Biologische vader en het eerste contact met kind

Kindertherapeut

Het lijkt erop dat de moeder dit proces zo goed mogelijk voor het kind wil aanpakken onder andere door een kindertherapeut in te schakelen. En ook jij wil ook nog eens meewerken aan hetgeen zij voorstelt. Op dit moment lijkt mij de beste keuze dat jij, als biologische vader een afspraak hebt bij de kindertherapeut. De kindertherapeut kan dan aan jou zelf uitleggen hoe het zou moeten gaan en waarom en jij kunt al jouw vragen kwijt. De kindertherapeut kan deze dan ook meenemen in haar advies wat het beste is voor het kind. Is de financiële kwestie al aan de orde geweest?

de financiele kwestie

Els,

Bedankt voor je reactie. wat bedoel je precies met de financiële kwestie?

Ik denk ook

Dat het beter is om het meteen te vertellen en niet nog 4 jaar te wachten. Hoe jonger het kind hoe flexibeler en hoe makkelijker het met zulk nieuws omgaat en hoe sneller het went aan de persoon die zijn vader is en de vader ook beter leert kennen. Aan de andere kant zal een kindertherapeut ook wel weten wat hij zegt. En ligt het er ook aan of jij na het vertellen ervan meer een rol zal gaan spelen als vader of dat het enkel ter kennisgeving word verteld aan het kind maar verder niets mee gedaan.

Hier ook twee kinderen die niet met hun biologische vader opgroeien. De oudste van ruim 2,5 weet wel wie hij is. Iets andere situatie hier (want twee vrouwen, dus geen "zorgvader" maar twee moeders) maar lijkt me juist dat ze op deze leeftijd daar makkelijker mee omgaat dan wanneer we op late leeftijd even komen binnenvallen met wie haar vader is en ze pas dan aan hem kan gaan wennen. Hoe jonger hoe natuurlijker het gaat.

juist die

juist die fantasiewereld maakt dat het veel soepeler kan gaan, mede ook omdat kinderen later niet zoveel herinneringen aan die eerste paar jaren hebben als dan wanneer ze 8 zijn. Ik ben er ook voor om het kinderen op tijd te vertellen zodat ze kunnen vergroeien met de feiten zonder dat het als een enorme verrassing komt in een tijd dat ze het veel beter beseffen en de impact groter zal zijn.

Ik zou

luisteren naar de kindertherapeut. Probeer op een rustige manier een leuk persoon in het leven het je kind te worden en vertel het op het moment dat het kind het kan begrijpen.

Verder zou ik jouw vriendin er in het begin nog buiten houden. Ga eerst gewoon kennismaken. Als je dan een aantal keer geweest bent kun je jouw partner misschien meenemen. Ik begrijp nooit zo goed waarom de nieuwe partners ook meteen partij moeten zijn. Het is jouw kind, dus jij zult wat moeten opbouwen. Misschien is de relatie tussen jou en jouw partner wel gestopt op het moment dat jouw kind klaar is om het te horen. Het blijft jouw kind de rest van jullie leven, terwijl partners (helaas) nog wel eens kunnen wisselen.

Geheimen

Misschien is het schokkend voor een vierjarige dit te horen. Maar wat denk je van een achtjarige die ineens hoort dat die man die ze al jaren kent ineens haar vader blijkt te zijn? Ik denk dat die kindertherapeut eens moet gaan praten met een volwassenentherapeut. Ouders die geheimen hebben omdat ze denken dat dat beter is voor hun kinderen richten veel schade aan. Daar hebben andere therapeuten veel meer werk aan als de kinderen volwassen zijn.

Emma

Ik kan het niet meer met je eens zijn!

Als ik even terug ga naar onze situatie, kindje via donor, dan word er gezegd, of nooit vertellen, of direct, als het kind gaat vragen er open en eerlijk over zijn! Ik snap dan niet dat zo'n kindertherapeut dan het nog 4 jaar wil verzwijgen en het pas gaat vertellen als een kind 8 is. Kind heeft dan drommels goed door dat jullie al die tijd hebben zitten liegen.

40er

Haha, ik heb je eerste zin wel 3x moeten lezen voordat ik snapte dat je het wel met me eens was (méér dus, en niet: niet meer)

Ja, als je het geheim houdt moet je het goed doen, en nooit, maar dan ook nooit, er met wie dan ook over praten en alle documenten daaromheen vernietigen voordat je dood gaat. Dat lukt geen mens. (En dan nog kan er toevallig DNA-onderzoek plaatsvinden waardoor je geheim uitkomt)

Maar de situatie in dit topic is natuurlijk wel wat ingewikkelder. Toch zou ik er voor kiezen zo snel mogelijk open te zijn over het vaderschap naar het kind. Zonder geheimen is de situatie al ingewikkeld genoeg.

Waarom wachten?

Ik ben geschokt door het voorstel van de kindertherapeut. Waarom in godsnaam nog 4 jaar wachten? Het kind zal zich dan zo besodemieterd voelen.
Je kunt een kind van 4 jaar heel goed uitleggen dat er een eitje en een zaadje nodig zijn om een baby te maken (neem er eens een voorlichtingsboekje voor kleuters bij) en dat jij dat zaadje gegeven hebt. En dat opvoedvader de zorg op zich neemt en dus de papa is. Moeilijker dan dat hoef je het niet te maken. Dikke kans dat het kind in kwestie dit gewoon als kennisgeving aanneemt. Verdere vragen beantwoord je pas als ze daadwerkelijk komen.

die

bij die programma's zoals bv The Locator, waar familieleden worden verenigd, zie je vaak dat mensen die het altijd al wisten, veel minder moeite hebben dan de mensen die zich voorgelogen voelen. Zij onthouden ook veel beter hét moment van vertellen, iets dat nogal wat problemen kan geven op latere leeftijd. Je hoeft heus niet meteen in detail te treden, maar normaal conform de leeftijd informatie verschaffen.

Zelf met therapeut praten

Heb je zelf met de kindertherapeut gesproken, of is het wat de moeder zegt?
Stel anders voor dat jij ook een gesprek met die therapeut wil.

Vaderschap

Eens met Henriette123. Ga ervoor! Het gaat over jouw kind en jouw vaderschap.

zelf met de therapeut praten

Henriette en Emma,

Bedankt voor jullie mening en adviezen, ik heb nog niet met de kindertherapeut gesproken. dit omdat het allemaal vers van de pers is en ik me door middel van dit forum eens wil oriënteren hoe andere mensen van buitenaf deze situatie beoordelen. wederom mijn dank ervoor!

uiteraard meer meningen zijn welkom. maar krijg al een aardig beeld dat de aanpak zoals deze er nu ligt vanuit de moeder en zorg vader waarschijnlijk niet de juiste is....

Belang van het kind

Het lijkt mij niet in het belang van het kind om hem eerst vier jaar lang vier keer per jaar op stap te laten gaan met een aanvankelijk volslagen vreemde, die hij met die frequentie ook niet echt goed zal leren kennen, om hem op zijn achtste ineens te vertellen dat die uitstapjesman zijn vader is. Ik geloof er niks van dat een achtjarige dat zoveel beter kan handelen dan een vierjarige. Meteen openheid van zaken lijkt mij zoveel beter dan om nog vier jaar schimmig te gaan doen. Overigens is jouw wens om je vriendin bij dit verhaal te betrekken ook niet in zijn belang.

skik

Vriendin

Eens met Skik, ik zou je vriendin hier zeker buiten laten. Als (ALS) het ooit zo ver komt dat hij bij jou thuis komt, is dat vroeg genoeg om je vriendin te ontmoeten. Jouw kind heeft (nog) niks met jou, hij heeft absoluut helemaal niks met jouw vriendin. Niet doen, niet op aandringen.

Insteek

Ik zou aan je zeg maar ex zeggen, dat je graag eens met de therapeut wilt spreken, omdat je niet goed begrijpt waarom hij/ zij het beter vindt dat je eerst vier jaar aan de zijlijn staat.
Je komt er dan vanzelf achter of de therapeut echt een reden heeft, of dat het verzinsels van je ex zijn.
Ik denk dat dit een betere insteek is dan tegen je ex zeggen, dat je het niet met haar eens bent.

Kindertherapeut = onbeschermde titel

Pas op met de term kindertherapeut! Het is een onbeschermde nietszeggende titel net als coach. Iedereen mag een bord in de tuin zetten met die titel en een praktijk beginnen. Sommigen hebben een zes-weekse cursus gevolgd o.i.d. Maar stel er aub niet veel van voor. Uitspraken en adviezen van een kindertherapeute zou ik naast me neerleggen en met vragen bij een geregistreerde kinderpsycholoog gaan. Laat je niets wijsmaken door zgn. kindertherapeuten.

Hoe het bij ons ging

Beste Wodan,
Zelf ben ik moeder van 2 zoons. Mijn oudste zoon zijn biologische vader liet niets meer horen nadat ik hem destijds liet weten dat ik zwanger was. Ik heb vanaf mijn zoons 1e jaar elk jaar zowiezo even contact met hem gezocht. Toen mijn zoontje 5 was had hij erg onrustig gedrag en kwamen we bij een speltherapeut terecht. Deze merkte op dat mijn zoon doorhad dat we iets verzwegen. In de spelkamer heb ik toen aan de speltherapeut verteld waar ik woonde vanaf de zwangerschap en met wie ik omging enzovoort. Ze vertelde later dat mijn zoon weliswaar aan het spelen was maar een diepe zucht van verlichting had toen bleek dat een andere man bij mij kwam en voor mij en hem ging zorgen.
Hij wist het dus maar kon er op dat moment niet zoveel mee. Hij heeft me alleen nog een keer gevraagd hoe hij heette.
Rond zijn 10e vertelde hij ineens opgewekt dat hij 3 vaders heeft. Ik ben namelijk gescheiden van zijn (zorg)vader en inmiddels getrouwd met een andere man.
Nu is hij 11 en vroeg de biopapa ineens of hij mijn zoon mocht zien. Ik heb het voorgelegd aan zijn vader en hemzelf. Zijn vader wilde er niets van weten en vond dat het initiatief bij mijn zoon vandaan moest komen. Dit heb ik als volgt opgelost: ik heb mijn zoon een mail laten sturen naar zijn biopapa. Afgelopen zaterdag hebben ze elkaar ontmoet tijdens een lunch bij de subway. Mijn zoon was blij dat hij hem eindelijk zag en de biopapa was ook superblij. Het raakte mij ook natuurlijk. Ik ben blij dat ik het contact heb onderhouden met de biopapa en dat ik een ontmoeting niet heb tegengehouden.
Het mooiste vind ik ook de reactie van mijn zoon, dat bevestigd dat ik de goeie beslissing heb genomen. Nu maar hopen dat de zorg vader het goed opvat.

Na bijna 20 jaar heb ik bericht gekregen van mijn toenmalige vriendin, dat ze tijdens ons samenzijn zwanger is geraakt. Dit heb ik nooit geweten, omdat onze "relatie" maar heel kort heeft geduurd. Nu zoveel jaar later wil ze dat ik mijn zoon leer kennen, maar wat betekent dit voor mij en hoe pak ik dit aan? Inmiddels ben ik al 15 jaar getrouwd en heb ik samen met mijn vrouw 3 kinderen op de wereld gezet. Vanzelfsprekend ben ik eerlijk geweest tegen mijn vrouw en heb ik haar gelijk van dit feit op de hoogte gesteld. Ze is hier natuurlijk erg van geschrokken, maar ze is pragmatisch ingesteld en wil nu vooruit kijken naar een goede oplossing. Kan iemand mij adviseren welke stappen ik moet nemen? Moet ik een DNA test laten doen om zeker te weten dat ik de vader ben? Moet ik het kind erkennen als ik inderdaad de vader blijk te zijn? Welke consequenties hangen hieraan vast? Hoe bouw je een band op met je zoon die je helemaal niet kent? Wil hij dat zelf wel? Welke verwachtingen mag ik hebben? Ik ben zo zoekende...help!

Waarom wil de moeder nu dat haar zoon zijn vader leert kennen?
De zoon is inmiddels 20, dus contact kun je met hem zelf regelen. De moeder kan jullie in contact brengen door telefoonnummers uit te wisselen, als jij dat goed vindt en zoon vindt dat goed. Ik zou kijken wat je zoon wil, eerst appen of life contact? Ook de moeilijke vragen rond DNA, erkenning en zo, je kunt het samen gaan uitzoeken. Gelukkig reageert je vrouw goed, dus ik denk dat je er wel uit komt als je het open kunt bespreken.

Tsjor

Ben het eens met Tsjor. 

Wat betreft erkenning: erkenning kan alleen met toestemming van deze jongen. Er is geen haast bij, dit kan over jaren ook nog. Het is wel iets om goed van tevoren over na te denken, want door erkenning wordt een afstammingsband geschapen. Jullie zijn dan officieel vader en zoon. Dat betekent in puur praktische zin voor jou een onderhoudsplicht tot zijn 21e (tenzij hij zijn eigen brood verdient) en er zijn erfrechtelijke consequenties. In zijn achternaam verandert in principe niets. 

Persoonlijk zou ik inderdaad een DNA-test willen doen, maar die keuze is aan jullie. Bedenk wel dat als je erkent, die erkenning onomkeerbaar is. Erkenning kan in sommige gevallen worden teruggedraaid als blijkt dat de erkenner niet de verwekker is, maar ik betwijfel of dat ook kan als je welbewust hebt erkend terwijl er twijfels waren maar je hebt afgezien van een DNA-test. Dus bezint er ge erkent.

Dit klinkt alsof deze moeder destijds graag alleen een kind wilde opvoeden en nu, nu haar zoon meerderjarig is en ze geen bemoeienis van de vader meer te vrezen heeft, alsnog openheid van zaken geeft.  Maar goed, dat is speculatie.

Groeten, 

Temet

De zoon is al lang en breed volwassen. Geen idee of je iemand dan überhaupt nog kunt erkennen als kind. Volgens mij moet dat toch voordat iemand 18 is. Overigens kun je dat ook gewoon weigeren. Ze heeft er immers ook twintig jaar over gedaan om je te informeren en je hebt nooit een rol kunnen spelen in het leven en opvoeding van de zoon. Bovendien is het ook alleen maar de bewering van de moeder dat jij de vader bent. Daarbij, eens met Tsjor dat de zoon inmiddels oud en wijs genoeg is om zelf contact te zoeken/te initiëren als hij dat zou willen.

Ja, je kan nog erkennen als het kind volwassen is. Ik weet van een geval waar een hoogbejaarde man met een middelbare dame naar het gemeentehuis toog en op de vraag waar hij voor kwam blijmoedig antwoordde "ik kom mijn dochter erkennen" - met een blik op de middelbare dame. 
Ook een gerechtelijke vaststelling van het vaderschap (feitelijk een soort afgedwongen erkenning) is niet aan een termijn gebonden. 
Voor sommige andere zaken rond afstamming gelden wel termijnen, maar hier dus niet. 

Groeten, 
Temet

'Daarbij, eens met Tsjor dat de zoon inmiddels oud en wijs genoeg is om zelf contact te zoeken/te initiëren als hij dat zou willen.'
Nou nee, dat is niet wat ik voorstelde. Dan leg je het hele probleem bij de zoon neer en wordt het zijn verantwoordelijkheid. Terwijl hij part noch deel heeft aan het ontstaan van het probleem.
Mijn voorstel was dat het probleem weer bij moeder komt te liggen: zij kan vragen aan zoon (en vader) of het goed is als contactgegevens worden uitgewisseld (telefoonnummer is al voldoende) en daarna kan vader contact opnemen om met zoon te bespreken hoe zoon verder wil. Dat kan via de app bijvoorbeeld. Wil zoon hem wel/niet zien? Wil zoon wel/niet een gesprek met hem aangaan? Wil zoon wel/niet iets uitzoeken over of vader de echte vader is, over erkenning, over eventuele gevolgen daarvan etc. Wil zoon wel/niet kennis maken met gezin van vader? Zoon en vader kunnen dat samen verder uitzoeken. Als zoon en vader beiden eerlijk tegenover elkaar zijn in ieders tempo, met ieders bedenkingen en met respect voor ieders geschiedenis dan lijkt me dat de beste weg om hiermee om te gaan.
Moeder is dan verder buiten beeld.

Tsjor

Bedankt tsjor en Temet voor jullie reacties. Het helpt me weer een stapje verder.
Het blijft wel een moeilijke kwestie, want ik wil aan de ene kant mijn huidige leven met mijn gezin niet verstoren en anderzijds wil ik een kind van mij niet verloochenen. Ik zal inderdaad moeten afwachten of mijn mogelijke zoon wel contact met mij wil. Voor hetzelfde geld weet hij helemaal nog niets van mijn bestaan af. Mijn vrouw vroeg zich af of het mogelijk is dat de moeder met terugwerkende kracht alimentatie wil ontvangen, maar ik geloof dat dát helemaal niet kan. Maar ik ben geen expert in dit soort zaken. Is het misschien een wijs idee om een advocaat in de hand te nemen? Iets met familierecht of zo? Maar ik ben niet zo superrijk dat ik dit allemaal makkelijk kan betalen. Een gezin met 3 kinderen laat weinig over aan het einde van de maand.

Alimentatie kan wel met terugwerkende kracht worden vastgesteld, maar die werkt dan terug vanaf het moment dat de alimentatieplichtige wist dat hij/zij er rekening mee moest worden gehouden dat er betaald moest worden.

Als een ouder dus op 1 januari 2021 aan de andere ouder om alimentatie vraagt, er een tijdje onderhandeld wordt, de zaak uiteindelijk bij de rechtbank belandt, en die rechtbank pas in november uitspraak doet, dan kan die rechtbank de alimentatie vaststellen vanaf 1 januari 2021. 

Ik heb nog nooit gehoord van een alimentatie die werd vastgesteld per een datum, gelegen voordat er een duidelijke aanspraak op betaling was gemaakt. 

Geen zorgen dus. 

Groeten, 

Temet

'Voor hetzelfde geld weet hij helemaal nog niets van mijn bestaan af.'Dat lijkt mij de eerste hobbel, maar daar zal moeder toch voor moeten zorgen. Het is niet aan jou om daarop te interveniëren.
Mocht moeder gegevensuitwisseling mogelijk maken (hij weet dat jij bestaat, jij krijgt zijn telefoonnummer) dan zou ik wel als eerste contact met hem opnemen. Je voelt nu zelf hoe zwaar deze kwestie is. Dat laat je niet aan een kind over, ook al is hij 20. Je kunt het contact zo open mogelijk beginnen: ik heb gehoord dat ik je vader ben, mijn vraag aan jou is: wat wil jij.
Je wil je huidige leven niet verstoren, dat is begrijpelijk, maar het is al een beetje verstoord. Stel dat het kind blij is dat hij een vader blijkt te hebben en hoopt op contact met jou en jij weigert pertinent, dan is dat voor het kind moeilijk te behappen. Dat doet ongelooflijk veel pijn, ook al kan er begrip van hem zijn voor jouw positie.

Temet heeft al antwoord gegeven op de vraag over alimentatie (zo jammer dat vaderschap altijd in verband wordt gebracht met geld). Er is geen enkele aanleiding om nu een advocaat in de arm te nemen. Mochten er dingen vastgelegd moeten worden, dan zou een notaris wellicht de eerst aangewezene zijn. Maar ik zou dat nu niet allemaal gaan uitzoeken, dat kan eventueel ook later, als je kennis gemaakt hebt met de jongen.

Tsjor

Nogmaals mijn hartelijke dank Temet en tsjor voor jullie reacties en adviezen.
Het heeft me enorm geholpen en ik ga contact opnemen zodra ik de gegevens heb gekregen van mijn zoon. (ik weet nog niet eens hoe hij heet!) Ik denk inderdaad dat het belangrijk is dat we eerst uitspreken wat we willen van elkaar. Dan zien we wel weer verder. Maar zo'n eerste ontmoeting, wat een mindblow wordt dat! 

Tsjor: " zo jammer dat vaderschap altijd in verband wordt gebracht met geld)".
Ja, ik snap die opmerking aan de ene kant wel, maar aan de andere kant: je weet ook dat dit soort dingen iha niet vrijblijvend zijn, de vraag of alimentatie met terugwerkende kracht kan worden vastgesteld is best een logische, en als het antwoord zou zijn geweest dat een bijdrage kan worden vastgesteld met terugwerkende kracht over de hele kindertijd van deze jongvolwassene, dan zit je wel tegen een gigantische betalingsverplichting aan te kijken. 

Dus dat je dan niet alleen maar aan de persoonlijke kant van een en ander denkt maar ook een beetje buikpijn krijgt bij de gedachte aan wat er mogelijk financieel op jou (en dus je gezin) afkomt, dat lijkt me volkomen logisch. 

Groeten, 

Temet