Bij elkaar blijven voor de kinderen...?

Zijn jullie al eens bij een relatietherapeut geweest? Zo nee, dan lijkt me dat een goede eerste stap nu!

Hai Edward,
Wij zijn al 25 jaar samen, een lange en grotendeels ongelukkige relatie. Toch ben ik blij dat onze kinderen geen scheiding hebben meegemaakt. Ik zoek zelf veel plezier en voldoening uit andere mensen en bezigheden.
Onze dochter heeft sinds kort een diagnose autisme en ADHD en we vermoeden dat ons hele gezin een klap van de ASS-molen heeft. Ik heb net een onderzoek voor mezelf gevraagd, mijn zoon wil ook en ik hoop dat ook mijn man dan over de brug komt.
Misschien os er geen sprake van bij je vrouw of jou, maar het kan de communicatie en de intimiteit bijzonder verstoren! 
In elk geval is relatietherapie een hele goeie. Samen zoeken naar leuke gezamenlijke activiteiten is ook een tip. Dan ben je niet alleen ouders, maar leer je elkaars gezelschap weer waarderen.
Succes samen! 

"Als ik dan zekerheid heb dat mijn kinderen niet beschadigd geraken door het scheiden van hun ouders, wil ik dit doen."

Als dat betekent dat de kinderen nog 15 jaar in een steeds gespannere, liefdesloze, kille of ruziemakende sfeer zitten schaadt dat op een andere manier. Je wilt toch ook een voorbeeld voorleven hoe een goede relatie is voor de kinderen. Met dat je elkaar liefde toont etc. 

Ik zit al 20 maanden met man in relatietherapie. Heerlijk vind ik dat. Bij hoge nood parkeren we een probleem en bespreken het bij de therapeut zodat het thuis rustig blijft en niet ontploft.

 Doordat ik een proefscheiding heb gedaan weet ik dat ik dat niet wil. Dus uit elkaar gaan proberen is altijd beter dan definitief uit elkaar gaan in mijn ogen. Ik zou mijn kinderen niet kunnen missen en de gedeelde liefde die ik met man voor kind voel zou geen enkele nieuwe partner zo voelen.

 Misschien moet je vrouw weten dat het menes is en dat zij wel nee nee nee kan zeggen en jij niet moet mekkeren maar jij hebt ook gevoel en daar mag zij meer haar best voor doen wil zij ook een gezinsleven behouden. Het is geven en nemen. Als ik stop mijn man seks of enige vorm van intimiteit te geven zonder hoogzwanger te zijn of net bevallen ben ik binnen zeker 3 maanden op straat gezet. Als jij je grenzen niet aangeeft neemt zij gewoon meer ruimte in. Bespreek het maar bij de therapeut. Als je bij de therapeut onderliggende issues bespreekt komt er misschien vanzelf wat meer ruimte voor intimiteit. Als ik echt woest op man ben wil ik ook geen seks. Hij wil altijd, het staat voor hem wat losser. Vrouwen werken iets anders. 

Wij zitten nog midden in een relatiecrisis, en hebben scheiden heel serieus overwogen. Onze kinderen zijn voor mij de grootste reden en motivatie om dit niet te doen. Maar 'bij elkaar blijven voor de kinderen' betekent voor mij niet dat ik in een liefdeloos huwelijk wil zitten. Voor onze kinderen, mezelf en mijn man is het wel van belang dat we allemaal een gelukkig leven kunnen leiden, met elkaar. Man en ik doen er dan ook alles aan om ons leven weer op de rit te krijgen. Door relatietherapie en eigen ontwikkeling. Uiteindelijk heeft iedereen in het gezin daar baat bij. En alleen al het feit dat wij hier beide zo aan werken geeft mij alweer kracht en vertrouwen.

Misschien kan je een gesprek met je vrouw daarover aangaan? Dat je een scheiding voor je kinderen wilt voorkomen. Maar dat je hen, haar en jezelf wel geluk wenst een daaraan wilt werken. Zonder verwijten naar haar te maken.

Ik vind het inmiddels bijna klassiek: een relatiecrisis na de geboorte van twee kinderen.
Jullie waren allebei al in de 20 toen jullie elkaar ontmoetten, geen onnadenkende tieners dus. 
Jullie hadden al 7 jaar een relatie voordat jullie aan kinderen begonnen. Genoeg tijd om samen een goede basis voor de relatie op te bouwen.
Ik neem aan dat de keuze voor kinderen een gemeenschappelijke keuze is geweest. Ik neem aan dat jullie in je omgeving wel voorbeelden hebben gezien over hoe druk het is met kinderen, wat het betekent voor werk, maar ook voor het huishouden, voor je vrije tijd en voor de onderlinge relatie. De verhouding verandert van twee mensen die voor elkaar gekozen hebben naar twee mensen die samen verantwoordelijk zijn voor een belangrijke taak. Dat vraagt een andere vorm van communicatie en een andere manier van omgaan met elkaar, bijvoorbeeld doordat je er meer op let dat de ander niet teveel belast wordt. 
Bijna klassiek is ook dat er dan klachten komen over seksuaiteit: ' orale seks doe ik heel veel en heel lang bij haar, andersom vindt ze het vies en wilt ze het niet. Dus ze heeft dat bij mij nog nooit gedaan. Ik krijg ook hier geen duidelijk antwoord op waarom dit is.' Het antwoord staat al in je eigen tekst. Maar de vraag is: waarom is dat nu een probleem als het al 13 jaar zo is?
Meestal gaat het dan om het verschil tussen de vrouw die vooral intimiteit wil en de man die seks wil. Het verschil daartussen en het onderlinge begrip daarvoor blijkt nogal eens gecompliceerd te zijn. Wellicht hebben vrouwen een andere beleving van hun lichaam en van seksualiteit na het baren van een kind (direct gevolg van seksualiteit), terwijl mannen nog steeds dezelfde lichamelijke reacties hebben en dus niet weten wat er nu dan anders is. In sommige culturen hebben ze daar andere oplossingen voor: een tweede vrouw. Hier zou dat zijn: scheiden en een nieuwe vrouw.
Misschien is het ook mogelijk om de veranderde relatie ook daadwerkelijk op een andere manier vorm te geven, waarbij seksueel genot een minder grote rol speelt, of een andere rol krijgt en er meer ruimte komt voor de ander aspecten van de veranderde relatie.
Het is niet alleen een communicatieprobleem denk ik, het is ook een cultureel probleem, zingevingsprobleem en wellicht een lichamelijk probleem.

Tsjor

ik ga hier geen pleidooi voor scheiden houden, maar als het zover komt dan is het geen gegeven dat je kinderen beschadigd raken. Het is vooral van groot belang hoe je als ex-partners met elkaar omgaat na de scheiding. Als je het belang van je kinderen ook na een scheiding voorop blijft stellen,  dan hoeft het geen traumatische gebeurtenis te zijn. Paar basale tips. Ga na een scheiding niet alsnog je gelijk proberen te halen. Bedenk dat die "vreselijke" ex voor je kinderen een van de belangrijkste personen in hun leven is. Bijt geregeld op je tong. Blijf je kinderen op eerste plaats zetten ook als je een nieuwe relatie begint en wees daar duidelijk over. Praat nooit slecht over je ex in bijzijn van je kinderen (bel gewoon een goede vriend om stoom af te blazen). Praat sowieso niet slecht over je ex tegen mensen die ook betrokken bij je kinderen zijn (je eigen ouders, ouders vriendjes, trainer voetbal etc). Zorg dat je niet te zeer financieel afhankelijk van elkaar bent (maar die tip is meer relevant voor begin relatie dan aan eind). Als je dat allemaal beetje goed kunt volhouden, dan is een scheiding na het eerste verdriet voor de kinderen doorgaans geen groot drama

Ik lees dat jullie op tal van gebieden binnen jullie relatie problemen hebben. Niet alleen seksueel maar werkelijk op ieder gebied zijn jullie klaar met elkaar behalve als ouders. Maar om goede ouders te zijn hoef je natuurlijk niet in 1 huis te wonen...

En op deze manier maken jullie elkaar kapot en daarmee ook de kinderen. Een liefdeloos huwelijk of broer-zus relatie is geen goed voorbeeld voor je kinderen en ook niet vol te houden of goed voor jezelf. 

Tsja, je kunt in relatietherapie gaan.

Niks doen en in deze situatie voor elkaar blijven voor de kinderen zou ik niet doen. Kinderen zijn beter af bij gelukkige ouders die apart wonen, dan bij ouders die onder een dak wonen maar ongelukkig zijn en de hele dag ruzie maken.