Zijn er ouders die met hetzelfde kampen? Kind met angsstoornis
Zonder overal te veel over uit te wijden, mijn dochter is 15 en en tot haar 10e slachtoffer geweest van narcistische mishandeling. Inmiddels is ze wel in therapie maar dat schiet allemaal niet op. Ze zit in haar eindexamen jaar waar ze online lessen mag volgen gelukkih. Toetsen maakt ze op school. Voor zover dat kan, door haar angsten is ze bang om gezien te worden. Ze durft niet naar buiten en draait door van het idee dat leeftijdsgenoten naar haar kijken. En dat maakt alles moeilijk. Behalve als ik het toesta dat ze zich thuis in haar cocoon terugtrekt. Ik ben alleenstaand met 2 meiden. De jongste en ik ook, hebben hetzelfde meegemaakt maar dealen er anders mee. Mijn vrienden en familie en ook schoop begrijpen het gewoon niet. Wat voor impact zo’n stoornis heeft op alles. Hoe ze niet eens een pakketje can de post durft aan te nemen. Hoe ik de auto bijna tegen de voordeur moet zetten zodat ze er ongezien in kan glippen. Thuis is ze redelijk ok nu. Het is een onvoorstelbaar lief en gevoelig meisje, ze is prachtig en grappig en slim maar ze ziet het niet. Ik kan er met niemand over praten, iedereen roept dat ze een trap onder haar kont nodig heeft. En haar psycholoog zegt dat ik haar niet onder druk mag zetten. Ik vraag me af of het ooit nog goed gaat komen. Naja dit begint een onsamenhangend verhaal te worden. Ik denk dat ik stiekem op zoek ben naar succesverhalen. Kinderen die wel weer gelukkig zijn en dingen kunnen doen met leeftijdsgenoten. Wellicht leest een ouder mee die dit herkent ☺️
Als je kind in therapie zit gaat het proces door, ook als ze niet in de sessie met haar psycholoog zit. Het kan een zware tijd zijn omdat het verwerkingsproces ingrijpend kan zijn met flashbacks, angstige gedachten, blokkades, emoties als walging, woede. Snel geirriteerd, een kort lontje. Veel energie kwijt aan 'landen' en kalmte binnenhalen.
Je kunt het niet containen tot: 'daar is de therapie' en daarnaast gaan we weer over tot de orde van de dag. Zo werkt het niet helaas.
Overigens zou het kunnen dat wat medicatie in deze fase zou kunnen helpen bij het dagelijks leven doorkomen op een wat minder angstige en gespannen en energievretende manier.
En ja, ik heb momenteel beide kinderen, inmiddels jongvolwassen, in therapie. Beetje spannend wel zeker omdat we veel samen thuis zijn. Aan de andere kant is het ook de rust van het samen thuis zijn waardoor het nu 'loskomt' en er nu ruimte is voor het verwerken.
Dochter heeft al heel lang een lage dosis antidepressiva. Waarschijnlijk moet ze dat haar hele leven houden. Ze doet het er goed op.
Ik ben al lang dankbaar dat beiden een goede therapeut hebben, met verstand van autisme, en een klik met mijn kinderen.
Het is helemaal niet erg als de school even niet zo goed loopt. Help je dochter dat te accepteren. Ze doet wat ze kan en anders blijft ze maar zitten. Draag niet bij aan de druk. En laat je niet gek maken door derden. Mensen vinden er altijd wat van, zelden wat goeds, tenzij ze dat zelf van dichtbij hebben meegemaakt.
Hoi Lisa, ik zag al een reactie van jou in een ander draadje. Ik weet niet precies wat je bedoelt met narcistische mishandeling, maar het klinkt heftig en vooral heel lang dat ze ermee te maken heeft gehad. Hoe komt het dat ze niet eerder in therapie is gegaan? Wat is de prognose van de therapie? Ik kan me voorstellen dat dit een lang proces is. Het is fijn voor haar dat ze online lessen mag volgen en alleen op school komt voor examens.
Het klinkt inderdaad als een angststoornis of sociale angst. Dat is niet iets waar je zomaar vanaf bent. Van belang is dat ze eerst beter in haar vel komt, school kan altijd later nog, hoe lastig dit ook voelt voor jullie als ouders en misschien ook voor haar. Onder druk zetten helpt inderdaad absoluut niet. Probeer het thuis voor haar fijn en gezellig te houden. En laat haar succes ervaringen opdoen, al is het maar in iets kleins: iets lekkers bakken, iets moois knutselen etc. Doet ze iets aan sport of een hobby? Of lukt dat ook niet?
En een succesverhaal, nee helaas heb ik dat niet voor je. Wij zitten in een zelfde proces met onze zoon. Die is wel aan iets nieuws begonnen, maar dat gaat ook nog met vallen en opstaan.
Succes. Wie zal definieren wat succes is. je blijft opties zoeken in dagbesteding, leren en later werken.
Mijn dochter heeft uiteindelijk bijna 21 jaar haar HAVO diploma gehaald. Het was wel wat zoeken, zittenblijven, uitstapje naar het MBO dat niet werkte dus weer terug naar de HAVO. Ze had gelukkig goede leerkrachten en andere medewerkers op het speciaal onderwijs waar ze veel steun en begeleiding aan heeft gehad.
Ze overweegt om door te studeren maar nu is het gewoon lastig. Ook haar (parttime) werk kan ze nu door de lockdown niet uitoefenen terwijl daar wel perspectief ligt voor haar. Dus we accepteren het maar even zo en ze verdiept zich en ze oefent en geniet meer van haar relatieve vrijheid nu. Het komt wel weer.
Hier ook een dochter met o.a. angsstoornis. Heeft veel gesprekken gehad bij GGZ, maar ze kon het geleerde niet omzetten in gedragsverandering. Hier heeft het enorm geholpen dat er iemand bij ons thuis kwam om er aan te werken en daarnaast gerichte opdrachten gaf die ze de rest van de week moest uitvoeren en oefenen. Het vroeg heel veel energie, doorzettingsvermogen en een lange adem, niet alleen van haar, maar ook van ons. Sterkte, het vraagt veel van als iemand zo angstig is.
Helaas (nog) geen succesverhaal hier. Dochter (15) heeft angsten, maar dat uit zich anders dan bij jouw dochter. Ze spreekt gelukkig nog veel af met vriendinnen en gaat graag naar school. Ze zit in een eindexamenklas dus ze gaat ook fysiek naar school.
Haar angsten zijn mij niet helemaal bekend, ze durft niet naar de supermarkt e.d. Heeft het gevoel dat anderen van alles van haar denken. Haar emoties gaan met haar op de loop, wat haar angsten weer versterkt en er op een gegeven moment uit moeten. Als ze dit niet meer onder controle heeft, uit zich dat in zelfbeschadiging. Ze vertelt ons bijna niks, wat het voor mij lastig maakt om in te schatten hoe het nu echt met haar gaat. We zijn onder begeleiding van psycholoog en psychiater. Niet alleen zij, maar ook wij als gezin. Sinds kort is ze aan medicatie.
Laatst noemde ze dat ze hallucinaties heeft. Dat kunnen ze bij de GGZ niet plaatsen in combinatie met de andere klachten. Daarom hebben we nu een doorverwijzing naar het UMC. Aan de ene kant niet fijn, een teken dat het echt niet goed met haar gaat, aan de andere kant vind ik het prettig dat er anderen mee gaan kijken. Want, zoals ik mijn verhaal begon, ik heb geen succesverhaal. Er is zelfs nog geen stijgende lijn te ontdekken.
Sterkte met je dochter.
