Affaire verbroken maar wel liefdesverdriet
Beste allemaal,
Ik schrijf dit omdat ik niet goed weet wat ik ermee moet en waar ik het kwijt moet. Tegelijkertijd schaam ik me over hetgeen wat er gebeurd is. Ik ga een poging doen om het hele verhaal zo kort en duidelijk mogelijk uit te leggen.
Ik twijfelde al heel lang aan mijn relatie (al zeker 4 jaar), hou ik nog wel van hem, doen we hier wel goed aan, is dit alles etc, en was op het punt dat ik niet meer wist wat ik ermee aan moest. De twijfel bleef maar door mijn hoofd draaien, ik heb dit ook meerdere malen bij mijn partner aangegeven maar dit is nooit bij hem geland. We hebben wel eerder al relatietherapie geprobeerd maar hierin heeft hij zich niet volledig gegeven omdat hij dacht dat het wel weer goed zou komen als de kinderen makkelijker werden.
Toen gebeurde het 5 maanden geleden en werd ik ineens verliefd op een ander op afstand, die mij (dacht ik) alles gaf en alles wilde geven. Alle aandacht van de wereld en hij zag me voor wie ik was, hij wilde graag een leven met mij opbouwen etc en ook voor de kinderen het beste. Ik heb hem één keer een weekend ontmoet en dit was een geweldig weekend. Ik ging helemaal op in deze intense verliefdheid en heb zelfs mijn partner verteld dat ik bij hem weg wilde gaan omdat ik niets meer kon voelen. Toen ging er bij hem een knop om en heeft hij ineens heel veel dingen veranderd die ik altijd al aan hem gevraagd heb. Waarvan ik dacht dat hij het dus blijkbaar niet kon begrijpen.
Ik kreeg een huis aangeboden en ben gaan kijken, maar terwijl ik door dat huis liep voelde ik dat er iets niet klopte. Ondanks dat ik nog steeds niet kan voelen en dat weet mijn partner ook wilde ik ons leven en het leven als gezin niet opgeven maar ervoor vechten.
Ik heb toen 4 weken geleden mijn affaire die 4 maanden geduurd heeft verbroken. Omdat hij verder weg in een ander land woont is er geen probleem met hem niet zien. Verder praten we via chat en telefoon. Ik heb al het contact met hem verbroken maar het blijft knagen. Ik heb geen contact meer opgenomen omdat ik weet dat het beter is, maar ik mis hem, ik mis het om met hem te praten, ik zie hem in mijn dromen, en bij allerlei andere gelegenheden. Ik twijfel om contact op te nemen om te kijken hoe het met hem gaat, maar ik wil ons beiden dit niet aan doen. Ook al ben ik nog steeds verliefd, ik zie ook veel negatieve dingen die er in de korte affaire al waren, zoals jaloezie (ook ergens begrijpelijk), claimen en zo nog wat kleine dingen.
Ik weet zeker dat ik het met mijn huidige partner wil proberen inclusief relatietherapie, hij is niet op de hoogte van de affaire omdat hij heeft gezegd als er een ander is dan is het klaar en ik wil hem ook niet kwijt. Ik wil het gewoon een eerlijke kans geven maar het liefdesverdriet voor mijn minnaar zit zo in de weg, ik ben moe, verdrietig, lusteloos en bijna depressief en zelfs als ik leuke dingen probeer te doen met mijn partner kan ik er geen plezier in vinden en ik probeer het echt.
Heeft iemand hier ervaring mee? Of een advies? Sorry voor het warrige verhaal ik hoop dat het een beetje duidelijk is.
Die verliefdheid gaat over, tenminste, zo heb ik het ervaren. Wat je hebt met je huidige partner, de vader van je kinderen zit als het goed is dieper, ook al hebben jullie een dip. Natuurlijk ga je een ander dan leuker vinden.
Zet die ander echt totaal uit je hoofd, even streng en resoluut contact verbreken en ga je volledig op thuis richten, voor jezelf, voor je kinderen, en probeer terug te vinden wat jullie als echtpaar voor elkaar vonden. Werk aan de winkel dus, en gelukkig neemt je huidige partner het nu wél serieus.
Accepteer dat je je ook verdrietig mag voelen om wat gebeurd is, maar dat zal echt slijten.
Herkenbaar. Het slijt echt. Je doet het juiste. Eerst besluiten hoe en wat met je huidige relatie. Als blijkt dat dat toch fundamenteel niet goed zit dan kun je altijd weggaan en zie je erna wel of en wat met die ander. Hier deels vergelijkbaar en relatie met echtgenoot dubbelendwars helemaal goed gekomen en liefdesverdriet is weggegaan. Sterkte!
Ik hoop ook dat je het vol kunt houden en dat je hevige verliefde gevoelens snel weggaan. Ik hoop nog meer dat je het aandurft om helemaal open kaart te spelen met je man. Nu vertellen lijkt een heel groit risico,maar dit als een geheim meenemen in jullie relatie en bij het l8skomen van je verliefdheid heeft ook veel risico's.
Ik heb in jouw situatie gezeten. Ook ik dacht: dit wil ik niet meer, ik ga voor mijn man, dit ga ik als geheim meedragen en ik moet zelf zien los te komen van dat verliefde gevoel. Maar ik weet nu dat niet (kunnen) praten over die heftige gevoelens, die gevoelens ook juist kunnen versterken. En het geheim dat je hoe dan ook bij je draagt maakt het bijna onmogelijk om echt eerlijk een nieuwe start te maken.
Dat kan alleen denk ik met volledige openheid en kwetsbaarheid. Ik heb dat ook niet gedurfd uit angst alles te verliezen, maar juist daardoor ben ik er niet los van gekomen en is het toch langer doorgegaan. Jij hebt het 'geluk' hem niet zomaar tegen te komen. Ik kon hem moeilijk ontlopen zonder ergens anders te werken. En dat heb ik overwogen, maar deed ik juist niet omdat mijn man van niks wist en dat best raar zou zijn 'zomaar'. Mijn ervaring is dat die gevoelens heel moeilijk weggaan als je er met niemand over kunt praten buiten degene van wie je juist afstand wil nemen.
Toen het uitkwam leek ik inderdaad alles kwijt te zijn. En was de crisis uiteraard vele malen heftiger dan als ik had gedurfd om het eerder te vertellen. Ben ook een paar maanden uit huis geweest.
Maar vanaf het moment dat alles open lag voelde ik ook meteen een onderstroom van opluchting. Nu had mijn man in ieder geval ook zelf een eigen keuze. Alles wat we daarna weer opgebouwd hebben is echt en vanuit volledige kwetsbaarheid van beide kanten.
Wij hebben pittige jaren achter de rug door mijn verliefdheid en de keuzes die ik heb gemaakt.
Maar ik ben vanaf de eerste dag van de uitkomst blij dat ik niet meer met een geheim hoef te leven. Zo'n geheim was altijd aan me blijven vreten vermoed ik met altijd die angst dat het alsnog uitkomt. En dat geheim had onbewust altijd tussen ons ingestaan.
Heel veel sterkte!
Dank jullie wel voor de reacties en de herkenning. Het volhouden van het geen contact lijkt me goed af te gaan. Alleen het liefdesverdriet haalt me onderuit met alles. Fijn om te zien dat dit ook voorbij gaat.
Partner weet wel dat ik contact met iemand verbroken heb en dat ik daar mogelijk meer gevoelens voor heb dan ik dacht. Maar dus niet over het liefdesverdriet. Ergens wil ik het hem ook graag vertellen zoals jij zegt @Sidni, zodat alles weer compleet eerlijk is. Maar ergens weet ik ook zeker dat we die crisis niet gaan overleven omdat het hem teveel pijn zou doen.
Ik volg zelf ook therapie en daar spreek ik wel over mijn ex minnaar dus dat scheelt wel iets. Maar ook vanuit mijn therapie komen veel dingen los en die komen er nog bovenop dat ik hard met mezelf aan het werk ben. Die geven overigens weer niet aan dat ik het moet vertellen maar vooral geen aandacht meer aan het onderwerp moet schenken.
Het voelt gewoon alsof ik ergens hang en niet weet hoe ik verder moet, en ook qua therapie omdat ik maar eens in de twee weken kan komen. Ze gaan kijken of ze relatietherapie kunnen integreren maar anders moet dat ergens anders. Het lijkt gewoon allemaal zo lang te duren voor je hulp krijgt.
Wat mijn man deed en jij doet het ook: je denkt voor de ander. Mijn man is vreemdgegaan en besloot ook maar deeltje te vertellen. Met achteraf ook blabla dat het mij anders te veel pijn zou hebben gedaan. NIET DOEN.
Gun je partner een eerlijke keuze en wees open over alles wat er is gebeurd en nog gebeurt in jou.
En misschien leeft het gevoel voor je partner weer op, als je hem dreigt te verliezen. En mocht hij tòch niet met je verder willen, dan is het zijn goed recht.
Mijn partner heeft zijn affaires verzwegen, de vrouwen zelf hebben ervoor gezorgd dat het geen geheim bleef. Wat had ik graag gewild dat hij het me zelf verteld had. Dat zou echte wilskracht hebben getoond.
Wat Anna Cara zegt. Als je het niet vertelt maak je het in mijn ogen alleen maar erger. Veel bedrogen partners zeggen achteraf dat niet zozeer het bedrog zelf de pijn en het wantrouwen veroorzaakt, maar vooral het daarover (blijven) liegen.
Hoe zou jij het vinden als je nu hoort dat jouw man een paar jaar geleden een affaire heeft gehad? Zou je dan denken, ach, het is al een paar jaar geleden, we zijn nu toch gelukkig? Of zou je denken, als hij dat al die jaren verborgen heeft weten te houden dan is hij écht niet te vertrouwen...
Maak niet de fout te denken dat het nooit uitkomt. En denk niet dat de pijn en het verdriet en het wantrouwen dan minder zullen zijn omdat het al lang geleden is.
Je kunt alleen maar écht je relatie opnieuw opbouwen als je alles op tafel legt. En ik zou zeker relatietherapie aanraden. Dat is een veilige omgeving om alles te delen, een goede relatietherapeut kan beide partners helpen in dat proces en ervoor zorgen dat je tot de kern komt en weer echt met elkaar leert praten.
Allereerst is het niet altijd zo dat iemand daadwerkelijk bij je weggaat als je eerlijk verteld wat er is gebeurd. Mensen roepen dat heel hard, maar de werkelijkheid is vaak net een beetje anders. Het kan een eye-opener zijn voor beiden dat er werk aan de winkel is. Maar het geheim houden heeft consequenties. Of je draagt het je hele leven met je mee en die last is alleen voor jou. Of het komt ooit uit na jaren en dan? Is je partner zo boos dat er echt niets meer te redden valt.
