Ben ik echt zo waardeloos?
Ben ik echt zo waardeloos vraag ik mij wel eens af. Ik ben in de 30 jaar, partner is 6 jaar ouder. Ze heeft 3 kinderen, waarvan 2 jonger dan 12 en 1 puber. We wonen nu 3 jaar samen. De kinderen zijn niet van mij. Ik probeer mijn best te doen om mij aan te passen voor iedereen. Ik werk fulltime, nu in verband met corona thuis. Ik krijg het verwijten dat ik niets doe in huis, mij niet bemoei met de kinderen, als er grote monden zijn neem ik het niet genoeg op. Financieel komt het huishouden op mij neer. Ik doe mijn best om klusjes in huis te doen, nee dat lukt mij niet altijd (op tijd), omdat ik ook moe ben na 40 uur werken. Heb er nog een extra baantje bij van een paar uur in de week. Ik ruim regelmatig de vaatwasser in en uit, laat de honden uit, breng de kinderen naar bed, gooi de vuilnis weg, doe de was en dat soort kleine dingetjes. In het weekend doe ik echt wel meer. Als de oudste weer eens grote monden heeft, ben ik daarna de sjaak omdat ik niets doe of het niet genoeg opneem. Terwijl als ik mijn mening geef over de opvoeding, dat ik het te soft vind, dan is dat niet zo en zijn het niet mijn kinderen. Er is vrij weinig intimiteit meer, voornamelijk omdat ik moe ben, maar ook omdat ik bang ben dat als ik met haar intiem wil zijn, dat ik bang ben dat ik ook dat niet goed doe. Naast mijn partner op de bank zitten, en een arm om haar heen, vind ik ook lastig want ben bang dat ik ook dat niet goed doe. Met schoolwerk kan ik ook niet ondersteunen, want dat doe ik ook niet goed genoeg.
Ik ben dol op mijn partner, echt hoor, maar zoals dit gaat red ik het niet lang. Ik wil dat er iets veranderd, maar ik weet niet hoe ik het moet aangeven, want als ik iets aangeef, legt ze altijd de schuld ineens bij zichzelf. Terwijl waar er 2 zijn, hebben er 2 de schuld.
Zoals ik het nu lees is er in de communicatie en verwachtingen iets mis. Niet om me er snel van af te maken maar ik denk dat je dit het beste kunt oplossen door relatietherapie op te starten, alleen grote kans dat een van jullie dit niet wil, terwijl juist het praten met een derde persoon erbij (een vreemde) heel veel duidelijk kan maken. Aan zo'n therapie kan je de rest van je leven wat hebben, je leert beter en duidelijker communiceren. Wat me triggerde was jouw laatste zin, dat deed mijn moeder vroeger ook, ik probeerde dan wat uit te leggen, haar op iets te wijzen en dan ineens ging ze zielig doen 'ik doe ook altijd alles fout', dat soort dingen. Ik kon daar wel direct wat van zeggen, dat ze in moest gaan op ons probleem en zich niet moest terugtrekken in dit gedrag. Soms werkte dat, maar soms ook niet. Alleen mijn moeder is mijn partner niet, (ik was toen al het huis uit) dus kon makkelijker dingen naast me neerleggen, volgende keer beter, maar met iemand waarbij je samenwoont is dat anders natuurlijk. Dus mijn tip, google eens op een goede relatie therapeut en overleg met haar, maar hou voet bij stuk als ze niet wil, toch gewoon eens wat gesprekken doen. Succes!
Jij zorgt voor de financiën met een fulltime baan, doet voor een groot gedeelte het huishouden en mag 3 kinderen van een andere vader opvoeden. Dit alles onder het mom der liefde. Maar wat doet jouw partner zoal? Is de vader van de kinderen ook in beeld? Een samengesteld gezin is pittig, maar is het wel samen? Ben jij gelukkig als je naar de toekomst kijkt? Die kinderen zijn voorlopig de deur nog niet uit, dat opvoeden is nog lang niet klaar. En ja, een partner die bij tegenwoord in de slachtoffer rol stapt is lastig, maar geen reden voor jou om over je heen te laten lopen. Want zo leest je verhaal wel een beetje, je partner toont weinig initiatief tot verbetering.
Man, wat ben jij een goedzak. Jouw vriendin neemt alles wat jij voor hen doet als vanzelfsprekend, en dan nog is het niet goed. Mijn advies (van wie de woning is, speelt hierbij wel een rol) : ga een tijdje latten, en laat jouw vriendin zich zelf ontfermen over haar kinderen, zowel naar tijdsbesteding toe, als financieel. Pas dan zal ze leren appreciëren wat jij allemaal voor hen doet. En wanneer ze dat inziet, maak je éérst goede afspraken, en dán pas ga je eventueel terug samenwonen. Tenminste, als je op dat ogenblik nog de mening bent toegedaan dat ze nog iets kan betekenen voor jou; ik ben daar niet zeker van, als ik het zo allemaal lees wat jij vertelt. (Ik heb zelf ruime ervaring met stiefkinderen, samenwonen en latten; ik wéét hoe moeilijk en ondankbaar het is als stiefouder.)
Als je het ter sprake wil brengen zou ik zeker beginnen met het laatste: 'Ik ben dol op mijn partner, echt hoor, maar zoals dit gaat red ik het niet lang.'.
Op het terrein van de zorg voor de kinderen komen jullie elkaar tegen, daar ontstaan wrijvingen. Wellicht is dat een vraag die je op tafel moet leggen: welke rol wil je dat ik speel in de opvoeding van de kinderen? Krijg je ruimte om je eigen manier daarin te vinden (kinderen hebben snel door als vader anders reageert dan moeder); wil ze dat je haar onvoorwaardelijk steunt in de zin van: alles wat ze doet goed vindt; of wil ze ondersteuning in de vorm van adviezen over waar jij denkt dat zij het beter zou kunnen doen.
Het lijkt alsof jullie elkaar niet tegenkomen op een ander relevant terrein van de zorg, namelijk de financiën. Het lijkt alsof dit jouw pakkie-an is, waar zij in feite geen ondersteuning voor biedt. Wellicht kun je dat ook met haar bespreken. Zelfs heel nuchter: cijfers erbij: hoeveel hebben we nodig om van te leven, hoe vergaren we dat geld, wat is er nodig om dat geld te vergaren, en wie doet wat.
Tsjor
