Bij elkaar blijven voor de kinderen
Goedenavond allemaal,
Na lang twijfelen besloten om hier mijn verhaal van me af te schrijven om mijn verdriet te delen en wellicht wat advies te kunnen krijgen. Ik zal proberen uit te leggen wat mijn situatie is.
Toen ik mijn man leerde kennen wist ik mischien ergens wel dat ik geen makkelijke weg zou gaan bewandelen. Mijn man heeft geen fijne jeugd gehad er was sprake van psychische mishandeling in de vorm van emotionele verwaarlozing en geladen opmerkingen maken. Mijn man was daardoor in het begin van onze relatie juist het tegenover gestelde van zijn ouders. Ontzettend liefdevol en dankbaar voor het feit dat ik en mijn familie hem opnamen in ons gezin. Het voelde ook fijn om hem zo op te zien bloeien in zijn nieuwe omgeving en het was zo leuk om samen een huisje te kopen etc.
Wel waren er al snel problemen in de zin van niet met geld kunnen omgaan omdat hij dat simpelweg nooit heeft geleerd en er speelde een milde verslavingsgevoeligheid. Ik beheer vanaf dat moment eigenlijk alle geldzaken en dat gaat prima maar eigenlijk is dat niet zoals het hoort.
Er volgden daarna best gelukkige jaren waarin we samen veel gefeest hebben en er een zeer sociale levensstijl op na hielden. Altijd mensen over de vloer en gezelligheid. Ik was in die tijd ook niet vies van een drankje dus viel het ook niet op dat het bij hem wel heel vaak was. We sporten samen ook heel erg veel en deden veel leuke dingen samen. Ons leven veranderde toen we ouder werden en we twee kinderen in ons leven mochten verwelkomen. Ik had helemaal geen moeite met de aanpassing en de moederrol was mijn nieuwe leven met af en toe nog een gezellig borreltje maar alles met mate. Mijn man echter had daar veel meer moeite mee. Ook bleek hij te gokken. Uiteraard geconfronteerd met deze zaken en dan ging het weer even goed. Meermaals hem gevraagd therapie te volgen wat hij soms even deed maar er altijd mee stopte. Mijn man ziet het gebruik niet als verslaving en vind mij maar een zeur maar inmiddels beheerst het behoorlijk mijn leven en pas ik me er volledig op aan. Als klap op de vuurpijl was hij werkloos geworden en begint zijn nieuwe baan godzijdank in het nieuwe jaar maar hij heeft bijna twee jaar thuis gezeten wat zoals je begrijpt zijn gemoedstoestand geen goed heeft gedaan.
Ook is hij gestopt met sporten een passie die we samen deelden en is hij te futloos of wellicht te depressief om te genieten van leuke dingen doen.
Ik hou momenteel alle ballen hoog, ben zelf een harde werker heb een eigen onderneming en zet me in op school en de sportvereningen van de kinderen.
eigenlijk ondanks alles heb ik nooit aan scheiden gedacht maar de afgelopen tijd begint het aan me te knagen dat ik zo graag een stabiele en inspirerende partner zou willen hebben. En dat ik me niet druk wil maken om de problemen van mijn partner. De laatste tijd zijn de verhoudingen tussen ons scheef geworden ik ben veel boos op hem en durf ook eerlijk te zeggen dat ik niet veel meer kan hebben. Heb af en toe ‚s nachts angstgevoelens/hartkloppingen.
Ik word alleen doodsbenauwd bij de gedachte te gaan scheiden en dan mijn kinderen niet meer elke dag te kunnen zien. Daarbij komt er angst dat ik dan geen zicht heb op zijn gebruik als de kinderen dan daar zijn.
Heeft er iemand een soort gelijke situatie meegemaakt. Is er iemand bij zijn partner gebleven voor de kinderen?
Verdrietige groeten en bedankt voor het lezen van mijn verhaal
Je moet je gevoel volgen jou kinderen zien je liever gelukkig alleen of met een ander dan ongelukkig bij hun vader. De dag dat je je kinderen niet elke dag zult zien zal sowieso een keer komen.
Maar je man begint in het nieuwe jaar met een nieuwe baan. Dat zou wel eens een mooie kentering kunnen geven toch?
Ik zou dat sowieso even afwachten.
maar in de tussentijd: het is mij niet duidelijk in hoeverre je ook met hem praat over je gevoelens. Weet hij hoe je er in staat? Heb je hem verteld over je benauwdheid en angstgevoelens?
Waar ik ook benieuwd naar ben: hoe, concreet, pas jij je aan op zijn drankgebruik? En, ...helpt het; maakt het zeuren er over dat hij minder gaat drinken?
Ik zou namelijk willen zeggen: stop met je er aan aan te passen maar stop ook met er over 'zeuren'. Daarmee hou je het namelijk ook mede in stand. Laat hem zelf ervaren wat zijn drankgebruik voor hem doet.
Ik zou met dit verhaal niet in mijn eentje blijven zitten, maar hulp zoeken, eerst voor jezelf: hoe kan ik hiermee omgaan? Met name met de twee problemen van verslaving: gokken en drank. Jellinekkliniek is wellicht een goed adres.
Ik vind dat je het erg goed gedaan hebt tot nu toe. Je schreef wel: 'Ik beheer vanaf dat moment eigenlijk alle geldzaken en dat gaat prima maar eigenlijk is dat niet zoals het hoort.' Hoe 'het hoort' is eigenlijk helemaal niet belangrijk: in jouw situatie is dit een goed plan geweest. Ik neem aan en hoop dat je op dit moment niet in de schulden zit.
Nu heb je twee jaar een depressieve man op de bank gehad en dat lijkt wel het laatste restje respijt eruit gehaald te hebben. De bodem lijkt bereikt te zijn, voor jou. Ik denk dat het goed is als je dat ook duidelijk communiceert naar je man, en daarbij ook aangeeft wat jij nu nodig hebt om te herstellen. Hij heeft dadelijk hopelijk weer een baan en dus een geregelder leven. Wat heb jij nu nodig om jezelf weer terug te vinden?
Is scheiden een oplossing? Scheiden lost de problemen niet op, je komt ze alleen niet meer dagelijks tegen in je huis. Er staat geen 'stabiele en inspirerende' partner voor je klaar, denk ik. De kinderen zullen inderdaad deels ook bij hem zijn en het kan zijn dat jij hem alimentatie moet betalen, aangezien hij weinig of geen inkomen heeft. Na een scheiding breekt niet het paradijs op aarde aan. De problemen worden alleen anders.
Ik hoop eigenlijk dat je goede begeleiding krijgt vanuit de Jellinekkliniek, dat je man begrijpt dat hij als alcohol- en gokverslaafde een groot probleem heeft, dat hem echt zijn relatie kan kosten, dat hij mede door zijn werk weer moed oppakt om zijn leven anders in te richten en dat jullie er dan samen weer uit komen.
Tsjor
Ik zou met gokverslaving geen risico’s nemen als hij daar niets aan wil doen. Dan zou ik echt weggaan. In mijn omgeving heb ik gezien hoe dat kan eindigen.
S.ndra schreef op 26-11-2023 om 14:54:
Ik zou met gokverslaving geen risico’s nemen als hij daar niets aan wil doen. Dan zou ik echt weggaan. In mijn omgeving heb ik gezien hoe dat kan eindigen.
Ik voel met S.andra mee, al zou ik naar het advies van Tsjor eerst op korte termijn met Jellinek of andere organisaties spreken, die partners van verslaafden kunnen helpen.
Want Tsjor heeft gelijk, door te scheiden zijn de problemen niet meteen over, maar krijg je er ook weer problemen bij, nl. je kinderen moeten missen en je afvragen of je kinderen veilig zijn bij hem.
Het is natuurlijk al supergoed dat je de financiën beheert, maar dan nog kan je verslaafde partner schulden aangaan waar jij niets van weet en waar jij ook de dupe van bent met alle risico's van dien (als het erg uit de hand zou lopen spullen moeten verkopen of je huis uit).
Ik zou je om dat gevaarlijke risico weg te nemen praten met een notaris om jullie huwelijk (ik ga uit van gemeenschap van goederen) om te zetten in huwelijkse voorwaarden zodat jij, jullie spullen en jullie huis nooit verkocht hoeven te worden of erop beslag gelegd kan worden (ook niet op jouw bankrekening/spaargeld). Dit is natuurlijk m.n. nuttig als je besluit (nog) niet te gaan scheiden.
Vreselijke situaties, ik leef met je mee. Heel veel sterkte.
S.ndra schreef op 26-11-2023 om 14:54:
Ik zou met gokverslaving geen risico’s nemen als hij daar niets aan wil doen. Dan zou ik echt weggaan. In mijn omgeving heb ik gezien hoe dat kan eindigen.
die ervaring heb ik juist zelf met alcoholverslaving. En het er al of niet over hebben met je partner - ook absoluut niet van invloed. Als iemand er niets aan wil doen omdat hij het probleem niet ziet, is er maar op 1 manier iets aan te doen, namelijk je biezen pakken. Maar goed, die oplossing had ik 25 jaar geleden gelukkig, want geen kinderen. Ik weet niet wat ik besloten zou hebben, waren er kinderen in het spel geweest. Sterkte!
Alias1 schreef op 26-11-2023 om 16:44:
[..]
Ik weet niet wat ik besloten zou hebben, waren er kinderen in het spel geweest. Sterkte!
Uiteindelijk valt er niet te leven met een alcoholist dus de uitkomst zal 2 of 3 jaar later dezelfde zijn geweest. Ook voor kinderen is het een hel “mijn ervaring” waarvan ik 40 jaar later nog steeds last van heb. Het had 1 positief puntje heb van mijn leven geen druppel alcohol genuttigd want ik wist een ding Dat ga ik mijn kinderen NOOIT aandoen.
Jullie relatie is volledig scheef gegroeid. Jij bent een actieve verantwoordelijke vrouw die alle ballen in de lucht aan het houden is. Hij is eigenlijk een derde kind dat door jou verzorgd moet worden. Totaal onaantrekkelijk als partner. En de gelijkwaardigheid in de relatie is daarmee weg.
Het heeft geen zin om aan een verslaafde te vragen of eisen dat hij iets aan zijn probleem gaat doen. Dat moet volledig uit hemzelf komen. Hem onder druk zetten (anders ga ik weg) is zinloos. Hij moet zichzelf willen helpen niet jou. En een baan is heel mooi maar natuurlijk geen magische oplossing. Sterker nog het is de vraag of hij een baan nu wel kan volhouden op de lange termijn (gezien zijn verslavingen en langdurig uit het arbeidsproces).
Voor jezelf moet je bekijken of jij jezelf nog als partner ziet.
Wat betreft de kinderen hoe oud zijn die? Kleine kinderen met constante verzorging is wat anders dan een kind op de basisschool of middelbaar school wat met jou in contact staat als het bij vader is. Verder is het maar de vraag of hij co ouders wil (en of jij dat toestaat) en anders wellicht een weekendregeling. Zeker als hij al bekend is bij instanties is co ouderschap niet volledig vanzelfsprekend (als hij dat al wil misschien is dat niet eens een probleem). En iemand met een gokverslaving hoeft natuurlijk geen slechte ouder te zijn. Een alcoholprobleem is natuurlijk wat anders. Maar dan is de mate waarin bepalend (drinkt hij waar de kinderen bijzijn)?
Iemand met een alcoholprobleem heeft geen mate want had die die wel dan was er geen alcoholprobleem.
Wood schreef op 27-11-2023 om 18:23:
Iemand met een alcoholprobleem heeft geen mate want had die die wel dan was er geen alcoholprobleem.
Iedere verslaafde en verslaving is anders. Er zijn mensen bij die ondanks hun verslaving best normaal kunnen functioneren. Ook niet iedereen is direct een slechte ouder. Dat is puur afhankelijk hoe hij ermee omgaat. Bijvoorbeeld wel of niet gebruiken met kinderen in de buurt. Daar lezen we hier niets over.
