bang van de liefde
Ik ben verliefd! Ben nu een jaar gescheiden en ik dacht eerlijk gezegd niet het geluk nog eens te vinden, maar het is gebeurd!
Via een dating site heb ik iemand ontmoet. Eigenlijk was ik net klaar om het online daten vaarwel te zeggen, ik besefte dat ik voldoende hersteld was om met mezelf aan de slag te gaan, ik voelde me eindelijk goed, alles wat eerst chaos was, leek eindelijk op zijn plaats te vallen, ik had de goedkeuring van anderen niet nodig. Tot die ene man me dan een berichtje stuurde, weet nog dat ik hem zelf niet heb beantwoord, wel naar zijn profiel ben geweest, maar had toen al besloten dat ik er klaar mee was. Maar hij had wel gezien dat ik even was komen piepen en stuurde me weer een bericht. En voor ik het wist had ik hem al mijn nr gegeven, tot nu toe zijn we nog altijd bezig met appen, bellen. Vrijdag hebben we elkaar voor het eerst ontmoet en dat ging vlotjes over in de zaterdag en nu we toch bezig waren, hebben we ook zondag erbij gepakt! ik weet niet wat me overkomt, ik word helemaal wiebelig als ik hem zie of aan hem denk. Het is intens, zo intens dat ik bang aan het worden ben... ik mis hem als ik niet bij hem ben en als we bij elkaar zijn vliegt de tijd.
Ik heb het gevoel dat wat afstand geen kwaad kan, ik wil niet dat het nu al eindigt voor het begint. Nu hebben we voor deze zaterdag afgesproken, al zou ik hem elke dag willen zien en horen, maar gelukkig hebben we twee verschillende werkplanningen die niet op elkaar aansluiten. Bovendien vertrekt hij volgende week dinsdag voor drie weken op vakantie, dat lijkt me een goed moment om even adem te halen.
Nu het geluk me toelacht ben ik zo bang, want ik vind deze man zo leuk!
Waarom ben ik zo bang en wat kan ik er aan doen?
ah leuk, lekker van genieten!
Rustig aan doen én ervan genieten. Het kan en het mag.
Even een update...
Voor hij op reis vertrok hebben we elkaar nog gezien, pas rond 2u kroop ik in bed, wetende dat ik er drie uur later weer uit moest. maar dat gaf niet, voor deze man wilde ik dat wel doorstaan. Hij vertrekt, we sturen berichtjes, met soms uren tussen want hij moet veel en ver rijden. ik heb me echt nog nooit zo gevoeld, alles lijkt te kloppen, zegt hij zelf ook.
dan plots, verminderd reageren en wat hij stuurt komt me afstandelijk over. Het ging hard, sinds de eerste ontmoeting hebben we elkaar haast non stop gezien en het was leuk, dacht ik, al gaf hij ook die indruk
dan: hij is niet klaar voor een relatie en dat ik niet op hem moest wachten en dat hij het nog wel eens ging uitleggen... hij had tijdens zijn solo reis zware dagen doorgemaakt zei hij, een relatie was nu niet aan de orde, en als het zo moet zijn, het wel zo zal zijn. lekker duidelijk, toch?
hij heeft me verteld over de vorige relatie, dat die heel erg naar is geëindigd, dus ligt het daar aan? Durft hij niet meer?
ik heb geen idee, maar we blijven wel wat heen en weer sturen, tot vandaag, ik voel dat ik hem nu maar moet laten
maar dit doet pijn, mijn gedachten gaan doorlopend naar hem uit
ik voel dat dit niet het einde is, ook al zegt hij niet te wachten, telkens hij stuurt is het een open deur, terwijl hij het lef heeft om het dicht te gooien..
ik kan niet geloven dat het echt zo moet zijn, onze laatste contact was eindeloos lang, geen van beiden kon afscheid nemen, alles viel op zijn plooi, eindelijk dacht ik
en nu dit dus
het enige dat ik weet is dat ik hem nu de ruimte moet geven, dat wat er ook aan de hand is, hij mij ook niet moet dragen
het is niet dat ik niet verder zou kunnen mocht het zo niet zijn, maar ik voel dat het gewoon niet niet over is, ik weet niet hoe het anders te zeggen, maar er komt een vervolg, dat voel ik gewoon
gewoon niet nu
en ik pieker me suf
nog dit, hij is vervroegd terug gekomen, waarom weet ik niet, dat ging hij me later nog uitleggen...
