Adviesvraag ontwikkelende zorgontzegging partner (ouders)
Dag allemaal, op dit forum ben ik nieuw en ik zoek naar tips of adviezen over een ontwikkelende situatie in het gezin waar ik opgroeide.
Mijn ouders hebben meerdere kinderen en intussen is iedereen volwassen. Wij zijn er 'aan gewend' dat onze vader ons allemaal structureel mentaal & emotioneel mishandeld. Fysieke agressiviteit gaat meestal gepaard met zijn alcoholisme. Hij is trots op zijn dominantie en staat geen andere meningen toe.
Op dit moment is onze moeder ziek en hij verbiedt haar enige professionele zorg. Hij heeft mij ook gewaarschuwd niets te zeggen tegen haar over professionele zorg, onder dreigement van zijn agressie en 'uit het gezin zetten'.
Het idee dat mijn moeder van hem geen zorg van anderen mag ontvangen, vind ik enorm eng. Ik ben bang dat nu of in de toekomst, zijn houding levensgevaarlijk is voor haar.
Met zijn houding dat hij nu volledig haar toegangspoort is tot de wereld (zij mag alleen contact hebben met wie hij goedkeurt, mits diegene zich aan zijn regels houdt van wat er op welke manier besproken mag worden), creëert hij ook een sociaal isolement.
Hoe bereid ik me praktisch voor op de mogelijkheid dat dit een kwestie kan worden van de vraag 'wie mag er wettelijk haar belangen behartigen'?
Misschien heeft u zelf vergelijkbare ervaring, via via verhalen gehoord of gewoon algemeen inzicht hierin.
Heel erg bedankt alvast voor het meedenken!
Ik zou overleggen met je huisarts, ook als dat niet dezelfde is als die van je ouders. Zij kennen de netwerken, eventueel Veilig Thuis.
Je schrijft dat jullie 'er aan gewend zijn' dat jullie vader zo is. Jullie moeder zegt dat waarschijnlijk ook al heel erg lang. Maar nu ze in gevaar is zal er iets moeten gebeuren waar jullie en je vader én je moeder niet aan gewend zijn, om je moeder te helpen. Daar moet je je op voorbereiden, zeker op de reactie van je vader. Zoek iemand die jou/jullie daarbij kan ondersteunen. De huisarts bijvoorbeeld.
Naar de huisarts gaan en dit bespreken.
Wonen jullie als kinderen nog thuis of op jezelf? Hoe denken je broers en zussen hierover? Ik vind het heel zorgelijk klinken allemaal. Iemand zorg ontzeggen die ziek is, valt ook onder laakbaar handelen. Is vader ook wel eens van huis zodat jij met moeder naar een arts kan?
Wat een ontzettend nare situatie! Heel veel sterkte, sowieso ook al vanwege je/jullie verleden.
Ik zou zoveel mogelijk één lijn proberen te trekken met je siblings. En samen (of eentje als vertegenwoordiger van) contact opnemen met de huisarts van je ouders. In ieder geval lijkt me dat de huisarts van je ouders moet weten dat dit speelt. Een huisarts mag jullie als kinderen geen informatie over je ouders geven, maar wel luisteren naar wat jullie te melden hebben. En wellicht kan die gewoon op huisbezoek?
Wat ik ook zeker zou doen is contact opnemen met de wijkagent. Die kan ook in gesprek gaan met je vader. Als die agent onder het mom van een kennismakingsgesprek binnen kan komen ben je al een heel eind.
Heb je contact met de buren van je ouders? Kunnen die wat betekenen hierin?
Ik begrijp uit je verhaal dat jij/jullie wel contact hebt met je moeder. Ik zou dan toch, ondanks het dreigement van je vader, aan haar zeggen dat ze professionele hulp moet zoeken. Ik weet niet hoe ernstig de situatie van je moeder is, maar anders kun je nog overwegen om met je siblings je ouders te 'overvallen' en je moeder mee te nemen. Zonder vooraankondiging dan, ook niet aan haar. Spullen (kleding en dergelijke) valt allemaal later te regelen, alleen medicatie is wellicht noodzakelijk. Maar ook dat valt misschien achteraf te regelen.
Goed om iets te gaan doen!
Kijk hier eens, gratis en anonieme meldingen mogelijk: https://www.ikvermoedhuiselijkgeweld.nl/
Sterkte!
Xxx
Is dit onderwerp bespreekbaar met je moeder? Kan zij als ze wilsbekwaam is iets vast laten leggen over wie de regie neemt als zij dat niet meer kan?
Bedankt voor jullie snelle en begripvolle reacties. Ik vind het inderdaad heel erg dat het op dit punt is gekomen en ik wil het zo graag verkeerd hebben over de risico's voor mijn moeder in deze situatie.
Inmiddels heb ik inderdaad contact gehad om advies te vragen aan de Politie en ook Rechtsbijstand.
Maar zoals jullie in sommige berichtjes ook al aangeven, zo lang als mijn moeder officieel wilsbekwaam is, dan kunnen wij als bijstanders weinig doen. Op dit moment is het wettelijk gezien zo dat zij ervoor kiest om zijn beslissingen aan te nemen. Zo lang als zij ook volhoudt dat hij alles het beste weet voor haar, dan lijkt er vooralsnog weinig mogelijk.
Het idee van contact opnemen met hun huisarts hou ik in gedachten, al zijn zij daar misschien zelden / nooit geweest ; de achterdocht tegen zorgprofessionals zit diep. Ik zou ook niet weten wie dit is.
In bovengenoemde gesprekken en in jullie reacties zie ik ook tips waar voor ons risico's aan zitten, met name voor mijn moeder ; als mijn vader er lucht van krijgt dat wij dingen bespreken waar hij het mee oneens is, dan weten we al dat hij dat op haar afreageert. Geen van ons kinderen woont meer thuis, dus wij zien niet meer de praktijk van alledag hoe ze met elkaar omgaan. Maar ik weet van hen dat dit nog gebeurt.
Wij zijn hier zo aan gewend, dat pas met deze laatste escalatie en met jullie reacties ... Ik mij realiseer hoe verknipt de situatie is.
Overigens is er nog 1 tip die ik vandaag buiten dit forum leerde en die ik de moeite waard vind om te delen, stel dat iemand in een vergelijkbare situatie komt ;
Zorg dat er documentatie is, zoals opnames van (telefoon)gesprekken.
Hopelijk zijn mails of opnames nooit nodig als bewijsmateriaal, maar als dingen escaleren dan heb je dit soort onderbouwing nodig.
Ik heb ook dankzij jullie nog wat aanknopingspunten om verder te gaan. Op dit moment is het even genoeg input voor mij om te verwerken.
Nogmaals heel erg bedankt!
Wat een akelige situatie.
Veilig thuis kan ook advies geven in dit soort situaties. Je mag ze anoniem bellen voor advies, je kunt ook een officiële melding doen.
NummerFamilie schreef op 28-03-2024 om 19:31:
Bedankt voor jullie snelle en begripvolle reacties. Ik vind het inderdaad heel erg dat het op dit punt is gekomen en ik wil het zo graag verkeerd hebben over de risico's voor mijn moeder in deze situatie.
Inmiddels heb ik inderdaad contact gehad om advies te vragen aan de Politie en ook Rechtsbijstand.
Maar zoals jullie in sommige berichtjes ook al aangeven, zo lang als mijn moeder officieel wilsbekwaam is, dan kunnen wij als bijstanders weinig doen. Op dit moment is het wettelijk gezien zo dat zij ervoor kiest om zijn beslissingen aan te nemen. Zo lang als zij ook volhoudt dat hij alles het beste weet voor haar, dan lijkt er vooralsnog weinig mogelijk.
Het idee van contact opnemen met hun huisarts hou ik in gedachten, al zijn zij daar misschien zelden / nooit geweest ; de achterdocht tegen zorgprofessionals zit diep. Ik zou ook niet weten wie dit is.
In bovengenoemde gesprekken en in jullie reacties zie ik ook tips waar voor ons risico's aan zitten, met name voor mijn moeder ; als mijn vader er lucht van krijgt dat wij dingen bespreken waar hij het mee oneens is, dan weten we al dat hij dat op haar afreageert. Geen van ons kinderen woont meer thuis, dus wij zien niet meer de praktijk van alledag hoe ze met elkaar omgaan. Maar ik weet van hen dat dit nog gebeurt.
Wij zijn hier zo aan gewend, dat pas met deze laatste escalatie en met jullie reacties ... Ik mij realiseer hoe verknipt de situatie is.
Overigens is er nog 1 tip die ik vandaag buiten dit forum leerde en die ik de moeite waard vind om te delen, stel dat iemand in een vergelijkbare situatie komt ;
Zorg dat er documentatie is, zoals opnames van (telefoon)gesprekken.
Hopelijk zijn mails of opnames nooit nodig als bewijsmateriaal, maar als dingen escaleren dan heb je dit soort onderbouwing nodig.
Ik heb ook dankzij jullie nog wat aanknopingspunten om verder te gaan. Op dit moment is het even genoeg input voor mij om te verwerken.
Nogmaals heel erg bedankt!
Vetgedrukte: heb je ze uitgelegd dat haar ‘keuze’ geen vrije keuze is, maar onder dwang, bedreiging en angst voor (mentale) mishandeling gemaakt wordt?
Hoe reageren ze daarop?
Heeft een van jullie ooit de gelegenheid alleen met je moeder te praten?
Wordt je moeder ook wel fysiek door hem moshandeld?
Misschien kan je bij hulpverleners de term 'coercive control' laten vallen:
"Dwingende controle, ook wel coercive control genoemd, is een vorm van huiselijk geweld waarbij één persoon de ander sterk domineert. Het slachtoffer kan daarbij bepaalde vrijheden worden ontzegd door de ander, zoals het onderhouden van sociale contacten of het hebben van eigen geld en zelf te bepalen waaraan dit uit te geven" (lees verder: https://longreads.cbs.nl/phgsg-2020/dwingende-controle-in-huiselijke-kring/#:~:text=Dwingende%20controle%2C%20ook%20wel%20coercive,persoon%20de%20ander%20sterk%20domineert )
Dit is nog niet strafbaar of zo, maar wordt wel steeds meer opgepikt in de wereld van hulpverleners.
Hier nog een site:
https://www.elpida.be/post/15-tekenen-van-coercive-control
ArianneH schreef op 29-03-2024 om 00:32:
[..]
Vetgedrukte: heb je ze uitgelegd dat haar ‘keuze’ geen vrije keuze is, maar onder dwang, bedreiging en angst voor (mentale) mishandeling gemaakt wordt?
Hoe reageren ze daarop?
Heeft een van jullie ooit de gelegenheid alleen met je moeder te praten?
Wordt je moeder ook wel fysiek door hem moshandeld?
Inderdaad heb ik uitgesproken dat ik het geen vrije keuze vind, wanneer een van de consequenties is dat iemand zijn woede op zo'n manier op je richt. Fysieke mishandeling tussen hen heb ik nooit 'live' gezien, maar wel vermoedens van - ook gebaseerd op zijn gedrag tegenover anderen.
Tegelijkertijd blijft er kennelijk weinig te doen zolang als een slachtoffer een persoon blijft steunen en verdedigen 'dat hij het niet zo bedoelt', of dat zij 'het ernaar had gemaakt' en 'dat hij het allemaal nu eenmaal zoveel beter weet' dan zij
Alleen met haar praten heeft wel gekund, maar ik vrees ook hierin te zien dat het lastiger wordt. Waarin ook meespeelt dat hij dus erg wantrouwig is over wat mensen achter zijn rug om bespreken - dit is een vicieuze cirkel
