Besmettelijke depressie.....
Mijn man voelt zich momenteel niet goed. Hij heeft last van hyperventilatie-aanvallen waarbij hij soms flauwvalt, duizelig is en onzeker van zijn lijf natuurlijk.
Ook lijkt hij af en toe weg te zakken in een depressie. Ik zie dat gebeuren en vindt het moeilijk om er mee om te gaan. Ik merk dat ik de neiging heb om precies hetzelfde gevoel te krijgen. Dat helpt natuurlijk niet... Gelukkig zijn er ook momenten dat ik hem duidelijk wel op kan peppen en hem mee kan slepen in het actief worden waardoor het weer beter met hem gaat. Maar ik vind het rot om te merken dat ik dit gevoel zo sterk over kan nemen.
Vroeger had ik dit heel sterk met mijn zoontje. Toen hij klein was; als hij dan veel spuugde of vager ziek was, kreeg ik dat ook. Terwijl ik toch duidelijk het gevoel dan had dat dat bij mij kwam omdat ik me er druk over maakte. Misschien ook door een soort hyperventilatie.
Ben ik nou zo overdreven gevoelig voor dit soort dingen? Of is dit redelijk normaal.Hoe gaan anderen hiermee om. Is er een manier om me beter af te sluiten, zodat ik het gevoel niet overneem , maar het wel opmerk enb er constructiever mee om kan gaan?
Herkenning
Heb ik ook.
Zieke baby op schoot, even ontspannen en dan voelde ik precies waar het probleem zat, bijv linker oor doet zeer of keelpijn. Als er in mijn omgeving iemand hoofdpijn heeft, krijg ik het ook als er te weinig fysieke afstand is. Als iemand somber is of depressief en ondertussen heel vrolijk doet, vreet het energie om bij zo iemand in de buurt te zijn. Het klopt niet en dat schuurt.
Als mijn man uit zijn hum is, word ik daar gek van. Dan wil ik echt niet in zijn buurt zijn. Ga zelfs apart slapen als het nodig is.
Ik vind dit een gave en een vloek tegelijk. Een gave als ik wil weten wat er met iemand aan de hand is. Een vloek als ik mezelf wil voelen zonder vreemde invloeden.
Wat bij mij dus helpt is fysieke afstand. Je kunt wel mentale trucjes toepassen, zoals je verbeelden dat je in een bol bent waarvan de wand wel liefde doorlaat maar geen negatieve gevoelens. Bij vreemden werkt dat wel eens maar bij de mensen die me na staan, lukt het niet. Hun emoties (vooral als ze sterk zijn) komen altijd dwingend binnen. Het enige dat dan helpt is fysiek afstand nemen. Niet echt tips dus wel herkenning.
Ik ook
Ik neem ook vaak dingen over van mensen. Wat ik standaard doe is mezelf standaard afvraag of het van mij is. En zo niet dat het mag stoppen. En dat werkt! Maar ik heb er veel voor geoefend. Ik doe ook altijd als ik ga zitten mijn voeten goed op de grond om goed te aarden. Helpt ook.
Ja!
Ik heb dat ook, zowel bij mijn man als kinderen en ik kan er ook heel slecht tegen.
Nu ook weer, man is nogal somber, ik voelde me vrolijk vanochtend, maar pak die stemming meteen op en heb daar dan ook de hele dag last van.
Ik ben ook heel sfeergvoelig.
Ik zou wel eens willen weten hoe hier het beste mee om te gaan..
Ik heb
eigenlijk net pas het patroon ontdekt. Misschien is dat de manier om er mee te gaan leren omgaan, stap een.
Het gekke is dat ik juist anders het gevoel heb dat ik stemming van anderen niet zo snel oppik. Ik werk in de zorg en zie dan vaak pas dat een bewoner niet zo lekker gaat als iemand anders mij zegt van 'wat is er toch met g.,'"
