Boze vader en gedrag kinderen
Hallo,
Ik heb 2 zoontjes. Ze zijn 3 en 4. En ik zit met een hoop twijfel en vragen. Mijn partner is nogal dominant en explosief. Hij heeft zijn emoties niet onder controle. De afgelopen jaren is er een hoop gebeurd. En vorig jaar heb ik geprobeerd om er iets tegen te doen (met behulp van huisarts, cjg en zelfs politie). Aanvankelijk leek het goed te gaan, maar ondertussen is alles weer zoals vanouds. Maar ik zou gewoon graag met iemand anoniem praten over zijn gedrag naar de kinderen toe en hoe de kinderen op hem reageren. Hij kan namelijk erg dreigend overkomen en daarbij angst aanjagen. Vandaag had hij weer zo’n boze bui. En ik maak me zorgen om mijn jongens. Maar soms denk ik ook dat ik me niet moet aanstellen en dat het normaal is. Want het speelt al lang en ik denk soms ook echt wat hij doet niet erg is en dat ik gewoon te gevoelig ben. Maar vandaag was hij dus erg kwaad om meerdere dingen, hij schreeuwt dan onredelijk en gooit met deuren enzo. De kinderen en ik zaten als stil aan tafel, en ik wil dan echt wel heel graag wel wat zeggen tegen hem (dat hij normaal moet doen bijv.) Maar als hij zo doet, en ik zeg er wat van dan wordt hij nog kwader. Vorig jaar was dat ook gebeurd en toen heb ik de politie gebeld. Dus we hebben het uitgezeten. En natijd deed ik de jongens in bad, de oudste was klaar en hij zei zachtjes tegen mij dat hij niet naar papa in de kamer wilde gaan, hij vond dat niet leuk. Ik moest ook mee. En wat later (toen de jongste al aangekleed was, en aan het spelen) zei de jongste dat hij niet naar papa durfde te gaan en ik moest ook mee. En de jongens doen vaker dat soort dingen, dan willen ze niet bij papa zijn. Ik zou graag willen weten hoe andere kinderen op hun vader reageren. En hoe hun vader zich gedraagt.
Jij weet best dat dit niet goed is. Helemaal niet goed zelfs. Je zoontjes van 3 en 4 zijn bang voor hun vader en willen niet alleen met hem in een ruimte zijn. Hartverscheurend voor die kereltjes. Ik zou terug gaan naar de huisarts.
De situatie zoals je het beschrijft is erg zorgelijk al zeg ik het zelf.
Ik ben een vader en doe vast niet alles goed maar mijn zoontje (2.5) is maar al te graag alleen bij zijn papa in 1 ruimte.
Angst doet meer met kinderen dan je wellicht denkt, nemen ze mee hun verdere leven in.
Ik zou toch zeker raad aan de huisarts vragen en aandringen om therapie.
Wij ouders krijgen geen opleiding om een goede vader of moeder te zijn. Wat wel uit onderzoeken blijkt is dat boosheid zéér veel impact heeft op kinderen. Vooral jonge kinderen. Dat jij én de kinderen nu al ontwijkgedrag vertonen lijkt mij zeer ernstig. Je man ziet het niet, jij wel. Je kinderen kunnen niet voor zichzelf opkomen. Jij wel voor hen. Doe dat dan ook. Je man mag zijn boosheid of frustratie lekker elders gaan uiten. In de sportschool of tegen boksbal. Niet tegen zijn gezin.
Ga aub maandag meteen hulp zoeken. Via huisarts of GGD hulplijn. Je hebt gemerkt dat na hulp zoeken het goed gaat. Dus pak je kans weer.
Mijn man, de vader van mijn kinderen, is een liefdevolle vader. Hij is natuurlijk wel eens boos, maar nóóit zo dat de kinderen of ik bang voor hem zijn. Nooit. Geen geschreeuw of gedreig. Nooit.
Gewoon soms een keer een bozige opmerking, of een kind op een rustige toon vertellen dat je iets niet goed vindt. Nóóit angstaanjagend. Iedereen voelt zich, en is, veilig hier thuis.
Zo gaat dat hier.
ik ben het helemaal eens met de anderen. Hier moet hulp voor komen. Als je partner hier niet mee aan de slag wil of het bagatelliseert, is het belangrijk om voet bij stuk te houden. En desnoods voor jezelf en de kinderen te kiezen.
Dit wordt namelijk alleen erger als de kinderen ouder worden en zij meer autonomie ontwikkelen en in de puberteit komen. Afhankelijk van hun karakter zullen kinderen zichzelf helemaal wegcijferen en zich niet uit durven spreken uit angst. Dit is zeer ongezond voor hun ontwikkeling. Of zij zullen juist meer hun eigen keuzes maken en misschien zelfs in opstand komen. Ik vermoed dat je wel kunt raden hoe je partner daar op zal reageren.
Daarnaast is vader ook een belangrijk rolmodel. Dus hiermee leren zij ook hoe je met emoties om gaat ( en dat is niet op de juiste manier).
" De afgelopen jaren is er een hoop gebeurd. En vorig jaar heb ik geprobeerd om er iets tegen te doen (met behulp van huisarts, cjg en zelfs politie). Aanvankelijk leek het goed te gaan, maar ondertussen is alles weer zoals vanouds"
Of hij moet zich beheersen, of je moet (met de kinderen) weg. Dit is niet goed voor de kinderen, (of voor jou, trouwens) en dat ziet iedereen, behalve hij kennelijk. Kijkend vanaf de zijlijn denk ik: je moet een tweesporenbenadering kiezen. Je gaat alvast plannen voor een scheiding. Wat moet je dan in orde maken, wat moet er geregeld worden? Wat kan je alvast doen om het proces straks makkelijker te maken? Kan je bij je eigen geld? Heb je toegang tot alle paperassen? Is het handig je nu al in te schrijven als woningzoekende? Bereid je voor, maar zet nog geen echte stappen. Daarnaast maak je je man duidelijk dat dit slecht is voor de kinderen en daarom niet acceptabel en dat jullie samen hulp moeten gaan zoeken (ik zou eerst praten met de praktijkondersteuner GZ van de huisartsenpraktijk als die er is, en anders met de huisarts zelf, om te kijken wat voor soort hulp hier nodig is). Als hij niet wil, of eerst wel meewerkt maar later niet meer, dan maak je hem duidelijk dat als hij dit probleem niet aanpakt, een scheiding de enige optie is. Vandaar dat ik zeg dat je je nu alvast op een scheiding moet oriënteren. Dat is je plan B. Hulp is plan A, maar als hij plan A torpedeert moet je bereid en in staat zijn om plan B in werking te stellen.
Plan C is namelijk dat jij en je kinderen zich steeds kleiner maken en steeds meer op eieren lopen om papa maar niet boos te maken. Daar krijgen jullie allemaal een knauw van, en als op enig moment het kleinmaken niet meer vol te houden is, barst de bom. Over pakweg 10 jaar zijn je zoons hun vader namelijk boven het hoofd gegroeid, en aan het puberen, en het is de vraag wat er dan gebeurt. Dat wordt vast heel interessant, maar vermoedelijk niet erg gezellig.
Ingrijpen dus, nu. En dat zal jij moeten doen, want van je man gaat dit niet komen.
O, nog twee dingen schieten mij te binnen. Ten eerste: vraag alvast maar een kopie op van de politiemutatie (=registratie) die destijds is gemaakt. Je kan het maar vast achter de hand hebben. En ten tweede: als hij weer eens bedreigend wordt, schakel dan weer de politie in, en vraag dan aan ze of je (dan hopelijk) toekomstige ex een tijdelijk huisverbod kan krijgen. Dan kan je de scheiding in gang zetten zonder dat hij je voor de voeten loopt. Bij zo'n tijdelijk huisverbod is de kans wel zeer groot dat Veilig Thuis zich ermee gaat bemoeien, maar dat hoeft niet per se een probleem te zijn.
Sterkte gewenst, je zult het nodig hebben.
Groeten,
Temet
Ik heb trouwens ooit eens op internet de tekst gevonden van het boek "Why does he do that?" (ondertitel: inside the minds of angry and controlling men"). Een van de dingen die me is bijgebleven is dat de schrijver opmerkt dat hij vaak hoort van vrouwen dat de man zijn emoties niet onder controle heeft en dan spullen vernielt. Waarop de schrijver dan vraagt of de man in zo'n driftbui ook wel eens zijn eigen spullen vernielt. Dat is eigenlijk nooit het geval, dus zoveel controle over zijn emoties heeft meneer dan kennelijk toch nog wel...
Ik keek nu net maar kon zo snel geen link vinden naar de tekst van het boek, anders had ik die hier gepost.
Groeten,
Temet
Interessante boeken zijn ook:
Wendy Behary Waarom gaat het altijd over jou?
Robin Stern Het gaslighteffect
Deze boeken gaan over narcisme en narcisten maar je man hoeft helemaal geen narcist te zijn om toch narcistisch gedrág te vertonen. Excessief woedend worden ten koste van anderen is bij uitstek narcistisch gedrág. Ik denk dat je in beide boeken veel aanknopingspunten kunt vinden om er op een andere manier naar te te kijken en mee om te gaan.
Het uitgangspunt van Behary is overigens wel dat je alleen kunt (proberen te) communiceren als je niet in gevaar bent. Als er (dreiging met) geweld speelt, moet je weg.
Jij bent moeder, en jouw taak is je kinderen beschermen. Het lijkt me dan wel duidelijk wat je moet doen. En dat is maken dat dit stopt. Dus vertel je man dat hij zich gaat gedragen, en dat hij anders op kan hoepelen. Durf je dit niet, dan is het sowieso al helemaal mis en ga je nu weg met de kinderen. Ga naar je moeder, een vriendin of wie je ook maar vertrouwt, maar blijf niet je kinderen blootstellen aan iemand die een gevaar voor ze betekent. Of zou je wel met ze in een schorpioenenkuil stappen?
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb daar veel aan. Want ik twijfel zo. En ik was echt bang dat ik allemaal negatieve reacties kreeg, dat ik me niet moest aanstellen. Ik weet ergens ook wel dat het allemaal helemaal niet ok is. Maar door de jaren heen raak je er op de een of ander manier aan gewend. En dan houd je je vast aan de goede momenten en ik had altijd hoop. Ik kan me de eerste keer dat hij onredelijk naar me schreeuwde nog heel goed herinneren (terwijl als ik kijk naar nu, dat dat eigenlijk niks was vergeleken met wat er later allemaal is gebeurd) maar toen hij voor het eerst zo onredelijk schreeuwde beet ik van me af. En als ik terug denk aan dat moment dan kan ik me nu niet meer voorstellen dat ik ooit weer zo op hem zou reageren. Vroeger was ik niet zo. Ik zou toentertijd nooit accepteren dat iemand mij zo zou behandelen. Maar blijkbaar ben ik dus wel zo geworden. En voor mijn kinderen vind ik het verschrikkelijk. Maar ik weet soms niet goed wat beter zou zijn. Mijn vriend woont sinds vorig jaar al niet meer bij ons in huis. Maar hij komt dagelijks langs. Maar ik ben gewoon bang voor wat er gebeurd als ik definitief onze relatie verbreek. Hij zal dan uiteraard de kinderen willen blijven zien. Dan zal hij waarschijnlijk willen dat ze net zoveel bij hem als bij mij zijn. En dan kan ik er niet voor de kinderen zijn als hij alleen met ze is en hij weer eens onredelijk kwaad wordt. En ik ben er bang voor dat hij het gewoon niet accepteert als ik de relatie verbreek. Hij heeft al zo vaak gezegd dat hij mij nooit laat gaan en dat ie zoveel van me houdt. Maar ik weet ook wel dat het zo niet verder kan. Vorige jaar toen de politie kwam is ook Veilig Thuis ingeschakeld. Ik was er in eerste instantie blij mee. Maar ze hebben verder niet geholpen. Want ze dachten dat alles koek en ei was omdat mijn vriend elders ging wonen. Ik heb eigenlijk niet zoveel vertrouwen in ze. Maar ik ga erover nadenken om de huisarts weer te benaderen of om zelf met mijn vriend te praten.
Hallo Anna,
Jij bent degene die je kinderen moet beschermen. Ik lees dat je bang bent. Dat lijkt me voldoende om actie te ondernemen. En laat het ajb niet alleen bij nadenken of je de huisarts zal raadplegen. Doe het gewoon. Een gesprekje daar kan absoluut geen kwaad.
En bedenk; Als jij op de hoogte er van bent dat je kinderen zich onveilig voelen, en dit wordt gedoe, en je hebt niks gedaan, dan ben je ook aansprakelijk. Ik ben hier destijds door veilig thuis en schoolmaatschappelijk werk voor gewaarschuwd.
succes....
ik zou eerst met huisarts praten. Ook je twijfel uiten dat veilig thuis en hulp versus gedeelde voogdij. Gevolgen voor je kinderen.
En vraag iemand bij het gesprek met je vriend. Doe dit niet alleen.
Wacht niet langer. Neem actie.
