Bijna 2 jaar in relatie, de leuke en tedere dingen minderen alsmaar
Bijna 2 jaar geleden begon ik een relatie met een lieve man, na een hele moeilijke scheiding en relatie van meer dan 20 jaar.
In het begin deed hij enorm veel moeite voor mij. Dat is wel normaal, denk ik. En dat het slabakt en wat routine wordt, ook.
Maar ik vind toch dat het sterk achteruit gaat. Een hand op mijn been, bij het autorijden, een kort gedichtje, een briefje op de keukentafel als hij eerder vertrekt, een spontane kus of knuffel, allemaal dingen die ik zo heerlijk vond, en waar nog maar weinig van overblijft. Maar datis dan maar zo. Het veroveren is lang voorbij, troost ik me dan maar. Hoewel het kleinigheden zijn die er voor mij altijd zouden mogen zijn.
Maar wat me meer raakt: ook een minder enthousiaste houding word ik gewaar, veel minder seks, minder affectie, minder praten...
Nu moet ik er zeker bij vertellen dat er veel gebeurd is in deze 2 jaar. Ik ben ernstig ziek geweest, en dat heeft een serieuze verandering van mijn uiterlijk met zich meegebracht. Uiteraard ziet hij dat ook. Ik voel me heel wat minder goed in mijn vel.
Als ik er met hem over praat, zegt hij dat er niks aan de hand is, en dat hij me nog even graag ziet. Ik heb natuurlijk de keuze om dat gewoon voor waar aan te nemen. Maar toch vang ik signalen op die me erg doen twijfelen, ook al beweert hij het tegendeel.
Mijn vorige relatie was er geen liefdevolle. Ik heb dus nog wat te leren.
Herkenbaar?
Je beschrijft echt een behoorlijke verandering. Ik vind dat na (nog maar) twee jaar ook raar. Je lijkt zelf vooral met je uiterlijke verandering te zitten. Maar dat is een aanname. Wat geen aanname is zijn het gebrek nu aan affectie elementen. In mijn situatie bleek er later wel degelijk wat aan de hand. Maar bij vragen bleef het ook bij geruststellen. Wat kan ik als tip geven: stel open vragen en vraag door. Vooral dat: laat je niet snel parkeren. Niks zo ongemakkelijk dan relatievragen. Zeker als hij boos gaat reageren of het wegwuift. Alsof het aan jou ligt. Maar door te benoemen hoe het was, dat je dat mist. En dat jij conclusies trekt lijkt mij valide. En dat je stevig doorvraagt ook. Neem dus geen genoegen met simpel er is niks. Je intuïtie rinkelt. Wellicht onnodig. Maar je wil toch gewoon de lieve attente en knuffelige man terug? Dus ook als er niks is, wil je hem attenderen op wat jij nodig hebt of graag wil.
Ja dit klinkt voor mij als de 'bezit van de zaak- eind van het vermaak' fase. Eén van de partijen in de relatie vindt dat hij/zij er geen moeite meer voor hoeft te doen en gaat achteruit leunen. De buit is toch wel binnen en nu gaan we voor de genoeglijkheid. Het 'taking for granted' gevoel bij de ander. Vaak wordt (in een volgende fase) de behoefte aan spanning op een andere manier ingevuld: porno, flirten buiten de deur en zelfs vreemdgaan. Dit alles hoeft bij jou natuurlijk helemaal niet het geval te zijn.
Ik begrijp de insteek van Anna Cara maar mijn ervaring is dat als iemand zo in een relatie staat, deze alleen maar kriegel wordt van vragen en met name van doorvragen. En dat je nog niet ergens komt. Hij/ zij weet immers zelf vaak niet waarom hij zo doet.
Ik zou daarom misschien eens proberen wat minder beschikbaar te zijn. Dingen voor mijzelf te doen, met vriendinnen weg etc. Niet als spelletje maar gewoon omdat jouw snakken naar aandacht juist een terugtrekken van de ander kan veroorzaken en iemand die het fijn kan organiseren voor haarzelf juist aantrekkelijk is.
Natuurlijk wel je gevoel voor hem open houden en áls hij dan wat meer jouw richting opkomt dat verwelkomen en honoreren met warmte.
Inderdaad Anna Cara, hij wuift het makkelijk weg, en reageert geïrriteerd. "Je denkt veel te diep na", zegt hij dan. En ook, "ik heb daar niet zo'n behoefte aan, knuffelen en kussen de hele tijd".
Dat kan he. Maar ik mis het.
Lexus, merci voor de tip. Ik ga dat eens proberen, me wat minder beschikbaar opstellen. Eens zien wat het dan geeft.
Voor bedrog heb ik geen schrik. Hij heeft op dat vlak zelf heel veel onaangenaams meegemaakt, ik ben er behoorlijk van overtuigd dat hij dat zelf nooit zal doen.
Maar spanning zoeken elders, dat merk ik ook wel. Zo zie ik op zijn pc dat hij wel eens naar porno kijkt. Niet vaak. Maar toch. "Dat doet elke gezonde man". Misschien ook waar.
wat doe jij zelf om het weer aan te wakkeren? Leg zelf weer es een briefje neer of een hand op zijn been. Actie geeft vast reactie. Meeste mannen zijn niet van het gepraat. Wat je mist kun je zelf inbrengen
Ik las ooit een uitspraak van een seksuoloog: als je in het eerste jaar van de relatie voor elke keer dat je seks hebt 1 euro in een spaarpot doet en daarna elke keer 1 euro eruit haalt, dan houd je nog geld over. Met andere woorden: zo vreemd is het niet.
Bij je beschrijving van alle aandachtsmomentjes vroeg ik me wel af: wat vond jij belangrijk om te doen om hem je liefde te betonen? En kun je dat nu alsnog doen, zonder dat je meteen een wederdienst verwacht?
Lexus zegt: 'De buit is toch wel binnen en nu gaan we voor de genoeglijkheid.' betekent dat dan dat je je als 'te krijgen buit' ziet? 'Genoeglijkheid' klinkt wat negatief. Na een eerste verkenningsfase komt er een periode, waarin mensen 'gewoon, willen leven, waarin je ervan uit mag gaan dat er een relatie is, waar je blij mee bent. De gedachte dat dat elke dag weer 'veroverd' moet worden is wel erg vermoeiend.
Ik hoop dus dat je in 'het gewoon met elkaar leven' een zekere rust vindt en dat je er blij mee kunt zijn, dat er voldoende aanknopingspunten zijn om geïnteresseerd te blijven in elkaar en af en toe momenten waarop je je blijdschap om elkaar kunt vieren.
Tsjor
Als je je ongenoegen wil uiten, doe dat dan met korte, heldere boodschappen over wat je verwacht van de ander. Leg zelf een briefje op tafel: hé, geen briefje vandaag? Of schrijf zelf een gedichtje over de gedichtjes die je mist. Vermijd grootste beschouwingen die de hele relatie betreffen, zonder dat duidelijk wordt wat je nu eigenlijk wil. Dat werkt contra-productief.
Tsjor
