zoon van zeven jaar
Ik heb een zoon van zeven jaar (september jarig geweest) die in groep vier van de basisschool zit. Hij heeft onlangs zijn rapport gehad en zijn
resultaten zijn prima.
Wellicht is het goed om uit te leggen wie mijn kind is:
Ik denk dat mijn kind hooggevoelig is. Hij heeft alle kenmerken.
Hiernaast is hij heel angstig. En deze angst kan toe of afnemen. Momenteel zit hij in een heel angstige fase.
Mijn zoon is heel gevoelig en heel nadenkend over kwesties. Hij kan eindeloos nadenken over gebeurtenissen en situaties. Wij hebben jaren antwoorden moeten geven op hele verdiepende waarom vragen. Wij moeten altijd heel goed opletten wat we wel of niet tegen hem zeggen omdat hij altijd over dingen nadenkt en hier ook altijd op
terugkomst. Ik heb het idee dat hij ook een sterk analytisch vermogen heeft.
Dit omdat hij heel goed verbanden kan leggen.
Na de aanslagen van Parijs hebben ik en zijn vader er bewust voor gekozen om deze gebeurtenis niet met hem te bespreken. Dit omdat we rekening hebben gehouden met zijn angst en wat deze informatie kan doen met zijn emotionele beleving en zijn ratio.
Echter is er door de leerkracht besloten om dit wel klassikaal te bespreken.
Ze hebben ouders overigens niet van te voren ingelicht.
Het klassikaal bespreken hebben ze gedaan aan de hand van het jeugdjournaal.
Gevolg hiervan was dat eenmaal toen mijn kind thuis was van school, hij
helemaal overstuur was hierover. Heel erg huilen en talloze vragen. Hij
begreep niet waarom dit gebeurd was en waarom mensen dit deden. Hiernaast
begreep hij ook niet waarom moslims dit doen. Wij zijn zelf ook islamitisch en gaf aan dit niet te begrijpen. Kortom hij was hier de hele middag mee bezig en naar bed gaan was erg moeilijk voor hem omdat hij bang was om nachtmerries te krijgen. We hebben heel erg ons best gedaan om hem te kalmeren wat uiteindelijk ook wel gelukt is.
Ik heb school aangesproken op het feit dat ze ons niet hadden geinformeerd en dat ze besloten hebben dit klassikaal te bespreken. Hiernaast heb ik ook aangegeven dat ik het niet eens was met de keuze ´jeugdjournaal´. Dit omdat het jeugdjournaal vooral bestemd is voor de leeftijd vanaf 9 jaar.
IK heb ze uitgelegd waarom ik vind dat ze mijn kind emotioneel en rationeel
overvraagd hebben. Ik heb een reactie gekregen waarin de leerkracht heeft
uitgelegd waarom ze dit zo gedaan heeft.
In de afgelopen maand heeft hij ook heel veel vragen gesteld over
Sinterklaas. Hij had namelijk van een vriendje dat wat ouder is gehoord dat Sinterklaas niet bestaat. Hier konden we niet meer omheen zeilen waardoor we hem hebben verteld hoe het werkelijk zit met Sinterklaas. Zijn reactie was: dacht ik al,
hoe kan Sinterklaas overal tegelijk zijn.
Ik heb hem ook verteld dat dit een geheim moet blijven tussen ons. Ik heb nog een jongere dochter die hier namelijk nog in geloofd en daarnaast wil ik niet dat hij dit tegen andere kinderen verteld die er nog wel in geloven.
Helaas gaat hij hier toch anders mee om. Hij verteld in de klas en aan
vriendjes dat Sinterklaas nep is. Ik heb hem hier vaak op aangesproken maar lijkt zich hier niets van aan te trekken. Hij zegt hooguit: ´maar mama, wat doe ik verkeerd, ik vertel toch de waarheid´. Hij heeft in de laatste weken wel opnieuw de vraag gesteld: ´bestaat sinterklaas nou wel of niet´. Dit omdat de kindjes in de klas niet meegaan in wat hij zegt en sommige ouders van andere kinderen tegen hem zeggen dat het niet klopt wat hij denkt.
Nu hebben we gisteren een rapportgesprek gehad waarin de leerkracht een
mededeling maakte. De juf vertelde over de opmerkingen die mijn zoon maakt over Sinterklaas en hiernaast gaf ze ook aan dat iemand hem heeft horen roepen Mitrailleur en daarna Parijs erachter. De leerkracht gaf aan dat ze dit wel ver vind gaan.
Nu weet ik al een paar weken dat hij en andere klasgenootjes liedjes
zingen over Sinterklaas waarin het woord Mitrailleur voorkomt. Ik herinner mijn zoon er vaak aan dit liedje niet mee te zingen met andere kindjes of zelf te zingen. Ik vraag me ook af of de bron die haar dit verteld heeft wel zo objectief en zonder vooroordelen dit aan de juf heeft verteld.
Na het rapportgesprek heb ik het met mijn zoon er over gehad en ik ben
erachter gekomen dat hij niet eens weet wat een mitrailleur is. Ik had al zo´n vermoeden maar dacht het toch even te checken.
Hiernaast weet ik zeker dat hij geen slechte intenties of bedoelingen heeft.
Echter krijg ik van zijn leerkracht het idee dat ze denkt dat mijn zoon heel goed weet wat hij zegt. Toen ik haar vertelde dat mijn zoon niet weet wat Mitrailleur betekend zei ze letterlijk; `nou, dat lijkt mij sterk, als hij direct daarna Parijs zegt`
Ik weet niet zo goed wat ik hiermee aan moet.
Ik heb aangegeven bij de leerkracht dat mijn zoon geen kwaad in de zin heeft
en dat hij eigenlijk niet eens weet wat een mitrailleur is maar de leerkracht
geeft over het laatste aan dit niet te geloven.
Ik ben bang dat ze nu extra veel op mijn kind gaan letten terwijl ik vind dat
zij ook verantwoordelijk zijn voor het informeren van mijn kind over de
verschrikkelijke aanslagen. Hoewel ik heel erg twijfel over het feit of mijn zoon dit nou wel gezegd zou hebben vind ik dat ze hier niet heel handig mee omgaat. Als het wel zo is, dat zou ik me eerder afvragen of het een manier voor hem is om hiermee om te gaan? Uiteindelijk was het een overweldigende innerlijke ervaring voor hem om dit aan te horen en te voelen. Zou het roepen van dingen voor hem een manier
zijn om ermee om te gaan?
Ik vraag me ook af hoe ik deze kwestie op zijn school het beste kan afhandelen. Ik wil het ook weer niet zo laten omdat ik dan het gevoel krijg mijn kind in de steek te laten. Ik wil wel voor hem opkomen.
Hiernaast zou ik ook graag advies willen ontvangen over hoe ik moet gaan
handelen in de kwestie ´Sinterklaas´.
Hak77
Om te beginnen: ik was er ook niet zo blij mee dat de gehele basisschool een minuut stilte hield voor de terreuracties in Parijs. Puur omdat ik vind dat het inlichten van zulke jonge kinderen over zulke vreselijkheden vooral een zaak van de ouders is. Zelfs de kleuters stonden een minuut stilte te houden, de meesten begrepen niet eens waarom. Ik had er zelf voor gekozen om "Parijs" nog niet te vertellen aan mijn zoon in groep 5, omdat ik het eigenlijk zelf niet eens kon bevatten. Nu moest ik wel. Gelukkig reageerde hij er niet angstig op en wilde vooral weten of de daders gevangen waren. Maar OK, gedane zaken nemen geen keer.
Jouw zoontje lijkt me een heel slimme jongen. Als je pas 7 bent kan je de complexiteit en wreedheid van de wereld alleen moeilijk bevatten. Ik ken het liedje niet van Sinterklaas en de mitrailleur, is vast iets dat oudere kinderen hebben bedacht? Ik vind dat juf zou moeten weten dat jongetjes nu eenmaal graag stoere liedjes zingen, en ik denk dat het een stoer liedje is of ze nu weten wat een mitrailleur is of niet. Daarbij zijn kinderen echt niet volslagen wereldvreemd en hebben ze soms harde humor. Wat niet betekent dat het altijd even smaakvolle humor is, maar hé, het zijn kinderen. Ik zou proberen er niet te veel aandacht aan te besteden, het gaat wel weer voorbij (en dan zingen ze een ander gek liedje, kan de juf daarover zeuren).
Dat hij aan andere kinderen vertelt dat Sinterklaas niet echt is is jammer maar niet heel erg. Dat gebeurt altijd wel in een klas. Degenen die er nog echt in geloven, die luisteren toch niet naar hem. Misschien wel handig als je hem nog een keer uitlegt dat nog niet alle leeftijdgenoten er aan toe zijn om het geheim van Sinterklaas al te begrijpen?
Groep 4
Ik vind dit eerst en vooral onverantwoord van school. In groep 4 past geen jeugdjournaal, pas vanaf groep 6.
Het over Sinterklaas kletsen doen ze praktisch allemaal, zou ik maar laten.
Juf haar reactie op het liedje vindt ik ongepast, ik wil iemand niet zomaar vooroordelen in de schoenen schuiven, maar het is toch wel minstens een beetje raar.
Ik kan me voorstellen dat je zoon het extra naar vindt dat het moslims zijn. Ik ben christelijk en zou zelf denk ik bij christelijke daders zeggen 'die mensen nóemen zichzelf christelijk, maar voor mij zijn het geen christenen, want God wil echt niet dat je namens hem mensen vermoord'.
Maar ondanks dat ik het inhoudelijk ontzettend met je eens ben, lees ik in je mail ook een vrij zorgelijke toon. Nou ben ik in veel zaken wel bovengemiddeld 'gemakkelijk', maar maak dingen niet te zwaar. Je hebt er nou eenmaal mensen die best suffe dingen zeggen. Wij hadden ook een jaar zo'n juf om over de plusklasjuf nog maar te zwijgen. Het gaat over allemaal dingen die voorbij gaan, sint, nu zo'n liedje. Je helpt jou zoon door voor hem ook te komen, maar ook door voor te leven dat er dingen zijn waar je van denkt 'sufferds' en je je er verder niet door laat raken. Soms helpt samen een fijne tekenfilm kijken veel beter dan door blijven uitleggen. Begrens dat praten erover ook, juist omdat hij dat nog niet kan. Jij bent ook degene die de lucht brengt in zijn leven.
helemaal eens met Sanne
Kijk vooral naar jezelf! Oef, ik herken zoveel uit je post!
Ik zie te laat dat ik zelf ook erg zorgelijk ben.
En erg gevoelig, etc, maar daar kun je ook hele mooie dingen mee doen. Ga aan de slag met jezelf en laat je zoon dat zien!
Als je het kunt zien als een kracht, dan kun je het gaan gebruiken. Zolang je het niet echt accepteert ben je erg kwetsbaar.
Ik kreeg mijn zoon ook niet zover dat hij z'n mond hield over sinterklaas. Kreeg ook op m'n kop vd leerkracht. En jee, wat voelde ik me rot! Achteraf gezien was juist dat het probleem, denk ik. Dat ik me er zo rot over voelde. Dat voelde zoon, gevoelig als hij is, weer haarfijn aan maar hij kon er niets mee etc.
Achteraf lijkt het zo simpel. Het is echt GEEN probleem als kinderen vertellen hierover, gelovers geloven hem toch niet. En het is GEEN onwil van je zoon, hij kan echt niet anders.
Over een paar dagen is sint weer voorbij en waait het over. (Maar IK zat er nog mee)
Zorgelijker zijn de andere zorgen van leerkracht. Ik krijg daar toch wel een akelig gevoel bij. (Of is dat nu weer mijn gevoeligheid en zorgelijkheid)
Ik zou het goed in de gaten houden op z'n minst, en er op tijd een derde bij halen zoals een ib'er. Misschien sowieso geen slecht idee door de gevoeligheid van zoon, of een hulpverlener (coach ofzo) puur als steun op school, voor je het weer verzuip je zelf zeker als je er emotioneel in staat.
Verbetert het niet zou ik zeker naar andere scholen gaan kijken, dit klinkt niet goed.
herkenning
Mijn jongste(nu 10) was en is ook zo gevoelig. Dat heeft ze van mij denk ik. Zij voelt feilloos aan in wat voor stemming mensen zijn en hoe ik me voel en past zich daar aan aan. Ik vóél haar ook. Ik loop rusteloos heen en weer als er iets is met haar en ze is niet in de buurt, komt dan even later thuis en als ik dan vraag wat er is gebeurd, dan zegt ze altijd' ja ,ik voelde jou ongerustheid er is dit en dit gebeurd.
Dat was al als baby en nu nog steeds.
Ik heb geleerd om dingen luchtiger te maken, zodat ook ik er luchtiger mee om ging en zij mijn luchtige houding oppikt.
Ik hou haar niet voor de gek, maar ga er anders mee om, met bepaalde situaties.
Ook hier op school is Parijs besproken, maar ze is 'al' 10....Ook zij heeft me allerlei vragen gesteld en ik heb aan haar uitgelegd dat dit niks met het moslimgeloof te maken heeft,het is een belediging voor de moslims, voor hun geloof. Het zijn boeven die dat gedaan hebben en boeven heb je in alle soorten en maten en in alle geloven. (Tenminste dat vind ik) Ook tegen haar gezegd dat er ook een heleboel goede mensen zijn die de 'slechterikken' wel te pakken krijgen. Daarna ook niet meer over gesproken of mee laten kijken met nieuwsberichten. Op school was het na 1 week ook voorbij, want Sinterklaas is ook heel belangrijk 
Ze heeft op 6 jarige leeftijd aan haar neefjes verteld dat die Sint nep is. (langer kon ik haar niet voor de gek houden, ze wist het al zei ze)
En ik voelde me heel rot t.o.v mijn zus, maar ja, het is maar net hoe je daar als ouder weer omheen kletst. Kinderen vertellen altijd wel 'geheimpjes' door, ik zou me daar niet zo heel druk om maken. Jouw zoon is echt niet de enige!
Wat bij mijn dochter helpt is als ik aan haar vraag: "Wat denk je zelf? Voelt dat goed of voelt dat minder goed? Doe dan wat goed voelt, ook al vinden andere mensen dat je dat niet moet doen. Ga op je eigen gevoel af, als je dat leert, kom je heel ver. Het is niet erg als het niet meteen lukt. Daar leer je van. En mama wordt daar niet boos om".
En als het hele diepe levensvragen zijn met angstige gevoelens, dan reageer ik nu met: Soms gaan dingen zoals ze gaan. Daar kun je even over nadenken en dan weggooien over je schouders. Punt. Soms geen hele uitgebreide antwoorden. Dan maak je soms nog meer vragen los.
Vroeger (rond 6/7 jaar) deed ik dit: stel jezelf een grote zolder voor in je hoofd, daar staat een kast in met wel honderd vakjes en laatjes, doe je gedachtes in een mooi doosje en stop het in een laatje, doe het laatje dicht en loop weer uit de zolder. Dan is het angstige gevoel even weg en kun je aan andere dingen denken. Wil je er verder over praten, doe dan het laatje weer open, dan praten we erover, doe je het raam in de zolder open en kan het wegvliegen. Nu hoef je niet meer bang te zijn.
Bij haar helpt het, bij de oudste niet, die schreeuwt, verzon verhalen en speelde dingen na om te verwerken en tekende alles wat in haar hoofd zit. Nu (16) tekent ze nog steeds om alle chaos te verwerken in haar hoofd. Misschien heb je er geen klap aan , maar als jij wat luchtiger reageert, voelt hij dat hij ook wat luchtiger kan zijn, want mama zegt dat het zo is... zoiets?
dank
Wat fijn om jullie reacties te lezen. Bedankt voor jullie uitleg,
tips. Het komt heel goed bij mij binnen hoe ik er
op een andere manier naar kan kijken en wat ik zou kunnen
proberen te doen.
dank
Wat fijn om jullie reacties te lezen. Bedankt voor jullie uitleg,
tips. Het komt heel goed bij mij binnen hoe ik er
op een andere manier naar kan kijken en wat ik zou kunnen
proberen te doen.
