Alcoholist

Bemoeizorg

Neem contact op met de GGD of anders de gemeente. Voor dergelijke gevallen (in jargon zorgwekkende zorgmijders genoemd) is de Bemoeizorg in het leven geroepen.
Medewerkers van GGz of verslavingszorg gaan ongevraagd bij mensen langs (en komen ook weer terug) en proberen zo contact te krijgen. Het uiteindelijke doel is om de persoon toe te leiden naar de reguliere zorg. Situaties als die van je broer is hun dagelijks werk. Het feit dat je broer jou en zijn andere broer nog heeft is al heel veel waard.
Sterkte.

Ja eens

ik denk dat hulp van buitenaf ook meer indruk maakt dan de lieve bemoeienis van directe familie. Moeilijk zeg, maar ik zou ook aan mijn eigen gezin denken, dronken lui zijn hier niet welkom.

Verschrikkelijk

Ik heb een vriendin gehad die zich dus heeft doodgedronken. Maar de laatste jaren ging dat dus net zo als bij jouw broer. Vreselijk om aan de zijlijn te staan en niet tot ze door te dringen. Hulp kan echt alleen maar als ze het zelf willen.

Ik zou wel zeggen dat hij niet welkom is, maar dat je hem wel belt of dat hij altijd mag bellen (of een andere regel die je met hem afspreekt).

Heel veel sterkte, want het is echt ontzettend zwaar om zo toe te kijken, steeds je hulp aan te bieden of daadwerkelijk te helpen, terwijl je hem verder en verder ziet afglijden.

Geen geld

ik zou geen geld aan hem lenen, daar koopt ie toch alleen maar drank voor. Wel zou ik bijv. een bakje eten meebrengen of wellicht iets als een broodrooster ofzo, stel dat ie dat zou willen. Dan koop ik het nog liever zelf en geef het aan hem dan dat ik geld uitleen. (omdat ie daar drank voor koopt)
Erg hoor, zeker omdat hij het zelf gewoon niet ziet en maar doorgaat zo.

Huisarts?

Ken je zijn huisarts? Kun je die bellen met het probleem? Of je eigen huisarts bellen en vragen of je in een dergelijk geval iets kunt?
Ik denk dat het is wat jij zegt, het is een verkapte, lang uitgesmeerde zelfmoord. Vreselijk...

Hier ook

Hier ook een alcoholist in de familie. Soms ging het beter dan weer slechter. Na heel veel voor hem te hebben gedaan zijn wij uiteindelijk met de hulp gestopt. Wij (mijn man en ik) waren er echt helemaal klaar mee. Toen werd hij opgenomen in het ziekenhuis wegens uitdroging. Blijkbaar hebben de doktoren daar zijn ogen geopend want nu gaat het beter met hem.
Maar Bemoeizorg is inderdaad wel een goed idee in dit soort gevallen.

Kinderen gaan voor.

Als het een vriend of kennis was geweest, zou je die dan wel uit medelijden of plichtsbesef uitnodigen? Nu het je broer is, ben je natuurlijk meer met hem begaan maar je kinderen gaan voor. Als ze vragen gaan stellen waarom oom X nooit meer komt, kun je het uitleggen. Misschien dat ze ervan leren dat je de goodwill van je omgeving kunt verspelen als je jezelf tot een bepaald niveau laat afzakken. Het is natuurlijk heel erg wat er met je broer aan de hand is, maar pappen en nathouden heeft geen zin, op de lange termijn doe je hem meer goed door je harder op te stellen. Mocht hij zich uiteindelijk toch dooddrinken, dan is dat niet jouw schuld, houd dat goed voor ogen. Sommigen mensen zijn nu eenmaal hopeloos. Heel schrijnend allemaal, maar laat je niet in zijn val meeslepen.

Moeilijk

Ik heb hier al eerder geschreven over mijn aan alcohol verslaafde broer. Onze vader was ook alcoholist en hoewel we daar dus mee opgegroeid zijn is ook mijn broer helaas aan de drank verslaafd. Het verschil is wel dat mijn broer ook een vrouw en kinderen heeft waardoor de volle verantwoordelijkheid niet op ons valt. Toch blijft het ons bezig houden. Geld is niet echt een kwestie hoewel ik mijn schoonzus aan het eind van de maand wel eens help met wat extra's als het een slechte maand is geweest. op zich komen ze geen geld te kort maar mede door het drank gebruik is er af en toe een cash flow probleem.

Mijn handen er van aftrekken zou ik persoonlijk niet kunnen. Hij is en blijft mijn broer en ik voel me wel degelijk verantwoordelijk voor hem. Niet dat ik verantwoordelijk ben voor wat hij doet maar wel dat hij mijn broer is en dat ik van hem hou en alles voor hem zou willen doen.

Je kan niet iemand helpen die zichzelf niet wil helpen dus uiteindelijk ben je machteloos. Je handen er van af trekken zou ik persoonlijk niet kunnen dus we gaan door zoals we nu door gaan. We proberen hem te behoeden voor de grootste fouten en we proberen voor heem een link te zijn met de wereld en vooral zijn vrouw zoveel mogelijk te steunen want uiteindelijk is het voor haar het zwaarst.

Als mijn broer dronken is op familie bijeenkomsten vind ik dat voor mezelf of mijn kinderen niet zo erg maar wel voor zijn vrouw. Ik merk hoe erg ze zich schaamt en dat doet me ook weer herinneren aan vroeger met mijn ouders want dat was precies hetzelfde. Mijn vader is door de jaren heen minder gaan drinken dus daar houd ik me aan vast. Ik denk alleen dat het bij mijn broer anders zit omdat hij ook psychiatrische problemen heeft die mijn vader niet zozeer heeft. Maar goed mijn vader rijdt nu geen auto mee, gaat nooit meer naar de kroeg en hoewel hij nog wel drinkt is hij nooit meer echt dronken. Dus dat is wel iets positiefs al blijft het moeilijk.

Bemoeizorg?

Bedankt voor jullie reacties. Ik geef 'm nooit geld, al vraagt hij er wel om. Af en toe geef ik 'm dingen als nieuwe tshirts, een mooi boek, iets lekkers, dingen die hij niet zelf koopt. Of ik koop online z'n treinreis zodat hij kan komen. Want met kerstmis en zijn verjaardag e.d. laat ik 'm toch niet alleen zitten. Wel probeer ik te waken niet mijn moeder te willen vervangen. Dat ben ik niet en wil ik niet zijn.
Voor mijn puberzoon is het goed en slecht. Goed, omdat hij door dit voorbeeld ziet wat drank met je kan doen en (nu!) zegt dat hij nooit gaat drinken. Slecht omdat broer zulke rare dingen zegt dan, en zo dramatisch kan doen als hij dronken is, en zoon dat nog niet kan relativeren of in perspectief zien. Maar ik praat er veel met hem over. Voor andere broer en schoonzus is het lastiger, die kindjes zijn nog zo klein. Die snappen er helemaal niets van.
Zijn huisarts ken ik niet (hij woont nogal ver weg) en wat ik van hem zelf hoor heb ik daar ook geen hoge pet van op. Schrijft medicatie voor zonder verdere begeleiding of hulp of enig inzicht in de verdere problemen. Maar broer zal die ook wel vakkundig voor hem verzwijgen.
Die bemoeizorg, nooit aan gedacht, kan dat zomaar? Wat doen die dan precies met zo iemand? Kan ik dat ook anoniem doen, zou niet willen dat hij weet dat ik 'm dat op zijn dak gestuurd heb. En of hij dat accepteert? Ik betwijfel het, hij wil echt geen hulp (hij wil vaak niet eens leven, eigenlijk). En hij is erg slim (hoogbegaafd, nog een familiegen dat ik niet heb), hij windt hulpverleners om zijn vinger. Ik overleg het toch eens met andere broer, of dat toch een idee is.

Oja

hem laten vallen blijf ik moeilijk vinden. We hebben met z'n drieen de afgelopen jaren zo;n zware tijd meegemaakt met de ziektes en sterven van onze ouders, de een na de ander. Dat heeft de band nogal versterkt, meer dan vroeger.
Ik kan wel vrij hard voor hem zijn, in de zin van eerlijk /openhartig. Dan is hij vaak eerst boos maar toch snapt hij het later dan ook vaak wel weer. Maar het verandert verder niets.

Anonimiteit

Een vriendin van mij heeft een vader met een ernstige psychiatrische stoornis en een drugsprobleem, die aan de andere kant van het land woont. Toen zij uiteindelijk contact opnam met de GGD voor bemoeizorg bleek dat hij al bekend was.
Behalve toeleiding tot de reguliere zorg is zorgcoördinatie een andere doelstelling. Instellingen voor verslavingszorg en psychiatrie werken nauw samen met politie, maatschappelijke opvang maar bijvoorbeeld ook woningbouwverenigingen. Het zou dus goed kunnen dat er vanuit die hoek al alarmbellen zijn gaan rinkelen en wellicht dat er al zorg is ingezet. Dat zou ook fijn zijn om te weten voor jou en je broer.
Iemand aanmelden voor bemoeizorg is iets anders als iemand "aangeven", maar ik weet niet in hoeverre je anonimiteit gegarandeerd is. Ik zou gewoon bellen met de plaatselijke GGD en je verhaal daar voorleggen, zij zijn de experts en kunnen je meer vertellen. Je schrijft ook dat je eerlijk kunt zijn tegenover je broer, dus wat let je om hem terug te geven wat je ziet (teloorgang en verwaarlozing) en te delen wat je voelt (ernstige zorgen). De combinatie hoog intelligent, depressie en alcoholisme is een heel bekende in de hulpverlening en ik denk (als ik je bericht zo lees) dat je broer het stadium van de schone schijn voorbij is, dus hulpverleners met een glad praatje wegsturen zou niet meer zo direct lukken.
Als ik je verhaal lees, is dit het enige wat je nu voor hem kunt doen. Mocht het uiteindelijk zover komen dat hij zich inderdaad dood drinkt (wat ik uiteraard niet voor je hoop), dan weet je ook dat jij hebt gedaan wat je redelijkerwijs hebt kunnen doen.
Nogmaals sterkte.