Bellen tijdens logeren (lang!)
Twijfel over de rubriek (kan ook in 'relaties', met mijn moeder..). Situatie: ik kan redelijk met mijn moeder opschieten. In ieder geval zijn mijn moeder en stiefvader (hij is er al 30+ jaar) een geweldig oma/opa voor de kinderen –die 9 en 10 zijn- en ze halen de kinderen wekelijks een keer uit school + logeren. In de vakantie logeren ze soms iets langer (meestal 3 dagen), dit keer wel 5 nachten, erg veel achteraf, gezien dat wij in die tijd niet echt weg gingen. Ik mis ze!
Ik weet niet wat jullie zelf zouden doen, maar als mijn kinderen 1 nacht logeren (wekelijks) stoor ik niemand en bellen wij niet. Hoeft ook echt niet. Maar bij meer dagen wil ik ze af en toe graag spreken en horen. Ik hoop ook dat zij dat zelf willen, maar dat is niet helemaal duidelijk. Ze gaan wel op in hun heerlijke leven daar, hoewel achteraf zeker dochter van 10 meestal zegt dat ze ons erg gemist heeft, zeker ‘s avonds laat. Toch vragen ze zelf nooit aan oma en opa om te mogen bellen.
Goed, na een dag kwam ik kort langs voor wat vergeten spullen (dat was prima), nog een dag later belde ik en sprak ik ze even, ook fijn (al weet ik dat mijn moeder niet zo van het bellen houdt, jammer dan). Dag 3 deden wij niets, dus niemand gesproken. Ze mailde wel gisteravond, doet ze soms, meestal (ook) over praktische zaken. Ik antwoordde o.a. dit: “Horen we morgen ook wat van de kinderen, kunnen ze bijvoorbeeld opbellen rond etenstijd of vlak erna of zo? Of wanneer dan ook, ik kan altijd natuurlijk ook nog mobiel gebeld worden.”. Zij antwoordde dit: “Morgen werk je, dus het bellen kan niet eerder dan rond etenstijd. Aan de andere kant zie je ze weer zaterdag en komen dan alle verhalen. Maar als je graag belt dan liefst rond/tegen 6 uur, dus voor het eten.
Zaterdag 11 uur ophalen is o.k., eigenlijk wilden ze de hele zaterdag blijven, maar wij moeten nog..”(etc).
Ze verpakt het in vriendelijke taal, maar het zit vol oordelen. Eigenlijk vind ik dat ze me behandelt alsof wij gescheiden partners zijn die het nog redelijk met elkaar kunnen vinden (ze is ook niet anders gewend van toen wij klein waren). Ze maakt er al van dat IK kan opbellen (terwijl ik vroeg of zij de kinderen wou laten bellen), ze oordeelt dat het eigenlijk niet nodig is omdat wij ze de volgende dag weer zien, en als klapper op de vuurpijl laat ze merken dat de kinderen nergens mee zitten, want zij zouden zelfs langer willen blijven (au). Zal vast waar zijn, maar slik dat dan in of zo….
Ze wil ook al voor mij bepalen dat ik helemaal niet mobiel kan bellen, want ik ben op mijn werk (ik schreef toch dat ik dat dan wel kon?). Enzovoort. Ze hoeft toch geen oordeel te geven, ik wil gewoon mijn kinderen even spreken! Dat kan ik natuurlijk ook gewoon doen, maar ik vind dit zo vervelend.
Nu, twee vragen: 1. wat vinden jullie prettig voor jullie zelf qua contact bij logeren (bij heel vertrouwd adres)? 2. wat vinden jullie van de reactie van mijn moeder.
Bedankt, groeten, Egel
Marinade, genista, en iedereen
Marinade: slim om 's morgens te bellen vanwege mogelijke heimwee. Mijn ouders zijn een stuk jonger (eind zestig). En mijn kinderen hebben geen last van heimwee.
Ja, mijn nick is met zorg uitgekozen. Ik ben gevoelig. Soms raden mensen me aan dat maar niet meer overgevoelig te noemen (zo negatief over mezelf) maar eigenlijk tsja....is het toch veel meer dan gemiddeld gevoelig en onzeker, dat klopt. Er zit wel wat geschiedenis aan vast, maar langzamerhand zou ik een zelfverzekerd en uitgebalanceerd persoon moeten zijn. Helaas! Ik ga je tip proberen te volgen om dit soort dingen niet te groot te maken in mijn hoofd. Dank je.
Genista, ja, mailen zou ook leuk zijn! Mooi alternatief voor bellen natuurlijk.
Bedankt voor het reageren iedereen! Al met al heb ik er veel aan gehad. Als ik weer eens (over?)gevoelig reageer, dan weet ik jullie te vinden om me een beetje moed in te praten en alternatieven te laten zien. Super!
Groeten, Egel
Net gebeld
na ruim een week. Eerste mededeling: ik heb geen tijd ik speel met de barbies. Vervolgens een verhaal over een attractiepark (niet te volgen, heb haar vader even om uitleg ge-smst), en toen vond ze het mooi geweest en hing op zonder gedag zeggen.
We bellen over een week wel weer eens.
Nee amk
Amk, prima natuurlijk!
Maar dit draadje is niet voor niets naar relaties geplaatst. Het ging me niet om het bellen, het ging me om de reactie van mijn moeder.
En niet eens echt om haar mening, maar over het opdringen van haar mening, over het mij nog willen opvoeden voor mijn gevoel.
Moederen
Hoe ik het zie, wat ik hier lees: je moeder is nooit gestopt met moederen (en zal dit ook nooit doen, haar veranderen kan je niet!) Zij wil dus alles bepalen. Alleen ben jij volwassen en heb jij ook een mening. Jij zal dus heel stevig in je schoenen moeten staan en duidelijk moeten aangeven wat je grenzen zijn. En dus nooit om toestemming vragen 
En als het mis gaat: bedenk gewoon dat ze het op zich goed bedoelt, ze wil gewoon blijven moederen en gaat zo zonder dat ze het merkt grenzen over. Alleen jij kan met jouw houding deze relatie prettiger maken voor jezelf.
Makkelijker gezegd dan gedaan hoor. Mijn moeder is goddank niet zo, maar ik heb wel zulke schoonouders. Mijn schoonvader overlegt bv ook nooit, ik zal nooit vergeten dat we jaren geleden bij hem in de auto stapten voor een korte vakantie en ik als een kind achterin zat (waar gaan we naar toe?? wanneer stoppen we???), heel raar ineens. Vrij onprettig al kon ik er later wel om lachen. In de loop der jaren een olifantenhuid gekweekt want ik kan het toch nooit goed doen. Bij je moeder is het wel andere koek, maar je zult gewoon wat vaker je stekeltjes moeten opzetten, ook al wordt je dan minder aardig gevonden. Jammer dan.
Succes!
Egel
het was meer het beeld hoe enthousiast mijn dochter is bij het bellen. Not! Ze vindt het vooral een verstoring van haar activiteit. Misschien geldt dat ook voor jou kinderen.
Over jou relatie met je moeder hebben anderen al goede opmerkingen gemaakt.
Eens met cobi
En moet er ook eerlijk bijvermelden dat ik geen oordeel lees in wat je moeder schrijft. Wellicht wat gedecideerd en weinig omslachtig maar dat is een communicatiestijl volgens mij. En ze mag toch ook wel haar voorkeuren aangeven? Kinderen zijn bij haar, zij plooit nu haar leven naar hen (tijdelijk), dat lijkt me al best wat vragen. Ook heel veel opbrengen maar ook vragen.
Misschien heb ik een gekleurd beeld omdat er hier geen grootouders voorhanden zijn voor de kinderen maar ik vind het een beetje overkomen alsof jij teleurgesteld bent dat je moeder zich niet meer met jou bezighoud terwijl ze in mijn ogen al voor je (en de kinderen, en haarzelf maar ook voor jou) bezig is.
Is mijn beeld door mijn eigen situatie nou zo vervormd als ik vind dat je ook een beetje dankbaar mag zijn en je mag plooien naar haar?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Elke dag
Ik zie en spreek mijn moeder elke dag dus ook als de kinderen daar logeren. Vroeger was het wel iets minder vaak maar dan belde ik toch meestal nog wel een keer tijdens een logeerpartij. Overigens sprak ik dan lang niet altijd met de logee zelf maar alleen met mijn moeder. Mijn volwassen uithuizige kinderen spreek ik ook elke dag.
Als mijn kinderen logeren bij vriendjes of op kamp zijn dan bel ik niet. Bij een vriendje is het meestal maar 1 nacht of bij hoge uitzondering twee nachten. Op kamp mag je meestal niet bellen en dat vind ik ook zeer begrijpelijk.
Bij andere familie waar ze soms langer logeren (een week of langer) dan bel ik om de twee, drie dagen even. Bij heimwee klanten uiteraard strategisch: of helemaal niet of juist elke dag op een bepaald tijdstip, wat maar het beste werkt. Bij niet heimwee klanten is om de twee, drie dagen mooi zat.
Opvoeden
Als moeder blijf je altijd wel wat aan het opvoeden. Mijn moeder corrigeert mij nog steeds wel eens als ik iets doe waar ze anders over denkt. En uiteraard word ik daar dan weer kriebelig door. Bij mijn moeder en oma ging het vroeger precies zo. Mijn oma liet duidelijk weten als ze het niet eens was met iets wat mijn moeder deed. Oma woonde bij ons dus er waren gelegenheden genoeg dat ze het kon laten merken. Mijn moeder nam zich voor dat nooit zo te doen maar uiteraard doet ze het nu ook 
Dat hoort er ook gewoon wat bij.
Je moeder mag toch best een mening hebben en het niet met je eens zijn? Daar hoef je verder je niks van aan te trekken maar geen probleem als ze anders over bepaalde dingen denkt lijkt me.
Dat bellen overdag
Ik heb jonge nichtjes en neefjes, die hier ook regelmatig logeren....Op eigen verzoek overigens...Van zowel de kinderen als ook mijn broers+schoonzusjes. Soms omdat het goed uitkomt (dan is het meer oppassen dus) en soms vooral voor de 'leut'.Die 'leut' zit 'm er vooral in dat hier al 2 oudere nichtjes zijn (die ook nog 's gek op ze zijn) en zeeën van veilige ruimte om buiten te spelen. Ik vind dat bellen overdag ook 'lastig'. 1 van mijn schoonzusjes heeft die neiging vooral, de andere niet. Dan wil ze graag 'rond etenstijd' bellen en heb ik beloofd dat we naar de speeltuin gaan en promt regent het de hele tijd en is het pas droog om een uurtje of half 5. Met opdrogen van de speeltoestellen zijn we dus pas 5 uur in de speeltuin en omdat schoonzus wil bellen rond etenstijd zit ik daar de hele tijd 'onrustig' te wachten tot ze belt. Ze belt eerst thuis...man thuis en die weet niet meer dan mijn sms-je dat we in de speeltuin zijn. Dan op mijn mobiel...nichtje zit natuurlijk net aan de hele andere kant van de speeltuin in een of ander klauterding, moet oudste opdracht geven nichtje eruit te halen....om d'r moeder even te spreken. Meteen is ook de hele 'stemming' die net nog zo uitgelaten was eruit, nichtje mist haar mama en papa (ja logisch na zo'n telefoontje) en wil niet meer spelen. Terwijl ze daarvoor nog uitgelaten rondrende en schreeuwde dat ze zodadelijk naar de mac-donalds wilde...(niet dat ik dat van plan was...maar we reden erlangs
Nee hoor, laat ze maar bij ons, even niet bellen en ik wil best verslag doen als ze in bed liggen of ze 'laten bellen' als het ons uitkomt (tijdens de regenbui b.v.) maar niet dat er iemand op zit te wachten. Dat maakt het ook zo verplicht....en als het moment of de stemming er niet naar is, liever niet. Zit ik in de speeltuin onhandig uit te leggen dat we écht niet naar de mac gaan, dat nichtje dat alleen gezien heeft...en in kindertaal dat een beetje verkeerd utitlegde...Nee, ik heb de soep al klaar staan en we eten er broodjes warm vlees bij en sla. Omdat anders mijn 'nogal van de gezonde voeding schoonzus' helemaal ongerust word....Turkse moeder naast mij kijkt mij nogal bevreemd aan...het is ook nogal 'raar' uitgebreid mobiel bellen in de speeltuin en dan ook nog 's over welke maaltijden je gegeten hebt en gaat eten....Echt zo'n gesprek waarvan je zelf zou denken, is het nu écht zo belangrijk als je het van een ander zou horen in het openbaar....
Heb broer en schoonzus overigens bij het ophalen wel gezegd dat die afgesproken telefoontjes soms erg ongelukkig uit komen en ook hoe nichtje ervan 'van slag' was, dus dat ik dat liever anders zou zien als ze hier logeert. Ik zag aan hun gezicht dat ze daar niet 'blij' mee waren. Dat krijgt vast nog een vervolg....Dat voel ik al aan komen.
En ik snap best dat ze haar missen als ze meerdere dagen hier is. Dus wil daar best aan tegemoet komen...maar niet als het niet als er op gewacht word of als de stemming er niet naar is...
Ik lees in de mail van je moeder overigens ook geen verwijten of vooroordelen, alleen dat ze aangeeft wat ik ook bedoel, het gaat goed, maak je géén zorgen, ze hebben het naar de zin en missen je nog niet.
Als nichtje haar ouders écht zou missen, zou ik meteen opbellen en ze op laten halen/brengen of ze met hun laten praten of wat dan ook....Ik zou het in ieder geval oplossen.
groeten albana
Egel,
Je bent extra gevoelig wat betreft je moeder. Het stoort je dat ze nog steeds stuurt en opvoedt. Maar het leuke is, je bent volwassen. Dus jij hoeft het niet meer te doen! Je moeder blijft zoals ze is. Maar jij kunt veranderen. Je kunt haar opmerkingen bij je langs laten glijden. Je kunt haar blijmoedig gelijk geven, en ondertussen iets anders doen. Je kunt vertederd denken: kijk ze doet het weer. Precies zoals ik verwacht had. En fluitend verder gaan.
Egel
Jouw kinderen zijn wellicht niet zo gevoelig als jij. Ik heb de ervaring dat kinderen er vrolijk op los leven in de wetenschap dat hun ouders er Altijd voor hen Zijn. Ik geloof niet zo hard in de volwassen invulling van: de kinderen denken misschien wel dat ik ze helemaal niet mis, ook niet leuk voor ze....Ben je gek. Dat zijn van die dingen die kinderen ingeprent krijgen als ze worden ontvoerd door pedo's, niet als ze een weekkie gaan logeren bij oma. Kinderen staan volgens mij helemaal niet zoveel stil bij wat hun ouders denken en voelen. En zo hoort het ook.
Tirza
Moederen
Mijn schoonmoeder is 91. Mijn zwager (haar oudste zoon) is 62. Ik kan je dus van dichtbij vertellen dat dat moederen (en vertellen hoe je dingen zou moeten doen, je haar moet kammen, je broek rechttrekken, je koffie drinken) niet overgaan.
Tirza
Tirza
Ook wel weer mooi. En het dan liefdevol naast je neerleggen. En soms luisteren naar mama 
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Rafelkap, bellefleur
Rafelklap, wat een verhaal over je schoonouders, inderdaad bijzonder zoals je dan in die auto zit als 'kind'!
Moederen ja, dat doet ze misschien wel teveel en ik reageer er wat overdreven op (ten minste inwendig, in de praktijk nauwelijks behalve dan in december, toen ging ik me afzetten als een puber en dat had een drama als gevolg).
Bellefleur, leuk je tips over moederen en dat ik kan proberen zelf wat te veranderen en dat soort dingen meer langs me heen te laten glijden.....dank je!
Cobi, iets anders
Cobi, ik moest wat langer over jouw korte post nadenken. Ik heb me door veel bijdagen, ook deze van jou, gerealiseerd dat ik inderdaad wel heel erg overdreven verwachtingen heb van mijn moeder en wel heel overgevoelig denk (want zo heb ik dus niet gereageerd, alleen maar hier op het forum!). Misschien is het je wel opgevallen dat ik dat eerder zelf ook al vond, zie mijn eerdere posts.
Maar je gaat er vanuit dat het opvang is wat ze doen, en dat klopt niet (dat is te vlug geoordeeld). Zo begon die wekelijkse opvang wel maar dat is al tijden niet meer nodig. Wij hebben ook nooit vakantieopvang nodig, het is voor de lol van zowel grootouders als kleinkinderen. En natuurlijk is het soms alsnog handig (plannen we ons uitje net op zo'n moment, doen we wat extra).
Ik ben tegelijk een vrij dankbaar persoon. Ik laat dat ook merken, daar ligt het probleem niet. Het probleem is vooral mijn overgevoeligheid en dan vooral op bemoederd worden en dan nog extra als ik dan het gevoel heb dat ik iets niet zelf mag weten als het om mijn kinderen gaat. Gelukkig heb ik het niet laten merken want 'jullie' waren op tijd met reacties!
Truusje
Truusje, hier geldt een beetje hetzelfde als bij Cobi: ik laat al dankbaarheid zien en daarbij is opvang dus niet nodig voor ons. Van mij hoeft mijn moeder niet eens veel met mij bezig te zijn en ik geniet van hoe moeder/st.vader met de kinderen bezig zijn. Ik heb overdreven gereageerd (in gedachten! en op dit forum) op haar, omdat ik nog altijd zoek naar haar acceptatie van mij in bijna alles. Dat zou overdreven zijn, maar ik begrijp nu beter waarom ik zo 'flipte' bij iets kleins.
Maylise, amk
AMK, dank je wel.
Maylise, jullie bellen dus vaak. En je herkent dus het moederen ook, en het kriebelig worden. Bij sommige dingen vind ik niet erg dat ze een andere mening heeft en het laat merken, bij andere zaken komt mijn onzekerheid erg boven en voel ik mij niet-geaccepteerd. Het is nu overigens helemaal gezakt hoor, er zijn nog foto's uitgewisseld en ik voel me weer heel positief naar ze toe. Bij het laten merken dat ze niet zo van het bellen (naar mijn kinderen) hield, kwam ergernis/onzekerheid bij elkaar en kwam er een soort achterdocht overheen (dat het erger was dan er stond, in plaats van minder erg). Gelukkig is OO er nog!
Albana, tirza, iedereen
Albana: die andere kant - het bellen door ouders als het net lekker gaat - kan me echt heel goed voortellen. Wat lastig dat nichtje erdoor van slag was! Als ze dit verhaal zou lezen, zou ze het makkelijk kunnen begrijpen, maar dat is dan weer zo 'direct' he....
Tirza: het zou idd goed kunnen dat mijn kinderen niet zo gevoelig zijn als ik. Hoewel ik bij mijn dochter veel herken. Ze vraagt vaak wat ik ervan vind en zegt vaak hoe lief ze me wel vindt en zo. Maar ik moet daar ook mee uitkijken, om dat te 'projecteren'. Over het moederen: dat maak je dus ook van dichtbij mee! Ik heb juist dichtbij een andere ervaring, geen gemoeder maar veel vertrouwen, heerlijk (zelfde leeftijden van moeder/zoon), maar ik vind het hoe dan ook niet gek dat dat er bij velen wat in blijft. Ik zal opletten later!
Al met al, hartelijk bedankt iedereen. Misschien kom ik nog eens met een kleine kwestie die ik (te) groot heb gemaakt, het helpt enorm! Volgens mij zie ik het weer in het juiste perspectief en weet ik weer dat het van mijn diepe onzekerheid komt. Die is niet direct opgelost maar mijn gevoel erover is heel veel verbeterd en ik waardeer mijn moeder voornamelijk weer, als moeder en extra als oma.
Hartelijke groeten,
Egel
Nog een rugsteuntje dan
Dat je echt de enige niet bent. Mijn schoonmoeder heeft ook nog immer de neiging om ons te bemoederen, zelfs zodanig dat we het gevoel krijgen dat we voor haar nooit ouder dan een jaar of 14, 15 zullen worden. Met onze kinderen zou zij het qua opvoeding ook beter redden dan wijzelf. Dat zégt ze niet, maar ze geeft ons (waarschijnlijk onbedoeld) dat gevoel wel. Nu het me gelukt is om dat haar probleem te maken en niet het mijne heb ik daar minder moeite mee. Als je in gedachten die wissel kunt omgooien, is het makkelijker om dingen van je af te laten glijden. En even flink spuien, zoals hier op het forum, kan inderdaad helpen om eea te relativeren en weer in normale proporties te krijgen.
Weet je wat het is
als je belt, worden kinderen zo met hun neus gedrukt op dat ze niet bij jou zijn en gaan ze je opeens heel erg missen. 's Avonds ben je ook moe van de dag dus dat komt dubbel hard aan. En dan heb je opgehangen en die kinderen zitten in zak en as. Dat is heel lastig om dan nog een gladgestreken sfeer voor het slapengaan voor elkaar te krijgen. Maar ook in de middag kan dat lastig zijn als kind in mineur blijft.
Dat is de reden dat ik niet bel als ze ergens logeren en de reden dat ik nooit opper dat ze mijn partner bellen als die op reis is. Als ze er zelf meekomen, mag dat wel altijd. Maar blijere kinderen krijg ik daar meestal niet van: het gevoel van gemis is dan zoveel tastbaarder voor ze.
