Assertiviteit en schoonfamilie

Wat zegt hij?

Ik neem aan dat je hem dit ook voorgelegd hebt? Want vindt hij van de situatie.

Volgens mij zijn er meerdere oplossingen, maar daar moet hij wel 100 procent achter staan.
Optie 1, uit de buurt van schoonfamilie verhuizen. Afstand maakt een heleboel makkelijker
Optie 2, je man doet een assertiviteitscursus. En je geeft hem iets van 2 jaar de tijd om de situatie langszaam aan te passen, want verhoudingen verander je niet van de ene op de andere dag
Optie 3, jij doet voortaan de gezinsplanning, de zijne inbegrepen, en jij geeft de grenzen aan aan de familie.

Persoonlijk zou ik voor een combi van optie 1 en 2 gaan.

Praten

Ik kan/durf er niet echt met hem over praten. Als ik er over begin, snauwt hij me af. Dan wordt het alleen ruzie en geen gesprek. Hij doet dan net of het aan mij ligt, dat ik zo onaardig en ongastvrij ben naar zijn familie toe.
Ik dacht inderdaad om hem te vragen therapie oid te volgen. Maar ik weet eerlijk gezegd niet goed hoe ik dit moet aanpakken. Hij is iemand die zegt 'ja', maar doet 'nee'. Heel irritant.
Optie 3 zal niet werken. Zal alleen maar een voedingsbodem zijn om een wig tussen mijn man en mij te creëren. Heb ik nl wel eens geprobeerd. Schoonmoeder wilde langskomen, terwijl ik nog maar net uit het ziekenhuis was en nog erg zwak was. Ik zei (vriendelijk!!) dat ze niet kon komen (en dat wilde ze niet horen!). Nog geen 10 minuten later hing mijn zwager woedend aan de lijn. Kreeg mij aan de lijn, zei niets tegen mij, maar vroeg mij alleen maar zijn broer te spreken en veegde die de mantel uit, over wat ik had gezegd!

Ff anders

Het is precies zoals hier. Alsof ik mijn eigen situatie lees zeg! Ik vraag iets en man reageert geïrriteerd, kan niet of doet het gewoon niet. Schoonmoeder belt voor iets onbenulligs en meneer vliegt direct laag over, maakt alle tijd vrij en weet ik wat nog meer….Ook hier voelt schoonmoeder e.a. haarfijn aan en manipuleert ook.

Het is iets vanuit zijn jeugd. Wat moeder wil, geschiedt. Maar, je man heeft nu een eigen leven en een eigen gezin. Zijn gezin staat nu bovenaan. Leg hem uit dat zijn prioriteiten nu anders liggen dan vroeger. Het ligt echt aan de houding van je man. Zolang hij 'voedingsbodem' biedt
aan zijn moeder, zal zij door blijven gaan. Het moet stoppen bij hem!

Ik heb mijn man uitgelegd (helaas na een woede aanval en huilbui van mijn kant) wat het met mij doet als hij zo doet.
Dat ik me een voetveeg voel en niets waard en dat zijn moeder bovenaan zijn lijst staat en hij alles voor haar doet en dat wij er maar ergens onderaan bungelen. Ik heb hem gezegd dat ik dit absoluut niet meer trek zo en dat ik toch ook een mens ben die recht heeft op een beetje respect, liefde en toewijding van haar echtgenoot. Vraag hem waarom hij dat doet!

Ik heb hem uitgelegd dat hij zijn moeder niet weg hoeft te doen (dat gevoel had hij dan weer), maar dat nu zijn gezin bovenaan staat en niet zijn moeder.

Benoem wat het met je doet; wat voor gevoel je erbij krijgt (houd het bij jezelf). Geef hem ook concrete voorbeelden!

Zo had ik een keer iets aan hem gevraagd waar hij geen tijd voor had en toen ik boos werd, hij bij afbekte. Toen een week erna zijn moeder hem midden in een file mobiel belde en eiste dat hij direct om moest keren om naar……een doos te kijken die vaders van zolder had gehaald…en hij helemaal overstuur was omdat moeder boos werd omdat hij niet in ene keer kon omkeren….ging er een klein lampje branden.
waarom wordt je zo overstuur daarvan? Waarom wordt je boos als ik zoiets vraag?! Direct op de man confronteren als zich zo'n situatie voordoet.

Benoem dus heel concrete situaties of confronteer hem er direct mee.

Goh, als ik zoiets vraag en het kan niet, moet ik niet zeuren en janken, maar als je moeder hetzelfde vraagt, vlieg je meteen!

Van je zwager had ik de actie trouwens niet gepikt. Zeer respectloos naar jou toe! Je man had zijn broer de les moeten lezen!!!
Kom op zeg, je bent toch geen onmondig kind. Ik had desnoods zelf de telefoon gepakt en hem even fijntjes laten weten dat als hij problemen met mijn antwoord, dat hij dat tegen mij moet zeggen en niet via je man.

Bij mijn man is het licht wel gaan branden, dus die betrekt me gelukkig in alles nu wat zijn ouders aangaat. Ook hier is het huwelijk bijna op de klippen gelopen hierdoor (wat schoonmoeder stiekem gehoopt had ook…). Sommige moeders kunnen gewoon hun kind niet loslaten en leggen op alles een claim en vergeten echter dat er ook een echtgenote is die nu bovenaan staat bij zoonlief.

Maar nogmaals, het gedrag van je man naar zijn moeder moet veranderen. Weigert hij dat dan vrees ik het ergste……sterkte ermee.

Ik ken het verhaal heel goed. Was hier ook altijd zo todat het een keer heel goed mis is gegaan en hij in een depressie terecht kwam. Hij heeft een poos bij de psycholoog gelopen en nu gaat het veel beter. Hij spreekt nu veel meer zijn gevoel uit en ik word veel minder snel boos. Door hier de tijd voor te nemen en niet met verwijten te komen maar juist door te kijken waarom hij doet zoals hij in bepaalde situaties doet en ik hem daar de tijd voor geef gaat het veel beter. Ik weet nu weer op wie ik verliefd werd .

Ook

Aida, goed te horen dat je man je is gaan begrijpen. Bedankt voor je tips. Mijn man staat gelukkig wel ook voor mij klaar als ik iets vraag (gisteravond heeft hij bijv de hele avond mijn fiets zitten repareren), dus zo erg als bij jou lijkt het niet, maar misschien komt het ook doordat we ver van de schoonfamilie wonen, zodat er niet heel vaak contact mogelijk is. Feit is dat hij zijn eigen plannen opzij zet en -als is het morrend en geïrriteerd- direct aan een verzoek voldoet van een ander. Ik vind dat niet helemaal ok.

Die zwager is idd een rare ja. De volgende keer zal ik het niet meer laten passeren, destijds was de situatie er niet naar (ik was te ziek).