Als nieuwe start verweg lijkt in relatie
Hai all,
Mijn partner(29) en ik(31) hebben inmiddels al 7 jaar een relatie. We hebben onze up and downs gehad. Iets meer dan half jaar wonen we gelukkig samen en is bij hem autisme gediagnosticeerd. Daarvoor was hij niet klaar voor samenwonen.
De eerste vier jaar waren we smoorverliefd♥️ en hadden we geregeld over trouwen, kinderen en samen oud worden. We waren ontzettend gelukkig. Vanuit zijn cultuur is trouwen voor samenwonen gewoonlijk en zijn moeder ging gauw trouwen regelen. We vonden dit prima en ik respecteerde dat!
Tijdens de 5de jaar kreeg ik genoeg van dat hij thuis woonde en heb ik mijn grenzen gelegd in relatie tot schoonmoeder. Ze legde veel druk op me om bijvoorbeeld bij iedere feest/weekend langs te gaan, terwijl ik een eigen woning had. De wens van mijn vriend is een vriendin hebben die bestie wordt met zijn moeder. Door haar hoge eisen en bemoeienis in combinatie met werkdruk, kreeg ik burn-out. 
De ziel van schoonmoeder rust op de schouders van mijn partner. Ons relatie ging daardoor bergafwaarts. 💔Tijdens het regelen van trouwen wilde hij en zijn moeder niet hebben over voor de wet trouwen. Hij ging het gesprek uit weg en zei: het komt na trouwen wel! Toen ontdekte ik 3 maanden voor trouwen dat hij ná ceremonie feest & huis kopen (met 30k van ouders..eerst werd geroepen 50k) voor de wet wilde registreren als gehuwd. Zijn reden was dat het handiger was met postadres. Ik werd wantrouwig(want ik voelde dat het aan geld/bezit lag en ik niet serieus werd genomen) en ik gooide het uit: "dat dit traditionele bruiloft (feest) niks voor mij betekent!" Dit heeft hem zo erg gekwetst en zijn achtergrond.
Ons vrienden en familie zijn te weten gekomen over dit drama. "Zijn vrienden denken dat ik een heks ben, omdat ik gezegd heb dat trouwens NIKS voor mij betekende en omdat ik door draaide door burn-out" thats all. De rest van verhaal weten ze niet.
En jaar later na relatietherapie en op haar advies dat hij zsm uit huis moet/los moet maken van zijn moeder, gingen we opzoek naar koopwoning. Tijdens onze jacht naar koopwoning kwam naar voren dat hij samen met zijn ouders grotendeels wilde kopen en bij notaris wilde vastleggen dat 75% van ingelegd geld niet van mij is, maar van hem en zijn ouders. Juridisch gezien is het huis niet meer van ons tweeën, maar zen ouders en hem.
Een maand voor trouwdag werd alles afgeblazen(als reden covid, maar wij wisten t beter). Zijn moeder zag hem daardoor ongeluk in liefde en heeft hem aangemoedigd om einde aan te maken, ook reden omdat ik niet meer overweg kon met zijn moeder(familie breed werd getrokken).
nu 2 jaar later sinds de openbaring dat ik zijn moeder niet té dichtbij wil hebben en heel veel drama, lijkt niks meer het zelfde.
We houden nog ontzettend veel van elkaar en onze band is sterker hierdoor en tegelijkertijd ook kwetsbaar. We wonen gelukkig in een huurwoning dus gedoe/chantage is meteen gestopt.💑
Het probleem nu is: hij wilt niet meer praten over trouwen, kinderen of toekomst. Het doet hem teveel pijn na alles en mijn woorden (trouwen niks betekent..) hem geraakt hebben.
mijn vraag is: gaat dit over? Kunnen we verder en pijn achter ons laten? Ik wil wel kinderen en volgende stap. Ook wil ik ooit trouwen, omdat dat onze droom was helemaal aan het begin.
tips zijn welkom hoe nu verder.
Dank!
Ik heb eerder een draadje van je gelezen. Je was zwanger ondanks het innemen van een morning after pil. Je vriend wilde toen niet nadenken over doorgaan met de zwangerschap, ook niet nadat jij had aangegeven erg te twijfelen. Ik lees nu net een ander draadje, dat hij vreemde emoties heeft.
Ik zie allerlei rode vlaggen. Zijn familie die zich enorm met jullie bemoeien. Cultuur verschillen, daar boven op autisme. Dat laatste hoeft geen probleem te zijn maar alles bij elkaar maakt dat je wel in een heel ingewikkelde relatie zit .
Ik heb in mijn vorige werk veel interculturele relaties gezien en echt dat is niet altijd makkelijk en een enorme uitdaging. Het kan goed gaan maar ook vaak heel erg mis.
Ik weet niet uit welke cultuur je vriend komt maar in een heleboel culturen staat familie boven alles. Als jij nu een slechte relatie hebt met je schoonmoeder dan heb je een groot probleem. Verder blijkt uit alles dat hij niet heel duidelijk voor je kiest. Of kan kiezen.
Ik kan je 100 procent garanderen dat als je kinderen krijgt de situatie niet beter wordt.
Hij gaat nooit tegen zijn familie kiezen. Dat blijkt uit alles.
Soms is liefde niet genoeg.
Wat ik zou doen in jouw plaats? Dat vind ik enorm lastig. Misschien met iemand praten met verstand van interculturele relaties. Een time out nemen en goed nadenken. Jij wil door met je leven. En hij zit enorm in limbo tussen jou en zijn familie.
Als buitenstaander zou ik zeggen. Stel hem een limiet. Wat betreft trouwen, invloed van de schoonfamilie op jullie relatie. Wat wil en kun je accepteren. Wanneer voor kinderen gaan etc. En geef ook duidelijk een termijn aan. Laat het niet nog 3 jaar aanslepen.
Beter nu de relatie verbreken en door de pijn van de relatie breuk heengaan dan met een kind in een enorme zooi terecht te komen. Met een familie waarmee je het risico loopt dat ze je kind ook gaan claimen.
Stel grenzen. Als hij dan nog niet kiest kies jij! Veel sterkte.
Blijkbaar ziet hij geen toekomst met je, want hij wil er niet over praten. Blijft dat zo Dan klaar ermee. Dan kan het toch gewoon niet; zo WIL je toch niet leven?
