Zorgplatform?
De juf van mijn dochter (5) wil haar aanmelden bij het zorgplatform. Tja, ze is een ongeconcentreerd wiebelkontje en het knippen en plakken wil nog niet zo lukken. Het is zo dat ze een achterstand heeft, dit heeft ze al vanaf haar geboorte (huilbaby + heupdysplasie), maar verder doet ze het goed, ze ontwikkelt zich, doet het sociaal goed en ik maak me niet erg veel zorgen.
Ik begin binnenkort met ergotherapie, en we hebben net een reeks met een logopedist achter de rug. Bij het woord "zorgplatform" krijg ik een beetje de kriebels. Dossieropbouw, PAB begeleiding etc, wat ik lees op internet klinkt zo ernstig.. Iemand ervaringen?
AnneJ
dank je wel voor de informatieve link
morgen gesprek
Dank voor alle zinvolle reacties. Ik heb het gevoel dat ik morgen het gesprek goed voorbereid in zal gaan met de juf en de IB-er. Ik heb een heldere vragenlijst en ga ook zeker vragen naar het precieze doel van de aanmelding bij het zorgplatform, en of ze kunnen omschrijven wat zij nu eigenlijk het probleem vinden. Daarnaast heb ik de vraag of ik dit buiten school zelf kan aanpakken met ergotherapie en logopedie.
Er is nogal wat tijd overheen gegaan sinds de juf voor het eerst haar zorgen over de ontwikkeling van mijn dochter uitte, zeker 4 maanden. Laatst vertelde ze me nog dat ze het zo goed vindt gaan. Ik krijg de indruk dat ze het gewoon niet precies weet en dat het meer de zorg is van de IB-er op school. Ik sta er nog steeds wat dubbel in; tuurlijk wil ik de beste begeleiding voor haar en neem ik de zorgen serieus, maar ik blijf het ook wat overdreven vinden, ze is nog maar net 5 jaar en een dromerig, speels, en soms wat ongeconcentreerd wiebelkontje..
Mijn huisarts ook gesproken, hij is antroposoof, en was niet direct enthousiast over ergotherapie, hij heeft zelf alle vertrouwen dat ze wellicht wat meer tijd nodig heeft om zich te ontwikkelen en dat op eigen kracht zal kunnen. Inmiddels ben ik met ergotherapie begonnen; zij was neutraal en heeft aangegeven dat ze haar zal kunnen helpen met haar concentratie en het verbeteren van de fijne motoriek.
Kortom, ik sta open voor begeleiding vanuit school, maar blijf zeker kritisch en waakzaam!
Oke
Ik zou me ook instellen op goed luisteren, zonodig na afloop het gesprek opschrijven, en als er onverwachte zaken zijn dan ga je 'er over nadenken'. Je hoeft helemaal niets te beslissen in een gesprek, het is eerst vooral informatief en om op een lijn te komen. Eerst maar eens horen wat de juf of de IB-er te melden heeft.
Goed om te horen
Goed te horen dat je je eigen plan trekt en hulp zoekt bij de professionals.
Toen ik in je bericht las dat je een antroposofische huisarts hebt, gleden me de rillingen over de rug. Herkenbare reactie van huisarts. Mijn toenmalige waarnemend huisarts was ook van die richting en had de overtuiging dat het kind geaccepteerd moest worden zoals het was, geen therapie oid, en dat ik als moeder problemen had met die acceptatie (want ik zocht natuurlijk wel verder, ik vind niets doen geen optie). Het was dus allemaal psychisch en het lag dus aan de moeder. Ik ben toch verder gaan zoeken en heb deze huisarts daarmee kennelijk enorm tegen de haren ingestreken. Het gezin heeft daar veel problemen mee gehad. Problemen waarvan ik niet op de hoogte was maar vanalles en nog wat om ons heen wel. Het was zo heftig dat huisarts ruzie heeft geschopt met een aantal specialisten waarvan een paar dat ook naar ons terugkoppelde. Een specialist die ons niet aan durfde te kijken tijdens het gesprek en naar de tafel bleef staren. Ik kon het niet duiden. Rond die tijd werden de gesprekken met huisarts ook dwingend: ik mocht niet naar specialist x (waar ik m'n hele leven wegens een aandoening al naar toe ga) en bij een verwijzing werd de naam van de specialist al geschreven (terwijl ik naar mijn eigen oude vertrouwde wilde). Ik mocht dus niet zelf een specialist uit zoeken. Allemaal kwalijk maar met een stempel op moeder, onmogelijk om aan te kaarten. Niemand die je serieus wil nemen. Gelukkig zaten er een paar zelfstandige denkers tussen die uit de school klapten.
Zo'n stem wil je niet hebben in het ZAT. Temeer omdat een huisarts in zo'n team een bepaald aanzien heeft. Mix dit met wat AnneJ zegt, als je er niet bij bent, begint het roddelen al snel. Nou, zodra het psychisch is, is dat begonnen.
Mijn raad: geef geen toestemming voor het ZAT en verander van huisarts. Je kan ook 'anoniem' besproken worden tijdens een ZAT maar dat is net weer een drempeltje (wel een lage, trouwens). Volg je eigen gevoel en blijf in gesprek met school.
