Als het gevoel weg is
En je weet eigenlijk dat het ook niet meer terugkomt zoals het was.
Hoe maak je dan de keuze om uit elkaar te gaan.
Na een relatie van ruim 25 jaar ontstonden er 6 jaar geleden kleine scheurtjes.
Een lichtelijk jaloerse echtgenoot die later heel onzeker bleek te zijn veranderende in een achterdochtige man.
Zeker toen ik een andere carrière kreeg en mezelf door ontwikkelde werd de jaloezie erger.
Er is de afgelopen tijd heel veel gebeurd.
Jaloezie sloeg om in heftige achterdocht.
Mijn man was ervan overtuigd dat ik een ander had , en ruim 8 maanden heb ik mezelf moeten verdedigen voor iets wat er niet was.
Ik heb lang gehoord dat ik een naïeve vrouw ben die niet inziet hoe mannen naar me kijken.
Uitjes met vriendinnen werden me niet meer gegund , boze reacties als ik op de kalender schreef dat ik een hapje ging eten met collega’s. 4 weken geleden ging ik met klasgenoten lunchen. Toen ik dat vertelde werd hij kwaad , hoe ik het in m’n hoofd haalde om op een schooldag ergens anders te eten. En , hij wist zeker dat ik daar met ‘hem’ had gezeten.
Ik heb gezegd dat hij hulp moest gaan zoeken , want dit is geen leven en op deze manier wil ik niet verder.
Hij is tot inkeer gekomen, zoekt hulp. Ziet heel goed in dat hij helemaal fout zit.
Maar de glans is er vanaf.
Hij smeekt haast of ik hem een kans wil geven om te veranderen.
Maar hij heeft zoveel kapot gemaakt.
Hij doet z’n best. En toch merk ik nog steeds dat hij opmerkingen maakt die herleiden naar jaloers gedrag. Het kan ook niet zomaar over zijn.
Hij weet dat m’n gevoel weg is , zegt steeds, al duurt het een half jaar of misschien wel 2 jaar , we moeten ervoor gaan. Hij gelooft dat er diep van binnen nog gevoel moet zijn voor hem. Ik kan het niet meer vinden.
Ik wil helemaal geen 2 jaar wachten.
Ik voel aan alles dat ik niet meer met hem als partner verder wil.
Er hangt geen nare sfeer in huis , we praten veel , lachen samen en hebben gewoon sex. Hij geeft me de ruimte om weg te gaan met vriendinnen, het voelt voor mij als mosterd na de maaltijd.
Ik vind het moeilijk om het laatste stukje hoop dat hij heeft hem te ontnemen. Hij zit ontiegelijk in de knoei met zichzelf.
Ik weet niet goed hoe dit aan te pakken.
Je bent aan het ontwijken omdat hij zo in de knoei zit met zichzelf. En nu zit jij in de knoei met jóuzelf. Klinkt als put dempen als kalf verdronken is? Ik denk dat jaloezie niet zo snel kan worden veranderd. Los van de schade die al is aangebracht.
Als je zeker weet dat je wil scheiden; wat te doen: door heel erg duidelijk te zijn. Je geeft hem nu hoop welke er niet (meer) is. Misschien beter om te zeggen: ik ga weg, het is voor ons te laat. Of heb je serieuze twijfel en denk je dat je gevoel nog terugkomt? Of hoop je het zelf ook? Ik las ooit een blog over mijn gevoel is weg. Misschien heb je er iets aan.
https://www.mv-gestalttherapie.nl/blog/mijn-gevoel-is-weg/
Ik vind je tegenstrijdig als je schrijft dat alles in je voelt dat je hem niet als partner wil, maar dat er tegelijkertijd nog wel een gezellige sfeer is in huis, jullie samen lachen en dat je zelfs nog seks met elkaar hebt. Hoe is dat geen partner zijn dan?
Het is logisch dat na een periode van zoveel negativiteit je gevoel voor hem weg is. Dat was namelijk niet de man waar je verliefd op werd, van ging houden, mee trouwde, kinderen mee kreeg. Dus logisch dat je van die man niet houdt. Zou niemand doen. Maar die man is bezig te vertrekken. Eronder/erachter zit nog steeds de man waar je WEL van houdt. Ik denk dus dat jouw gevoel terug kan komen.
Er zijn denk ik een paar vragen die je voor jezelf moet zien te beantwoorden. Hoe zwaar is het leven nu? Hoe hoog is de druk om weg te gaan? Hoeveel beter wordt je leven als je alleen zou zijn? Heb je je al verdiept in hoe je er financieel voor staat na een scheiding? Kun je voor jezelf zorgen? Kun je makkelijk aan woonruimte komen? Zijn er nog kinderen thuis waar je rekening mee moet houden? En zo ja, hoe zou je de verdeling willen regelen?
Misschien is een scheiding voor jezelf al ‘in de steigers zetten’ een goeie manier om te ervaren wat je gevoel daar echt bij is. Word je daar blij van, lucht dat op, zie je de toekomst zonnig in? Dan zit je blijkbaar op het goeie spoor. Voelt het toch beklemmend, word je er ongelukkig van, van het vooruitzicht zonder hem verder te gaan, dan lijkt me dat je moet inzetten op herstel van de relatie.
In dat laatste hebben man en ik ervaring. Het kan zeker goed komen. Dat er geen vreemdgaan in het spel is helpt daar zeker bij. Wat hier heeft geholpen was in het verleden duiken. Foto-albums bekijken, muziek van vroeger beluisteren. Op zoek naar het gevoel van vroeger. Dat is echt helemaal teruggekomen. En samen maar ook ieder apart therapie. Het was (en is) hard werken, maar zeker de moeite waard vinden wij. Al was het alleen maar omdat we nog steeds samen een gezin zijn, ook al zijn de kinderen intussen de deur uit. Daar samen van kunnen genieten is zo waardevol. En we blijken ook in deze fase nog steeds erg blij met elkaar te zijn. We hebben het goed.
Je hebt geen haast. Er is geen ruzie. Maar er is wel beweging bij hem. Geef het tijd. En ga aan de slag met de vragen die ik heb gesteld. Het houdt niet op bij hem niet meer als partner willen. Je deelt een leven samen. Dat hele leven staat op zijn kop als je uit elkaar gaat. Overdenk alle consequenties goed.
Pennestreek schreef op 26-06-2022 om 08:36:
Ik vind je tegenstrijdig als je schrijft dat alles in je voelt dat je hem niet als partner wil, maar dat er tegelijkertijd nog wel een gezellige sfeer is in huis, jullie samen lachen en dat je zelfs nog seks met elkaar hebt. Hoe is dat geen partner zijn dan?
Dat viel mij ook op. Het is goed te snappen dat je grote moeite hebt met wat er gebeurd is en dat je je slecht behandeld voelt door hem. Sterker nog, je bent slecht behandeld door hem en dat moet afgelopen zijn. En nu is hij dan eindelijk tot ‘inkeer gekomen’ en jullie hebben het gezellig in huis etc. Ik ben heus niet zo naïef om te denken dat alles nu ineens goed is. Er is nog veel werk aan de winkel. Vooral voor man. En misschien is er inderdaad te veel kapot. Het is nogal wat, zeker geen kleinigheid, waar je zomaar overheen zou moeten stappen! Maar voor mij voelt dit alsof jij al die tijd hebt volgehouden optimistisch te zijn en nu, nu de noodsituatie voorbij is, ineens niet meer kan. Of dat je nu pas beseft hoe destructief het was, hoe enorm slecht hij je heeft behandeld. Of houd je gewoon de schijn op?
Kennelijk zegt je gevoel je iets anders als je met hem samen bent dan als je alleen bent? Als je met hem samen bent, hebben jullie het fijn samen en voel je je zelfs seksueel tot hem aangetrokken. Als je alleen bent, houd je niet meer van hem en wil je bij hem weg. Dat kan heel verstandig zijn, als je ziet dat je je eigenlijk in iets laat meezuigen wat niet goed voor je is. Maar het kan ook zijn dat je nu pas begint met echt de (terechte!) pijn en boosheid te voelen van wat hij heeft gedaan.
Omdat je zulke tegenstrijdige signalen geeft en zulke tegenstrijdige dingen voelt, zou ik in jouw plaats hulp zoeken voor mezelf, om weer vaste grond onder de voeten te krijgen. En dan pas beslissingen nemen over het huwelijk.
Je zegt dat er de laatste tijd heel veel gebeurd is, meer dan alleen zijn achterdocht waarschijnlijk. Ik kan me niet voorstellen dat je na 1 woede-uitbarsting geen gevoel meer hebt voor hem. Weet je het echt heel zeker dat het gevoel weg is? Hoe eerlijk is het dan om hem hoop te laten hebben.
Of zou het kunnen dat jouw - dit vul ik even in - dubbele houding maakt dat zijn wantrouwen groter wordt, dat hij wel voelt dat jij zijn achterdocht erg onaantrekkelijk vindt maar je toch gezellige momenten hebt? Niet dat ik daarmee zijn wantrouwen wil goedpraten, maar het kan misschien zijn dat er bij jou ook iets niet goed zit. Misschien ben je erg afhankelijk van hem, te conflictvermijdend, wordt je door hem gemanipuleerd?
Misschien kun je een tijdje ergens anders gaan wonen, even een paar weken bij iemand logeren, of een week zonder hem op vakantie (Niet dat dat hem minder achterdochtig maakt, maar dat is hij toch al en hij ziet in dat hij fout zit). Aangezien je op dit forum schrijft denk ik dat je ook een gezin hebt, hoe oud zijn je kinderen ongeveer? Kun je die bij hun vader achterlaten of meenemen?
Verward, hoe is het nu met je? Meer inzicht al?
Anna Cara schreef op 01-07-2022 om 08:33:
Verward, hoe is het nu met je? Meer inzicht al?
Bedankt voor je reactie .
We hebben dagelijks gesprekken over hoe nu verder.
Hij kan niet geloven dat voor mij de liefde voorbij is. Natuurlijk houd ik van hem maar niet zoals je van je partner hoort te houden.
Hij wil nog heel graag in therapie samen.
Heb hierin toegezegd, en gezegd dat ik het echt voor hem doe.
We zijn ook door mijn ontwikkeling uit elkaar gegroeid. En we denken dat mijn gevoel sowieso was ontstaan , dat het alleen nu door zijn jaloerse gedrag alles heeft versneld.
Hij probeert mij nu vrij te laten. In de zin van , als ik een uitje heb probeert hij niet jaloers te zijn.
Vorige week gingen we afzonderlijk van elkaar op stap. We kwamen elkaar toen toevallig ergens tegen. Op een bepaald moment begon hij tegen mij te zeggen, we gaan zo naar huis het is genoeg geweest. Waarop ik antwoordde dat ik nog even bleef. Het irriteerde hem, hij keek pissig en begon te mopperen. Ik ben gebleven en hij is weggegaan.
Op dat moment wist ik ook, hij zal niet veranderen.
Ik mis hem niet als we niet samen zijn.
Ik heb het hem echt duidelijk gemaakt dat ik niet meer van hem hou zoals het hoort.
Hij hoopt dat door de therapie ik anders kan kijken naar onze relatie .
Van de week vroeg hij of ik open sta voor een andere relatie. Ik gaf aan dit niet te zijn. Ik kreeg als antwoord dat hij zeker weet dat ik binnen een korte tijd een nieuwe relatie heb met een veel leukere man , met een betere functie en ik fantastisch ga wonen .
Hij blijft ook maar invullen , er is niets van dit aan de orde. Ik moet dan weer zeggen dat er niets van klopt , ik ben er zo moe van .
troelahoep schreef op 26-06-2022 om 22:49:
Je zegt dat er de laatste tijd heel veel gebeurd is, meer dan alleen zijn achterdocht waarschijnlijk. Ik kan me niet voorstellen dat je na 1 woede-uitbarsting geen gevoel meer hebt voor hem. Weet je het echt heel zeker dat het gevoel weg is? Hoe eerlijk is het dan om hem hoop te laten hebben.
Of zou het kunnen dat jouw - dit vul ik even in - dubbele houding maakt dat zijn wantrouwen groter wordt, dat hij wel voelt dat jij zijn achterdocht erg onaantrekkelijk vindt maar je toch gezellige momenten hebt? Niet dat ik daarmee zijn wantrouwen wil goedpraten, maar het kan misschien zijn dat er bij jou ook iets niet goed zit. Misschien ben je erg afhankelijk van hem, te conflictvermijdend, wordt je door hem gemanipuleerd?
Misschien kun je een tijdje ergens anders gaan wonen, even een paar weken bij iemand logeren, of een week zonder hem op vakantie (Niet dat dat hem minder achterdochtig maakt, maar dat is hij toch al en hij ziet in dat hij fout zit). Aangezien je op dit forum schrijft denk ik dat je ook een gezin hebt, hoe oud zijn je kinderen ongeveer? Kun je die bij hun vader achterlaten of meenemen?
Ja ik weet zeker dat het gevoel er niet meer is.
Ik ben zeker niet conflict vermijdend, maar ook geen ruzie zoeker.
We hebben ook besproken om tijdelijk uit elkaar te gaan. Hij wil het nu niet , denkt dat hij me dan meteen kwijt is.
Pennestreek schreef op 26-06-2022 om 08:36:
Ik vind je tegenstrijdig als je schrijft dat alles in je voelt dat je hem niet als partner wil,maar dat er tegelijkertijd nog wel een gezellige sfeer is in huis, jullie samen lachen en dat je zelfs nog seks met elkaar hebt. Hoe is dat geen partner zijn dan?
Seks kun je prima zonder gevoel hebben. Ik in ieder geval wel. De gezellige sfeer is meer in de zin dat er niet hele sterke spanning in huis is.
Het is logisch dat na een periode van zoveel negativiteit je gevoel voor hem weg is. Dat was namelijk niet de man waar je verliefd op werd, van ging houden, mee trouwde, kinderen mee kreeg. Dus logisch dat je van die man niet houdt. Zou niemand doen. Maar die man is bezig te vertrekken. Eronder/erachter zit nog steeds de man waar je WEL van houdt. Ik denk dus dat jouw gevoel terug kan komen.
Er zijn denk ik een paar vragen die je voor jezelf moet zien te beantwoorden. Hoe zwaar is het leven nu? Hoe hoog is de druk om weg te gaan? Hoeveel beter wordt je leven als je alleen zou zijn? Heb je je al verdiept in hoe je er financieel voor staat na een scheiding? Kun je voor jezelf zorgen? Kun je makkelijk aan woonruimte komen? Zijn er nog kinderen thuis waar je rekening mee moet houden? En zo ja, hoe zou je de verdeling willen regelen?
Misschien is een scheiding voor jezelf al ‘in de steigers zetten’ een goeie manier om te ervaren wat je gevoel daar echt bij is. Word je daar blij van, lucht dat op, zie je de toekomst zonnig in? Dan zit je blijkbaar op het goeie spoor. Voelt het toch beklemmend, word je er ongelukkig van, van het vooruitzicht zonder hem verder te gaan, dan lijkt me dat je moet inzetten op herstel van de relatie.Ik ben aan het uitzoeken of het mogelijk is dat , het liefste hij met onze zoon in dit huis kan blijven wonen.
En het voelt enorm bevrijdend met het vooruitzicht zonder hem verder te gaan.
In dat laatste hebben man en ik ervaring. Het kan zeker goed komen. Dat er geen vreemdgaan in het spel is helpt daar zeker bij. Wat hier heeft geholpen was in het verleden duiken. Foto-albums bekijken, muziek van vroeger beluisteren. Op zoek naar het gevoel van vroeger. Dat is echt helemaal teruggekomen. En samen maar ook ieder apart therapie. Het was (en is) hard werken, maar zeker de moeite waard vinden wij. Al was het alleen maar omdat we nog steeds samen een gezin zijn, ook al zijn de kinderen intussen de deur uit. Daar samen van kunnen genieten is zo waardevol. En we blijken ook in deze fase nog steeds erg blij met elkaar te zijn. We hebben het goed.
Je hebt geen haast. Er is geen ruzie. Maar er is wel beweging bij hem. Geef het tijd. En ga aan de slag met de vragen die ik heb gesteld. Het houdt niet op bij hem niet meer als partner willen. Je deelt een leven samen. Dat hele leven staat op zijn kop als je uit elkaar gaat. Overdenk alle consequenties goed.Dankjewel !
Ik kan je maar 1 tip geven: Denk heel goed na! Ik spreek uit ervaring.
Jullie relatie klinkt me zo vreselijk slecht niet, en hij wil eraan werken, geef hem die kans. Want als je hem geen kans geeft, en alle bruggen opblaast, kan je hier achteraf héél veel spijt van krijgen.
Na 25 jaar uit elkaar gaan, een kind samen, het is wat hoor... Onderschat dit niet.
De eerste weken/maanden zal je opgelucht zijn, je zal genieten van je me-time en misschien wel de bloemetjes buiten zetten. Na een tijdje kom je toch tot het besef dat dit het echte leven niet is.. De kans is groot dat je zelfs je ex en jullie leven als gezin gaat missen.
Overal alleen voor staan is ook geen lachtertje, romantiseer dit niet.
Doe aub niets overhaast dus.
Een ervaringsdeskundige .. 
Ach, ik snap dat je teleurgesteld bent in hem, hoe hij zich gedroeg tijdens die avond weg. Dat was weer even een stap terug in het proces. Maar, je kunt ook niet van hem verwachten dat hij binnen een paar dagen totaal verandert. Daar gaat echt wel een hoop tijd overheen.
Door jouw ontwikkeling is hij onzeker geworden. Over zichzelf, over jullie relatie. En dat is begrijpelijk. Hij is daardoor jaloers en wantrouwend geworden. Heel erg naar, voor jou, maar ook zeker voor hem. Je schreef dat hij inmiddels inziet dat hij daar wat aan moet doen en dat hij hulp heeft gezocht. Hoe ziet die hulp eruit?
Ik snap dat je gevoel voor hem nu weg is. Maar het kan echt terugkomen. Bij ons was het mijn man die zich verder had ontwikkeld en ik die de rol van jouw man vervulde. Hij raakte zijn gevoel voor mij kwijt. Hij wist ook zeker dat dat niet terug zou komen. We hebben een scheiding in gang gezet. Hij woonde in die tijd op een appartement. Hij miste mij niet, maar het gezinsgevoel wel.
En toen was het zover dat we de papieren konden gaan tekenen. Dat voelde voor hem toch verkeerd. Tegelijkertijd liep onze oudste, toen 16, helemaal vast op school en kwam depressief en overspannen thuis te zitten. Dat deed man besluiten de scheiding op dat moment niet door te zetten, dat kon hij zijn kind niet aandoen. Maar ja, weten dat je alleen nog maar hoeft te tekenen om te scheiden en dan toch tijdelijk samen verder, dat kan natuurlijk niet. Ook niet voor de kinderen.
Dus toen heeft man rationeel bedacht dat hij ons huwelijk toch nog een kans wilde geven. We zijn in therapie gegaan. Ik was de anderhalf jaar daarvoor, tijdens onze crisis, al hard met mezelf aan de slag gegaan. Met hulp van de therapeute hebben we elkaar opnieuw ontdekt. En kwam het gevoel bij man echt weer helemaal terug. Ondanks dat man op het eind toch een andere relatie heeft gehad en dus ook nog moest vechten tegen heftig liefdesverdriet. Het heeft een jaar of 3 geduurd, alles bij elkaar, maar we zijn nog altijd samen. Volgend jaar 25 jaar getrouwd. En samen minstens zo gelukkig als in onze jonge jaren.
Dus echt, geef het tijd en steek er energie in. Ga samen in therapie, naast therapie voor je man. Leer elkaar opnieuw kennen, en hopelijk weten jullie elkaar, de verbinding, dan weer te vinden. Maar heb dus geduld. En verwacht niet dat het allemaal volgende week weer koek en ei is. Spreek een (flinke) periode af waarin jullie gaan werken aan de relatie, bijvoorbeeld een jaar. En evalueer daarna of er (voldoende) vooruitgang is om verder te gaan, of hak dan de knoop door. Maar geef je man en je huwelijk een kans. Dan kun je in ieder geval zeggen dat je er alles aan gedaan hebt.
