Ben ik nu een zeur of ondankbaar?

Je moet ergens beginnen

Je moet denk ik ergens beginnen in het aanleren van leuk gedrag toch? Dus dan is je eigen verjaardag dirigeren toch een goed begin. Doe je het niet, dan blijft het voor altijd zoals het is (en ik herken het, mijn ex was ook zo'n hork) en ik deed er niets aan. Zei het achteraf (en vooraf ook) altijd wel, dat ik het leuk zou vinden om verrast te worden, dat ik het leuk vindt om een jarig gevoel te hebben (en ze hoefden zich echt niet enorm uit te sloven hoor) ik zou al blij geweest zijn met een bosje bloemen, dat is altijd leuk.
Mijn ex had altijd als excuus dat hij nooit wist wat ik wilde (en hints daarover, die ik al máánden van tevoren gaf, van dit vind ik leuk, dat vind ik leuk) niet oppikte.
Dus misschien had ik al jaren daarvoor mijn verjaardag moeten dirigeren, misschien had ik dat twee tot drie verjaardagen moeten doen en hopelijk was daarna het kwartje gevallen? Geen idee hoor. Mijn ex was over het algemeen wel erg egoistisch dus zeker weet ik het niet.
Dit jaar ( ik heb al een paar jaar een nieuwe partner) was ik jarig en wat ik niet had verwacht was dat ik een heel leuk spontaan cadeau kreeg, iets wat ik inderdaad terloops had vermeld (niet eens als hint voor mijn verjaardag) en wat ik daarna van hem kreeg. Poeh ik was echt kinderlijk blij, zo leuk om eens een verrassing te krijgen, volgens mij was het niet eens het cadeau, maar gewoon de attentheid waar ik zo enorm blij mee was.
Dus ja, ik herken je verhaal helemaal en je stelt je niet aan. Ik zou als test, zijn verjaardag volgende keer maar eens helemaal overslaan. Aangeven dat hij zelf aan jou heeft aangegeven (mocht hij er naderhand over mopperen) dat het voor hem niet belangrijk is. En meteen aangeven, dat jij je verjaardag graag wel viert, dus dat je dat graag wilt. Ook het kind wat even snel het cadeau in je handen propte zou ik erop aanspreken, dat het onaardig en horkerig is. (ook hij/zij krijgt later een partner die graag leuk behandeld wil worden)

Bazuin het rond.

Mijn man, waar ik verder niets over te klagen heb, heeft één keer, een jaar of 10 geleden, ook zo'n soort actie gehad. Toen 's avonds mijn zus belde om te feliciteren, vroeg ze of ik me jarig voelde.

Ik heb verteld, met mijn man ernaast, dat ik me helemaal niet jarig voelde. Op de vraag van mijn zus of ik dan in ieder geval wel een bosje bloemen had gekregen, zei ik: "Nee, niet eens een bosje bloemen." Dat viel mijn zus zwaar tegen van mijn man en ik heb natuurlijk heel nadrukkelijk beaamd dat het mij ook zwaar tegenviel.

Ik denk dat mijn man zich toch wel lullig voelde, want het is nooit meer gebeurd. Sterker nog, hij is nu vaak al bezig met mijn verjaardag, als ik me niet eens realiseer dat die dag weer aan zit te komen. En ik zeg het natuurlijk niet, maar soms denk ik weleens: "Pfff...nu al, kan dat niet ff wachten?" 😂

Dus laat vooral aan je man weten dat zijn omgeving weet hoe onattent hij is geweest. Dat willen ze echt niet. Althans, dat geldt voor die van mij.

In zijn agenda zetten

Ik zou in beide agenda's jouw verjaardag blokken. Noteer dan: verrassingsuitje voor Jouwnaam ivm verjaardag

Dat kun je nu al doen. En dan komt hij het vanzelf weer tegen in de goede week.

Gedeelde google-agenda

Ideaal voor het idee van Lente.
1 maart boodschappen halen voor verjaardag X, 2 maart huis poetsen voor visite verjaardag X, 3 maart X jarig! 💐🎂. En dan een herinnering instellen voor meerdere dagen.

Overgenomen

Ik kocht op een gegeven moment mijn eigen kado. Dan wel een stukje duurder, dat was het gevolg 😉

Nee, beter is de werkagenda

Gewoon via outlook een vergaderverzoek doen voor de hele dag in zijn werkagenda.
Dan staat het gelijk gereserveerd en is ook op zijn werk duidelijk dat hij op die tijd/dag niet beschikbaar is.

De planning van boodschappen, schoonmaken, etc kan prima via de prive agenda of gedeelde agenda.

Nou...

Ik vind het dan ook wel weer een beetje overdreven om een hele werkdag te plannen voor een verjaardag. Ik ga op mijn eigen verjaardag ook gewoon werken. Mijn vriend is van mijn afgelopen 10 verjaardagen een keer thuis geweest op de dag zelf. Een van zijn vrienden plant altijd een fietsvakantie in die week, en andere keren was hij voor werk weg. Prima, vieren we het later.

Voor de duidelijkheid

Ik sta in zijn agenda. Kan ik overigens niet in. Is agendaplanning via software bedrijf maar ik zou zijn secretaresse kunnen bellen. Maar goed ik sta er al in. Hij vraagt ook wat ik wil. Dus hij weet dat ook.
Ik wil ook niet dat hij het huis poets, althans niet als onderdeel van verjaardag. Hij hoeft ook geen vrije dag te nemen. Maar een klein beetje attentie en coordinatie van de kinderen, en zelfs dat heb ik hem aangereikt.

Maar goed

Ik heb vandaag mijn kado zelf online besteld. En uitgesproken hoe ik er over dacht. Volgend jaar zien we weer.

en hoe was het bij vorige verjaardagen dan?

Ik snap dat je teleurgesteld bent. Maar dit is toch niet je eerste verjaardag binnen dit gezin? Hoe ging het hiervoor? Regelde je toen alles zelf?

Hier is mijn verjaardag vooral fijn als op de dag dat er bezoek komt (en dat is vaak op een andere datum) mijn man druk doende is met koffie, gebak en drankjes en ik weinig hoef te doen. Dat doet hij! Maar cadeautjes, nou nee.

Mijn man is totaal niet goed in cadeautjes. Ik moet iets zelf kopen als het echt naar mijn zin is (maar ja, wat is daar nou aan) of ik moet het ruilen (dat is ook al niet zo motiverend). Hij heeft nu al jaren geen cadeau meer en ik vind het prima zo. Er zijn veel andere dingen waarin hij laat merken dat hij van me houdt en me waardeert.

Kinderen en cadeautjes geven - hm, die waren daar ook niet zo bedreven in geloof ik. Is alweer even geleden, ze zijn al een tijd de deur uit. Altijd geldt dat het gebaar (al is het dus zo'n setje wat je niet gaat gebruiken) belangrijker is dan het voorwerp zelf (want dat is het vaak nét niet).

Man zelf geeft niet veel om zijn verjaardag, gaat de hele dag werken, 's avonds vergaderen, dat vindt-ie allemaal prima. Ik herinner me van vroeger dat famlie van ver opbelde om te feliciteren (op de huistelefoon dus, niet mobiel) en ik de felicitaties in ontvangst nam

Alles staat en valt met verwachtingen!!

Flanagan (OT)

Wat ik me afvroeg, had je ook iets voor je man dan, het was toch ook zijn trouwdag? Of begrijp ik iets niet?

en on topic: ik snap de teleurstelling, toch merk ik ook dat het soms lastig is met verjaardagen, dat verwachtingen nogal uiteenlopen en dat je bij sommige mensen (mannen) je verwachtingen gewoon duidelijk moet maken (hoe onromantisch ook).

Zo heeft het bij ons een aantal jaar geduurd voordat de verwachtingen voor moeder- en vaderdag een beetje op elkaar afgestemd zijn. Ik hoef absoluut geen grote kado's, puur het feit dat er aan me gedacht is en dat de kinderen, met een beetje hulp van vader, hun best voor me gedaan hebben, is voldoende.

ja het gaat toch om de intentie

Van aan iemands verjaardag denken? Al is het maar door naar buiten te lopen en zeven madeliefjes te plukken en die in een borrelglaasje naast je bord te zetten.

De kwetsing lijkt me zitten in dat je for granted genomen wordt. Ik heb het wel eens meegemaakt dat een verkering het vergat maar mijn kinderen nooit hoor. Zij vonden en vinden het ook gewoon ook leuk om iets te maken / organiseren voor me, want ik schiet altijd vol, ben een dankbaar ontvanger.

Wat is dat toch dat ik zoveel vrouwen zie die niet eens kruimeltjes krijgen toebedeeld maar daar heel stoer over gaan doen 'oh ik organiseer mijn eigen feestje wel, want anders heb ik een slachtofferhouding, geeft niets hoor zo zijn ze nu eenmaal, ze kunnen het niet" Eh nee, je laat ze er mee weg komen. Die verkering heeft heus wel gemerkt dat ik de pest in had en is het nooit meer vergeten.

Wat wel grappig was, was dat mijn moeder zaliger een half jaar later tegen me zei 'nou ik heb hetzelfde gekregen als jij voor mijn verjaardag'. Hè wat dan? zei ik, "ook niks"

Boeket bloemen

@Raffie, normaal krijg ik ‘s ochtends een zoen en ‘s avonds bij het thuis komen een groot boeket bloemen. Nu was man die dag thuis werken. Op een spontane thuiswerkdag wilt hij graag even langs de bakker gaan. Maar zelfs dat bleef uit.

Wat hij normaal van mij krijgt; extra lekker eten op tafel. En als hij thuis werkt, is er tijd voor nog andere leuke activiteiten. Moet hij natuurlijk niet de hele tijd aan het bellen zijn.

Geef niets

‘Geef niets’ , dat hoor je mij niet zeggen. En ‘ ze komen ermee weg’ ook niet.
En mijzelf verwennen is fijner dan helemaal niets ontvangen, bij dat laatste is de slachtofferrol juist aanwezig.

Een beetje off topic: for granted

Nou ik bedoel dit: ik zie veel vrouwen om me heen zaken 'oplossen' door flink zich ergens over heen te zetten, niet flauw te doen, zelfs man vaak te vergoeilijken.
Alles op zich nemen qua opvoeding en huishouden,for granted genomen worden en per se nergens over te klagen. Nee sterker nog: ze gaan andere vrouwen leren dat ze ook flink moeten zijn want anders hang je in de slachtofferrol.
Ik heb daar zo'n dubbel gevoel over. Aan de ene kant bewonder ik het - van mij zal je echt wel horen als het me niet bevalt- aan de andere kant denk ik: hm zo verandert er nooit wat (en dat willen ze meestal ook niet want als ze echt op hun poot zouden spelen weten ze dat ze toch nu op rekest krijgen dus ze moeten het wel pikken qua man) aan de andere kant vind ik ze vaak meer slachtoffer dan vrouwen die laten merken dat ze balen. En het draagt ook niet direct bij aan veranderende rolverhoudingen want dochters en zonen zullen deze gedragingen over nemen.

Maar het is wel een flinke levenshouding, dat wel

Ik geef er niet veel om

Maar de keer dat mijn man alles vergeten was, zelfs om mij te feliciteren, dat vond ik toch echt niet leuk.
Ik verwacht een felicitatie met grote zoen en iets wat ik lekker vind als avondeten. Cadeautje is optioneel.
We waren op een gegeven moment net verhuisd en hij was alweer aan het werk, ik nog aan het uitpakken en inschrijven bij de gemeente en dergelijke. De ambtenaar feliciteerde mij als eerste die dag en pas 's avonds toen mijn ouders belden besefte manlief dat ik jarig was.
Hij heeft het nog wel een paar keer moeten horen...

Al jaren hetzelfde liedje

Van dichtbij hoor ik in een familie al jaren hetzelfde liedje; de visite plaagt hun moeder met de opmerking of pa al een bos bloemen heeft geregeld en of hij deze keer wel op tijd thuis zal zijn voor een gezellige familiegebeuren. En het achteraf geklaag over hem blijft doorgaan.
Als hij wel op tijd voorweten thuis komt, krijgt hij nog de wind van voren omdat zijn hobby belangrijker is dan de visite.
Zijn vrouw had er verstandiger aan gedaan om lang geleden hem erbij te betrekken of iets bijzonders met zijn tweeën te plannen. Nu is de spontaniteit vervlogen.

Wat ik vervelend vind

is dat zo hier en daar niet mijn gevoelens als uitgangsbasis genomen werden/worden, maar de gevoelens van de gezinsleden zelf. "Ik heb er niks mee, dus doe ik er niet aan." Ik snap dit gedrag nog steeds niet. Het gaat er toch niet altijd maar om wat je er zélf van vindt met verjaardagen of andere momenten?

Dat kan ook voor gekke situaties zorgen trouwens. Man is van mening dat mensen maar gewoon moeten komen als hij jarig is. Wie komt leuk, wie wegblijft, ook prima. Ik heb me daarbij aangepast. Dus ik nodig niemand (meer) uit. Wat zeggen mijn zussen: oh, ik dacht dat hij het niet vierde omdat we niet uitgenodigd worden. Terwijl ik naar mijn weten heb gezegd dat het zo werkt voor man. Twee werelden die 'botsen' dus.

Wat kinderen betreft, ben ik van mening dat als je merkt dat kinderen niet goed omgaan met 'hoe het heurt', je ze daarin moet sturen, of achter de broek moet zitten. Dat hoort degene die die dag centraal staat niet te doen, maar de ander. Je hoort niet zelf te hoeven bedelen om felicitaties, een attent gebaar e.d.. Vervelend als de andere ouder, de niet jarige, dat niet aanvoelt.

Zelf mijn verjaardagscadeaus kopen, zou écht niet goed voelen. Dat zou ik wel echt het dieptepunt vinden. Dat is hier gelukkig niet aan de orde.

Ik wijk wel erg af

geloof ik.
Als iemand niets om verjaardagen geeft, dan schiet het toch niet erg op om met een stralende nepglimlach op met slingers en toeters etc te komen.
Voor mij zou dat iig 0,0 waarde hebben.
Ik ben blij als iemand voor mij iets feestelijks doet, maar alleen als het ook oprecht is.
Voor mezelf kadootjes kopen kan ik niet zo goed maar bij deze ga ik het me wel voornemen want ik vind het wel heel verstandig en gezond.

Maar goed, ik houd niet zo van 'zo als het heurt' en ben ook niet van de vaste tradities.
Misschien heb ik zelf ook wel nachtdienst op mijn verjaardag dus kom alsjeblieft niet spontaan langs, ik ben niet zo gezellig tijdens nachtdiensten.
Dus communiceer gewoon elke keer, bij iedereen. Ieder jaar kan anders zijn, mensen veranderen, afspraken veranderen. Wil je dat mensen spontaan langskomen geef het dan even aan: je bent welkom die dag.

Ik voel die onuitgesproken verwachtingen wel, vnl bij familie hier. Doodmoe wordt ik ervan (van het gepuzzel; wat willen ze nu precies) en de zin in een feestje vergaat me spontaan.

Saar

Als je partner het belangrijk vindt om haar/zijn verjaardag te vieren, dan doe je je best, omdat je van diegene houdt, ook al vindt JIJ het niet belangrijk.
Dat heeft niets met een stralende nepglimlach te maken, maar met rekening houden met de gevoelens van je partner. En dat doe je dan dus graag, omdat je van haar/hem houdt.

Dat is heel normaal in een relatie. Nee, het is zelfs cruciaal in een relatie.

Ik heb niets met de opofferende vrouw die zelf een cadeau koopt. Ik vind dat niet stoer of sterk, ik vind het alleen maar diep triest. Wees duidelijk naar je partner hoe je je verjaardag zou willen vieren. Een normale partner zal hier met plezier rekening mee houden.

Victoria

Ik ben het helemaal met je eens.

Poeh zeg

Victoria, ik kan je gerust stellen: in de praktijk kom ik vrij normaal over, koop zelfs een kadootje voor partner en krijg er zelf ook altijd eentje van partner. Ongevraagd. (ik denk dat het voor partner meer betekenis heeft dan voor mij)
Maar bbrr, ik kan helemaal niets met je veroordelende houding.
Ik vind het echt een enorme misvatting om te verwachten dat je levenspartner al je wensen in vervulling laat gaan. (een verwachting die nogal wat huwelijken kost) En als het om verjaardagen gaat dan euh, tsja, vind ik dat ook wel kinderlijk.
Niets mis met kinderlijk (integendeel!) maar wel met niet beseffen dat het om kinderlijke wensen gaat en om kinderlijk drammen als je wensen niet uitkomen.

Niets mis ook met aangeven van je verwachtingen.
Maar verongelijkt en teleurgesteld als aan die wensen niet voldaan wordt vind ik wel zonde. Laat staan je partner in de hoek 'niet normaal' wegzetten. Toe maar!
En ik vind echt dat je jezelf je diepste wensen moet geven. (en dan heb ik niet niet zozeer over materiële kadootjes)

Uiteraard stel ik ook zo mijn eisen aan de relaties die ik heb. Maar het grote plaatje is voor mij veel belangrijker dan een bepaald ritueel, wat in genoemde gevallen blijkbaar niet gedragen wordt door de rest van gezin.

nou nou Saar

je schrijft naar Victoria "Ik vind het echt een enorme misvatting om te verwachten dat je levenspartner al je wensen in vervulling laat gaan. (een verwachting die nogal wat huwelijken kost) En als het om verjaardagen gaat dan euh, tsja, vind ik dat ook wel kinderlijk.
Niets mis met kinderlijk (integendeel!) maar wel met niet beseffen dat het om kinderlijke wensen gaat en om kinderlijk drammen als je wensen niet uitkomen."

Euh, ze heeft het over een cadeautje kopen voor een dierbare... Wat een grote taal

Ja misschien

Precies dat ervaar ik dus ook bij haar post: grote taal (zware negatieve lading) over een kadootje....

Nou Saar

Dan kunnen jullie elkaar dus een handje geven. It takes one to know one, zeg maar.

Ik zelf ervaar haar post niet zo

Veroordelend Saar?

Een partner die al je wensen in vervulling moet laten gaan? Dit zijn jouw woorden, niet de mijne.
Ik heb het over iets heel simpels en gewoons: een verjaardag vieren waarbij je partner rekening houdt met jou.
Ja, enorme dromen en wensen inderdaad

trouwdag

Mijn man is ook niet heel inventief in het verzinnen/kopen van kadootjes. Deze verjaardag ook niets ontvangen van manlief. Geen kadootje, geen bloemetje. Geen ontbijtje op bed wat altdij standaard was bij ons.
Ik heb daar, en dat vind ik heel knap van mezelf, niets van gezegd.

Tot 6 weken later mijn trouwdag. Hele dag niets..
Om 23.30, ik lag in bed, kwam mijn man melden dat hij de felicitaties voor onze trouwdag moest overbrengen van zijn moeder...!!
Toen moest ik wel een traantje laten. En dan niet van ontroering...

Ellen,

Wat gaf jij je man voor zijn trouwdag?

Trouwdag

Op onze trouwdag gaan we meestal een dagje weg. Of als dat niet in de agenda past, uit eten. Als ook dat niet lukt, op een ander moment. Cadeautjes geven we nooit op onze trouwdag. Ook geen bloemen. Als mijn man bloemen meebrengt, heeft hij die meestal gekregen bij een spreekbeurt of zo

Ellen, plan voortaan een uitje. Zoals Bellefleur al schrijft - je hebt zelf alleen afgewacht...