op prijs zouden stellen als ze het deelden ipv achteraf van de kinderen horen waar ze geweest zijn?
Misschien toch eens een bezoekje aan oma waard om dit aan te geven. Gewoon tussen neus en lippen door wanneer je de kinderen bij hen achter laat.
Denk in kleine stapjes.

Ps over een paar jaar, als de kinderen puberen, is het snel over met die speelafspraken bij je schoonzus. Daarbij moet ik wel zeggen dat het meenemen van de kleinkinderen naar hun dochter zonder kennisgeving, geen schoonheidsprijs verdient.

eigen familie eerst

Ik heb wel eens gehoord dat het anders voelt als je dochter een kind krijgt, dan als je zoon een kind krijgt. Bij een dochter zijn ouders vaak bezorgder, is de zwangerschap spannender (het is hun kind die moet bevallen) en misschien daardoor de band met de kleinkinderen anders. Dit kan misschien ook meespelen, maar daar kan je als schoondochter natuurlijk niks mee
Ik merk zelf dat mijn schoonfamilie de eigen familie bovenaan zet, ook door de manier hoe er over andere schoonfamilie wordt gesproken. Ik voel mij zelf ook de verzorgster van de kleinkinderen van schoonmoeder, bij de familie van mijn man is het ook 'eigen familie eerst', er is totaal geen interesse naar wie ik ben of wat ik doe. Dat kan je dus niet veranderen en ik leg me er bij neer omdat ik wil dat mijn kinderen een oma hebben en mijn man een moeder.

Steun voor je man en kinderen

'Omdat het me echt te veel pijn doet om te zien hoe ze mijn man en mijn kinderen behandelen. Ik kan dit niet meer zien. Dat is de reden waarom ik liever met hen breek.' ik ben het met tante Sidonia eens: door jouw reactie en je wens (breken) maak jij het voor je man en kinderen juist extra moeilijk.
Je man heeft er op een of andere manier mee leren leven, steun hem daarin en steun zijn beslissingen daarin.
Je kinderen hebben geen andere opa en oma dan deze, die niet helemaal functioneren zoals hij dat zou willen. Jouw eigen ouders zijn oud en ziek. Kleinkinderen leren daarmee leven, ze hebben niet te maken met het ideaalbeeld dat jij in je hoofd hebt, maar met de realiteit. Voor hen zal het waarschijnlijk geen probleem zijn dat de andere kinderen er zijn of dat opa en oma op bezoek gaan naar oom en tante.
Er kan best iets tussen zitten dat te maken heeft met je man of met jou. Wil je het weten? Nee toch.
Ik hoop dat je er op een dag met wat humor mee om kunt gaan. Als ze je niet direkt groeten, dat je dan toch op een speelse wijze hen laat weten dat je hen wel groet. Maar dan moet je alle boosheid achter je gelaten hebben, anders stroomt dat er toch doorheen. tot die tijd maar even emotioneel afstand houden en je man en kinderen positief ondersteunen in het uitzoeken van hun eigen manier om ermee om te gaan.

Tsjor

Je kinderen

Je schrijft dat je kinderen wel graag bij opa en oma slapen in de vakantie. En ik lees ook niet dat ze het vervelend vinden Nasr hun oom en tante te gaan als ze een nachtje logeren. Laat dat zo, waarom zou je breken.

Je schrijft dat dochter elf jaar jonger is dan de jongste van de twee zonen ( waaronder jouw man) van je schoonouders. Dat is een bijzondere positite.
En ja, ik geloof ook dat het voor ouders (moeders!) anders aanvoelt als hun dochter bevalt dan dat hun zoon vader wordt. Klinkt oneerlijk maar ik denk dat velen dat herkennen. Dochters trekken meer naar hun moeder dan naar hun schoonmoeder.
Wat die situatieschets betreft, kun je dat voelen als tegenslag en onrecht. Haal die zwaarte eraf!

Wij lezen hier maar een klein stukje van de familiegeschiedenis, dat is altijd lastig.

En verder, wat oppas en onthaalmoeders betreft: ik ben niet van mening dat grootouders de plicht hebben als vaste oppas voor kleinkinderen te fungeren.