Als alles tegenzit
Hoi allemaal,
Tijd terug dat ik hier iets postte maar ik wil het toch even van me af schrijven, kijken of er mensen zijn die zich herkennen of advies kunnen geven.
Ik, man met 2 zoons heb al ruim 5 jaar een LAT relatie met een lieve vrouw met ook 2 kinderen in ongeveer dezelfde leeftijd (11 tot 15). Al die tijd hebben we gelat met als uitgangspunt dat we ooit wel eens samen zouden kunnen gaan wonen. In eerste instantie lukte dat niet omdat de kinderen niet zo goed met elkaar konden, maar dat gaat ondertussen zo goed dat we in de kerstvakantie van alles in het werk hebben gesteld om veel samen te zijn als samengesteld gezin in wat ik maar even 'mijn' huis noem. Daarnaast hebben we samen de nodige problemen gehad en deels overwonnen, dit vooral omdat ik vrij vaak wat gesloten ben en er echt op moet letten dat ik belangrijke en onbelangrijke dingen vertel.
Dat samenzijn ging geweldig, maar na de vakantie was het weer school en kwamen we niet in een ritme om het lekker te laten lopen. We willen allebei geen gesleep met tasjes, dus zoveel mogelijk spullen neergelegd zodat alleen het hoognodige heen en weer hoeft.
Nu zijn er allerlei complicerende factoren bij alle 4 de kinderen die meespelen. Mijn 2 vertonen wat autismetrekjes, waarvan eentje inmiddels bij een psycholoog loopt om te kijken wat er echt aan de hand is. Bij haarzelf en haar oudste is sprake van ADHD, en haar oudste heeft een slaapstoornis die waarschijnlijk te herleiden valt aan een jeugdtrauma van 10 jaar terug.
Daarbij gaf een van haar eigen kinderen aan dat ze op een bepaald moment toch liever 'thuis' sliep dus hop, daar gingen ze weer.
Ondanks dat we heel erg veel van elkaar houden lijkt ze nu een klein beetje de handdoek in de ring te gooien. Er gebeurt erg veel op de scholen van onze kinderen, wat alles niet makkelijker maakt. Ik wil haar niet kwijt en wil best veel, nou ja eigenlijk alles wel proberen om te zorgen dat we in ieder geval onze fijne en liefdevolle relatie niet kwijtraken, maar het voelt alsof ze het opgeeft.
Ze geeft aan het moeilijk te vinden met alles wat er gebeurt op school en vroeg me om tijd om er even over na te denken, voelt als het begin van het eind.
help
Lijkt mij heel verstandig om een stapje terug te doen. Over een paar jaar is alles weer anders, misschien dat het tegen die tijd allemaal weer wat beter klikt tussen jullie.
Voor nu zou ik mij concentreren op de kinderen.
Het is mij niet helemaal duidelijk wat precies het probleem is. Wil jij wel samenwonen en zij niet, of twijfelt ze überhaupt aan de relatie? Sowieso lijkt het me inderdaad verstandig dat jullie je allebei op je kinderen concentreren, en wat rustiger aandoen in de relatie. Samenwonen zou ik zeker niet doen. Sowieso eigenlijk niet als samengesteld gezin, maar met alle diagnoses die je noemt wordt dat nog eens extra ingewikkeld. Heb jij zelf ook ASS?
Ik heb dezelfde vraag als RosaMontana, speelt er bij jou ook ASS? Ik vermoed dat, omdat ik het gevoel krijg dat het voor jou 'alles of niets' is. Zwart of wit.
Zolang jullie kinderen nog zo jong zijn en zeker met alles wat er speelt zou ik ook zeker nog niet gaan samenwonen. De voordelen (fijn op elk gewenst moment samen zijn met je vriendin) wegen dan niet op tegen de nadelen. Zolang je elk je eigen huishouden hebt hoef je je niet te bemoeien met de opvoeding van de kinderen van de ander. Dat voorkomt een heleboel wrijving en ellende. Als je die wens voorlopig weet te parkeren komt er ruimte in je hoofd om te genieten van wat er wel is.
Dat je vriendin nu (even) meer tijd nodig heeft voor het ondersteunen van haar kinderen betekent dat ze minder tijd en energie heeft voor jou. Dat kun je je persoonlijk aantrekken, zien als het begin van het einde, maar je kunt het ook zien als wijs. Haar kinderen horen bij haar op de 1e plek te komen (net als jouw kinderen bij jou). Ze laat je nu weten dat je even wat minder van haar mag/moet verwachten. Dat is alleen maar helder. Ze had er ook voor kunnen kiezen minder van zich te laten horen. Dan had je niet geweten wat er aan de hand was.
Dus ik zie het niet als dat 'alles tegen zit'. Het is nu even wat ingewikkelder allemaal, maar dat gaat ook weer voorbij. Focus op hoe goed jullie het ondanks alles hebben, haal de druk van samen 'moeten' wonen eraf en geniet van wat er wel is.
Ik vroeg me dat ook meteen af: heb je zelf ook autisme? Het is erfelijk namelijk, en ik lees bij jou ook wel dingen die erop wijzen.
Mijn advies: ga terug naar hoe het was, dus LAT-relatie en niet proberen er teveel een nieuw gezin van te maken. Dat is normaal al lastig, laat staan met alles wat er bij jullie speelt. Als het in vakanties wel lukt, omdat er dan minder moet bijvoorbeeld, zou je in vakanties meer samen kunnen zijn.
Geef je vriendin in ieder geval de ruimte, ze geeft zelf aan dat ze daar behoefte aan heeft. Dat zegt verder niks over haar gevoelens voor jou.
Als het niet kan zoals het ‘moet’, ‘moet’ het maar zoals het kan. Dat komt bij mij op als ik jouw verhaal lees. Er is de intense wens om samen te wonen en daar zijn de inspanningen op gericht geweest maar dat gaat niet zoals gewenst en dus is er teleurstelling. Op zich is dat goed te begrijpen. En toch is het ergens ook logisch, als je met een stel gecompliceerde, prikkelgevoelige mensen een samengesteld gezin probeert op te bouwen: je moet er gewoon rekening mee houden dat het misschien niet gaat lukken. Ik denk dat het belangrijk is vooral de vraag te stellen ‘wat is er wel?’ in plaats van de nadruk te leggen op ‘wat is er niet?’ En je dan de vraag te stellen: ‘Wat er wel is, is dat genoeg voor ons? Hoe kunnen we daar het beste van maken?’
Je signaleert dat je vriendin begint af te haken. Er zit niks anders op dan met haar te praten en haar te vragen wat zij nodig heeft, haar te vertellen wat jij nodig hebt en dan te kijken of het te realiseren valt, in de echte werkelijkheid waarin samenwonen niet blijkt te werken. Idealen en dromen bijstellen. Dat is ook liefde, als het echt is en geen pleasen in ieder geval.
Beide gezinnen hebben zo hun uitdagingen. Het goed met elkaar kunnen vinden is één ding. Samen gaan wonen en dan ook met de uitdagingen van de anderen moeten dealen is een tweede. Ik zou het belang van de kinderen voorop zetten. Als dat voor nu apart wonen is, dan is dat zo. Je kunt evengoed regelmatig samen zijn en ook in één huis slapen, bijvoorbeeld in vakanties. Als er al spullen van haar gezin aanwezig zijn in jouw huis, is dat voor hun fijn. Ik denk dat dat bijdraagt aan een thuisgevoel.
Toch zou ik er geen druk op zetten. Het belangrijkste is dat jullie het fijn hebben samen. Dat kan ook als jullie apart wonen. Beter apart en wel samen leuke dingen doen, dagjes uit en op vakantie dan samen wonen en continu frustraties en onbegrip vanwege ieders uitdagingen.
Dank voor jullie reacties! Ik stel het erg op prijs.
Om zoveel mogelijk van jullie vragen te beantwoorden, ik ben zelf nooit gediagnosticeerd met ASS of een andere stoornis, maar gaandeweg mijn volwassen leven heb ik zelf wel de conclusie getrokken dat ik (voorzover dat al bestaat) niet een heel normaal mens ben, dus dat zou heel goed kunnen.
Voor wat betreft de situatie, ik begrijp volkomen dat ieders kinderen op de eerste plek komen, dat is volkomen normaal en zou zeker zo moeten zijn.
Omdat zij letterlijk heeft gezegd dat het een beetje begint te lijken op een alles of niets situatie, waarbij alles in dit geval zoveel mogelijk samen zijn is en niets, nou ja dat lijkt me duidelijk- had ik best wel even de angst dat dit het einde van onze relatie zou zijn.
We hebben wel eens vaker lastige periodes gehad, maar hebben dat altijd overwonnen. Nu zijn de kinderen op een leeftijd en in een gemoedstoestand dat ze elkaar accepteren voor wat ze zijn, elkaar opzoeken en het erg leuk hebben met elkaar, dus dat is in elk geval heel positief.
Ik heb ook besloten haar de tijd en ruimte te geven om te bedenken wat ze wil en voelt, ze gaf al aan dat het aan liefde niet ligt, dus dat is al iets. Ze heeft die ruimte nodig en dan is het laatste wat je wilt dat er iemand aan je gaat lopen trekken.
Ze heeft een tijdje terug wel gezegd, en daar denk ik ook zo over, dat ze niet zoveel ziet in een weekendrelatie, maar we komen er vast wel uit
Ik wilde nog even een update geven op dit topicje:
Er is inmiddels erg veel gebeurd. We zijn in een situatie van aantrekken en afstoten gekomen, waarbij dame in kwestie keer op keer de relatie wilde beëindigen om er dan vervolgens weer op terug te komen. Na voor de 5e keer van haar gehoord te hebbendat we toch maar beter uit elkaar gingen (in 6 weken tijd,) ben ik toch ook de boel maar eens onder een vergrootglas gaan leggen.
Ik kwam eigenlijk tot dezelfde conclusie, beter maar niet doorgaan. Natuurlijk kwam ze er de volgende dag weer op terug en ben ik daarin mee gegaan, want ik wilde het ook geloven... maar voor mij was de koek eigenlijk al een beetje op. Na het zoveelste verwijt over wie en hoe ik ben heb ik eigenlijk de knoop maar doorgehakt en is de relatie nu, na een goede 6 jaar definitief voorbij.
Ik hou heel veel van haar, we hebben erg veel gedeeld ook, maar ik kan hier gewoon niet mee omgaan. Het nare is dat ik nu weer aan mijn kinderen moet gaan uitleggen dat iemand die ruim 5,5 jaar in hun leven is geweest niet meer zichtbaar gaat zijn voor ze, daarnaast waren we in sommige aspecten wel erg goed samen, maar helaas...het mochtniet zo zijn.
Veel sterkte!
