Wordt het niet eens tijd dat ze een beetje fatsoenlijk kan rekenen?
Mijn nichtje, 9 jaar is ze, stal vanaf het moment dat ze kon praten al de show. Misschien nog wel eerder. Op verjaardagen gaf ze dans-, zang- en acteervoorstellingen en met haar vriendinnetjes bedacht ze de meest creatieve verhaallijnen om na te spelen. Wat had dat kind een fantasie! Tekenen deed ze ook graag, al had ze daar niet altijd de concentratie voor. Helaas werd op de basisschool haar overdosis aan energie, creativiteit en fantasie totaal niet geaccepteerd. Ze liep achter met rekenen en het lezen ging eigenlijk ook wel wat te langzaam. Mijn nichtje moest met oordoppen in de klas zitten, zodat ze alleen nog maar kon letten op de getallen en cijfers. Uiteindelijk bleef ze ook zitten en zat ze niet meer bij haar vriendinnetjes in de klas. Het constant maar focussen op haar reken- en leesniveau resulteerde tot enorme faalangst bij haar. Het altijd vrolijke dametje wat ik kende, is verandert in een onzeker en stil meisje.
Dit verhaal is het perfecte voorbeeld van onze prestatiemaatschappij waar wij momenteel in leven. De plicht om te presteren begint al in de eerste klassen van de basisschool, misschien nog wel eerder. Denk maar aan de ontwikkelingstaken die een baby voor een bepaalde maand voltooid moet hebben. In de eerste klassen van de basisschool krijgt een kleuter al te maken met de eerste toetsing, de CITO-toets. De meeste kleuters scoren erg laag op deze toets, omdat het niveau veel te hoog ligt. Een kleuter heeft dit misschien niet zo door, maar de ouders zeker wel. Want naast de school en overheid, hebben ouders ook hoge verwachtingen van hun kind. Ouders vergelijken hun kinderen constant met andere kinderen en wanneer een kind succesvol is, is dat positief voor de status van de ouders. Van onvoorwaardelijke liefde kun je niet spreken. Kinderen worden hierdoor bang om te falen, wat er toe heeft geleid dat 1 op 10 kinderen last heeft van extreme faalangst.
Aan het einde van de basisschool beginnen ook de kinderen de prestatiedrang te voelen, want de grote Cito-toets komt er aan. Cito-stress is inmiddels een heus begrip geworden. Ouders, maar ook de kinderen zelf, willen zo hoog mogelijk scoren. Een VWO of HAVO advies is het doel. Vele ouders betalen honderden euro’s voor extra Cito-trainingen om hun kinderen extra goed voor te bereiden voor de toets.
Naast faalangst en Cito-Stress kom je ook het woord ‘burn-out’ onder scholieren veel vaker tegen. Naast naar school gaan en huiswerk maken, hebben kinderen nog hun sport, muziek, sociale verplichtingen, sociale media en bijbaantjes. Kinderen hebben het ontzettend druk.
Wat er met dit stuk duidelijk gemaakt wil worden is dat er tegenwoordig zoveel waarde wordt gehecht aan presteren, dat er niet meer wordt gekeken naar andere positieve eigenschappen van een kind. Je hebt niet perse een universitair diploma nodig om gelukkig zijn. En ja, verscheidenheid maakt het leven toch juist leuk?
aha
jij bent net zo'n troll als die dame die vond dat vmbo leerlingen het afvoerputje zijn en dat haar kinderen het vwo haalden omdat zij daar voor zorgde (en het the only way to succes was).
Njet?
gr Angela
nou ja
niet gelijk troll gaan roepen hoor.
Ik vind er wel wat inzitten eigenlijk.
Maar waar je volgens mij een beetje aan voorbij gaat topicstarter, is dat de kinderen over het algemeen wel gelukkig zijn en het op school en thuis veel meer om hen draait dan bij vorige generaties.
Het heeft allemaal z'n voor en nadelen, en met een portie humor en relativeringsvermogen komt er een hoop goed denk ik.
nou
volgens mij valt het in Nederland reuze mee. Kijk naar andere landen, waar kinderen echt moeten presteren zoals China en Amerika. Daar wordt duidelijk gemaakt wie de beste is en dus ook de slechtste in een klas. Daar tellen alleen de allerbeste kinderen mee. de druk ligt daar zo hoog.
in Nederland laten we kinderen rustig nog een jaartje extra kleuteren, want laat ze maar lekker spelen nu het nog kan. Hier mopperen we al als ze op de basisschool wat huiswerk mee krijgen. Het belangrijkste is hier namelijk dat ze 'echt kind kunnen zijn'.
Ik vind dat er niet veel mis is met de manier waarop de kinderen worden gevolgd op de basisschool met cito toetsen. we kijken niet naar 1 prestatie maar toetsen ze regelmatig zodat we weten wat een kind wel/niet kan en waar het wat extra aandacht nodig heeft. het schooladvies is dan nu ook gebaseerd op wat de leraren vinden van een kind, niet op wat er uit de cito's komt.
er was een recent onderzoek waarin blijkt dat de Nederlandse kinderen een van de gelukkigste kinderen ter wereld zijn. en daar kan ik me best wat bij voorstellen.
Ik heb het idee
dat TS een journaliste, die nog wat ervaringsverhalen zoekt om haar betoog op te leuken.
Prestatiedrang?
Dat kinderen aan het eind van de basisschool die prestatiedrang leren kennen, herken ik niet. Natuurlijk zijn ze gespannen voor de cito, maar niet omdat ze denken dat ze het hoogste moeten scoren van de klas. Meer omdat ze weten dat ze een bepaalde score nodig hebben voor hun favoriete school. En dat geldt net zo goed voor gymnasiasten als voor vmbo-ers.
Net zo goed als ze met de judowedstrijd bepaalde worpen moeten kunnen om een bandje of slip verder te komen.
Na de cito gaan ze hier in de straat vrolijk buiten spelen en krijgen ze een ijsje, ongeacht wat de uitslagen zijn.
precies, Mijntje
Ook mijn gedachte. De schrijfstijl komt op mij over als die van een professional. En natuurlijk gemakkelijk om zo reacties uit te lokken die elders gebruikt gaan worden.
Nou
Het is in ieder geval iemand die niet snapt hoe de cito toetsen werken. Ze beweert dat heel veel kinderen de kleutertoetsen slecht maken en dat die toetsen te moeilijk zijn. Nou dat kan niet . Er is altijd een verdeling van de leerlingen . Het kan nooit zo zijn dat iedereen het te moeilijk vindt. De verdeling staat al tevoren vast. 20 van alle ll zal in de hoogste categorie valllen en 20 procent in de laagste
volkskrant
Ik heb in de vragenrubriek in het Volkskrantmagazine weleens etiquetteproblemen gezien die hier uitgebreid besproken waren. Kan toeval zijn, maar dat denk ik niet.
Als Liezze een journalist is, wat ik betwijfel, hoop ik dat ze ergens werkt met een goede eindredacteur: het vrolijke dmetje wat ik kende, is verandert in [...]. Wat moet dat zijn en verandert moet met een d in plaats van t.
Ook wordt een journalist geleerd het begrip 'veel vaker' niet te gebruiken. Te vaag. Vaker dan wanneer? Hoeveel vaker?
Maar verder zit het stuk goed in elkaar. Dus het kan inderdaad zijn dat ze hier polst. Maar waarvoor? Een journalist mag geen anonieme bronnen opvoeren, dus ze kan ons eigenlijk niet citeren.
Marea
het is natuurlijk handig om verhalen/opmerkingen/suggesties die je hier leest op te schrijven in je artikel alsof je zelf zulke orginele, gevarieerde en genuanceerde gedachten hebt 
gr Angela
Marea (OT)
Dat klopt Daarom zeg ik ook een professional. En nog iets, zo'n hoge pet heb ik niet meer op van journalisten. Als ik zie hoe artikelen tegenwoordig geschreven worden en gepubliceerd, dan zie ik heel erg veel schrijffouten, fouten mbt de grammatika, inderdaad wat/dat, de vervoegingen van het werkwoord etc.
goh
ik citeer even: "Ouders vergelijken hun kinderen constant met andere kinderen en wanneer een kind succesvol is, is dat positief voor de status van de ouders. Van onvoorwaardelijke liefde kun je niet spreken. Kinderen worden hierdoor bang om te falen, wat er toe heeft geleid dat 1 op 10 kinderen last heeft van extreme faalangst"
Dit roept bij mij toch wel de vraag of of je überhaupt wel eens met ouders hebt gesproken. Je denkt werkelijk dat ouders niet onvoorwaardelijk van hun kinderen houden, maar alleen als ze goed presteren? Misschien een eigen jeugdtrauma? Wil je erover praten??
En hoe kom je aan die 1 op de 10 met extreme faalangst, kun je daar nog even een linkje bij geven?
Link
Journaliste is ze denk ik niet. Daarvoor zit er te veel boodschap in de ( niet zo goed geschreven ) tekst.
Het zou mij niets verbazen als er een link is. Eentje van een (geloofs)dienstverlener die een ontsnappingsroute heeft uit de hel. Scientology. Of een praktijk voor faalangsttraining. Een cursus 'ouderliefde hervinden'. Of een armband die alle zelf bedachte problemen in een keer oplost.
M lavell
DIE ARMBAND WIL IK!!!!!!!
ooooooo
het is Onno in disquizzzze, met een nieuw idee.
kleutercito's
van de kleutercito's vraag ik me altijd af hoe de laagst scorende kleuters presteren.... zou er nou veel verschil zitten tussen een A en een D/E in de kleutergroepen? Ik geloof niet dat ze heel diepgaand zijn....:-p
verder: er moet blijkbaar wel meer gepresteerd worden dan in mijn jeugd, de TS heeft wel een beetje een punt. Kijk maar eens naar de onderwerpen van de draadjes in deze rubriek, hoeveel daar niet tussen staat over citotoetsen oefenen. Daarvan denk ik weer is dat nou nodig.....
creabea
het oefenen van een cito is vooral handig als de vraagstelling niet overeenkomt met die in de lesmethode.
Het bleek voor mijn dochter een eyeopener toen ik haar vertelde wat er bedoeld werd met ongeveer en bijna. Waren ze op school even vergeten, komen ook niet in de lesmethode voor, daar worden andere termen gebruikt. Hetzelfde dat je moet opletten of je het antwoord in meters of cm moet geven.
En dat je je antwoorden op een apart blad moet aangeven en niet in het boekje mag schrijven iis voor sommige kinderen ook erg lastig. Erg vervelend als je daar pas tijdens of na de toets achterkomt. Dochter heeft nu een ontheffing van de schoolregel en mag in het boekje antwoorden.
Hier wordt pas sinds een jaar of 2 cito gebruikt. Veel docenten moeten er ook nog aan wennen.
Wel zo efficient
#16 er zit veel verschil tussen de prestaties van kleuters onderling, maar het betekent niks. De uitslag van die toets is mogelijk interessant na een jaar of vier als het kind dan nog steeds consistent laag of juist hoog presteert. Dat zou gek zijn.
De kwestie is namelijk juist dat kleuters ook ten opzichte van zichzelf enorm verschillen. De ene maand laag scorend, de andere hoog. Er is nog geen consistente ontwikkelingslijn.
Ondertussen gebruiken scholen de toetsen wel al meteen. Om over doorstroom of zittenblijven te beslissen bijvoorbeeld. Helaas mag dat. Je kunt er als oudets niets tegen doen. Je kunt wel je eigen kind behoeden tegen voorbarige beslissingen. Met oefenen.
De andete kwestie beschrijft Noet. Cito toetst wat behandelt zou moeten zijn maar niet altijd behandeld is. Omdat er een slechte methode wordt gebruikt. Of omdat de school een eigenwijze mening heeft. Het is daadwerkelijk de bedoeling dat leerlingen van zo'n school door de mand vallen, zodat de Inspectie - na een jaar of drie laag scoren door te veel leerlingen - de school onder druk kan zetten om een andere methode te gebruiken of een andere mening aan te nemen. Ik zou mijn kinderen niet aan dat belang onderwerpen en ze gewoon dat laten oefenen wat kennelijk wel behandeld moet zijn. Da vind je in de toets. Wel zo efficient.
Troll?
Tja, troll of niet (Misschien is het Sander Dekker zelf wel die argumenten verzamelt voor "zijn" rekentoets)
Zelfs de meest creatieve en kunstzinnige kinderen zullen moeten rekenen en lezen. Bij sommigen gaat dat met zeer veel moeite en pijn en frustratie. Aan ouders en school de taak om ze daarbij te helpen en te zorgen dat er goede instructie wordt gegeven. Als ze echt zo creatief is komt dat heus wel weer terug. Bovendien heeft ze geleerd met tegenslag om te gaan. Want juist in kunstzinnige beroepen is de prestatiedrang en concurrentie zo groot. Lezen en rekenen zijn voorwaarden om te overleven in deze wereld. Vraag maar aan een laaggeletterde. Je zal maar ouders hebben die niks beters kunnen bedenken dat dat je zo creatief bent,
Dus niet piepen over de prestatiemaatschappij. In China en Japan bijvoorbeeld is het nog veel erger.
M Lavell
de gebruikte methode hoeft niet eens slecht te zijn, want dat is de methode op school niet, want ze leert heel fatsoenlijk rekenen. Alleen niet met de termen die cito gebruikt.
Cito vindt ook dat kinderen allerlei aannames maar moeten doen.
Zoals bv in de groep vier cito: verdeel 30 euro over 3 kinderen
halve klas bij dochter had uiterst creatieve oplossingen om die dertig te verdelen Maar verdeelden wel keurig die dertig zonder te korten of rest.
Fout: volgens cito had het 3x 10 moeten zijn. Maar nergens stond dat het gelijk moest zijn. Dochter vond 15, 10, 5 een heel eerlijke verdeling want zij krijgt tenslotte ook meer zakgeld dan haar zusjes.
We hebben haar maar uitgelegd dat ze bedoelen met eerlijk = gelijk bij een cito toets.
En zo zijn er meer aanname sommen: die met de blokjes dat je moet berekenen hoeveel blokjes er niet te zien zijn. Dan moet je dus aannemen dat a. de hele ruimte gevuld is, en b. dat alle blokjes even groot zijn.
Ik heb schitterende verhalen gehoord over kabouterhuisjes, grote blokken etc. Antwoorden die zonder die aannames gewoon helemaal goed zijn.
Vervolgens proberen we op de middelbare school juist weer af te leren zomaar allerlei aannames te doen. Dat is natuurlijk verwarrend.
Dat soort dingen kun je alleen 1 op 1 oefenen en daar is op school natuurlijk geen tijd voor.
