Alleen na lang huwelijk
Mijn echtgenoot is al heel lang depressief. We denken dat (een van de) redenen dat hij niet opknapt de gezinssituatie is. Ik heb Asperger en ADD, onze 3 kinderen PDD-nos, ADD en ADHD.
Nu deed zich de mogelijkheid voor om apart te gaan wonen. Het idee hierachter was dat echtgenoot zo op rust kon komen en kon kijken of het inderdaad aan zijn gezin ligt dat hij niet beter wordt.
Sinds anderhalve week wonen we dus apart. En het valt me helemaal niet mee. Ik doe dezelfde dingen als eerst, heb gewoon mijn bezigheden maar ik mis mijn man zo. Tuurlijk heb ik de kinderen om me heen maar dat is toch niet hetzelfde.
Wat ook nog meespeelt is dat echtgenoot nu ineens zegt dat hij misschien wel blijvend apart wil wonen. De insteek was een aantal weken, misschien een maandje ofzo. Ik voel me overvallen, dat was niet mijn bedoeling.Ik wilde hem rust geven maar het is nooit mijn bedoeling geweest om verder alles alleen te gaan doen of blijvend apart te gaan wonen. We zijn 26 jaar bij elkaar, vanaf ons 16e. Ik ben op een vakantie na nooit zonder hem geweest. En ik hou nog steeds heel veel van hem en ik wil niet zonder hem. Van hem weet ik het zo net nog niet. Is het de depressie of heeft ons huwelijk voor hem de THT datum bereikt? Hij spreekt zich ook nergens over uit. Hij zegt in het algemeen niet veel meer.
Natuurlijk is het nog allemaal kort en moet ik wennen maar het alleen zijn valt me gewoon allemaal niet mee.
Iemand tips om aan het alleen zijn te wennen of komt dat na verloop van tijd vanzelf?
Zuur
Ik pik even in op dat zuur van Lara. Want misschien heb jij het startsein gegeven van een uiteindelijke echte breuk en als dat de bedoeling niet is kan je met een katergevoel komen te zitten zoals Lara zegt.
Maar je kan het ook omdraaien: zou je willen dat hij er nog steeds was, ook al is het tegen zijn zin? Zou je willen dat degene die je graag ziet al jaren depressief wordt van het gezin?
Verder: hoeft apart wonen ook te betekenen dat jullie geen koppel meer zijn? Je kan ook latten met een gezin. Stel je voor dat hij plots weer energie voor tien heeft en jij hebt ook eens een paar dagen zonder je extra zorgen vragende kinderen. Want hij blijft hun vader en zal zijn deel moeten doen en moeten bijdragen.
Mogelijks voelt het op dit moment vrijheid blijheid voor hem, laat hem niet toe overal onderuit te muizen maar geef hem zo gauw mogelijk zijn deel van de verantwoordelijkheid voor zijn kinderen! Laat hem zien hoeveel jij op jou nam!
Succes. Alleen zijn is niet altijd leuk maar heeft goede kanten ook en wie weet zie je op een dag dat het toch niet zo goed was als je dacht (afgaand op: hij zegt niet veel meer...)
Inderdaad zuur
Dank voor jullie reaacties.
Toen zich de gelegenheid voordeed om apart te gaan wonen was het mijn voorstel om dat te gaan doen. Puur omdat alle therapie en medicatie niks hielp. We waren ook een beetje radeloos zo na ruim een jaar.
Maar ondanks dat hij zo beroerd was, hadden we het toch vaak wel gezellig en deed hij toch ook dingen met de kinderen en in het huishouden. En die gezelligheid mis ik gewoon. Het tegen een andere volwassenen aan kunnen praten, gewoon samen op de bank zitten, dingen overleggen over de kinderen. Alles wat eerst zo vanzelfsprekend was en wat er nu niet meer is.
En om hem de kans te geven om te herstellen moeten we afstand houden. Als ik steeds bel of bij hem ben komt hij nog niet op z'n rust.
Het zal inderdaad wel wennen zijn.
Over dat blijvend apart wonen. Dat is uitdrukkelijk nooit mijn intentie geweest. Een paar weken, misschien een maand ofzo. Maar mijn insteek was altijd gewoon weer samen door gaan. Ondanks alle beperkingen was/is mijn huwelijk voor mij prima. En mijn gedachte was ook dat hij mij en de kinderen verschrikkelijk zou gaan missen. Het valt me stiekum tegen dat dat niet zo lijkt te zijn.
Missen
Natuurlijk is alleen zijn als je het niet gewend bent, en al zo lang niet gewend bent, niet makkelijk. Maar je zou er voor jezelf achter moeten komen of je hem (je man) mist met al zijn goede en minder goede kanten of dat je gewoon iemand mist.
Ik vind het niet helemaal fair tegenover hem en tegenover jezelf als je, omdat je niet alleen wilt zijn, durft te zijn, hem dan maar aanhoudt. Natuurlijk ligt het niet zo zwart-wit maar het is wel goed om je dit af te vragen om dingen voor jezelf duidelijk te krijgen.
Asperger
op wat een manier heb je asperger ? Hoe toont zich dat naar je partner ? kan dat meespelen ?
Reacties
Ik heb wel eens in een gesprek tussen hem en mij opgemerkt dat ik dacht dat mijn man niet (meer) wist wat hij allemaal had (een vrouw en 3 kinderen dus) en toen heb ik ook de hoop uitgesproken dat hij zou beseffen wat hij had als wij weg waren. Ik moet zeggen dat ik daar ook wel op hoopte. Hij heeft vaker uitspraken gedaan over dat hij moeite had met bepaalde dingen van mij en van de kinderen en ik had het idee dat hij alleen nog de negatieve dingen van ons zag.
En ik zal zeker wel eens gedacht hebben dat ik net zo goed alles alleen zou kunnen doen. Als je man meer dan een jaar zo triest op de bank zit dan krijg je daar ook wel eens genoeg van. Maar ik heb altijd geprobeerd de moed er in te houden en te genieten van de momenten dat het wel goed ging. Het is ook niet zo dat ik hem kwijt wilde. We liepen van therapie naar arts en vice versa. Dan werd dit weer geprobeerd, dan dat weer en ineens is er een jaar om en blijkt dat je helemaal niks opgeschoten bent. Hij is er eigenlijk nog hetzelfde aan toe als in het begin. En dan ga je verder denken over de oorzaak en de mogelijkheden om de situatie te verbeteren. Allemaal vanuit de gedachte dat hij lijdt en dat ik hem zo graag beter wil zien. Voor hemzelf in de eerste plaats maar uiteraard ook voor mijzelf en de kinderen. Het was zo'n leuke man en soms komt dat weer even naar boven. Dat zijn de momenten dat je weer weet waar je het voor doet.
Ik heb zitten te denken of ik mijn man mis of gewoon iemand. Maar het is echt mijn man. Er zijn hier wel eens andere mensen in huis maar dat is helemaal niet hetzelfde. Ik mis echt hem, met zijn bijzondere humor, zijn warmte en zijn zorgzaamheid. Nogmaals, er waren best wat kleine dingetjes die me stoorden aan hem en de situatie maar al met al was/ben ik blij met hem en met ons huwelijk.
Wat betreft mijn asperger. Dat speelt zeker een rol. Hij heeft al vaker aangeven dat dit voor hem een probleem is. Maar het is er nu eenmaal en ik kan daar niks aan doen.
Het is zeker zwaar. Met 4 autisten leven is een opgave voor hem, dat zie ik ook. Al denk ik dat hij het nu allemaal te zwaar inziet. Als je gezond en sterk bent kun je veel hebben. Als je zie, zwak en ellendig bent dan is je draagkracht ook minimaal.
Maar zelfs als hij besluit om alleen door te gaan, er blijven een vrouw en 3 kinderen bestaan. Dat is niet uit te wissen en hij is de man er niet naar om de deur achter zich dicht te trekken en nooit meer iets van zich te laten horen. Dus hij moet er toch iets mee.
Koud-warm
Vergeet vooral niet het belang van je eigen inbreng ! Hij geeft aan dat asperger een (begrijpelijk) probleem voor hem is. Ik denk dat het goed is als je hem daarin begrip toont en niet enkel dat je 'daar niets aan kan doen' . Kan je niet wat warmte tonen ? In welke richting uit je asperger zijn zich ??
Laat je bewondering voor hem zien, zeg hem in wat je hem mist ed, dat kan als asperger normaal gezien toch wel, dat kan toch juist een sterke kant zijn van asperger,niet ? Benoem gewoon zijn goede dingen naar hem toe, klaar en duidelijk
