Alleen-gevoel
Na mijn scheiding (nu vier jaar geleden) heb ik veel losse scharrels gehad. Achteraf gezien, was dat een grote vlucht. Daarna een lat-relatie van twee jaar, die onlangs is verbroken. Die laatste relatie was zo problematisch, dat ik die veel eerder had moeten verbreken. Ik bleef eraan vast houden, omdat ik niet alleen kan zijn. Ik voel het nu weer in alle hevigheid. Ik ben niet eens echt eenzaam. (hardlopen = alleen, computeren, bloggen en lezen) Ik heb twee kinderen, een part-time baan, een drietal goede vrienden en een handjevol kennissen. Ik maak niet echt makkelijk contact, ben vrij solistisch in mijn bezigheden. Ik MOET bezigheden plannen in de weekends dat mijn kinderen bij hun vader zijn (gewone omgangsregeling). Soms lukt dat niet en vlieg ik tegen de muren op. Maar ik voel me ook wel alleen MET de kinderen, omdat ik me er dan ook zo alleen voor voel staan. Vanwege die part-time baan zit ik ook niet ruim bij kas, zodat ik niet zomaar een filmpje of etentje kan doen o.i.d. Daar ben ik wel druk mee bezig (solliciteren), maar het is nog niet gelukt om een baan met meer uren te vinden. Deze toestand duurt al veel te lang als je je bedenkt dat ik al vier jaar gescheiden ben. Weer moet ik me beheersen om niet in de armen te kunnen vallen van de eerste de beste die interesse in mij toont. Met een partner is dat gevoel van eenzaamheid er niet namelijk. Eigenlijk heb ik dit gevoel mijn leven lang al gehad. Vanaf de middelbare school (toen ik niet echt aansluiting vond) tot het moment dat ik van de HBO af kwam en niet meteen werk vond (afschuwelijk... veel te veel vrije tijd vanwege werkeloos zijn en geen partner op dat moment). Heeft iedereen dat gevoel (soms)? Want op de momenten dat het heel hard binnenkomt, voelt het voor mij alsof ik zo intens alleen ben. Vooral in de zomer, als alle gezinnen om me heen op vakantie lijken te zijn en ik met mijn kinderen ben aangewezen op het lokale zwembad bijvoorbeeld. Kan ik nu alweer tegenop zien. En als niemand dit herkent, hoe kan het dan dat ik dat zo voel. Is dat dan toch een slap stuk in mijn karakter. Wat is het recept om je daar bij neer te kunnen leggen.... of juist niet, wat kan ik er aan doen? Ik ben ook aan het rouwen natuurlijk (vanwege die verbroken lat-relatie), dat maakt wel dat ik nu even stuk zit geloof ik.
Alleen
Ik herken wel dat je meer dingen moet plannen als je alleen bent. Zonder plannen zit je altijd alleen thuis en met partner bijna nooit. Ik plan ook graag afspraken in het weekend hoor. Als ik twee dagen achter elkaar geen volwassene spreek voel ik me ook wel eens eenzaam. Hoewel het voor mij geen logische stap is om me in de armen van de eerste de beste vriendelijke man te storten.
Ik denk dat het ook te maken heeft of je tevreden bent met je leven. Dat is natuurlijk moeilijk als je net een relatie hebt verbroken. Ik ben juist heel blij dat ik van mijn ex af ben en kan het daarom ook goed accepteren dat ik nu alleen ben.
Ik kan me idd wel voorstellen dat het scheelt als je meer zou kunnen werken. Ik werk fulltime en doordeweeks heb ik dan geen behoefte meer aan afspraken 's avonds. Misschien is een (tijdelijk) vrijwilligersbaantje een optie voor je? Of je zou je kunnen aansluiten bij een sportvereniging oid? Ik haal daar veel gezelligheid en sociale contacten vandaan.
Sterkte ermee, eenzaamheid is echt een rotgevoel. En dat beeld van die zomer herken ik wel, alleen in de tuin terwijl iedereen elders leuke dingen aan het doen is 
Ja herkenning
Hier tien jaar alleen. Geen familie behalve een oude emente vader waar ik grotendeels voor moet zorgen. En een kind met een geboorte-defect. En zelf een chronische ziekte die vooral noopt tot uiterst zorgvuldig met mijn eigen energie omgaan anders wordt ik ziek (koorts, ontstekingen) zodat ik niet voor anderen kan zorgen.
Eenzaamheid vooral als ik zelf ziek ben en niet weet hoe ik alles moet regelen. Als ik zelf redelijke energie heb ben ik al blij, ook al moet ik alleen iets ondernemen het voelt altijd nog beter dan ziek zijn en niemand die voor mij zorgt terwijl ik zelf weer de zorg heb dat ik snel beter moet worden om weer voor mijn kind en vader te zorgen. Ja, en vooral: alleen de beslissingen moeten nemen op psychologisch, mentaal en educatief niveau voor anderen en nooit eens kunnen overleggen of iemand die me eens steunt. Vriendinnen zijn lief maar het is zo'n pakket en het zit zo letter ingewikkeld in elkaar dat ik er ook maar niet te veel over praat. Mensen haken ook een beetje af als iets te onoplosbaar lijkt voor ze. Doordat ik door dit pakket weinig vriendschappen kan onderhouden, ben ik erg voorzichtig geworden met de contacten die ik heb. En ja, ze hebben allemaal gezinnen dus in het weekend of vakantie doen ze dingen met hun gezin en of andere stellen/ gezinnen. En ja dat voelt eenzaam. Gelukkig kan ik het steeds beter met mezelf vinden
.
Maar een relatie kan ik dit pakket niet aan doen en ik weet ook niet waar ik zelf de energie vandaan zou moeten halen. Het voelt daarom soms ook wat uitzichtloos.
Hm foutjes
In bovenstaande posting moet 'educatief' pedagogisch zijn en 'letter' letterlijk.
Eigenlijk loner...
Lijkt me dat eenzame gevoel vrij normaal. Sommige mensen hebben bijvoorbeeld hele goed familiecontacten en gaan met hun zus en gezin weg en voelen zich zo minder eenzaam. Anderen wonen in een straat waar de kinderen met veel andere kinderen kunnen spelen en zij met andere moeders kunnen praten. En je zou de mensen de kost moeten geven die vanwege dit gevoel een relatie beginnen cq in stand houden. Eigenlijk baalt de helft van mijn vriendinnen van hun huwelijk maar ze zijn zo bang alleen te zijn dat ze niet eens willen denken over gaan scheiden. Ik denk dat bijna alle mensen deze 'slapte' hebben. Zoals ik nu leef, moet leven, vind ik ook niet echt natuurlijk. Zonder gemeenschapszin, zonder andere volwassenen om van alles mee te delen, nee zo zouden mensen niet moeten leven.
Vaak laten mensen het helemaal niet zo ver komen en "overkomt' hun een verliefdheid terwijl zij het zelf niet eens zo definieren als vlucht voor eenzaamheid. Maar je ziet toch hele volksstammen vrijwel naadloos van de ene in de andere relatie schuiven?
Ik vind het heel logisch dat je even stuk zit hoor. Maar je zit wel in een positie waar je nog de ruimte hebt andere mogelijkheden kunt onderzoeken dan maar weer snel een relatie beginnen. Als ik de energie en tijd ervoor had zou ik het wel weten: eetgroep met andere alleenstaande ouders, filmclub, wandelgroep etc., er schijnt een site te zijn voor mensen die gewoon alleen maar vriendschap willen. Er zijn zoveel leuke dingen te beleven, ook in je eentje.
Betekent niet dat je niet mag rouwen hoor, maar nog mogelijkheden genoeg om dingen te doen zonder partner.
Wel alleen niet eenzaam
Ik herken een deel van je verhaal wel. Ik heb me altijd in relaties gestort omdat ik niet alleen kon zijn. Na de scheiding van vorig jaar kwam in een gesprek met de psych naar boven dat ik een gevoel van veiligheid in in jeugd gemist heb en dat in relaties gezocht heb(en niet gevonden). Hoe erg ik nu ook snak naar iemand naast me, wil ik geen relatie aangaan totdat ik een gevoel van veiligheid bij mijzelf kan vinden, een hele klus maar stapje voor stapje kom ik er wel. Ik ben ontzettend eenzaam geweest in mijn relatie dus weet nu het verschil, toen was ik intens eenzaam, nu ben ik alleen. Ik vlieg met en zonder kinderen regelmatig tegen de muren op dus ik maak afspraakjes,ook voor de zomer, om samen met andere bij het zwembad te zitten, dat is beter dan alleen.
Loony
