Alleen voelen in relatie
gewoon om even van me af te schrijven, het gevoel dat er nog iemand naar luistert ik weet niet meer wat ik moet…
Ik was zwanger van de tweede (okt 2021)veel ziek en moe, uiteindelijk fikse zwangerschapsvergiftiging. Kleine is geboren, met een scheef mondje, maar ik hoef me geen zorgen te maken zegt de gynaecoloog. 5 dagen na geboorte krijg ik te horen dat mijn moeder ernstig ziek is. Ik ben zelf ook nog niet de oude, door de zwangerschapsvergiftiging, maar ik doe alles op dat moment voor mijn moeder. Mee naar alle afspraken, chemo’s verzorging etc.
Ik kan mijn kleine kindje, en zijn broertje van 2 jaar, niet meenemen dus moet hem achterlaten bij vriendinnen ( mijn partner ging weer werken zonder enig overleg)
Mijn partner wil niet dat ik over praat, volgens hem denk ik in ‘doom scenario’s’
Zelf denk dat ik als verpleegkundige (al 17 jaar) er toch wel enige kennis van heb…
maar ja we praten er dus maar niet over…
In mijn zwangerschapsverlof overlijd mijn moeder al. Ik vond het heel erg dat ik niet met mijn partner kon praten, maar nu blijkt dat hij ook niet troost/ niet kan troosten??
Ik heb vluchtig een arm om me heen gekregen tijdens de crematie en ‘daar moet ik het maar mee doen’
Geen knuffel, kus, niets….
Mijn moeder was mantelzorger voor mijn vader, die 24u zorg nodig heeft, en nog thuis woonden. Dus die zorg kwam er ook bij. Samen met mijn zus zorgen we voor hem. Met twee kleine kindjes sowieso iedere dinsdag en donderdag en dag in t weekend hele dag daar naar toe. Daar volledig huishouden en dan hier thuis ook nog…. Mijn energiepijl wordt lager en lager, zo veel afgevallen dat ik ondergewicht heb en teringhoge bloeddruk, dus vraag of partner wil helpen door ook keer, al is t maar een uurtje, naar mijn vader te gaan. Ik vind het eng om te vragen, ik denk alleen maar ‘je ziet toch dat ik op ben’ … maar dat zag hij niet… net zoals mijn verdriet denk ik…
Hij zegt dat hij me gaat helpen, dus ik blij! Helaas van korte duur… hij is welgeteld 2 keer geweest in een jaar….
ondertussen blijkt een scheve mondje van ons jongste kindje toch niet zo onschuldig te zijn. Hij blijkt een syndroom te hebben. Afspraken bij de kinderneuroloog en de kindercardioloog worden gemaakt, waar ik ook alleen heen kan.
Mijn partner zegt zich niet druk te maken en kan geen vrij regelen van het werk?!?
Ook hier weer alleen met mijn tranen
Ik dacht altijd dat we een prima relatie hadden, maar dit leek denk ik maar zo.
Nu ik zijn steun nodig heb is hij er niet voor me. Ik kan zo niet verder…
Wat heftig Bijntje en wat een zware periode heb je al achter de rug! Kan me heel goed voorstellen dat je je alleen voelt, want dat bén je ook als ik het zo lees.
Kunnen jullie (jij en je zus) niet wat zorg overhevelen naar professionele organisaties, zodat jullie niet wekelijks zoveel worden belast?
En dan je man…….uiteraard complete onzin dat hij geen vrij kan nemen, hij heeft vakantiedagen en/of recht op ouderschapsverlof neem ik aan? Dat hij zegt geen vrij te kunnen nemen moet natuurlijk zijn dat hij geen vrij WIL nemen. Heb je al eens letterlijk met je vuisten op tafel geslagen en een goed gesprek hierover van hem geëist? Zo niet, hoogste tijd lijkt mij.
Ga er niet vanuit dat hij ‘ziet’ hoe zwaar jij overbelast bent, want hij sluit er net zo makkelijk weer zijn ogen voor en negeert het volkomen. Is hij altijd al zo geweest, ook toen er nog maar 1 kind was? Kinderen heb je samen, dus draag je ook beiden de zorg hiervan.
Ik zou als eerste dus een goed gesprek van hem eisen en niet tussen neus en lippen aangeven dat je meer hulp van hem verwacht. Geef duidelijk aan hoe jij je voelt en wat je van hem verwacht en dan maar zien wat er gebeurt. Veranderd er niets, dan kun je het net zo goed helemaal alleen gaan doen, toch?
aanvulling: en nog gecondoleerd met je moeder en verdrietig dat hij er zelfs emotioneel niet voor jou kon (en kan)zijn 
Inderdaad de vuist op tafel. Heb ik ook eens gedaan en gezegd: regel je t zelf met je baas of neem ik het over.
Jij gaat maar door en dan zien mensen je lijden niet erg, of kunnen ze het zich veroorloven om net te doen of ze het niet zien.
Bel de huisarts van je vader en laat zorg aanvragen, er kan in korte tijd veel geregeld worden.
Allereerst praktisch: is er wijkverpleging voor je vader? Zo nee gelijk aanvragen, aangeven bij de huisarts dat jullie het niet meer redden. Desnoods aansturen op een opname. Dat is misschien niet leuk maar eerlijk gezegd kom ik ook mensen tegen die er juist van opknappen.
Je kindje is nu belangrijker dan je vader!
Verzamel mensen om je heen die je kunnen steunen. Het is verdrietig dat je man dat nu niet kan en inderdaad sla een keer met me vuist op tafel. Maar als dat weinig uithaalt... Je hebt nu geen ruimte om ingewikkelde relatie therapie aan te gaan. Wees wel heel duidelijk naar je man! Uit je teleurstelling, maar verwacht niet dat er opeens wat gaat gebeuren. Wat er tussen jou en je man verder moet gebeuren komt later wel weer. Nogmaals zoek steun waar je kan. Vraag anders aan je man praktische zaken op te pakken. Ontzorg jezelf zoveel mogelijk. Heel veel sterkte
Je hebt nogal wat voor de kiezen gekregen. Een deel van de oplossing zou kunnen zitten in anders communiceren. En ander gedrag van jouw kant. Ik denk na het lezen aan twee dingen:
1. Vraag heel concreet wat je wil dat je man doet. Denk niet dat hij zelf bedenkt dat je hulp nodig hebt. Maar wordt wel heel concreet. Dat doen vrouwen vaak niet. Zeg bijvoorbeeld: ik wil dat jij zaterdag a en b doet. Of. Ik wil dat jij de afspraken bij de dokter komende maand doet. Ik trek het niet meer. Punt. Zegt je man dat hij niet kan dan vraag je of hij het oplost. Bijvoorbeeld afspraak verzetten. Spreek je ook uit naar je man. Niet beschuldigend maar wat dingen jou doen. Waar jij hulp bij wil. Wat je nodig hebt: arm om je heen. knufffel. Concreet. Ik wil dat je mij nu even vasthoudt. Zo.
2. Ander gedrag gaan tonen. Eenzaam voelen in je relatie kun je veranderen. Jullie hebben zware tijden gehad Je komt over als iemand die gaat helpen. Gaat oplossen. Het goed wil doen. Daarnaast verwacht je ander gedrag van je man. Stop bijvoorbeeld met dingen oplossen maar leg verantwoordelijkheid bij je man. Bemoei je er verder dan ook niet meer mee. Zoek zoals hierboven staat hulp voor zorg. En ga eens praten met praktijkondersteuner van de dokter. Je klinkt beetje overspannen. Door zelf dingen anders te doen verandert het vaak ook om je heen.
Sterkte.
